Jaararchieven: 2015

Inderdaad gister in Bilzen uitgestapt, na de eerste loopronde (kleine 4 km):

Mijn linkerheup wil gewoon echt niet hardlopen op het ogenblik. Het is niet dat ik loop te verrekken van de pijn, maar per stap gaat het meer ’trekken’ eromheen: bilspier (voelde ik bij het fietsen ook al een beetje), lies, hamstring. En het voelt ook alsof het heupgewricht zelf minder ‘veert’, minder demping heeft dan rechts. Het is wel een beetje verbeterd sinds vorige week, maar dus niet genoeg om te kunnen hardlopen, en daar baal ik van, ik maak me nu ook serieus zorgen of ik over een kleine 4 weken kan starten op de halve triathlon. Dat heeft ook niet zo veel zin als ik dan al 6 weken niet heb kunnen hardlopen. Urgh. Op dat punt was ik gister niet zo vrolijk.

En er ging meer niet helemaal goed:

• Ik kreeg op de fiets vreselijke zadelpijn. Ik was tot nu toe al niet helemaal happy met het zadel, maar ‘niet helemaal happy’ bij trainingen verandert in ‘niet te harden’ bij 100 km non-stop fietsen. Nouja, zinnige ervaring, ik moet op zoek naar een ander zadel. Ik zit niet op mijn zitbotjes, maar op mijn schaambeen, en ik plet daarbij mijn edele delen dusdanig dat het voelt alsof ze bont en blauw worden. Het hinderde gister echt: ik kon niet diep meer gaan en moest regelmatig omhoog komen om de druk er even af te halen en te zoeken naar een iets andere houding. Dat heeft me zeker enkele minuten gekost.
• Tegelijkertijd met de zadelpijn ging er iets tikken, bij elke pedaalomwenteling. Steeds harder, eerst tik-tik-tik, toen tiktik-tiktik-tiktik, toen tiktiktik-tiktiktik-tiktiktik. Best wel irritant geluid, zeker als het toch al niet helemaal lekker gaat. Ik dacht nog aan iets onschuldigs, m’n toerenteller deed het ook niet, dus misschien zat er iets los ergens ofzo – al kwam het geluid van de andere kant. Maar eenmaal na de finish was het me duidelijk: kapotte lager in de trapas. Snotverdulleme, zeg, ik fiets nog geen 3 maanden op die fiets, nog geen 1000 km in totaal!

Dat ik desalniettemin, met ook nog een keer stoppen om te plassen tussendoor (ook een nieuwe triathlon-ervaring) bijna 30 gemiddeld heb gereden over 100 km, met een relatief lage hartslag, daar ben ik dan wel weer tevreden over, en ik heb ook goed kunnen eten en drinken. Zie deze opstelling – die banaan ging eraan halverwege!

En ik weet nu dus ook hoe het gaat met de ravitaillering op zo’n lange afstand: je gooit je bidons weg in de ‘dropzone’ en krijgt meteen daarna nieuwe aangereikt. Dat was ook een nuttige ervaring. En tot slot was het nuttig om te voelen hoe het loopt na zo lang fietsen. Dat was eerst even niet makkelijk, maar later redelijk, al ben ik toen ook al heel snel weer moeten stoppen.

Het was sowieso niet alleen maar kommer en kwel. Ik was wel tevreden over:

