augustus 2021 – Optimaal blijven sporten

Vervolg leuke dingen

In het kader van: mijn triathlonseizoen zit erop maar er zijn nog een boel andere leuke dingen…. afgelopen donderdag heb ik meegedaan met een zwem-prestatietocht (2 km) van ZwemAnalyse. Het was in de Maarsseveense Plassen en de weergoden waren ons gunstig gezind, samen maakte dat fantastisch mooi zwemwater! Ik heb dus heerlijk gezwommen en vond het ook gezellig en uitstekend georganiseerd. Ik zag net dat er ook nog twee gave actiefoto’s van me zijn gemaakt, door fotograaf Gitte Groeneveld:

Door admin|2021-08-30T08:29:01+02:0030 augustus 2021|Zwem|0 Reacties

Lees meer

Trendbreuken in Leiderdorp

Gister bij de Triathlon Leiderdorp brak ik met een heel aantal trends van de laatste tijd.

De eerste was dat ik nou niet twijfelde of het wel door zou gaan vanwege corona, maar vanwege het weer. Ze voorspelden onweer immers, en mijn inschatting was dat uitstel van de start in dat geval lastig zou zijn, want ’s middags was er een NK. Uiteindelijk viel het mee: het bleef zo goed als droog tot tijdens het lopen, en toen was de miezer wel lekker eigenlijk, qua koeling. Direct na mijn finish gingen de hemelsluizen wel open, dus alles was alsnog doorweekt, maar goed, daar had ik rekening mee gehouden, o.a. met een droog setje kleren in de auto. Op de terugweg moest ik even stapvoets rijden in een nog grotere hoosbui – dus we zijn goed weggekomen! Er hangt nu nog van alles te drogen, hopelijk schiet dat vandaag een beetje op.

De tweede trendbreuk was het resultaat. De afgelopen jaren heb ik bij elke sprint die ik deed steeds een paar seconden van mijn PR afgesnoept, om in juli voor het eerst net onder 1,5 uur uit te komen. Ik zou gister blij geweest zijn met weer een paar seconden eraf, maar ik had geen idee of dat reëel was, want ik wist niet of het parcours dat mogelijk zou maken. In juli was het lopen bijvoorbeeld te kort, dat scheelt. Voor de start twijfelde ik nog, want de wisselzone in Leiderdorp is lang en dat kost nogal wat tijd.

Desalniettemin heb ik mezelf verrast met meer dan 2,5 minuut eraf: ik finishte in 01:27:21(uitslag, zonder leeftijdscategorieën). Alles ging gewoon goed. Het zwemmen in de Zijl was behoorlijk rommelig, maar daar heb ik me bijna letterlijk doorheen geslagen – ik heb halverwege de terugweg nog iemand een duw gegeven omdat ik last van hem/haar had. Zo oogde het zwemparcours voor de start:

Het fietsen ging goed, met uiteindelijk een even hoog gemiddelde als in Rotterdam maar een hoger vermogen (213 om 200 Watt NP) – het woei harder. Bovendien heb ik aan het eind bewust getemporiseerd met de herinnering aan vorige week in m’n hoofd: genoeg over houden om te lopen! En ja, dat wilden mijn benen dit keer wel. Ik voelde het meteen toen ik van de fiets kwam, wat een verschil! Met 27:29 heb ik voor mijn doen een heel behoorlijke 5 kilometer gelopen zelfs. Hoera!

De derde trendbreuk was dat ik na drie triathlons van TriHard nu weer een ‘gewone’ deed. Na vorige week dacht ik al: ik heb het wel even gehad met TriHard. Dat werd gister sterk bevestigd: Leiderdorp was (1) goedkoper (2) beter georganiseerd en (3) gezelliger. Met de ervaring van vorige week in het achterhoofd was ik ruim op tijd van huis gegaan. Maar ik kon nu best dichtbij parkeren, ik kon bij coronacheck, inschrijfbalie en fietscheck zó doorlopen en ik was dus meer dan een uur voor de start al op m’n plekkie. De wisselzone is een beetje complex doordat de verschillende afstanden andere looplijnen hebben en hij is dus lang, maar dat gaat allemaal zonder dat je elkaar wezenlijk in de weg loopt. Verder was alles eigenlijk ook gewoon goed georganiseerd. De dropjes, spekkies, bananen, watermeloen en ontbijtkoek na de finish maakten het helemaal af. Vorige week was er alleen water en sportdrank – op zich geen probleem, maar dit was wel lekker!

