Rituelen voor de wedstrijd
In de aanloop naar Ter Huh realiseerde ik me dat ik nog nooit had geschreven over mijn rituelen in de voorbereiding op een ‘grotere’ wedstrijd, dus eentje waar ik graag mooi wil presteren. Ik begon toen aan deze blogpost, in de verwachting dat ik hem, foto’s en al erbij, zou afmaken voor Oud Gastel. Maar die aanloop liep anders door covid, en een wedstrijd later zaten we in Frankrijk. Morgen begin ik aan het tweede deel van het seizoen; dit keer ben ik gewoon thuis en helemaal fit, dus nu komt het er eindelijk van deze blogpost af te maken.
Ik heb drie dingen die ik – in principe – altijd doe een paar dagen ervoor. Die zorgen vooral voor ontspanning in de vorm van lekker in m’n vel zitten. Sommige dingen horen dan ook sowieso bij mijn zelfzorg; in de aanloop naar een wedstrijd maak ik er doelbewust tijd voor.
- Naar de masseur. Dat doe ik sowieso regelmatig, maar voor een wedstrijd is het een ‘must’. Ik kom al 14 jaar bij Marcel, hij kent mijn spieren door en door, en het is altijd fijn als hij zegt dat ze goed aanvoelen. We nemen het leven ook altijd even door. Ik kom er ontspannen en opgekikkerd van terug. Deze foto’s zijn van donderdag:
- Voetenbadje. Ik heb knetterharde grote-teennagels die ik alleen pijnvrij kan knippen als ik ze eerst week in warm water. Korthouden ervan is essentieel in het voorkomen van pijnlijke en blauw-zwarte nagels. Het weken grijp ik aan voor wat nadere voetverzorging: speciaal spulletje erin, beetje scrubben, eelt bijwerken, voetencrèmepje… Lekker. Voeten doen zo veel belangrijk werk bij het sporten, die extra aandacht verdienen ze wel. Zo zat ik dus donderdag wat later op de avond (links is net te zien dat het toch wel eens misgaat met zo’n teennagel, dit keer bij het wandelen…):
- Yoga voor herstel en rust, dus met rekken, ontspannen en ademhalen. Ik gebruik een aantal filmpjes van Adriene speciaal voor dit doel, bijvoorbeeld Runner’s Yoga (rekken en ontspannen) en Rest (ademhalen en ontspannen – meditatief zelfs). Vandaag maakte manlief deze foto van een van mijn favoriete houdingen, de extended child’s pose, die zowel rekt als ontspant:
Dit komt allemaal bovenop de dingen die sowieso bij de wedstrijdvoorbereiding horen: trainen afbouwen, voldoende rust nemen, tas inpakken, fiets verzorgen (poetsen – smeren – pompen), en goed eten. Dat hoeft niet per se pasta te zijn, maar wel met de nodige koolhydraten, en vooral voorzichtig: zonder dingen die zwaar op de maag kunnen vallen, zoals vet en vezelrijke groentes, en ook niks experimenteels. Het liefst eet ik manliefs recept voor ovenschotel met courgette, tomaten en feta bij de pasta, vandaag deels met gele courgette:
Glaasje wijn erbij mag best, de fles die open is, is een beetje bleke rosé:
Proost, en op naar morgen!
Opdienen van het gerecht
Ik noemde mijn voorbereiding gisteren hier de hardloop-snelkookpan, dus in die metafoor werd vandaag het gerecht opgediend: de halve marathon. Ik heb net iets harder kunnen lopen dan mijn gewone duurlooptempo, zo’n 6’20 gemiddeld, en dat was een stuk sneller dan bij de laatste duurtrainingen. Dat ging ontspannen, met de laatste kilometer het snelste, dus ik was dik tevreden. Prachtig parcours.