• Het zwemmen: ging niet hard, en zoals altijd vond ik het lang duren (ik raak nog steeds m’n gevoel voor tijd en afstand makkelijk kwijt in open water, zeker zo weer aan het begin van het seizoen), maar pijnvrij, en dat was al heel wat. Sowieso heb ik van m’n nek/schouder-probleem weinig last gehad: op de fiets werd het wel gevoelig, maar dat werd algauw overschreeuwd door de zadelpijn, en het hinderde niet, dat is echt goed aan de beterende hand.
• Het fietsparcours was super en reden om ‘m nog een keer te willen doen, in betere doen: alles recht-toe-recht-aan langs het water, en zo fiets ik graag en dendert de triathlonfiets lekker door! Bovendien zie je de hele tijd aan je eigen én de overkant andere fietsers, dat was ook wel leuk. Het zijn drie rondes, en al in de tweede ronde kwam de voorhoede van de eerste start me voorbij, en dan is dus het hele parcours gevuld met fietsers. Die trouwens gemiddeld heel hard gaan: het niveau ligt hoog; ik zou ver in de achterhoede gefinisht zijn. Ik heb ook maar één fietser ingehaald onderweg, meestal zijn dat er meer. Ook manlief is ‘maar’ 42e van de 47 geworden in zijn categorie, ondanks zijn goede lopen. Hij had alleen wel maar heel weinig voorbereiding gehad: twee keer zwemmen, 50 km op de racefiets! En hij had, voor zover wij zagen als enige, geen wetsuit aan!
• Organisatie was goed, hooguit krioelden er nogal wat niet-deelnemers bij de start en finish. De wedstrijd was berucht om z’n vele stayeren, en daar zouden ze streng tegen optreden. Ik heb dan ook niemand zien stayeren. Ik ben zelf nog wel een keer toegesproken door de jury, omdat ik te veel naar links reed, daar was het wegdek beter. Tsja, de ronde ervoor hadden we met een heel rijtje nog verder naar links gereden. Dat is wel het nadeel van strenge regels, die moet je dan goed handhaven, anders heeft het iets willekeurigs. Maar goed, het zag er allemaal wel eerlijk uit.
• Het blijf altijd leuk om zo’n wedstrijd te doen, met al het gehannes met je spulletjes vooraf:Daarbij een leuk praatje met een andere 49-jarige deelneemster, overigens wel veel sneller dan ik! En daarna het opstellen van m’n territoriumpje in het parc fermé:En dan heb je nog onderweg van die kleine grappige momentjes, zoals de zwermen bidons die er lagen bij de twee heftige verkeersdrempels. Daar werd je voor gewaarschuwd, en dat was wel nodig, er was er één bij waarop je zó stootlek zou kunnen rijden. En de bidons vlogen dus in het rond.
• En verder hebben we ook wel gewoon een leuk weekend gehad. We hadden in Bilzen een geweldige bed&breakfast, gerund door een man met vogels als grote hobby, dus we hebben hem piepjonge uilskuikens zien voeren, en een jonge valk. In de grote tuin zaten uilen, valken en kippen. Dat was al leuk, en verder was het ook prima, vooral het ontbijt! En waar het zaterdag nog nat en kil was, was het gister goed weer. We zijn nog enigszins toeristisch teruggereden, over Turnhout en Baarle-Nassau, om mogelijke files bij Antwerpen te voorkomen. Wel pas laat thuis, met al die spullen ook nog, en vanochtend om iets over 7 stonden ze hier voor de deur om onze vloer te slopen, oeps… nouja, vanavond maar vroeg naar bed!

Vandaag heb ik een soort triathlon-doorloop gedaan, dus de drie sporten achter elkaar, om te kijken wat daar ook alweer allemaal bij komt kijken, en vooral ook om voor het eerst mijn sporthorloge in z’n ‘multisport-modus’ uit te proberen. Dat ging allemaal prima, met als resultaat een mooi nieuw symbooltje in Movescount:

En een kaartje met per sport een ander kleurtje:

Het rood is het fietsen (verder doorgereden naar Delft), het lichtgroen lopen, en het oranje, jawel: de eerste keer buiten zwemmen van dit jaar! Dat viel niet tegen, ik vond het warmer dan verwacht. Ik kon in elk geval prima ademhalen, dat is het lastigste bij echt koud water. Het wetsuit houdt me wel warm, maar mijn hoofd in die kou, brrr – nouja, dat viel dus prima mee.

Nouja, da’s allemaal mooi dus, voor een generale repetitie, maar… mijn schouder is nog lang niet goed maar verbetert wel, maar het probleem ergens links achter bij mijn kont/bovenbeen is er nog, en dat verandert of verbetert al dagenlang niet meer. Ik kan niet hardlopen zonder pijn. En zo lang ik niet weet wat er aan de hand is, doe ik dus voorzichtig. En dat betekent waarschijnlijk dat ik zondag een ‘DNF‘ ga krijgen – dat ik wel ga zwemmen en fietsen, maar daarna niet of maar een klein stukje lopen.