Klein detail: er lag wel tapijt, waar je in Almere met je blote voeten over het grove asfalt moest. Net te zien links achter op deze foto, die ik maakte als sfeerbeeld: de triathlon is bij een groot winkel- en bedrijventerrein, de Baanderij:

En het was gewoon gezelliger. TriHard trekt door het geld en misschien ook door naam en merkpositionering een net iets ander slag mensen dan zo’n meer plaatselijke triathlon, is /mijn indruk. Ik heb nu weer lekker staan ouwehoeren, bijvoorbeeld nog een tijdje nagekletst met de dame die op het terug-stuk hardlopen mijn haas was. Ik heb haar niet in kunnen halen maar het motiveerde wel, en daarvoor heb ik haar dus maar even bedankt. Ze bleek mij ook in de gaten te hebben gehad, dus we hadden elkaar naar een goede looptijd opgejaagd.

Eén dingetje moet ik TriHard trouwens wel nog even nageven: ze hebben de toegezegde medaille en beker (door de 3e plek in mijn leeftijdscategorie) van Rotterdam wel nagestuurd:

De vierde en misschien wel belangrijkste trendbreuk was dat ik me veel ontspannener en lekkerder voelde. Vorige week was buiten het sporten (dat alleen bestond uit wat herstelwerk en één taper-hardlooptraining) bepaald niet rimpelloos, integendeel, maar de wolk om mijn hoofd die er in Almere hing, was weg. Dat maakt alles anders en leuker. Ik heb daar zelf wel wat voor gedaan, maar toch had het ook iets ongrijpbaars.

Een vijfde trendbreukje moest ik zelf even thuis voor elkaar krijgen: in één klap omschakelen van sporter naar supporter, want manlief was hier direct achter in de Schie bezig met dik 4 kilometer zwemmen bij de Unltd Swim Overschie – hier komt-ie voorbij, met het veerhuis op de achtergrond:

Het is zo niet te zien, maar het was best druk en al die zwemmertjes in de Schie was een gaaf gezicht! Als ik me niet al voor Leiderdorp ingeschreven had, had ik zelf ook meegedaan natuurlijk – hopelijk volgend jaar weer, en dan zoals altijd gewoon in juni hopelijk.

* * *

Mijn triathlonseizoen zit erop – gek, oorspronkelijk was Leiderdorp bedoeld als opwarmertje voor een halve triathlon volgende week, maar die werd geannuleerd. Nu werd het beslist het hoogtepunt van mijn seizoen. Ik heb nog wel zat andere leuke plannen, dus wordt vervolgd!

Door admin|2021-08-23T11:43:33+02:0023 augustus 2021|Triathlon algemeen|2 Reacties

Lees meer

Afzien en opkikkeren in Almere

Gister de OD (olympische afstand: 1500 meter zwemmen, 40 fietsen, 10 lopen) gedaan bij de Duin TriAlmere. In deze tijden is alles wat doorgaat hartstikke gaaf, ik keek ernaar uit en heb plezier gehad, maar het was toch ook niet helemaal wat ik ervan verwachtte. Deels lag dat aan mij, deels aan de triathlon.

Eerst over mij. Waar ik een paar weken lang het gevoel heb gehad fysiek de hele wereld aan te kunnen, was dat net de laatste paar dagen wat anders. Diverse oorzaken: werkstress, misschien net wat te vroeg gepiekt, niet helemaal lekker kunnen taperen door te veel andere dingen (ook leuke gelukkig, zoals een uitje met vriendin Beatrijs naar Zoutelande, inclusief zaterdagochtend een duik in zee) en ook een component ‘onverklaarbaar’ en/of dus misschien toch weer een hormonaal oprispinkje, met wat opvliegers en hartkloppingen ook. Dat is nog steeds af en toe zo, met die overgangsdingen, maar steeds minder vaak en minder erg. Zaterdagavond voelde ik me daardoor wel wat brak, en de nacht van zaterdag op zondag heb ik er slecht door geslapen.