Het was weliswaar de langzaamste van mijn drie halve marathons dit jaar, maar ik was met heel andere verwachtingen gestart dan bij de eerdere twee. Dit was prima zo. Fijn om te merken hoe veel het uitmaakt om goed uitgerust te zijn, en we hadden ook mazzel met het weer: het begon benauwd en koelde af door een paar mini-buitjes en steeds meer wind. Midden in de zomer kun je het niet veel beter treffen, lijkt me.
Het was ook net niet te druk, en dan heeft zo’n massale loop (dikke 5000 deelnemers) voor mij het voordeel dat ik met een eindtijd van 2u16 nog volop tussen de mensen loop in plaats van in een troosteloze achterhoede. Ik heb de tweede helft zelfs een boel lopers in kunnen halen.
Toch blijf ik er ambivalent over: het is massaal, luidruchtig, prijzig. Qua financiën vond ik het vooral een afknapper dat je extra betaalt voor tasafgifte, maar dan mag je je tas zelf in een rek gooien en daar later weer uit grabbelen. Veel lopers lopen met een oortje, vind ik ook niet leuk, en wat ik nooit eerder had meegemaakt: er liepen er ook met luidsprekers, dus met de muziek op vol volume hoorbaar. Dat is niet mijn sfeer, maar ik heb wel ook een paar leuke praatjes gehad onderweg. Het deelnemersveld is heel divers.
Leuk dus, en dat terwijl het gister nog even wat voeten in de aarde had. Ik kreeg ’s middags ineens pijn onder mijn voet, van die prikken van een splinter. Ofzoiets. Ik heb een paar kleine dingetjes uit m’n vel weten te halen, maar het ging niet helemaal weg. Dus ook nog een voetenbadje ertegenaan gegooid en vannacht trekzalf. Zo ziet mijn voetzool er nu uit:
Helemaal over is het nog steeds niet, maar ik heb er toch nauwelijks last van gehad, alleen aan het begin even. Gelukkig maar!
De hardloop-snelkookpan
Een tijd geleden had ik me samen met manlief ingeschreven voor de halve marathon hier in de stad, morgen. Niet met torenhoge ambities, het leek me wel een leuk evenement: de eerste editie, ter gelegenheid van de World Police & Fire Games, mooi parcours. Met het trainen voor de 1/3e triathlon was het ook wel haalbaar. Ik was lekker op dreef.
Maar toen kwam de klad erin: tussen 7 juni en 6 juli heb ik amper hardgelopen. Die periode begon met een herstelweek na de triathlon van Delft. Vervolgens kwam covid, en in het herstel daarvan heb ik prioriteit gegeven aan het fietsen, met het ook op de SwimBike in Grevelingen. Daar moest ik ook weer van herstellen.
Toen was het dus ineens een maand later, en nog maar 3,5 week tot de halve marathon. Dat zijn maar drie trainingsweken, die laatste halve week is voor herstellen. (Wat je ook doet: altijd goed uitgerust aan de start staan).
Bij de kleine beetjes die ik wel had hardgelopen, had ik gemerkt dat die sport het meest onder de ziekte en de trainingsachterstand had geleden. Niet toevallig: bij andere vormdips heeft hardlopen bij mij ook het meest te lijden. Het is mijn ‘moeilijkste’ sport.
In drie weken kan ik tien keer trainen. Om met vertrouwen een halve marathon te lopen, al is het maar als duurloop, wil ik zeker al eens achttien kilometer gelopen hebben. Ik schatte in dat ik met een duurloop van tien kilometer kon beginnen met trainen. Met om en om een duurloop en intervallen gaf dat een duurloop-opbouw in vijf stappen: 10-12-14-16-18 kilometer.
Dat is voor mij vrij straf. Duurlopen boven de ongeveer anderhalf uur (= vanaf 14 kilometer) vind ik zwaar. Dat betekende dat ik de intervaltrainingen daartussenin relatief licht moest houden: 6 à 7 kilometer, met een intervalomvang van tussen de 2,5 en 3 kilometer, opbouwend in intensiteit (= steeds kortere intervallen). Op snelheid trainen hoefde niet eens per se voor morgen, maar ik kijk ook alweer verder vooruit natuurlijk, en enig intervalwerk is goed voor mijn techniek, bij al dat rustige lopen.
