21,1 km sightseeën door Zoetermeer
Afgelopen zondag meegedaan aan de Geuzenloop in Zoetermeer. Zoetermeer is hier helemaal niet ver vandaan, maar toch kom ik er niet vaak en ken ik het niet goed. Ik was dus wel benieuwd naar het parcours, en dat werd inderdaad een verrassende ontdekkingstocht door veel meer groen dan ik had verwacht:
Ik had me voorgenomen om vooral ontspannen te lopen en ervan te genieten, op zoek naar wat meer vertrouwen in die langere afstanden. Ik wilde eigenlijk zo finishen dat ik erin ging beginnen te geloven dat de dubbele afstand ook echt heus mogelijk is. Of nouja, ik wilde 18 km zo lopen, en dan eventueel nog versnellen.
Dat is gelukt: ik vond het leuk, het ging lekker, ik liep vlak, sneller dan mijn duurlooptempo, en ik kon die laatste drie kilometers inderdaad versnellen (de laatste was mijn snelste). Ik kwam uit op 2u03’10”. Dat is nou niet echt snel, maarja, niet belangrijk, want doel bereikt, en alle gedachten aan tijden en snelheden wil ik voor die langere afstanden loslaten. Manlief deed dat niet, trouwens, en die werd 1e bij de mannen 55+! (uitslagen)
Wat hielp was dat het super omstandigheden waren: stralend zonnig, net niet te warm, de wind net niet te hard. En ik ben nog gefilmd ook!
Dialogen met de niet-sporter
Waargebeurde mini-dialoogjes tussen de sporter en de niet-sporter:
1.
Onze auto staat op de stoep voor de deur, want we zijn hem aan het inladen voor een weekend weg. De buurman komt nieuwsgierig kijken .
Buurman: Waar gaan jullie heen?
Henk: Naar Ieper – ik ga daar zondag een marathon lopen.
Buurman: Een marathon? Is dat ver? Hoe ver is dat dan?
2.
We zijn met de auto op weg, dit keer naar Vlissingen. Onderweg stapt Henk op de Neeltje Jans uit om het resterende gedeelte te gaan lopen, als 30 km duurtraining. In Middelburg heeft hij moeite om de weg te vinden. Hij spreekt een voorbijgangster aan.
Henk: Mevrouw, kunt u mij misschien vertellen hoe ik het beste in Vlissingen kan komen?
Middelburgse vrouw, kijkt eens goed naar Henk: Lopend? U bent hárdlopend? Maar meneer, dat heeft u toch helemaal niet nodig, u bent al zo slank!
3.
Ik (alweer enige tijd geleden): Ik ga de Marmotte fietsen, een prestatietocht van 180 kilometer in de Franse Alpen, over vier cols.
Vriendin: O, en waar slaap je dan onderweg?
Variant (3b):
Henk: Ik heb drie keer de Elfstedentocht geschaatst, 200 kilometer door Friesland.
Buitenlander: O, en hoe regelen ze dan de slaapplaatsen?
Knoop doorhakken
Het is inmiddels mogelijk om je in te schrijven voor de Ironman van Vichy van volgend jaar, maar op de valreep ging ik toch weer twijfelen, vooral omdat het er dit jaar 35 graden was. Barcelona is ook nog een optie, die is begin oktober, en daar moet je daarna snel bij zijn voor volgend jaar, want die raakt gauw uitverkocht. Voordat ik de knoop echt doorhak, heb ik mijn overwegingen op een rijtje gezet en op het Triathlonforum voorgelegd. Dit was mijn post:
Zoals ik al langer loop te roepen, wil ik volgend jaar één keer een hele triathlon doen, en ik heb me de afgelopen maanden bezig gehouden met de vraag welke. Voordat ik me in ga schrijven, wil ik jullie mijn redenatie voorleggen, vooral omdat ik me afvraag of ik misschien iets over het hoofd zie en/of redeneerfouten maak.
Mijn overwegingen:
Ik heb het liever warm dan koud c.q. kan niet goed tegen kou water (ik heb het liefst water van > 20 graden; zonder wetsuit zwemmen vind ik geen bezwaar). Echt heet weer (> 30 graden) is dan een nadeel, maar ik vind dat minder erg dan kou.
–> dus triathlon aan het einde van het seizoen, zodat ik in de zomer kan fietsen en in open water zwemmen.