Wat wedstrijdspanning toen ook, nouja, niet zozeer voor de wedstrijd, maar ik vond om kwart over zes opstaan en dan met alle spullen gaan rijden naar een onbekende bestemming waar ik om half 10 moest starten ook een beetje stresserig. Ik zou altijd wel een beetje spanning daarvoor hebben, denk ik, maar merk wel meer dat ik door het gedepriveerde leven van de afgelopen anderhalf jaar weer moet wennen aan zulke prikkelrijke en uitdagende bezigheden. Wel goed om te doen dus.

Die hele onderneming in m’n uppie, want publiek was niet welkom. Volgens mij is dat sowieso gewoon nog verboden qua coronamaatregelen, maar in de deelnemersinformatie stond het wat omfloerster: ’toeschouwers worden verzocht thuis te blijven’. Met manlief heb ik het er dus verder niet eens over gehad.

Het ging allemaal goed. De ’10 minuten lopen’ uit de deelnemersinformatie, van parkeerplek naar de locatie, leken me wel fors naar beneden afgerond, de rijen voor corona-check, aanmelden en bike-check waren lang en mij viel op dat je je bij de corona-check niet hoefde te legitimeren, zodat je dus eigenlijk met de telefoon van een ander naar binnen kon – bij TriRotterdam was dat strenger.

Maar goed, toch op tijd in het parc fermé, paar ouwehoertjes tussendoor waar ik altijd wel van houd, en m’n spulletjes klaar kunnen zetten:

De zwemstart was lastig omdat er stenen in het water lagen. Die last was er vier keer: start, tussentijdse landgang uit en in, en bij de finish. Tussendoor heb ik okee gezwommen. Beetje rommelig in het eerste heenrak van de twee heen-en-weertjes, maar dat is altijd wel. Lekker water, dat IJmeer: warm genoeg voor de shorty. Beetje golfslag van de bries, maar geen hinder. 32 minuten over gedaan, dat is gebruikelijk, zou ik zeggen, en het voelde goed.

Probleemloze wissel naar de fiets, wel ver lopen daarmee. Toen vier heen-en-weertjes op de dijk, in het polderlandschap waar ik graag kom en waaraan ik dierbare fietsherinneringen heb van twee jaar geleden. Die bries was zeer duidelijk voelbaar: ik kon in de tegenwind de snelheid net boven de 30 houden, met wind mee liep-ie op tot bijna 40. Niet dat ik daarop heb gelet, ik keek naar m’n vermogen, en zag dat dat een beetje tegenviel. Achteraf gezien is ook mijn hartslag gek laag gebleven: duidelijk teken van een matige dag, het gaspedaal niet kunnen vinden. Niet die wonderbenen van de afgelopen tijd, zelfs niet die verrassende benen van TriRotterdam.

Desalniettemin heb ik nog 32,6 gemiddeld gereden (196 Watt NP) en aardig wat mensen ingehaald. Manlief vond er vanochtend op Facebook deze gave actiefoto van, met dank aan Evert:

Het maakt me nieuwsgierig, met het verhaal van zaterdag in m’n achterhoofd: wat kan ik eigenlijk op het ogenblik op de fiets op een goeie dag?

Misschien heb ik op de fiets iets te veel gegeven, want na de opnieuw probleemloze wissel bleken mijn benen totaal geen puf meer te hebben om te lopen. Dat viel gigantisch tegen. Wat erbij kwam, was dat het warm was, en qua warmte ben ik helemaal niets gewend natuurlijk in deze prutzomer. Ik geloof niet dat ik me de afgelopen tijd bij boven de 20 graden veel heb ingespannen. Dan is 25 graden ineens heet.

Ik had er echt last van, wat me ook tegenviel, want ik vind warmte vaak wel lekker juist. Misschien is dat ook nog een overgangsverschijnsel, ik heb daarover gelezen: dat je in de overgang en na de menopauze minder goed tegen hitte kan. Ik heb voor mezelf nog onvoldoende gegevens om dat echt te kunnen bepalen, maar de moeite die mijn lijf gister had was wel gek. Op een gegeven moment was ik zelfs wat rillerig, als soort paradoxale reactie op hitte.

