Loop

Veel getallen

Door het webinar van een paar weken geleden sta ik erg ‘op scherp’ voor wat betreft al dat meten en rekenen aan trainingen. Daarom voelt het als nogal tegen wil en dank dat ik van de week ook begonnen ben met Trainingpeaks. Daardoor heb ik voor het eerst ook training stress scores en dit soort getalletjes:

Ik weet wel wat dat wil zeggen, want Trainingpeaks is al jaren zo dominant dat dit soort termen overal opduiken: het zijn maten voor de totale inspanning, herstel en fitheid. Als je erin gelooft, maar dat doe ik niet. Dat deed ik al niet en sinds dat webinar nog minder.

En al helemaal specifiek deze niet in, omdat Trainingpeaks helemaal niets van mij weet. Daar keek ik wel van op: ik heb vrijwel niets ingevoerd, alleen het strikt noodzakelijke, en toch gaat ’t programma van alles voor me berekenen.

Waaronder mijn trainingszones, in hartslagen en tempo’s. Na de eerste hardlooptraining klopten die wonderbaarlijk, waaruit ik concludeerde dat ik kennelijk nogal gemiddeld ben (want daarop zijn de algoritmes gebaseerd natuurlijk), maar nadat ik ook nog had gewandeld werden ze een lachertje. Vandaag heb ik voor het eerst met een hartslagmeter gelopen en dat verbetert het niet. Dat verbaast me dan weer.

Nou goed, ik ‘mishandel’ Trainingpeaks dus nogal, want ik gebruik het alleen maar om gedetailleerde intervalinformatie te kunnen zien. Dan kan namelijk sinds een paar weken niet meer via het platform dat bij mijn Suunto-horloge zit. Ik heb nog een ouwetje (Ambit 2S) dat draaide op Movescount en dat platform had voor mij alles wat ik nodig heb, op een heel overzichtelijke manier. Maar Suunto heeft het opgedoekt en vervangen door een app. Voor mij heeft dat alleen maar nadelen:

Ik heb veel liever een website dan een app. Een app is priegelig op dat kleine telefoonschermpje en ik hoef m’n trainingsgegevens helemaal niet elk moment uit te kunnen lezen. Mijn horloge heeft geen bluetooth en om het uit te lezen moet ik sowieso naar een laptop of desktop. Maar daar kan ik dus verder niks meer op zien.
Ik wist via manlief al dat de interval-informatie van de app erg summier is, en tot mijn schrik ontdekte ik afgelopen week dat er geen gegevens over het vermogen per fiets-interval in staan. Dat is voor mij het belangrijkste gegeven van een fiets-intervaltraining, dus ik was echt een beetje in shock dat die app dat niet geeft. Je zou toch verwachten dat iets nieuws minstens de oude functionaliteit heeft, en dan zo mogelijk meer dan dat. Niet minder, en zeker niet minder aan wezenlijke informatie.
De app geeft een boel info die voor mij niet hoeft. Wat me het meest opvalt zijn de dingen die er wel op lijken alsof je non-stop met jezelf in competitie bent: ‘3e snelste tijd op deze route’, ’00:02:55 van uw beste’, een met pinnetjes opgeleukt 30-dagen-overzicht dat laat zien dat ik X % meer of minder heb gedaan dan voorheen – heel veel meer doordat ik de app nog maar kort gebruik:
Strijdig met goed trainen is dit. Ik bedoel: je móet af en toe minder doen en langzamer zijn, dat is juist goed. En voor de competitie hebben we Strava toch al?

Voor mijn gevoel is deze app me door mijn strot gewurmd. Ik heb nog wat ge-heen-en-weerd met de Suunto-helpdesk, en dan krijg je van die fijne antwoorden waarvan de strekking is: de meerderheid van onze klanten wil dit zo, dus u heeft gewoon pech gehad, mevrouw Cornelis.

En wat ze ook zelf gewoon zeggen: als je andere dingen wilt zien, moet je maar naar een ’third party’. Ik gebruikte Strava al, maar dat is toch meer voor de gezelligheid; in de omzetting van de data van Suunto naar Strava gaat te veel verloren.

Dus op zoek naar iets anders en dan is Trainingpeaks een aardige, vooral ook omdat dat gratis is en een goed uitgewerkt privacy-beleid heeft – want je gooit toch een boel persoonlijke informatie naar zoiets (informatie bijvoorbeeld waar zorgverzekeraars interesse in hebben – was gister nog in het nieuws).

Inderdaad biedt Trainingpeaks de informatie waar ik behoefte aan heb, en nog heel veel meer. In getallen en grafieken. Kijk, dit is mijn intervallenloopje van vanochtend, met 4X8′ op 10-km-tempo:

Sohee… hoe ingewikkeld kun je het maken?

O, wacht, we zijn er nog niet, we hebben ook dit nog:

En dit:

En deze:

Oef….. Het enige wat ik wil zien bij deze training, zijn de buitenste twee kolommetjes hier, een knipje uit een veel grotere tabel:

Bij de even rijen (de intervallen) wil ik kunnen nagaan of ik in de buurt van mijn beoogde tempo van 5’35 heb gelopen (ja, prima) en of mijn hartslag dan niet boven mijn omslagpunt van 151 uit is gekomen (nee, ook goed, nouja, wel net wat aan de hoge kant, wat nog een effect kan zijn van het bloed geven van 11 dagen geleden – verder was dat niet meer merkbaar).