Toen ik dat zo op een rijtje had gezet, dacht ik: poe, dat is best wel heftig snel opbouwen en veel lopen, goed vinger aan de pols houden. Dat heb ik gedaan, en toen kwam er nog één complicatie bij: de hitte. Dat was passen en meten met de planning en af en toe stevig zweten, camelback mee.
Maar: het is gelukt, ik heb alles kunnen doen. De eerste duurloop voelde moeizaam, toen moest ik echt nog op gang komen. Ik had er spierpijn van op onvermoede plekken: in m’n billen en diepe buikspieren. Die van twaalf en veertien kilometer gingen lekker. Die van zestien was weer moeizaam en bij die en de laatste was ik traag, daar speelde de warmte een rol in. En wat vermoeidheid, maar verder ging het fysiek uitstekend. De intervaltrainingen gingen lekker en die waren inderdaad relatief licht.
Al met al heb ik dus in drie weken tijd veel en lekker gelopen. Het is dus precies gelukt om razendsnel m’n trainingsachterstand in te halen en zodoende hoop te hebben morgen de halve marathon uit te kunnen lopen, op duurlooptempo. Dat is mooi!
Enige nadeel van deze hardloop-snelkookpan was wel dat ik nou weer weinig aan fietsen ben toegekomen. Zo schuift de covid-trainingsachterstand maar door… Fietsen wordt dus de prioriteit voor augustus!
Nagekomen Franse foto’s
Hier zijn nog wat foto’s uit Gravelines, opgesnord via de organisatie, met veel dank!
Eerst nog een grappige van de XS op zaterdag, ik kom net uit het water. Te zien is dat ik een dubbele badmuts draag, dan blijft alles beter zitten:
Dan een fietsfoto van tijdens de SwimBike L op zondag:
… maar die is niet helemaal eerlijk, of althans, ik heb mezelf uitgeknipt, dit is het origineel:
En tot slot de finishfoto van de SwimBike. Je finishte op de plek waar je ook in een gewone triathlon van je fiets af moet. Daarna zette je je fiets in het parc fermé, en liep je naar de andere kant ervan, waar de finish was. Dat had geen haast, dus tijd om m’n birkies aan te trekken, loopt beter dan fietsschoenen. Het was wel de moeite waard: voor de foto, de medaille, het finishersshirt en de toegang tot de plek met eten en drinken:
Zwemkwaaltje?
Vorige week woensdag kreeg ik, voor het eerst ooit, last van een vaginale schimmelinfectie. Ik merkte het aan branderige edele delen. Vervelend kwaaltje – niet meer dan dat, maar zeker ook niet minder, zeker niet op de fiets.
Het verbeterde gelukkig na twee dagen al, en dat ging nog sneller met een paar eenvoudige middeltjes van de drogist. Nou goed, weet ik ook eens wat het is – veel vrouwen hebben er last van, sommige zelfs vaak.
Nou wil wel het geval dat ik de zaterdag ervoor iets geks had gehad in diezelfde regio. Bij de Jan de Koele zwemtocht (erg leuk!) had ik water in mijn vagina gekregen. Tijdens het zwemmen niets van gemerkt, het liep er later uit, zelfs nadat ik me had omgekleed nog. Dat was een raar gevoel, en niet normaal. Ik bedoel: dat heb ik anders nooit. Vervelend ook: ik kon pas uren later douchen en een schone onderbroek aantrekken. Die droog was, maar dat was de oude ondertussen ook al…
Ik heb sindsdien al wel weer drie keer gezwommen, en toen had ik het niet. Eén keer was in dezelfde ‘uitrusting’ in open water, maar wel minder ver, en douchen kon daar wel.