Het parcours vond ik ook nog eens lastig, met in elk van de vier rondjes een stuk vals plat, deels over bouwterrein zonder bestrating, gevolgd door een zo steile afdaling op van dat puntige beton dat je die voorzichtig moest nemen, daarna een stukje over gras. Best wel grappig, door zo’n nieuwbouwwijk en bosjes, maar zwaar. Daarbij drukte: het was niet afgesloten en dus fietsten en wandelden er mensen overheen, met honden, kinder- en invalidewagens zelfs, en er was toch best wel veel publiek, waardoor ik ging denken dat ik de enige was die het ‘liever geen publiek’ serieus had genomen.

Ik liep zo moeizaam dat de vertwijfeling toesloeg, zo van: waarom train ik hier eigenlijk voor, als ik dan zó niet vooruit te branden ben? Lopen heeft dat bij mij soms zo, dat het kan voelen alsof de zin van mijn sportende bestaan verdwijnt. Ik heb halverwege overwogen uit te stappen, maar dacht: nouja, eventueel maar wandelen. Daarna trok het juist wat bij, alsof mijn benen zich toen enigszins neerlegden bij het hardlopen.

Met een sukkelgangetje en wat wandelen af en toe sleepte ik me naar de finish. In het derde rondje moest ik bij de waterpost zelfs helemaal stoppen en wachten, want er stond geen water klaar. Dat duurde gelukkig niet lang. In het laatste rondje zag ik om me heen wat meer lopers met moeite en haalde ik zelfs nog een paar mensen in. Uiteindelijk viel mijn gemiddelde tempo me nog mee: 6’45 zelf geklokt, de officiële registratie maakt daar zelfs 6’21 van – sneller dan mijn duurlooptempo, nou, zo voelde het niet!

Ik probeerde het laatste stukje ook nog uit te sprinten, maar kon toen voelen dat er echt helemaal niets meer in m’n benen zat.

Bij de finish zag ik dat ik die in 2:52:06 had bereikt, wat meeviel: zowel het fietsen als het lopen was eigenlijk iets te kort. Bovendien zag ik dat ik tweede was van de D50+, dat viel ook niet tegen. Eenmaal thuis zag ik in de uitslag dat ik ook laatste was in die leeftijdscategorie, hahaha, we waren maar met twee! Bovendien geen D60+, dus misschien was ik wel de oudste deelneemster overall. Dan niet laatste worden is toch mooi!

Na de finish vond ik de verzorging wat teleurstellend: alleen water en sportdrank. Bij TriRotterdam was er meer, dat schept dan verwachtingen. Gelukkig waren de medailles dit keer niet op:

Direct daarna vond ik het overal veel te druk. Net als bij TriRotterdam kruisten de vertrekkende sporters degenen die bezig waren, zowel in het parc fermé als daarbuiten, niet handig. Waar ik ’s ochtends mijn wachttijd al vrij lang had gevonden, stonden er nu enorme rijen sporters voor de middagseries overal te wachten. Direct buiten het afgesloten gebied krioelde het bovendien inmiddels van de toeschouwers. Nog wat herrie erbij van muziek en omroeper… zelfs zonder corona zou voor mijn vermoeide zelf de overprikkeling dreigen, nu ben ik maar zo snel mogelijk weggevlucht. Zo anders weer dan bij TriRotterdam en de twee triathlons van vorig jaar, waar ik de hele tijd overal ruimte heb ervaren.

Dat hele stuk terug naar de auto liep ik achter een deelneemster aan die lekker liep te kletsen met de drie toeschouwers die ze bij zich had. Leuk voor haar, maar uh… Om er toch ook voor mijzelf nog wat sociaals van te maken ben ik bij Renée, mijn vriendin uit Almere, langsgegaan en dat was hartstikke gezellig.