De rest filter ik wel weg. De Suunto-app geeft het tempo wel ook, maar alleen de gemiddelde hartslag. En priegeliger dus. Die hoef ik verder zo niet meer te gebruiken, die is alleen voor het doorgeven aan die andere platforms. Vooruit dan maar.

Toch voelt het als verlies. Het liefst wil ik gewoon Movescount terug. Niet alle vernieuwing is verbetering….

Door admin|2021-02-21T20:01:55+01:0021 februari 2021|Loop, Trainer, Triathlon algemeen|2 Reacties

Lees meer

Kijk nou!

Het is vandaag 10 graden en de laatste restjes sneeuw zijn verdwenen, maar toch nog even deze foto van zondag showen:

Ik op de schaats, dat is een zeldzaamheid! Toen zondag de omstandigheden eigenlijk perfect waren (niet te koud, niet te veel wind, niet te druk, wel tijd, geen andere sportplannen, dichtbij goed ijs) ging het toch een beetje kriebelen. Het leek me leuk om later te kunnen zeggen dat ik op die plassen had gestaan waar ik zo vaak wandel (tussen het vliegveld en de snelweg – ze hebben geen naam, of niet dat wij weten, de ene kant heet de Plassingel).

Maar om daadwerkelijk op het ijs te gaan staan kostte wel wat op mezelf inpraten. Ik kan namelijk eigenlijk nauwelijks schaatsen en had het bij het vorige natuurijs in principe opgegeven. Voor mijn voeten en enkels is het een te rare bezigheid die kramp en pijn veroorzaakt – en kou, want ik kan mezelf niet warm schaatsen door gebrek aan techniek.

Ik zou wel heel graag wél kunnen schaatsen, want ik vind het een prachtige sport en met mijn fietsbenen zou ik wel vermogen kunnen leveren natuurlijk. Maarja, ik ben opgegroeid in de provincie met het slechtste ijs van heel Nederland (Zeeland: brak water, relatief warm, veel wind), in jaren met ook heel zachte winters, en in een tijd dat vrouwen en meisjes op kunstschaatsen reden. Ik heb het dus niet van jongsaf meegekregen, en een natuurtalent ben ik ook niet.

Ik ben pas in mijn studententijd (de tijd van de Elfstedentochten van de jaren tachtig) op Noren gaan schaatsen. Toen ik een paar jaar les had, ging rechtuit nog enigszins redelijk, maar de bochten heb ik nooit onder de knie gekregen. Of nouja, aan het eind van het seizoen ging het steeds net een beetje, maar dat was ik het volgende seizoen weer kwijt. Dat werd te frustrerend.

Ik ben ook nog een keer serieus hard gevallen, met een hersenschudding en nekklachten tot gevolg. Dat moet je aan schaatsen niet onderschatten natuurlijk, zeker niet als de jaren gaan tellen en de ziekenhuizen al overvol zijn. Ik realiseerde me zondag dat mijn moeder, die wel goed schaatste, het op mijn leeftijd al lang had opgegeven, nadat ze een keer hard op haar stuitje was terechtgekomen. En dat bedacht ik voordat ik hoorde over de 40.000 botbreuken en aanverwanten van afgelopen weekend. Ik draag dan ook niet voor niets op de foto hierboven een helm. Niet nodig gehad, ik ben één keer onderuit gegaan, op mijn kont, dat was alleen maar grappig.

En zo was het best wel leuk – een uurtje, waarin ik 8 kilometer rondkrabbelde. Dat was meer dan ik had verwacht. In het begin trokken mijn voeten totaal in kramp, en daarop had ik het die vorige keer opgegeven, maar daar kwam ik dit keer doorheen. Dat is dan toch wel lekker. En het was leuk om weer eens ijs te ervaren.

Het was sowieso een bijzondere week natuurlijk, waarin ik ook heerlijk heb gewandeld en hardgelopen in de sneeuw.

Maar kom nu maar door met de lente!

Door admin|2021-02-16T19:18:57+01:0016 februari 2021|Loop, Vrouwensport|0 Reacties

Lees meer

Niet door m’n voeten gezakt

Ik ben de afgelopen maanden langs een overbelastingsblessure gescheerd, zo voelt het nu: het is net niet echt erg geworden en het verbetert nu rap. Het was wel weer leerzaam, ook over hoe lastig goed omgaan met een blessure is. ik zeg tegen andere sporters heel makkelijk ‘doe voorzichtig’ en ‘neem pijn serieus’, maar kon zelf ondervinden dat dat niet zo simpel is.

Het probleem ontstond heel geleidelijk en – interessant genoeg meteen al – ik miste de eerste signalen dat er iets aan de hand was. Dat waren er twee, in november: ineens was mijn linkervoet een maat groter en als ik ging hardlopen, voelde ik na zo’n 500 meter even wat trekken bij m’n hielen, maar dat verdween weer en daardoor vergat ik het steeds.

Begin december ging er tijdens een intervaltraining bij mijn hiel iets pijn doen bij het hardlopen en toen werd het juist erger. Ik dacht dat het m’n achillespees was, maar het zat eigenlijk meer aan de binnenkant en het verplaatste zich. Rechts was het erger dan links. Op z’n ergst, rond kerst, voelde ik het ook ‘optrekken’ langs m’n onderbeen, beetje shin-splint-achtig. Mijn rechtervoet leek ook wat afgeplat. Alles bij elkaar wist ik amper meer hoe ik moest lopen en daardoor kreeg ik zelfs last van m’n heup, wat doortrok tot mijn schouder (en die doet nu nog wel pijn, rumpf, maar komt ook wel weer goed). Fietsen was toen even gevoelig zelfs, en wandelen was eigenlijk pijnlijker dan hardlopen.