Nou vraag ik me dus wel af: hebben die twee dingen met elkaar te maken, en zo ja, wat is dan oorzaak en wat gevolg? Heeft het water de infectie veroorzaakt, meteen of door de natte onderbroek? Of kon het water door de beginnende, nog niet opgemerkte infectie binnenkomen? Of nog iets anders? Ik weet het niet. Googlend kon ik er niets over vinden, behalve dan iets over rondlopen in natte zwemkleding.
Ik hoop het eigenlijk ook niet te weten te komen, want daarvoor moet het vaker gebeuren. Liever net. Ik ga het wel in de gaten houden natuurlijk.
Robin reed binnen een soort Tour-etappe
Vorige week is op Zijwielrent een stuk verschenen van Robin, mijn halve-marathon-maatje van februari en toen gastblogger hier. Vandaag leek me wel een mooie om de link ernaar te posten. Het gaat namelijk over het virtueel fietsen van de Marmotte. Dat deed Robin afgelopen winter – en later ook nog de Cinglés du Mont Ventoux.
Vandaag zat ik zelf voor de televisie met een hoofd vol herinneringen aan de Marmotte (ik reed ‘m in 2003 ofzoiets – lang geleden in elk geval). De Tour-etappe ging namelijk over diezelfde bergen. De laatste, de Alpe d’Huez, zelfs helemaal hetzelfde, de cols daarover (Galibier, Télégraphe en Croix de Fer) andersom. Sowieso is de Marmotte wel te vergelijken met een Tour-etappe.
Ik reed ‘m ‘echt’, ik zou wat Robin deed niet na willen of kunnen doen. Ik ben een uitgesproken buitenfietser. Een úúr binnenfietsen vind ik al helemaal niks, laat staan tien of meer.
Desalniettemin heb ik veel respect voor Robins prestatie. De nieuwsgierigheid naar hoe zoiets is, die kan ik me ook goed voorstellen. Van die nieuwe dingen ervaren als schuurplekken van de handdoeken. Enzovoort – lees zelf maar, hij schrijft er zelf mooi genoeg over!
Naar Grevelingen (F)
Afgelopen weekend waren manlief en ik naar Grevelingen in Frankrijk: Gravelines, een stadje met een Vlaams verleden. Aanleiding was vooral dat ik daar de SwimBike wilde doen: eens een keer alleen mijn twee beste sporten, dat leek me leuk. Ch’tri, Le triathlon made in Flanders, is een tweedaags multisportevenement, met triathlons over diverse afstanden, van XS tot XXL (de hele Ch’triman) en voor kinderen, en op zondag twee andere combi’s van de drie sporten: naast de SwimBike ook een run-bike-run. Voor de gein deed ik op zaterdag ook nog de XS erbij. Manlief ging voor de halve triathlon, op zondag. Het werd een mooi weekend!
Zaterdag
Mijn deelname aan de XS triathlon, 400m zwemmen – 10 km fietsen – 2,5 km lopen, had nogal wat voeten in de aarde, want ik kwam er pas daar achter dat het een stayerwedstrijd was. Dat was me in al het Frans (het is niet bepaald internationaal geöriënteerd qua taal) niet opgevallen, misschien ook wel omdat ik dat niet verwacht: in Nederland heb je op recreantenniveau geen stayerwedstrijden, ik had er dan ook nog nooit een gedaan.
Op zich leuk dus, maar ik had m’n triathlonfiets mee met aerostuur, en dat is bij stayerwedstrijden verboden… we zijn razendsnel terug naar ons appartement gereden, dat was niet ver, manliefs fiets gehaald, net op tijd weer terug. Oef!