Frappant genoeg voelde ik me de rest van de dag en ook vandaag eigenlijk beter dan zaterdag en gisterochtend. Wel een iets gevoelige rechtervoetzool van die stenen in het water en moe van de inspanning, maar ook weer opgekikkerd. Het voelt alsof mijn energieniveau precies het goede zetje heeft gekregen. In die zin was het natuurlijk toch een fijne, zonnige ochtend buitenspelen!

Door admin|2021-08-16T09:28:14+02:0016 augustus 2021|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Vrouwensport, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Mannelijke waarden

Ik schreef woensdag dat ik bij het fietsen hoge vermogens zie. Dat komt natuurlijk niet alleen maar door de yoga. Het komt ook niet doordat ik nou zo keihard heb getraind. Helemaal zeker weet ik het niet natuurlijk, maar het lijkt erop dat ik in een bepaald opzicht beter in vorm ben dan ooit: ik word een beetje mannelijk, in twee opzichten:

Mijn Hb is hoger dan ooit en is boven wat normaal is voor een vrouw. Het is nu ruim twee jaar geleden dat ik voor het laatst ongesteld was en sindsdien heb ik het bij mijn bezoekjes aan de bloedbank zien stijgen en stijgen. De laatste keer was de waarde 9,9, waar bij vrouwen 10 als bovenste grens voor ‘normaal’ gezien wordt. Ik heb er daarom medisch advies over gevraagd, maar het is gelukkig niet iets om me te zorgen over te maken. Pas als ik de mannen-grens van 11 ga benaderen gaat dat anders liggen. Het stijgen is niet zo gek natuurlijk: ik houd ineens al m’n bloed voor mezelf. Ik heb altijd al een relatief hoog Hb gehad, alleen maar minder tijdens de overgang. Dat hoge Hb is voor duursport gunstig, want mijn bloed kan meer zuurstof naar de spieren vervoeren. ‘Andere sporters moeten ervoor aan de EPO’, zei de dokter.
Mijn rusthartslag is lager dan ooit. Die heb in de laatste jaren alleen maar zien zakken, en de laatste maanden best wel hard – meer dan verklaarbaar is door m’n mate van getraindheid. Twee jaar geleden was ik veel getrainder, in de aanloop naar Almere, maar mijn rustpols is nu een stuk lager. Vorige week lag-ie voor het eerst zelfs net onder de 40, op een moment dat ik flauw was van de trek, dan is-ie op z’n laagst. Normaler is nu ergens rond de 45, een slag of 5 lager dan een paar jaar geleden. Mannen hebben een lagere rusthartslag dan vrouwen, dus ook deze verandering is in mannelijke richting.
Ik heb geen idee hoe het komt. Ik dacht eerst dat het hogere Hb er een rol in speelde, maar dat schijnt fysiologisch niet zo te zijn, dus dat er samenhang is tussen een hoog Hb en een lage rusthartslag. Menopauze en lagere rusthartslag? Geen idee. Misschien is er een relatie met de ontspanning en het ademhalen bij de yoga? Hoe dan ook: ook hierbij heb ik baat natuurlijk, want mijn hartslagbereik, tussen rusthartslag en maximaal, is groter geworden, en dat bereik is de ‘ruimte’ die ik heb om te sporten. Het is bovendien een goed teken van mijn fitheid in het algemeen.

En ja, ik voel me dus hartstikke fit. Dat zie ik aan de vermogensmeter en het gemak waarmee ik fiets. Bij de technische sporten zwemmen en hardlopen merk ik geen effect op mijn prestaties, maar die gaan wel ook lekker en ik heb het gevoel dat ik ook daarbij een soort gemak of ruimte ervaar als ik bezig ben. Ik herstel ook opvallend snel.

Het voelt allemaal hartstikke lekker en ik heb er eigenlijk niks voor gedaan, althans, niet gericht. Ik heb gewoon getraind, niks bijzonders, zeker niet meer dan anders, maar het lijkt beter aan te komen dan in de jaren hiervoor. Wat een cadeautje!

Het voelt alsof ik zwaarder zou kunnen trainen, al zijn mijn spieren niet ineens sterker of mijn pezen en gewrichten belastbaarder natuurlijk. Ik ben wel ook helemaal heel, blessurevrij, al een poosje, ook lekker. Morgen doe ik m’n langste wedstrijd van dit seizoen: de OD van TriAlmere. Ik ben benieuwd!