Hardlopen ging net wel nog, als ik er steeds twee rustdagen tussenin plande, dus net iets minder liep dan normaal nu (3Xper week). Gelukkig maar, want ik was net lekker bezig, en dat maakt gas terugnemen frustrerend: dan raak ik kwijt wat ik had opgebouwd. Bovendien kan er al zo weinig op het moment, ik wil graag de lol van hardlopen behouden.

Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest, want na twee matige ervaringen wilde ik niet nog een keer naar een podotherapeut of iets dergelijks, voor weer andere zooltjes.

Voor die heup ging ik naar de chiropractor en die bleek ook veel verstand van voeten te hebben en een voorstander te zijn van het oplossen zonder steunzolen. Volgens haar had ik m’n voetbogen overbelast, want wat ik voelde was de ‘ophanging’ daarvan, dat loopt via de binnenkant van je enkels naar onder je knie. Volgens haar moest ik vooral oefenen en masseren. En niet doorlopen bij pijn, daar was ze streng in, want als je die ophanging zwaar overbelast, houdt-ie ermee op en dan zak je dus echt door je voeten. Wat volgens haar een typische oude-vrouwen-kwaal is; ze zei het wat subtieler, maar daar kwam het wel op neer – in de week dat ik 55 werd!

Ik had dit nog liggen, een voetenroller die ik ooit heb gekregen van Duitse vriendin Katrin:

Daar zit ik nu elke avond voor de tv mee te rollen en dat doet wonderen, ik ben helemaal verbaasd hoe goed dat werkt. M’n rechtervoet is die extra maat alweer kwijt en ik loop nu zonder problemen weer die 3X per week. Hooguit is het soms nog even een beetje gevoelig, en ook dat is weer interessant, want de grens tussen ‘wel pijn’ en ‘geen pijn’ is niet zo strak natuurlijk. Bovendien is het ook lastig om op 2 kilometer van huis te stoppen met wandelen, als het dan gevoelig wordt (zoals laatst). Wat dan – een taxi nemen?

Wat ik wel op heb moeten geven was het hardlopen op blote-voeten-schoenen. Erop wandelen mag en is juist goed, maar hardlopen was kennelijk net te veel – ik zat net aan een uur, was daar trots op en blij mee. Ik had dat heel rustig opgebouwd, heb heel vorig jaar gewerkt aan het kweken van sterkere voeten, en dat ging hartstikke goed maar werd dus in november net te veel. Enerzijds jammer om kwijt te raken wat ik had opgebouwd, maar aan de andere kant hoop ik dat ik dat wat ik nodig heb voor ‘gewoon’ hardlopen wel meeneem: de sterkere kuiten en voeten, de betere techniek.

Achteraf gezien is het eigenlijk net goed gegaan allemaal: net niet echt geblesseerd geraakt. Het was een duidelijk voorbeeld van hoe een lichaam aangeeft waar de grenzen liggen. Dat doet het prima, maar ernaar luisteren is nog best lastig!

Door admin|2021-01-25T10:40:51+01:0025 januari 2021|Loop, Trainer, Vrouwensport|0 Reacties

Lees meer

2020 vroeg om sportkunstenaarschap

Overzicht van mijn sportjaar

Als je snel naar de belangrijkste getallen kijkt, lijkt dit sportjaar frappant veel op het vorige:

(kilometers)	2019	2020
Zwemmen	128	132
Fietsen	4619	4686
Hardlopen	732	780

Je zou denken ‘business as usual’, maar dat was natuurlijk echt helemaal niet zo. Hier komen de afwijkingen, per sport:

Zwemmen. Ik was echt verbaasd toen ik zag dat ik net iets meer had gezwommen dan vorig jaar. 2019 was weliswaar een uitgesproken fietsjaar, maar toch had ik gedacht dat in totaal drie maanden ‘zwemverbod’ in de drie lockdowns van dit jaar tot veel minder kilometers had geleid. Niet dus.
Dat betekent dat ik er in de andere tijd stevig tegenaan ben gegaan, en dat klopt ook wel. In de eerste weken van het jaar deed ik nog die geweldige cursus Powerstroke en dat ging zo lekker dat ik daarna stevig doortrainde, op eigen houtje, in m’n dinsdagavondclubje en van de zomer in de Schie. En met gevolg: net voor de lockdown zwom ik harder dan ooit tevoren.
Dat niveau heb ik sindsdien net niet opnieuw weten te bereiken: steeds benaderde ik het, maar dan kwam er weer wat tussen – in de zomer ook nog een duimblessuretje. Dat frustreerde wel, maar aan de andere kant had ik ook veel lol in het zwemmen. Sinds oktober ervoer ik de gang naar het zwembad bijvoorbeeld als een welkom uitje. Ik mis het – en hoe lang nog?! Soms denk ik wel: was ik maar zo stoer geweest om door te zwemmen in de Schie. Maar daarvoor heb ik toch te veel hekel aan kou.