Ik kan op Henks racefiets rijden, maar ik kan dan niet inklikken dan (ander systeem pedalen) en op het herenzadel moet ik m’n bekken ver naar achter kantelen om m’n edele delen te ontzien, wat voelt alsof ik een remparachute ben. Nou goed, voor 10 km gaat dat wel, maar het niet kunnen gaan staan op de pedalen heeft me wel het enige mogelijke stayervoordeel gekost (ik werd één keer ingehaald). Er kwam ook niemand in mijn wiel van wie ik zelf inhaalde, dus van het stayeren zelf heb ik eigenlijk niks gemerkt. Mijn eerste wissel was wel erg traag, want met m’n natte voeten kom ik lastig in m’n loopschoenen. De tweede daarentegen…
Al met al was het wel tof om te doen: een nieuwe afstand voor mijn collectie triathlonafstanden, mijn eerste stayerwedstrijd, en ik werd nog derde bij de dames-masters ook (van 17), in 49’48. Voor mijzelf was ik vooral blij dat ik harder kon lopen dan duurlooptempo, voor het eerst sinds covid weer. Ik heb me zelfs ingehouden, met het oog op de dag erna. Prestatiedoelen had ik verder niet.
Henk was mee als fotograaf, zo is mijn hele wedstrijd te volgen:
Zondag
Op die dag erna was de SwimBike inderdaad leuk. Gaaf om alles te kunnen geven op de fiets, vooral tegen het eind, dus dan niet in te hoeven houden met het oog op het lopen. Het was wel een bijzonder parcours:
- Het zwemmen was veel te kort. Het kan niet meer dan 1600 meter geweest zijn. De vele snelle zwemtijden waren me al opgevallen in uitslagen, en ik heb zelf ook maar 32 minuten gezwommen, nou, dat kan ik echt niet over 1,9 km. Het is wel gek, want het is in een roeibaan, ruimte zat.
- In het fietsparcours (90 km) zit precies op de helft een ongelofelijk steile klim, echt een muur. Met het verzet van m’n triathlonfiets, de laatste restanten covid die m’n maximale vermogen nog begrenzen en pech met wat er om me heen gebeurde (iemand met materiaalpech en een auto in de weg) moest ik eraf, ik belandde zelfs tegen de heg eer ik uit kon klkikken, en daarna moest ik te voet verder. Oef, dat heb ik nog nooit eerder gedaan in een wedstrijd.
Met ook nog aantrekkende tegenwind op de terugweg reed ik niet harder dan 28,6 – maar daar was ik naar omstandigheden zeer tevreden mee en met de uitslag ook (9e bij de dames-masters, van 31). Verder vond ik het een mooi parcours en heb ik lekker gereden, en me vermaakt met de Vlaamse plaatsnamen (Watten, Noordpeene, Zuidpeene enzo).
Kort na mijn aankomst startte Henk, ik kon het startschot net horen vallen. Hij was vervolgens dik zes uur bezig met zijn halve triathlon (ook zwaar gehad, ook tevreden). Het was zo een lange maar erg leuke dag. De sfeer was geweldig, die Fransen moedigen fanatiek aan! Het was ook goed georganiseerd, ondanks de complexe logistiek van al die afstanden. Mijn enige puntje van commentaar zou zijn dat ik vond dat je je handen moet kunnen wassen of minstens reinigen na gebruik van de dixies – dat had ik zelfs voor corona al gevonden.
Groot pluspunt was de hoeveelheid trofeeën die we kregen: shirt, medaille, drinkbeker, thermosfles (zondag) en klein Sig-flesje (zaterdag). Hier showen we wat:
Uitstekende badmuts, ook voor mijn grote hoofd. De verzorging was ook prima, dus we hebben ook nog souvenir-bidons. Het is ook nog eens geen heel dure wedstrijd (in vergelijking met de Ironman), en weinig opdringerige commercie, dus dat is heel knap gedaan. Als evenement vind ik het een dikke aanrader.
We zijn in totaal vijf dagen naar Frankrijk geweest, zie ons Polarsteps-journaal, met ook nog een duik in zee en een fraaie wandeling op maandag en op dinsdag de Tour-etappe in de buurt. We hebben die zien passeren op de ‘achterkant’ van onze steile klim: de côte de Cassel. Minder steil dan voor ons, maar op kasseien. Eer was steeds zon en een luchtig windje, dus perfect weer om buiten actief te zijn. Echt een mini-vakantie zo!