Door admin|2021-08-14T17:24:38+02:0014 augustus 2021|Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Wekelijkse yoga-routine zorgt voor balans

In de zwemloze periode afgelopen winter heb ik 148 dagen achter elkaar yoga with Adriene gedaan. Sinds ik weer zwem, heb ik een nieuwe yoga-routine uitgedokterd die me goed bevalt. Die vervangt bijna alles wat ik ooit op de sportschool deed, en doet nog meer ook. Mijn indruk is dat mijn schouders en de stabiliserende spieren van mijn romp (‘core stability’: buik, rug, heupen) sterker en veelzijdiger zijn dan ooit. Bovendien geeft het me plezier, ontspanning, toenemend lichaamsbewustzijn en wijsheid.

Mijn wekelijkse routine kent vier onderdelen die ik combineer tot twee of drie sessies, van in totaal minimaal een dik uur en meestal anderhalf tot twee. De week kent vier onderdelen:

Het filmpje ‘upper back love‘ waarmee ik Adriene leerde kennen en dat precies doet wat mijn bovenrug nodig heeft: rekken en het laag en naar elkaar toe houden van m’n schouderbladen. Ik heb een beetje de neiging tot een bocheltje, in het sporten, maar zeker ook in het dagelijks leven (‘schoolbankruggetje’ noemde een huisarts het ooit), dus deze sessie van 23 minuten is een belangrijke. Ik doe hem dan ook vrijwel elke week, alleen niet als ik m’n bovenrug al zwaar heb belast met iets anders, dan is er ook nog een soort verkorte versie met vooral rekken.
Een half uur voor buik en core, waarin ik een selectie maak uit tien filmpjes die ik in de loop van de 148 dagen heb leren kennen. Ik doe er dan een waarin de buikspieren centraal staan en de ander meer allround core stability, wat vooral betekent dat het breder is, meer coördinatie vergt en ook wat met mijn schouders doet, bijvoorbeeld door veel planken:

Ik doe dan bijvoorbeeld eerst ‘core power wake-up‘, een zware, met erna nog de quickie voor de buikspieren. Ik wissel de filmpjes af en dat geeft die veelzijdigheid. De zware gaan ook nog steeds merkbaar beter.
Rekken heupopeners, een kort filmpje dat een zwak punt van me aanpakt: souplesse rond mijn heupen. Helpt me bij het lopen. Daar zit ook m’n geliefte extended child’s pose in:
Dit onderdeel is ook vaste prik, tenzij er al veel rekken zit in onderdeel nummer vier…
Vrije keuze. Zo van: ‘doe ook nog iets anders’, naar zin en behoefte. Ik heb een lijstje gemaakt van filmpjes die me in de 148 dagen goed zijn bevallen, en daar maak ik een keuze uit. De laatste tijd, waarin ik stevig trainde, was dat vaak één van de sport-specifieke in Adriene’s repertoire: voor zwemmen, fietsen of hardlopen, alledrie tegen de eenzijdigheid van die sporten, met veel rekken en de eerste twee daarnaast met wat stabilisatie-krachtoefeningen. Of het is een allround sessie, zoals de ‘full body flow‘. Ook lekker ter ontspanning: alleen maar ademhalen. Ik kan ook een probleem aanpakken, zoals een keer gut health toen ik last had van m’n darmen of hamstring-stijfheidsbestrijding.

Zo’n opsomming klinkt net wat gerichter dan het is. Elk van de sessies is en blijft yoga, niet alleen maar buikspieroefeningen of rekken. Het is altijd een full body experience met aandacht voor ademhaling, lichaamsbewustzijn (zoals: tijdens een buikspieroefening je gezicht ontspannen en je voeten actief houden) en hoe je over je lichaam denkt (‘work with the body, not on it’), en ook voorzien van counterposes voor de goede balans in de sessie. Daar leer ik nog steeds veel van en ik ben dus nooit zomaar wat aan het krachtpatsen.