–> dus zuidelijker dan in Nederland, vanwege vooral de waterteperatuurNiet moeilijker dan nodig is, dus vooral niet steil klimmen op de fiets c.q. een relatief snel parcours.
Bij voorkeur op autorijd-afstand.
En als het verder niet uitmaakt, net ietsje liever een Ironman dan een andere (vanwege de goede organisatie en omdat het me wel bijzonder lijkt om op de finish dat ‘you are an Ironman’ te horen)
Zo kwam ik uit op de Ironmans van Vichy (eind augustus), met mogelijk hitte als grootste nadeel (afgelopen keer tegen de 35 graden) of Barcelona (begin oktober) maar dat is verder weg.
Zie ik nog opties over het hoofd en/of klopt mijn redenatie, en zo ja, welk van die twee zou jullie voorkeur hebben? Meedenken zou ik zeer waarderen!
Meegedacht wordt er ondertussen en het gaat vast wel uitkristalliseren. Ik laat het natuurlijk weten hier als ik de knoop doorhak!
Ondertussen ben ik lekker aan het trainen voor de marathon. Dat gaat goed, zaterdag duurloop van 25 km gedaan. Dat ging okee, maar ik vond het wel lang en daardoor zwaar. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar dat het strakkies nog 17 km verder is. Verder ben ik net iets te druk geweest met andere dingen (leuke en werk) en daardoor nu een beetje moe. Dat is wel weer een les: agenda goed bewaken om te zorgen dat ik voldoende energie overhoud als ik zwaar train. De komende tijd ziet dat er beter uit.
Foto marathonfietsbegeleiding
Henk vond via Facebook een foto die mijn verhaal van eerder vandaag over de In Flanders Fields marathon fraai illustreert. Hier is manlief (700) onderweg, niet ver meer van de finish, met z’n mede-strijder, diens fietser (beide uit de omgeving van Ieper afkomstig), en ik. Met inmiddels een jasje aan, maar je ziet nog wel dat beide fietsers hetzelfde shirt dragen.
Wat is dat nou voor fietstraining?
Dit is de snelheidsgrafiek die mijn Suunto-horloge heeft gemaakt van mijn fietsritje van afgelopen zondag:
Huh? Grotendeels zo vlak als een streep, met een paar pieken en dalen, vooral aan het eind, en gemiddeld 12,5 km/uur gereden – wa’s da nou?
Nou, dat is meefietsen met manlief tijdens de In Flanders Fields marathon, vanaf Diksmuide op ongeveer 18,5 km tot aan de finish. En je kunt aan de grafiek zien dat hij goed liep: een vlakke lijn, en zelfs aan het eind wellicht ietsiepietsie harder – hij liep voor het eerst een negatieve split, inderdaad in zo’n 12 km/u, en kwam uit op 3u23 (zie ook zijn eigen Movescount).
Die pieken en dalen, die komen doordat de fietsers af en toe even om moeten rijden, bij de bruggen en sluizen vooral (het parcours loopt langs het water), en doordat ik twee keer ben gestopt om foto’s te maken, niet heel succesvol overigens. Maarja, moet-ie ook maar niet zo hard lopen, het was niet scherp te krijgen. Na de finish ging dat beter:
Als je heel goed kijkt, zie je onder de medaille niet Henk staan, maar Chavasse Noel, een Britse soldaat die in de Eerste Wereldoorlog is omgekomen. Want dat is wat deze marathon zo bijzonder maakt: het parcours loopt langs de frontlinie en langs diverse monumenten uit die Grote Oorlog, en de lopers dragen de naam van een gevallene. Henk ervaart dat ook wel zo: hij loopt dan toch een beetje voor de nagedachtenis aan deze Noel.
Vlak voor de finish loopt het parcours dan ook nog onder de Menenpoort door, met de namen van tienduizenden gesneuvelden erop. En de finish is op het plein van Ieper, dat eruit ziet alsof het middeleeuws is, maar geen gebouw is ouder dan uit de jaren twintig – de hele stad was plat immers. We waren nu voor de derde keer in Ieper en ik ben en blijf enorm onder de indruk van dit stukje wereld, waar de oorlog nog zo tastbaar is en zo respectvol wordt herdacht. Ik was zelf op zaterdag nog een uurtje wezen lopen in de stad, en dat voelde bij de Menenpoort en langs de begraafplaatsen bijna indiscreet: joggen door een museum.