Mooie foto
Oud Gastel is altijd wel goed voor mooie foto’s, met deze ben ik erg in mijn nopjes:
Een hap uit het seizoen
Met het herstel van covid gaat het voorspoedig. Het is wel gek grillig, en dat ervaar ik als wezenlijk anders dan bij een bekend virus zoals een verkoudheid. Het lijkt alsof de symptomen elk hun eigen gang gaan: met ups en downs gemiddeld vooruit.
Dat ‘losgeknipt’ van elkaar zijn van de symptomen is wat het gek maakt. Zo had ik bijvoorbeeld maandag ineens weer een verhoogde rusthartslag en veel slijm in neus en keel, maar ook meer energie dan eerder (ik was voor het eerst ’s avonds niet nadrukkelijk aan m’n bed toe). Gister was dat slijm weg, rusthartslag normaal, energie even hoog – maar zag ik ineens weer wazig met m’n rechteroog, een symptoom dat een paar dagen weg was geweest. Maf hoor.
Maar het gaat goed vooruit, en ik vind dat ik er goed vanaf kom. Desalniettemin neemt één zo’n gevalletje covid midden in het seizoen een grote hap daaruit. Hier zijn de consequenties die ik nu kan overzien:
- Geen Vrouwentriathlon
- Geen zwemtocht
- Laatste keer trainingsgroep Pernis gemist (en eerder ook een door de gewone verkoudheid, dus ik heb in totaal een kwart gemist helaas)
- Een DNF in Oud Gastel
- Bij de eerstvolgende triathlons niet in goede vorm, deels door nog steeds aan het herstellen en deels door de trainingsachterstand (maar dat is niet zo heel erg – daarover later meer)
- Een dusdanige trainingsachterstand met hardlopen dat de halve marathon op losse schroeven staat en in elk geval geen topprestatie gaat worden. Ik heb sinds de triathlon in Delft nog maar twee korte stukjes gelopen. Afgelopen maandag had ik wat langer in gedachten, maar dat was die dag met de verhoogde rusthartslag en ik blijf met die covid voorzichtig: ik ben niet gegaan. Nu komt het er een week niet van door andere plannen, en dan resteren dus nog drie trainingsweken…
Op de iets langere termijn komt het allemaal wel weer goed natuurlijk en het is peanuts ten opzichte van long covid en andere grotere gezondheidsproblemen. Wel denk ik: bij het huidige coronabeleid gaan we dit allemaal met regelmaat meemaken, bovenop de oude-vertrouwde virussen. Dat vind ik voor mezelf alleen al geen verheffend vooruitzicht. En dan ben ik nog goed weg aan het komen. Ik heb daarom de petitie voor een ander coronabeleid ondertekend. Zitten goede mensen achter!
DNF 😀
Nou, de covidhersteltriathlon ging eigenlijk best wel goed. Het plezier is zeker gelukt. Oud Gastel is een van mijn favoriete triathlons: precies de goede balans tussen de kneuterigheid van een echte dorpstriathlon (het lijkt alsof het hele dorp óf meedoet óf vrijwilliger is, of allebei, en anders staan ze wel te supporteren) en een goede organisatie. Net een tikkie ingewikkeld met twee wisselzones, dus we waren er al anderhalf uur van te voren. Toen bleek manlief z’n helm vergeten, maar gelukkig hadden ze leenhelmen – oef. Het was van de kinderwedstrijd de dag ervoor:
Het was een gekke dag qua weer, want het wisselde tussen kil, grijs & grauw met regen bij een graad of 17 en warm en zonnig en dus een beetje benauwd.