Het enige wat ik mis van de sportschool is dat krachtpatsen, voor m’n benen: legpress, squats en lunges. Gericht op het ontwikkelen van de duwkracht van het fietsen. Lunges deed ik vorig jaar nog wel met zand in emmers, dat wil ik weer gaan oppakken. Maar eigenlijk merk ik op de fiets niet dat ik minder kracht heb, integendeel. Ik doe zowel bij het lopen als op de fiets kracht-intervallen (brug en tunnel repeats). Het lijkt erop dat die meer zoden aan de dijk te zetten dan de sportschool.

Bij die tunnel repeats, waarin ik zo hard mogelijk de Beneluxtunnel uit rag, trap ik op het ogenblik de hoogste vermogens die ik ooit gezien heb, in vier seizoenen dus. Sowieso ben ik in blinkende fietsvorm – ook het veel mindere stadsfietsen van de afgelopen anderhalf jaar deert niet.

Dat van die goeie fietsvorm zit ‘m natuurlijk niet alleen in de yoga. Maar ik heb wel het idee dat die werkt. Dat zit ‘m dan vooral in de totale sportbalans. Misschien moet ik wel niet te veel krachtpatsen, is af en toe alleen maar ademhalen veel beter voor me!

(de foto’s zijn van m’n 100-dagen-post uit maart, zie daar voor meer)

Door admin|2021-08-11T17:23:46+02:0011 augustus 2021|Fiets, Loop, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Stel je oordeel uit

Ik heb de laatste maanden veel sport gekeken, misschien wel meer dan ooit eerder. Giro, EK voetbal, Tour, Olympische Spelen… De hoeveelheid tv-uren werd zeker door de corona-omstandigheden ingegeven. Er is nog steeds minder ander vermaak en we zijn nog steeds allebei veel meer thuis dan normaal, en dan is het makkelijk om de tv aan te zetten. Als de een het niet doet, doet de ander het wel, en er is weinig leuker dan samen mooie sport kijken.

Aan EK en Olympische Spelen raakte ik bovendien ook wel een beetje verslaafd, dus dat ik dan in de ban kom van zo’n toernooi. Bij de Tour kan ik dat soms ook wel hebben, maar dit jaar niet zo. Mogelijk was dat omdat de strijd om het klassement al vroeg beslist was en ik geen grote Pogacar-fan ben. Ik vond de Olympische Spelen het interessantst, dus daarover een beschouwing in deze blogpost.

Ik heb vooral gekeken naar het (baan-)wielrennen en hardlopen, en wat zwemmen – het tijdsverschil en de beperkte uitzendrechten maakten het lastig om te volgende wat ik wilde, en ik had ook nog wel eens wat anders te doen natuurlijk. Van de triathlon heb ik alleen de gemengde-team-estafette gezien, integraal teruggekeken, erg leuk, al is het alleen maar omdat mannen en vrouwen het dan samen doen. Ik heb één keer slaap opgeofferd, en dat was om de vrouwentijdrit te zien. Wekken om 5 uur, tussen hun finish en de mannen nog even geslapen.

Aan het begin gingen er enkele grote Olympische dromen in rook op, zoals die van Van der Poel met z’n plankje, van de Nederlands wegwielrensters en van alle positief getesten. Dat maakte me weer eens zeer bewust van het grote risico van doelen. In het bepalen van een doel zit een heel grote kans op teleurstelling ingebakken. Dat geldt helemaal voor prestatiedoelen, zoals: ik ga voor een medaille. Je hebt het bereiken daarvan sowieso niet in eigen hand. Dat wist ik al, maar aan het begin van de Spelen was het heel zichtbaar.

Daarna keerde dat ‘mislukken’ helemaal om (na een tenenkrommende persconferentie) en op dit moment is er in de Nederlandse sportmedia vooral een hosanna-stemming over het behaalde aantal medailles. Mij zegt de medaillespiegel en de totale hoeveelheid eerlijk gezegd helemaal niets, ik kan er zelfs wat cynisch over worden.

Zo van: en nu, land nummer 7 op de ranglijst? Zijn we nu ineens zo’n tof land met zo’n geweldige sportcultuur dan? Gaan we nu in de tussenliggende jaren wel aandacht geven aan, zeg, de handboogschieters? Wat is de prijs die we betalen voor die vracht medailles; wat hebben ‘we’ niet kunnen doen omdat er zo veel geld en aandacht naar de topsport ging? Wat als er helemaal geen effect is op de breedtesport? Waarom zijn medailles zo belangrijk?