Het andere bijzondere aan de marathon is dat elke loper een fietser mee mag nemen – dat kan omdat het een kleinschalige is, met dit keer maar een dikke 700 inschrijvingen. Ik was dus ’s ochtends uit Ieper op de fiets vertrokken, met een aparte Suunto-registratie, in een wat normaler tempo, maar wel met onderweg nog een stop om de Duitse begraafplaats van Langemark te bezoeken. Die was gesloten vanwege renovatie, maar ik kon wel wat zien over de omheining. Ik vond dit een ontroerend beeld: geallieerde poppy’s, neergelegd door een Brits legeronderdeel, bij de vijanden van toen:
Daarna door naar Diksmuide, naar de voet van de IJzertoren, waar ik veel te vroeg was, want ja, geen rust meer in mijn lijf, want ik moest op tijd zijn om ‘mijn’ loper te treffen. Grappig net als vorig jaar, dat moment waarop ik dan ineens zie: hé, allemaal mensen met hetzelfde t-shirt aan als ik! Begeleidende fietsers krijgen namelijk een t-shirt, zodat duidelijk is dat zij mee mogen fietsen.
Rond half 12, had-ie gezegd, altijd spannend, maar hij was keurig op tijd, om 11u29 ongeveer. En hij bleef dus netjes op tijd lopen, in een ietsje uitdunnend groepje met andere 50+-mannen, en nog één andere fietser, ook wel gezellig, grappig om dan ‘die Nederlanders’ te zijn tussen verder alleen maar Vlamingen.
En zo bereikten we voor half twee Ieper, na 42 (Henk) en 50 (ik) kilometer, met de hele tijd vrijwel ideale loop-omstandigheden (om zo langzaam te fietsen was het ietsje fris). Dat was mooi, en het was helemaal mooi omdat vanaf kwart over twee, 4u15 na de start, de hemelsluizen open gingen: het ging toen gieten, gieten, gieten. Niet fijn voor de achterhoede. Maar ‘mijn’ loper was toen zelfs al onder de douche vandaan!
Tampon wordt lippenstift
Ik zag net iets heel frappants. Via @sbonnema op Twitter werd ik geattendeerd op een bericht op Fietsvrouwen.nl over een nieuw fietskledingmerk voor vrouwen. Even nieuwsgierig kijken – mwah, tekst spreekt me niet aan. Ik heb al minstens 10 jaar geen maatje S voor mannen meer hoeven te kopen, en die ‘lippenstift’ in dat kleine zakje-met-rits, gadverdarrie, dat is dus precies het stereotype neerzetten van vrouwen waar ik niet van houd. Waarom zouden mannen geen zakje voor wat kleingeld willen?
Maar toch even doorgeklikt naar de site van de kleding zelf, want het viel me ondertussen wél op dat het geen suf-roze was. En in die (overigens heel belabberd geschreven) tekst helemaal geen lippenstift: dat extra kleine vakje is voor ‘de maandelijkse vlaggetjesweek’: voor een tampon of maandverband dus. En dát spreekt me wel aan. Dat is immers iets waar alle vrouwen mee zitten.
Niet dat ik daar per se een apart vakje voor nodig heb, onder de repen of boterhammen achterin gaat ook prima, maar het gaat me om de framing. Zet je een sportvrouw neer als iemand met een lippenstift (stereotype) of iemand die wel eens een tampon nodig heeft (alle vrouwen)? En ik vind het ook wel lef om het in je marketing-uitingen te hebben over het taboe menstruatie.
Dus, misschien best een leuk merk, dat Bitter-Sweat. Al vind ik dat met die maten moeilijkdoenerij. Als ik een L nodig heb in plaats van een M denk ik: die kleding valt wel heel klein!
Binnenmaas: de getallen
Uit de officiële uitslag:
Zwem: 00:23:09 8
Wissel: 00:02:36
Fiets: 01:19:11
Wissel: 00:03:21
Loop: 00:57:36
Eind: 02:45:51
Daarmee was ik 7e van 10 40+-vrouwen, en aangezien er geen 50+-vrouwen in de uitslag staan, neem ik aan dat ik één van de oudste vrouwelijke deelnemers geweest ben.
Wat me nog opvalt, in aanvulling op mijn verslag van gister, is dat mijn tweede wissel gek traag is geweest. Normaal is die sneller dan de eerste. Ik kan me niets bijzonder vertragends herinneren, ja, de blubber, maar die lag er bij de eerste wissel ook. Ik ervoer het strikken van de veters van mijn hardloopschoenen ook als traag, maar kan ik dat normaal zo veel sneller dan en hoezo? Geen idee.