Ik had net weer zo’n sprongetje vooruit gemaakt qua herstel. Bij het zwemmen had ik eigenlijk meer last van m’n verkleumde handen. Net voor de start was het zo’n kil en nat moment namelijk, dus stonden we – zonder wetsuit, watertemperatuur 22,5 – met z’n allen te bibberen. Dat is ook een beetje de makke van de complexe logistiek: naar de zwemstart neem je alleen het minimale mee. Een jackie leek me niet nodig, want eerder was het juist wat klef-warm geweest.
30′ gezwommen, ik heb geen idee of de afstand (1300m) klopte; meestal meet mijn horloge te veel en Strava blaast dat nog verder op. Als het klopt, zwom ik wel traag, maar geen drama. Ik had last van die koude handen, en ik merkte wel, woensdag ook al: ik ben misschien ook net de puntjes op de techniek-i van de cursus powerstroke kwijt door het vormverlies en het gebrek aan training. Ik voelde vooral m’n linkerarm ‘slippen’, dus dat ik dan die elleboog niet voldoende kon knakken om echt te stuwen. Bekend probleem, en ik vond het op zich al goed dat ik het in de gaten kreeg. Dan komt het ook wel weer terug. Tijdens zo’n wedstrijd kan ik me er alleen niet op concentreren, dat heeft even aandacht nodig weer.
Op de fiets reed ik misschien maar een Watt of 5 lager dan oorspronkelijk (pre-covid) beoogd, bij een normale hartslag. Snelheid daarbij was hoger dan ik had verwacht (31,4), ondanks niet eens heel gunstige wind. Harder ging niet, maar ik vond dit al lang best. Wel voelden m’n benen wat moeier dan normaal, en mijn vermogen liep ook iets terug gaandeweg. Als ik m’n rug en nek vandaag voel was dat meer de trainingsachterstand dan de covid zelf: ik had moeite om de houding te houden. Dat moet ik sowieso voorzichtig opbouwen en ik heb al vaker gemerkt dat ik het ook gauw kwijtraak.
Maar goed: dik tevreden, ik vind het een fijn parcours, door het westbrabantse platteland. Ik zag net in de uitslag dat ik in het (recreatieve) veld de derde fietstijd overall heb gereden bij de vrouwen, haha. Nouja, de snelle vrouwen waren ’s ochtends gestart in de wedstrijdserie.
Daarna heb ik nog één rondje gelopen zonder het te pushen, dus dat werd duurlooptempo. Dat ging eigenlijk ook best, alleen zit dan het slijm in m’n luchtwegen meer in de weg dan bij de andere sporten. Bovendien wilde ik mezelf niet uitputten, vandaar dat ik ben gestopt. Dat was verstandig, denk ik, want ik was ’s avonds flink afgedraaid, 10 uur geslapen vannacht.
Vandaag dus spierpijn in m’n rug en verbrande schouders, want voor de start leek er echt geen aanleiding om die in te smeren.
Manliefs schouders zien er ongeveer net zo uit. Hij is wel gefinisht, ook hij had het als – naar omstandigheden – wel okee ervaren.
Al met al was ik (ook naar die omstandigheden natuurlijk) supertevreden. Vorige week om deze tijd was het voor mij nog een grote vraag of ik zou kunnen starten immers – of ik de puf zou hebben om naar Oud Gastel af te reizen zelfs. Maar jawel, en dan is het fijn om een startnummer op te spelden:
Frappant: zwemmen en fietsen gingen allebei stukken beter dan in 2017, dus ik zou kunnen stellen dat de overgang toen een dramatischer effect had op mijn vorm dan covid nu. Maar dat is wel appelen met peren vergelijken. De overeenkomst is dat het niet lukt om diep te gaan. Toen verwoordde ik het als ‘het gaspedaal niet kunnen vinden’, dat was gister zeer zeker ook aan de hand, maar het was daarbij ook een kwestie van niet willen – niet tot het gaatje willen gaan dus, zeker bij het lopen.
Hoe dan ook: ik ben nog nooit zo blij geweest met een DNF!