Fietsen. Inderdaad had ik in de zomer al in de gaten dat mijn fietsvorm zo goed was als het jaar ervoor, toen het accent op fietsen lag door het 180-kilometer-doel van Almere. Enige verschil was dat ik toen meer wedstrijdspecifiek trainde, en nu het lange fietsen puur een doel op zich was. Spelenderwijs bouwde ik zowel duur als intensiteit op. Ook de laatste weken heb ik meer gefietst dan anders in de winter – want fietsen kan nog steeds wél en de weergoden zijn ons relatief gunstig gezind.
Het grote fietsverschil met vorig jaar is echter onzichtbaar in mijn metingen: de kilometers op de stadsfiets is misschien maar een derde ofzoiets van normaal. Ik houd die niet precies bij, weet van andere jaren dat ik gemiddeld ongeveer een half uur per dag op de stadsfiets zit, in stukjes van tien minuten tot een half uur. Dit jaar waren er weken bij dat het 0 uur was – ik hoefde nergens heen. Dat scheelde veel voor mijn dagelijkse beweging en buitenlucht, maar – kennelijk – niet voor mijn vorm.
Ook spinning was, met twee keer een uurtje nog voor corona, het minste sinds ik daar in 2001 mee begon, maar dat compenseer ik tegenwoordig prima buiten.
Aangezien ik heel veel aan #ridesolo heb gedaan, sta ik zelf amper fietsend op de foto. Maar ik heb – ook meer dan ooit – wel regelmatig foto’s gemaakt op mijn ritjes. Ik moet nog wel eens terugdenken aan deze ontmoeting in Hoogvliet bijvoorbeeld:

Lopen. Ook al heb ik wat meer kilometers afgelegd dan vorig jaar, op dit gebied was sportjaar 2020 voor mijn gevoel het magerst – ook 2019 was, op januari na, geen groots hardloopjaar. Maar toch was dit jaar niet verkeerd. Zowel aan het begin als aan het eind (nu – daarover een andere keer meer) had ik wat blessureleed waarmee ik alleen voorzichtig kon lopen, en daartussenin heeft het hardlopen bijna de hele tijd weloverwogen op de onderhoudstand gestaan.
Dat onderhoud was prima. Ik heb vaak lekker gelopen en ik kan hier goed mee verder, ook doordat ik aan techniek, voetkracht en trainingsaanpak heb gesleuteld.

De andere getallen. Door het gemis aan stadsfiets en een boel andere lol, de zwembadsluitingen en door de lockdowns en mijn sportschoolhuiver, heb ik voor wat betreft ‘de rest’, dus de andere dingen dan zwemmen-fietsen-lopen een wel heel afwijkend jaar gehad. Dat was soms doelbewuste compensatie, op zoek naar beweging, buitenlucht en vormbehoud, maar vooral ook voor het plezier. Dat liep best wel op, zo blijkt bij een diepere duik in de getallen: ik heb veel meer gewandeld (549 kilometer, om 335 vorig jaar, wat door de wandelvakantie in Wales toen ook al vrij veel was), een boel meer ‘oefeningen’ gedaan (80 uur, om 42 vorig jaar – waaronder voor het eerst een dot yoga maar ook het zwemkoort en gewoon krachttraining, core stability, rekken en strekken en bodybalance), en manlief en ik hebben getrapkajakt (74 kilometer, om 0 vorig jaar).

Ik heb zelfs ook nog een beetje gesupt, voor het eerst!

Het was dus een zeer veelzijdig sportjaar, een beetje tegen wil en dank, maar wel heel bijzonder. Ik heb er ook wel baat bij: vooral mijn schouders en bovenrug zijn sterker geworden.

Het was ook een memorabel sportjaar, met een boel hoogtepunten – dingen die boven de saaiheid van alledag onder de coronabeperkingen uitstaken. Hier zijn ze:

De fietstocht van 215 kilometer om bij mijn broer te gaan lunchen. En meer in het algemeen: al dat lange fietsen, wat was het fijn, wat had ik het nodig. ‘Fietstherapie’ was (en is) het: supergoed voor mijn hoofd. Fietsen heeft dit jaar weer heel veel voor me betekend!
De paar ‘echte’ wedstrijden die wél doorgingen, in september en begin oktober, de kleine oase in het jaar vol afgelastingen. Vooral tijdens de stralend zonnige HIAthlon was ik euforisch, maar ook TriOuderkerk was bijzonder, zo op de valreep van weer een streep door alles nog een dik PR op de OD.
Onze zelfverzonnen thuistriathlons, waarbij vooral de streepjes– en driehoekstriathlon en ‘drie keer rond het eiland: liggend, zittend en staand‘ erg leuk waren.
Ook de coronatriathlon was een belevenis – ik verwerkte daarin een boel coronaverdriet en het was fijn om deze activiteit online te kunnen delen.

Onze eerste kajak-tweedaagse en sowieso het kajakken – ik heb voor mijn verjaardag een kleine, lichte eenpersoonskajak gevraagd om wat makkelijker en in mijn eentje de rust van het water op te kunnen zoeken.
De twee vakantieweken in eigen land, eerst de fietstocht naar Groningen en terug en later fietsen en wandelen in het noorden.
Het vele wandelen hier in de buurt. Nog steeds ontdek ik of ontdekken we samen nieuwe paadjes, doorsteekjes en weggetjes. Vorige week nog – hier duik ik voor het eerst onder de A13 door langs de Zweth, een tip van Leo:Ik vind het een aspect van de ‘oogst’ van dit jaar dat ik mijn eigen omgeving veel beter heb leren kennen. En waarderen!
Wandelen was bovendien ook een fijne manier om toch nog wat gezelligheid te hebben zonder een beeldscherm ertussen. Ik heb met bijna m’n hele vriendenkring gelopen – afgelopen dinsdag bijvoorbeeld nog met Leon. In een sociaal karig jaar was ook dat er erg fijn aan!