Tsja – nu ik al twee weken niet veel heb gedaan, ben ik zo uitgerust als wat en voelen mijn benen prima. Erg jammer om daar niet zonder zorgen en niet voluit plezier van te hebben. Voor de verdere toekomst, vooral richting de halve triathlon over vier weken, tast ik nog in het duister en ik probeer daar maar niet aan te denken – in elk geval het fysiotherapeutbezoek van morgen afwachten.

Wat een week! Het begon vorige week donderdag, 30 april, toen ik niet wist dat het zwembad eerder sloot vanwege de meivakantie en ik maar een half uurtje zwemtijd overhield. Glibberend over de natte zwembadvloer voelde ik iets raars in mijn rechterheup – ik zal me wel verstapt hebben, dacht ik nog, verder geen aandacht aan besteed.

Toen kwam zaterdag, met het aanrijdinkje en het kapotte achterwiel. Zondag voelde ik een klein dingetje aan de achterkant van mijn linkerbeen, ook bij het hardlopen. Ook niet veel aandacht aan besteed, totdat het na het hardlopen meer pijn ging doen en de dag erna zelfs bij elke stap binnenshuis – hamstringblessure. En die heup, die voelde ook nog steeds vervelend.

Wat al langer zeurde, was mijn nek – die wel vaker vastzit, ik moet die met enige regelmaat door de fysiotherapeut met manuele therapie los laten maken. Een paar weken geleden ook, maar hij was opnieuw vast gaan zitten en aan het begin van deze week zelfs muurvast, met pijn door mijn linkerschouder tot aan mijn elleboog aan toe – en scherpe pijn zelfs, bij sommige bewegingen, en ik kon er ’s nachts niet goed op liggen ook.

Kortom: aan het begin van deze week voelde ik me een wrak. Zwemmen deed pijn, lopen durfde ik al helemaal niet vanwege de hamstring, en fietsen alleen voorzichtig. En dat anderhalve week voor mijn eerste wedstrijd! Daar werd ik niet vrolijk van, zal ik maar zeggen. En ik ben voldoende beweegverslaafd om ook last te hebben van een paar dagen niet sporten. Woensdag, na ook nog een slechte nacht door die schouder, was ik strontchagrijnig.

Inmiddels is het weer wat beter. Vanochtend is mijn nek weer losgemaakt, en constateerde de fysiotherapeut geen rare dingen met mijn bekken ofzoiets, dus kennelijk is het allemaal toch gewoon pech, misschien iets raars gedaan zonder het te merken, eerst met die heup en later met die hamstring. Die twee dingen knappen nu ook goed op; Masseur Marcel vond het zelfs een verrassend grote vooruitgang tussen het extra bezoek van woensdag en mijn reguliere bezoek van vandaag. Ik slik nu een paar dagen diclofenac om alle ongein wat tot bedaren te brengen. En ik doe heel rustig aan – dan maar niet morgen in Limburg gaan fietsen, zoals eigenlijk het plan was.

En dan ga ik langzamerhand weer durven hopen dat ik volgende week toch gewoon kan starten. Zo’n week als de afgelopen, dat is vooral een grote mentale uitdaging. Vertrouwen houden, koppie erbij, en het nemen zoals het komt. Maar ik ga liever gewoon sporten.

Deze week is een aardige aanleiding om eens een thema aan te snijden dat regelmatig in mijn hoofd zit, namelijk dat triathlon eigenlijk een dure, om niet te zeggen decadente, sport is. Ik had het eerder deze week al over de sportvoeding die ik liet aanrukken. Die zijn er inmiddels, dus dit is de doos met peperdure suiker (en eiwitten trouwens):

En alsof dat nog niet genoeg was, kwam daar gister bij, met nieuwe wielen en een paar andere spulletjes, plus de deelnamekosten aan een toertocht (inclusief shirt en bidon van Roompot), en wat benzine. Kassa!

Sowieso heb je spullen nodig voor drie sporten, en zijn triathlons als evenement ook bepaald niet goedkoop. De Ironman die ik in gedachten heb voor volgend jaar, die kost bijvoorbeeld maar liefst € 300, als ik me op tijd inschrijf, anders nog meer. Plus de reis, plus enkele hotelovernachtingen. Eerder dit jaar kocht ik een nieuwe fiets. En dan zwijg ik nog over de ‘vaste lasten’, zoals daar zijn: abonnement op sportschool en atletiekvereniging, de toegang tot de zwembaden, en vrijwel wekelijks een bezoek aan masseur Marcel. En ik ben nog niet eens een extreme triathlonspulletjesfanaat – denk alleen maar aan mijn 13 jaar oude racefiets.