Trots kan ik al helemaal niet voelen, daarvoor heb ik er te weinig mee te maken. We delen dezelfde nationaliteit, nou en? Ik ben sowieso niet zo nationalistisch in m’n sportbeleving. De overwinning van Roglic in de tijdrit, daar pinkte ik ook een traantje bij weg.

Wat ook wel laat zien: Roglic ‘ken’ ik, ik volg hem al jaren, en bekend maakt bemind. Dus ik leef wel mee met de sporters die ik ken, en dat zijn vaker landgenoten. Daar gaat sowieso de meeste media-aandacht naar uit, maar dit jaar al helemaal, bij deze media-bubbel-spelen.

Dus kan ik dan genieten van bijzondere prestaties van die ‘bekenden’, waarbij die van Hassan en van de 4X400 meter van gister erbovenuit steken. Ik kan me ook vergapen aan prestaties die op mij als buitenaards overkomen, zoals 75 km/u rijden op een baanfiets of de dingen die turners kunnen in ringen, aan stokken en op bruggen.

Nog meer indruk maakten de momenten van van sportiviteit en vriendschap, zoals tussen de twee hoogspringers die besloten het goud te verdelen en toen ongelofelijk blij waren en die tussen Nageeye en Abdi op de marathon. Maar ik kon ook medelijden voelen met Laurine van Riessen en Lotte Kopecky – vond sowieso dat er op de baan veel gevallen werd.

Ik pinkte ook een traantje weg bij het interview met Mieke Gorissen die haar 28e plek op de marathon amper kon geloven. Echt, het gaat niet alleen maar om medailles. Om maar iets te noemen: de 23 gouden medailles van Michael Phelps konden hem niet gelukkig maken.

Er waren ook nog wel interessante discussies met een bredere relevantie dan de sport: over de kleding van mannen versus vrouwen en de mentale druk op topsporters. Dat over die druk leek een beetje door te slaan: ja, natuurlijk is het goed om er open over te zijn, maar het is geen prestatie om eronder te bezwijken en je bent dan ook niet ‘zielig’. Stef Clement zei dat over Dumoulin, daar zijn veel mensen overheen gevallen, maar ik was het met hem eens. Als je van je hobby je beroep maakt, daar succes in hebt en dus veel geld mee verdient, en dan moeite krijgt met de druk, dan is daar van alles over te zeggen, onder andere dat het knap is hoe Dumoulin terug is gekomen. Maar zielig – nee. Ik vond Clement sowieso een geweldige commentator, mede omdat hij niet meeging in het medaille-hosanna-geroep.

Alles bij elkaar, wat heb ik hier nou aan voor mijn eigen leven, voor mijn eigen sporten? Nou, een boel plezier, ontroering en bewondering bij het kijken. Maar het gaat ook nog verder dan dat.

Als ik alles op een rijtje zet, kom ik tot één conclusie: dat je de balans niet te vroeg moet opmaken, dus dat je niet aan scorebord-journalistiek moet doen. Om te weten hoe het écht met je gaat (of met je ploeg of met je land of wat dan ook), houd dan de lange lijn in de gaten en het totaalplaatje. Net zoals het aan het begin van de Spelen niet allemaal pikzwart was (‘onheilspellend scenario’) is het nu niet allemaal alleen maar geweldig.

In relatie met het thema van dit weblog: die ene Ironman was geweldig, maar voor mijn leven is het belangrijker dat ik nu, vijf jaar later, nog steeds met veel plezier sport.

Over wat deze 36 Nederlandse medailles waard zijn voor ‘ons’ kan het oordeel pas later geveld worden.

Nou even een weekje niks, en dan begint de Vuelta alweer!

Door admin|2021-08-08T17:02:19+02:008 augustus 2021|Triathlon algemeen, Vrouwensport, Waarom|4 Reacties

Lees meer

Maandarchieven: augustus 2021

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

Maandarchieven: augustus 2021

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’