In de totaaluitslag eindig ik precies één plek na clubgenoot Onno – die kwam me op het laatste stukkie met een noodgang voorbij gelopen. Van je clubgenoten moet je het maar hebben…. 😉
Een blubberig einde van het seizoen
Ik stond eerder vanavond onder de douche, en realiseerde me dat ik nooit eerder fietsschoenen had schoongemaakt die van binnen vol met blubber zaten – omdat de fietsers er met moddervoeten in waren gestapt. Nou ben ik onder andere gaan triathlonnen omdat ik nieuwe ervaringen wilde opdoen, maar of ik dit daarmee bedoelde….
Schoenen in de douche
Ik zal me de Binnenmaastriathlon van 2015 vooral herinneren als modderig. En nou hadden wij op de kwart nog geluk, want toen wij aankwamen en de achtste bezig was, was het ronduit hondenweer. Bij ons was het vrijwel helemaal droog met zelfs een beetje zon. Het woei alleen hard, en steeds harder, en het was van al die regen van de afgelopen tijd en ook vanochtend nog blubberig, zeer blubberig. In het parc fermé zakte je tot je enkels weg in natte klei en ook in het loopparcours zaten stukken waardoor het meer op een cross leek.
Tenen-selfie, terug bij de auto
Maar ik had het niet willen missen. Binnenmaas is voor mij de moeder aller triathlons, want het was mijn eerste kennismaking met die sport: eerst om manlief aan te moedigen (die komt uit de Hoeksche Waard en heeft de meerderheid van de 30 edities wel meegemaakt), en jaren later werd het mijn eigen eerste, in 2011, de 1/8.
Sindsdien had ik ook nog twee keer de kwart gedaan, allebei niet onder heel gunstige omstandigheden: in 2012 was het iets van 35 graden en vorig jaar was ik niet in goede doen, o.a. nog maar net terug van fietsvakantie, dus weinig gezwommen en gelopen, sindsdien snipverkouden geweest met keelontsteking, én ik blesseerde me tijdens het fietsen – achteraf gezien de voorloper van de ellende van eerder dit jaar. Daarom had ik nu als doel om een persoonlijk parcoursrecord op de kwart te vestigen. Dat moest echt wel kunnen, dacht ik, mede dankzij de nieuwe fiets. Vorig jaar finishte ik in 2:41:50.
Nou, dus niet. Ik was een stuk langzamer dan vorig jaar, op elk van de onderdelen een minuut. Eindtijd was iets van 2:45:hoog (2:45:20 op mijn eigen horloge). En het lag aan alle drie de onderdelen en mogelijk ook de wissels:
- Zwemmen was erg chaotisch, met zelfs een soort opstootje bij het eerste keerpunt omdat een kerel met veel misbaar beweerde dat wij allemaal aan de verkeerde kant langs de boei aan het zwemmen waren – ja, en hij zeker als enige niet, dûh. En na 600 meter werd ik nog een keer overzwommen zelfs. Bovendien zat mijn zwembrilletje steeds maar niet goed en/of was het stuk, want rechts liep het steeds vol met water. Ik was bang om mijn contactlens kwijt te raken en ik zag niet zo veel, dus toch maar af en toe stoppen om het glas leeg te gooien. Balen, nooit eerder gehad. De stukken dat ik wel normaal kon zwemmen gingen juist wel lekker.
- Fietsen: ging okee, maarja, die wind, hè? Hij wakkerde ook nogal aan, en ik was blij dat we er waren, want ik vond het laatste stuk echt al niet jofel sturen meer met de wind van opzij. En het ging okee, met een fraai gemiddelde bij die omstandigheden (dik boven de 30), maar ik blijf denken: ik kan nog beter. Mijn hartslag wil op de fiets niet oplopen tot boven de 145, waar ik in goede doen mijn omslagpunt van 152 haal. Die hartslag heb ik het hele seizoen niet gezien op de fiets, en dat frustreert me wel.
- Hardlopen: ik ging pas na 5 km lekker lopen, misschien toch te veel gegeven in die wind op de fiets. Bovendien was het parcours deels blubberig en woei het nog steeds hard. Toch viel het me nog wel wat tegen ook, moet ik zeggen, ik heb al wel beter gelopen de laatste tijd, onder meer bij de Vrouwentriathlon.