Ik weet: niet alles is strikt noodzakelijk. Sportdrank, dat maak ik ook wel eens gewoon van druivensuiker. Dat nieuwe achterwiel, dat had met iets meer moeite wel goedkoper gekund. Lopen kun je ook zonder vereniging. Enzovoort. Zo is bezuinigen op zich wel mogelijk. Maar leuker wordt het dan niet altijd, en hoe dan ook houd je aanzienlijke kosten over. Als je fiets stuk is, moet je wat, bijvoorbeeld.

Ik kan het me permitteren. De zaken gaan goed, dit jaar, en sowieso zijn manlief en ik wat vroeger dinky’s genoemd werd: double income, no kids. Die term hoor ik al jaren niet meer, maar nog steeds hoeven we echt niet op een paar centen te kijken. En dat is maar goed ook, want anders zou ik deze sport niet kunnen beoefenen.

Voor de komende wedstrijden heb ik voor het eerst ooit een echt voedingsplan gemaakt. Tot nu toe deed ik het altijd een beetje intuïtief voor de triathlons, en bij lange fietstochten zaten er appeltaart-stops en dergelijke in en kwam het ook altijd wel goed. Maar voor straks ergens tegen de 5 (Bilzen) en 6 (Bocholt) uur bezig wilde ik het wat grondiger aanpakken, zeker ook om te oefenen voor volgend jaar, want bij zo’n hele triathlon is genoeg voeding binnenkrijgen één van de grootste uitdagingen – ‘eten’ wordt wel eens de vierde triathlon-discipline genoemd.

Ik kan in theorie 70 gram koolhydraten per uur verteren, al weet ik niet of dat in de praktijk ook lukt, zeker bij het hardlopen niet. Dus kom ik voor Bilzen, geschatte tijd 4u45, uit op ruim 300 gram koolhydraten. Daarvoor moet ik ongeveer dit wegwerken:

• Direct na het zwemmen, bij de eerste wissel: 1 sportreep
• Op de fiets: eerst 2 dubbele boterhammen met appelstroop, dan nog een reep, twee plakken ontbijtkoek, een bidon sportdrank, en tegen het eind een gelletje.
• Tweede wissel: tweede gelletje
• Tijdens het lopen: een zakje sportwinegums.

En daarbij tot wel 4 liter water, maar dat wordt onderweg verstrekt. Andere dingen trouwens ook, maar ik weet niet of ik het ‘spul’ van de organisatie van tevoren uit kan proberen (nooit iets onbekends eten tijdens een wedstrijd!) en kan bemachtigen onderweg, dus ik ga er maar vanuit dat helemaal self-supporting ben, dan kan het alleen maar meevallen. De kunst is wel om alle benodigdheden meegenomen te krijgen op de fiets. Ik denk dat dat nét lukt, onder andere dankzij mijn nieuwe tasje:

Tasje, zeg ik tasje? Dat heet een tubebox – het zit, hartstikke aerodynamisch, op de bovenbuis direct achter het stuur, met plaats voor enkele gels/repen/boterhammen.

Overigens wordt er meer vloeibaar voedsel en gel aangeraden dan in dit plan, maar ik ben gevoelig voor misselijkheid bij te veel gelletjes en ik doe het beter op iets solider eten. Misschien wordt die ene appelstroop zelfs wel marmite, want een beetje zout, daar houd ik ook wel van.

Nouja, zo dus – en ik kon zo op tijd wat bijbestellen van mijn vertrouwde merken (Born, Amacx – jammer dat die webshop de GU Chomps niet meer heeft, daarvoor moest ik uitwijken). Binnenkort komt er dus een doosje tjokvol koolhydraten binnen. Eigenlijk peperdure suiker en veel kunstmatigere voeding dan me lief is, maarja, in dit geval heiligt het doel de middelen. Ik gebruik die sportvoeding vrijwel alleen bij wedstrijden, en daarvoor om te oefenen. Als ik gewoon ga trainen, houd ik het het liefst bij gewone boterhammen en krentenbollen, bij winegums uit de supermarkt – en die appeltaart!