Ik zou ook nog een opsomming van dieptepunten kunnen maken: van gemis, schrik, verbijstering, teleurstelling, verdriet, angst, rouw, frustratie, woede, stress, bezorgdheid onzekerheid, beperkingen en onmogelijkheden – maar dat weten we nou zo’n beetje wel. Eentje dan: de Brandersdeceptie werd voor mij een symbool voor hoe ik de coronacrisis sinds de zomer ervaar: falend beleid, paniekerige ambtenaren, slecht gedrag, en de goeden die onder de kwaden moeten lijden.

Als ik het zo op een rijtje zet, was het desalniettemin bovenal een goed sportjaar, met fraaie levenslessen. Ik schreef het al eerder: ik was blij om te ontdekken hoe goed ik zonder wedstrijden kan en wat voor grote rol sporten voor me kon hebben in dit jaar: met plezier en gezondheid voorop, nog ‘vooropper’ dan anders. Waarin ik veel meer dan ooit eerder werd uitgedaagd om in het hier-en-nu te blijven in plaats van bezig te zijn met toekomstige doelen. Waarin ik enorm van sporten heb genoten.

Ik heb van sportjaar 2020 veel geleerd. Dat was misschien tegen wil en dank, en ik kan nog steeds bij vlagen enorm verlangen naar mijn normale leven, naar meer reuring. Als dat gewone leven weer terugkomt, of hoe dan ook, zal ik sterker en wijzer zijn met wat dit jaar me heeft gebracht. Sporten was misschien nooit eerder zo zeer levenskunst als dit jaar, en ik nooit eerder zo veel sportkunstenaar.

Door admin|2020-12-31T14:14:10+01:0031 december 2020|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Waarom, Zwem|1 Reactie

Lees meer

Een verstuikte enkel onderstreept helemaal niks

Opvallend nieuwsbericht gisterochtend: aanstaand president Biden heeft z’n enkel verstuikt. Vooral opvallend is dit stukje:

Hoewel de aankomende president het dus goed lijkt te maken, onderstreept het voorval ook dat Biden bij zijn aantreden de oudste president ooit van de VS zal zijn: 20 november werd hij 78.

Dus het verstuiken van z’n enkel onderstreept zijn hoge leeftijd? Wat een onzin. Alsof jonge mensen niet hun enkel verstuiken als ze zich akelig verstappen. Biden heeft gewoon pech gehad, of een beetje wild gedaan.

Doet me heel erg denken aan mijn voetblessure kort na mijn 50e verjaardag. ‘Pech,’ zei de orthopeed daarover. Maar mijn hele omgeving, inclusief de huisarts, weet het aan mijn leeftijd. Ik vond dat toen schokkend om mee te maken.

In een van de webinars waar ik gister over schreef kwam het ook nog even aan de orde: oudere hardlopers zijn niet opvallend veel vaker geblesseerd dan jonge. Sterker nog: er zijn blessures die je alleen bij jongeren vindt, en alleen bij beginnende hardlopers – in die laatste groep vind je zelfs de meeste. Je ervaring en wijsheid behoeden je ook.

Voor zover de ouderdom al met gebreken komt, komt-ie ook met ervaring en wijsheid. En elk gebrek heeft óók een oorzaak. Bijvoorbeeld: pech.

Door admin|2020-12-01T09:46:40+01:001 december 2020|Loop|2 Reacties

Lees meer

Betrapt!

Ik heb afgelopen week onder ogen moeten zien dat ik niet goed aan het trainen was voor het hardlopen. En wat ik daarbij voelde was precies wat ik zo vaak sporters hoor zeggen als het anders moet: ‘maar het gaat zo lekker’.

Waar het om gaat is dat ik bij het hardlopen mijn intervallen veel te hard liep. Dat was er een beetje ingeslopen. Mijn hardlopen heeft maandenlang op de spaarstand gestaan: onderhoud bij gebrek aan wedstrijden en om veel energie in het fietsen te kunnen stoppen. Ik deed een duurloopje en gemengde intervallen, bijvoorbeeld 2×1000, 3×400, 4×200.

Om toch m’n ei kwijt te kunnen, ging ik flink tekeer in de intervallen. Ik liep ze eerder al op het randje van de beoogde snelheid, en sinds ik per 1 november weer aan het opbouwen ben nog harder. Die snelheid kwam verrassend makkelijk en werkte ook zelfbevestigend: wat gaat het goed! Dat belooft wat!

Dat randje, dat was al ten opzichte van ‘oude’ tempo’s, dus gebaseerd op inmiddels al een historische tien kilometer: bijna twee jaar geleden. Dat was toen een Sara-PR en dat tempo bepaalde dus nog steeds mijn intervaltempo: 5’30 ongeveer. Sindsdien heb ik geen echt goeie tien meer gelopen, en bovendien: daar wilde ik weer naartoe, dat zit er volgens mij echt nog wel in.

Intervaltijden worden echter niet afgeleid van wensdenken, maar van een goede tien kilometer die je recentelijk echt hard gelopen hebt – dat is een maat voor de anaerobe drempelsnelheid namelijk, dus voor de grens tussen de twee energiesystemen in je benen die op koolhydraten werken: de een met (de trage spieren met een groot uithoudingsvermogen), de ander zonder zuurstof (de snelle, sterke die snel uitgeput raken).

Als ik uitga van een recente tien, dan ben ik maar liefst 24 seconden per kilometer langzamer. En dan kan ik wel zeggen: ja, maar toen was ik nog niet echt goed getraind en het was warm en ik heb gebrek aan wedstrijden en dus aan tempohardheid en die 53 minuten zit er nog wel in en en en

en dat zijn smoesjes, Louise.