- Wissels: misschien door de blubber ook wat laten liggen. Lopen door het parc fermé was geen sinecure!
En misschien heb ik ook het na-effect van drie maanden blessureleed wat onderschat: alles gaat wel weer, maar ik heb toch lang niet goed kunnen trainen, daar waar ik vorig jaar op fietsvakantie was geweest en net daarvoor op m’n best ooit. Mijn precieze tijden post ik nog wel als de uitslag er staat.
Nouja, matigjes tevreden dus. Het was wel weer gezellig, met vele bekenden uit de Hoeksche Waard, van Rotterdam Atletiek en van het Triathlonforum.
Het triathlonseizoen zit erop. Ik ga alleen nog als vrijwilliger naar de Vrouwentriathlon in Utrecht. We hebben het seizoenseinde net gevierd door een pizza te bestellen en daar een lekker biertje bij te drinken!
Nog precies een jaar?
Vandaag is de Ironman die ik al tijden in gedachten heb voor volgend jaar: die van Vichy. Ik zou dus kunnen zeggen dat ik precies vandaag nog één jaar voor de boeg heb. Ware het niet dat Weeronline me nou net weer een beetje doet twijfelen: ik dacht aan Vichy omdat ik per se warm zwemwater wil hebben, dus voor warmte kies, waar ik sowieso goed tegenkan – maar het is er vandaag 35 graden, en dat is nou net weer een tikkie veel. Het lijkt wel een fikse uitschieter trouwens, want voor dinsdag is de voorspelling 19 en het langjarige gemiddelde zit ergens tussen de 20 en 25 – heerlijk (net zo heerlijk als het dit weekend in Nederland was, trouwens: gister 14 km hardgelopen vanuit Vlissingen, vandaag 78 km gefietst). Ik kan er nog even over nadenken, maar ik denk dat het inderdaad vandaag over een jaar gaat worden, mijn Ironman. In Vichy dus!
Onrealistische sportvrouw
Ik weet niet eens meer hoe ik heb geleerd dat reclames een ideale schijnwereld laten zien. Volgens mij was het zeker al in de tijd van het Blue Band gezinnetje van lang geleden. Dat liet zo’n über-gelukkig gezin zien, allemaal stralend en gezond (en blank en blond, geloof ik), en het was er altijd mooi weer. En die margarine, daar werd je zo van. Dûh. Per definitie geloof ik reclames niet, sindsdien.
Ik kan dan ook maar moeilijk begrijpen waarom uitgerekend een sportende-vrouwen-reclame op dat punt zo veel ophef veroorzaakte. Ik heb het over de Bugaboo-reclame waarin topmodel Ymre Stiekema jogt achter een kinderwagen (zie hier). Wat mij betreft staat dat net zo ver af van de realiteit van al dan niet sportende moeders als dat Blue Band gezinnetje van mijn eigen gezinservaringen (het regende nogal eens, zeg maar), en is dat zo klaar als een klontje.
Toch werd er nogal op deze reclame gereageerd, zowel kritisch als hilarisch. Ik hoorde erover op de radio, op Joop.nl werd massaal gereageerd, er stond wat over in de AD, in een column van Hester Zitvast op de Telegraaf-site, met ook nog eens een oproep aan Bugaboo om realistische reclames te maken. En dan heb ik Facebook en andere vluchtigere sociale media nog niet eens gevolgd.
Ik vind dat eerlijk gezegd nogal, uh, naief. Alle reclame is onrealistisch, waarom zou die van een sportende jonge moeder dan ineens realistisch moeten zijn? Raakt de reclame misschien toch ergens een pijnlijke snaar: het kan wél, moeder zijn én slank én sportief? Het kan zeker, denk ik – maar het gaat dan om uitzonderlijke vrouwen. Ik vind dat wel mooi, uitzonderlijke mensen. Topsport draait er bijvoorbeeld ook om. En dat vinden we toch ook niet ‘onrealistisch’?
Ik betrek het bovendien ook niet op mijzelf: dat zij er zo uitziet, betekent niet dat ik onvoldoende mijn best doe of faal ofzoiets. Ik bedoel: ik heb geen kinderen, maar mijn lijf voldoet op een heleboel manieren lang iet zo aan het schoonheidsideaal als dat van Ymre. Dûh!