Dat realiseerde ik me woensdag, toen ik probeerde een snelle vijf kilometer te lopen en daarin helemaal doodging met een teleurstellend tempo bij een hoge hartslag.

Het was tijd voor reflectie. Hoe kan het toch dat ik in intervallen harder en harder en harder loop, maar dat totaal niet kan volhouden? Ik signaleer dat al langer, heb het geweten aan het ontbreken van wedstrijden en loopjes, maar woensdag realiseerde ik me dat dat slechts het halve antwoord is – of nog minder. Het was de hartslagmeter die de confronteerde: die hartslag, die lag na 2,5 kilometer al hoger dan wat ik een uur lang kan volhouden

Ineens viel het kwartje: ik houd het niet vol omdat ik in intervallen harder en harder en harder loop. Vér boven m’n huidige tien-kilometer-snelheid, oftewel: anaeroob. Ik heb daarmee anaerobe capaciteit gekweekt, zoals dat heet: kort en kogelhard lopen, op een boel kracht. Dat is iets wat m’n benen graag doen, zeker nu: met die sterke fietsspieren die net uit een goeie zomer zijn gekomen. Hoera, lekker knallen, denken die.

En zo liep ik de laatste paar keer mijn kilometers in 5’10. Wat ging ik hard, wat was ik goed bezig, wat komt de snelheid toch makkelijk – dacht ik.

Niet dus. Althans, niet voor de tien kilometer. Als ik hard ga lopen, schakelen m’n benen nu vanzelf naar het anaerobe systeem, want dat leer ik ze nu al een hele tijd aan. En dat gaat niet lang goed, want daar is het niet voor. Bij twee kilometer gaat het al heel naar voelen, en daarna wordt het worstelen en even later stort ik in en zakt m’n tempo naar veredelde duurtraining.

Dat is geen kwestie van ontbrekende tempohardheid, wat ik eerder dacht, en dus van vaker wedstrijdjes doen. Het is een kwestie van verkeerd trainen, van te veel anaeroob wat automatisch gepaard gaat met het verwaarlozen van het aerobe energiesysteem – dat je traint net ónder die snelheid.

Ik had me al wel eens afgevraagd hoe het toch kon dat ik zo snel was, met zo weinig hardlooptraining. Omdat ik liep met m’n fietsspieren dus, zo realiseerde ik me woensdag.

Waar het op neerkomt, bedacht ik toen ook, ken ik als dit principe: van te hard lopen in je trainingen word je langzamer in de wedstrijd. Tsjonge, dacht ik – dat vertel ik andere sporters heel vaak. En nu ben ik er zelf in getuind.

Het lijkt wel alsof ik elke fout eerst zelf moet maken – bij hardlopen althans. Eerder heb ik al moeten onderkennen dat ik simpelweg te veel deed. Dat zat hem toen vooral in omvang, maar ook al in te veel harde intervallen bij de atletiekvereniging. Toen ben ik overgestapt naar een gepolariseerde versie van de Souplesse-methode, met minder omvang en gedoseerde intervallen. Dat ging supergoed – daar heb ik dat Sara-PR aan te danken en kort daarna zelfs een echt PR op de 15 kilometer, op m’n 53e verjaardag.

Dacht ik dat ik wist hoe het moest, sluipt er weer een andere fout in. Ik voelde me betrapt. Ik ben toch trainer, ik moet dat wéten.

Gelukkig ben ik niet de enige trainer die het beter weet voor anderen dan voor zichzelf. En ik heb lerend vermogen (hoop ik).

Dus, terug naar de tekentafel. Boek erbij gepakt, eerlijk geweest tegenover mezelf: ik moet nu uitgaan van een 10-kilometertijd van 57′. Dat leidt tot intervaltijden voor de kilometer van 5’42 of trager.

Toen dat tot me doordrong keek ik op mijn neus. Zo langzaam? Ze in 5’10 lopen is veel lekkerder!

Ik klink als iedereen tegen wie ik praat over gedoseerder te trainen! Alleen al dat ervaren is leerzaam. Zo voelt dat dus: als een domper.

Tsja, het is kiezen of delen: ofwel ik blijf lekker harde kilometers lopen in m’n trainingen, ofwel ik richt me op beter worden op de tien. Aangezien ik hoop dat ik ooit weer loopjes kan doen en kwart triathlons, weet ik het wel. Voordeel is wel dat ik zo sneller de omvang op kan bouwen, want het scheelt een stuk in belasting.

Bovendien kan ik er – opnieuw – hopelijk wat van leren. Of ik gelijk heb met deze analyse bijvoorbeeld. Trainen = experimenteren.

Op naar het experiment ‘rustigere lange intervallen’!

Door admin|2020-11-20T17:22:22+01:0020 november 2020|Loop|0 Reacties

Lees meer

Project daglicht

Sinds het wintertijd is, ben ik doelbewust begonnen met ‘Project daglicht’. Dat wil zeggen dat ik ernaar streef om elke dag in het daglicht naar buiten te gaan, en per week op in totaal minstens 7 uur uit te komen, dus gemiddeld 1 uur per dag.

Ik weet dat ik daglicht nodig heb, voor lichaam en geest – om de wintersomberheid te voorkomen. En ik merkte meteen toen het herfst was dat ik er moeite voor moet doen om op tijd en voldoende naar buiten te gaan.

Ik ben door het thuiswerken en de andere corona-beperkingen bijna al mijn vanzelfsprekende blootstelling aan daglicht in de donkere maanden kwijt. Een goed voorbeeld is het college geven in Leiden dat ik op het ogenblik doe. Nouja, niet in Leiden dus: het is vanuit huis, online. Als het daar zou zijn, zou ik naar het station fietsen en in Leiden van het station naar de faculteit lopen, en later beide in omgekeerde richting. In totaal is dat goed voor 45 minuten daglicht. Nu zijn het er 0.

Dus: naar buiten moet ik zelf initiëren. En dat kost moeite. De verleiding is groot om bijvoorbeeld eerst mijn werk af te maken en dan pas te gaan hardlopen. Maar met een beetje pech is het dan al donker. Nu al, laat staan straks in december. Werk afmaken kan ook als het donker is. Eerst naar buiten!

Andere verleiding is om na het afronden van een online training of overleg aan de computer te blijven hangen – nog even e-mail, even nieuws lezen, even zus, even zo…. en voor ik het weet, is het donker. Of moet ik door naar de volgende online afspraak. Terwijl ik van al dat beeldschermen moe word, een vermoeidheid die zich heel snel oplost als ik naar buiten ga. Tien minuten is dan al genoeg. Moet ik echt doen!

Dus het vraagt discipline om de verleidingen te weerstaan, en precies dat is de essentie van ‘Project daglicht’. De urgentie daarvan is deze twee weken ook nog eens groter omdat met de zwembadsluiting nóg weer meer wegvalt. Het zwemmen zelf, al telde dat niet mee voor daglicht, maar het fietsritje erheen en terug soms wel. In een week drie keer overdag heen en weer naar Zwembad West is precies een uur daglicht.

Tot nu toe gaat het goed met #projectdaglicht. Op een dag als vandaag is het simpelweg heerlijk om overdag een uurtje buiten te wandelen. Ik deed dat voor corona nooit, en het gaf me een soort vakantiegevoel.

Vorige week leidde het daglicht-voornemen er echter al een keer toe dat ik totaal doorwaternat thuiskwam van een rondje hardlopen. Ook op dinsdag was het toen guur:

Of wat te denken hiervan, foto gemaakt op zo’n mini-ommetje na het videobellen:

De nattigheid eerder in de herfst leidde ook tot een bijzonder paddenstoelenjaar – ik schreef er al over. Deze foto maakte ik zaterdag op paddenstoelenexpeditie met Nicole in de Broekpolder – zulke gesuikerde-dropjes-paddenstoelen had ik nog nooit gezien:

Het is wel zo dat ik in de weekends en op m’n wekelijkse dag vrij (m’n ‘corona-arbeidstijdverkorting’) het gemiddelde moet opkrikken. Die dag vrij is daar ook voor bedoeld. Al meteen in maart had ik in de gaten dat ik vijf dagen achter elkaar aan m’n eigen beeldscherm gekluisterd zitten niet ging trekken. Die – wisselende – dag vrij werkt prima. Twee weken terug bijvoorbeeld ging ik op vrijdag wandelen met vriendin Jo in de Kennemerduinen, dat was schitterend:

En ja, het is dus veel wandelen. Alleen, maar ook samen – een prettige manier om in deze tijd toch vrienden te zien. En ik kan het veel doen, waar meer dan drie keer per week hardlopen te belastend is – daarmee haal ik het beoogde aantal uren dus bij lange na niet. Fietsen is in deze tijd van het jaar alleen maar lekker als het weer een beetje meewerkt. Morgen dus, want ik zet net een punt achter de werkweek – en dan hopelijk het gemiddelde aantal daglichturen voor deze week flink opkrikken!

Door admin|2020-11-05T19:02:22+01:005 november 2020|Fiets, Loop, Waarom, Zwem|1 Reactie

Lees meer

Troostfoto’s (2)

Ik vond de laatste dagen bijzonder corona-chagrijnig, en net als in april ben ik er zojuist op uitgetrokken om m’n hoofd op te ruimen (geslaagd) en daarbij foto’s te maken – troostfoto’s dus. Het is een ander seizoen, dus ik wandelend in plaats van op de fiets en het onderwerp van de foto’s is ook echt herfstig.

Ik had eerder al gezien dat het een opvallend mooi paddenstoelenjaar is. Vorige week maakte ik met een vriendin een ommetje bij Lage Vuursche:

Afgelopen zondag maakte Babet een foto van me terwijl ik vlak voor de start van de stiltewandeling een foto nam van paddenstoelen:

Maar die foto zelf werd eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Dat realiseerde ik me al toen we iets later aan het wandelen waren. Ik zag toen elders in Park Zestienhoven schitterende paddenstoelen in grote hoeveelheden.

Toen ik vandaag behoefte had aan een ommetje voor m’n hoofd, wist ik dus wat me te doen stond. Hier het resultaat:

Niet alleen op hout, maar ook gewoon in het gras: En de mafste:

Wandelen, wandelen wandelen… ja, en dat ben ik ook de komende tijd veel van plan. Lekker voor mijn hoofd, lekker lang buiten zijn. Verder ‘moet’ er niks. Door de nieuwste maatregelen is er een abrupt einde gekomen aan toch al zo korte wedstrijdseizoen: de tijdrit die nog voor komende zaterdag op het programma stond, gaat niet door. Prima om het even kalm aan te doen.

Voor daarna weet ik het nog even niet. Fietsen gaat in de onderhoudsstand. Op dit moment is nog onduidelijk wat de maatregelen betekenen voor het zwemmen in het algemeen en mijn trainingsclubje in het bijzonder. Op mijn hardloopplannen bezin ik me nog – ook daarvoor heeft het niet-doorgaan van wedstrijden en evenementen invloed. Wordt vervolgd.

Mijn leven was nog steeds karig en wordt voorlopig weer nog kariger. Ik kom daar wel uit, ik weet sinds dit voorjaar ook: ik red het wel. Groot voordeel is bovendien dat mijn werk nu wél doorloopt, nouja, net niet helemaal, en het is allemaal vanuit huis – maar dat is toch veel beter dan dit voorjaar. Mijn coronachagrijn betrof veel meer de frustratie uit woede, machteloosheid en schaamte om het bredere plaatje van falend beleid enerzijds en a-sociaal gedrag anderzijds. Het is een zootje, en daar zitten we allemaal mee.

Dan ben ik bij met een prachtig paddenstoelenjaar. Nog eentje dan:

Door admin|2020-10-14T14:54:01+02:0014 oktober 2020|Fiets, Loop, Waarom, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Hoe wedstrijden in de weg zitten

De afgelopen tijd was uitzonderlijk in de verhouding tussen wel en geen wedstrijden c.q. evenementen: eerst maandenlang niet, en toen voor mij in een maand tijd ineens elke week. Daardoor werd ik me meer dan eerder bewust dat wedstrijden eigenlijk best in de weg zitten voor het trainen. De regelmaat die ik maandenlang had, is ineens weg. En daardoor staan er wat dingen stil.

Dat is trouwens helemaal niet erg, het is gewoon een observatie. Die voor mij wel duidelijk maakt dat als je een doel voor ogen hebt, je je niet te veel moet laten afleiden door andere evenementen.

Het gaat om twee dingen:

Rond wedstrijden heb ik veel extra rust nodig, en dat gaat ten koste van trainingstijd. Voor een wedstrijd is taperen wel handig en erna is herstellen een must. Dat ‘hapt’ traininingsmomenten uit de week ervoor en erna. Het taperen gaat bovendien ten koste van langere trainingen, want ik doe in zo’n laatste week nog wel wat kort en fel werk. Plus een extra rek-en-strek-sessie. De wedstrijd zelf kost natuurlijk ook tijd, maar die is wel te beschouwen ook als een pittige training.
Voor wedstrijden neem ik minder risico, en daar begin ik al royaal van tevoren mee. Zeker nu zou het wel bijzonder lullig zijn geweest om net voor zo’n zeldzame triathlon mezelf door roekeloosheid uit te schakelen. Dus: voorzichtig. Dan kan ik niet mijn grenzen opzoeken, laat staan dat ik ze nog verleg. De twee belangrijkste voorbeelden:
- Krachttraining, met name de lunges die ik doe, met en zonder extra gewicht en meer en minder dynamisch en met of zonder twist. Dat zijn voor mij geweldige stabilisatieoefeningen, maar ze hebben dus ook het risico op instabiliteit – afgelopen zomer bezeerde ik er een keer een knie mee, tijdje last van gehad, en onlangs knakte ik even door m’n heup, zonder erg. Maar zoiets wil ik natuurlijk niet vlak voor een wedstrijd. Ik heb eergisteren weer wel een heel krachtrainingsprogramma gedaan, inclusief zware lunges – en nu heb ik dus spierpijn, een typisch signaal dat het iets te lang geleden was.
- Het lopen op de barefootschoentjes, wat af en toe hard kan aankomen op mijn kuiten. Dan heb ik dagenlang spierpijn, en dat wil ik niet in de aanloop naar een evenement. Voor de 10 kilometer van de Kopjesloop kwam dat zelfs maar net goed, later dan optimaal. Toen was het blote-voeten-lopen onverwacht hard aangekomen, mogelijk doordat het een onderdeel was van mijn eerste koppeltraining (brick) van het seizoen had gedaan, dus ervoor had gefietst. De regelmaat is nu dus uit het lopen op die schoentjes, en dus bouw ik ook niks op. Het lukt wel om op hetzelfde niveau te blijven, kon ik gisteren constateren, en dat is voor nu al heel wat.

Nou goed, niet erg, wel leerzaam! Ik kan nu een paar dagen weer lekker trainen, dan komt nog één taper: volgende week zaterdag een tijdrit. Tenminste, nu nog wel, in de zin van: nog niet afgelast. Het blijft voorlopig met die slagen om de arm….

Door admin|2020-10-09T10:00:14+02:009 oktober 2020|Fiets, Loop, Trainer, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Overschiese Sportweek (2): stiltewandelingen

In de Overschiese Sportweek heb ik niet alleen zelf geëxperimenteerd, maar ook twee stiltewandelingen begeleid, samen met Babet. We hebben woensdag– en vanochtend gewandeld in Park Zestienhoven, met twee respectievelijk zes deelnemers. Het ging goed, we hadden prima weer, de deelnemers waren enthousiast. Fijn om weer eens wat namens Sportkunstenaar te doen.

Ik vond het ook bijzonder om te ervaren dat wandelen in een stille groep anders is dan alleen in stilte wandelen. Ik was me onder andere veel bewuster van wat ik hoorde en van mijn andere zintuigen.

Woensdag gaan Babet en ik op een rijtje zetten of en hoe we dit vaker willen gaan aanbieden. Want daar was het mede voor bedoeld: peilen of er interesse is om er iets structureels van te maken. We denken van wel, dus wordt vervolgd!

Door admin|2020-09-27T17:51:13+02:0027 september 2020|Loop, Trainer|0 Reacties

Lees meer

Vorige 91011 Volgende

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’