Zwem

De afgelopen dagen was ik in Leuven voor een vak-conferentie. Het leek me leuk en lekker om na zo’n dag zitten en luisteren te gaan zwemmen. Vorige week googlede ik daarom op Leuvense zwembaden en toen moest ik lachen: het was alsof ik mijn Bed&Breadfast erop had uitgezocht! Dat was niet zo, maar zonder het te weten had ik de accommodatie het dichtst bij het zwembad uitgekozen. Hier een kaart van het centrum van Leuven met daarop mijn looproute:

Nou bleek dit zelfs nog een omweg te zijn, er is een sluiproute en ik ontdekte ook nog hoe ik de stoplichten kon vermijden, dus ik liep het dik binnen de 7 minuten die Google Maps hiervoor geeft.

Want ik heb het vier keer gelopen: twee keer heen en weer. Ik ben twee keer wezen zwemmen, op de beide avonden. De eerste keer lang – het zwembad is onbeperkt open voor banenzwemmen, dus ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens langer dan een uur te zwemmen, iets wat in de zwembaden in mijn omgeving niet kan. De tweede dag voelde ik mijn armen dus nog, en heb ik het kort en rustig gehouden.

Ik vind het altijd erg leuk om elders te zwemmen, al is het alleen maar omdat altijd naar diezelfde tegeltjes op de bodem kijken saai is. En het is natuurlijk helemaal leuk als ‘elders’ in het buitenland is. Ik heb hier ook weer mijn ogen uitgekeken. Ik was één van de oudsten in het zwembad: Leuven is zeer luid en duidelijk een studentenstad. Het was druk, vooral woensdag, maar wel goed gedisciplineerd. Wat me opviel, was dat er steeds veel zwemmers langs de kant stonden, ook de snelleren. Van sommigen had ik de indruk dat ze meer stonden dan zwommen, zeg maar. Nouja, dat scheelde weer voor de drukte in de baan.

En wat me nog het allermeest opviel was de prijs. Ik betaalde € 6,60, waar ik in Nederland meestal tussen de € 3,50 en € 4 kwijt ben voor een los bad. Daarvoor was alles wel netjes verzorgd en schoon en in orde, en het was een groot bad (8 banen). Maar verder, op de openingstijden na, toch ook weer niet echt iets heel bijzonders. Zit er minder subsidie op zwemmen dan hier?

Ik postte woensdag over mijn Zwemanalyse-zwemles van die avond. Welnu, ik had mijn huiswerk goed gedaan (goed geoefend) en heb woensdag meteen ook weer een boel geleerd qua aanscherpen van mijn techniek. Dit is het laatste van vier filmpjes die woensdag van me gemaakt zijn: zwemfilmpje Louise 3 december. Ik kom daar links in beeld op de camera af gezwommen, zeg maar. Dat is technisch aardig, vooral rechts (links ‘zwabbert’ wat weg als mijn hand ter hoogte van mijn schouder is, en zeker beter dan vóór de eerste les op 22 oktober. Nou hier weer mee oefenen, vooral op druk houden of zelfs vergroten in het tweede gedeelte van mijn doorhaal.

Vanavond heb ik de tweede van drie lessen van mijn elitecursus zwemmen van Zwemanalyse. Dat woord ‘elite’ vind ik nog steeds wat vreemd klinken in combinatie met mij, maar de eerste les, zes weken geleden, was wel degelijk precies wat ik nodig had. Ik ben dus erg benieuwd wat de tweede les gaat brengen. In elk geval popel ik om te horen of ik mijn huiswerk goed heb gedaan.

Dat huiswerk, dat bestond alleen uit techniek. In de vorige les leerde ik dat er een fikse techniekfout in mijn slag was geslopen: ik trok in de doorhaal mijn elleboog naar achter, in plaats dan dat ik mijn hand naar achter duw om me af te zetten tegen het water. Daar was ik me niet van bewust. Ik had op allerlei technische dingen leren letten, maar net dat niet. En zelfs met ‘letten op’ sluipen er fouten in, want ik had gezworen dat ik mijn armen keurig uitstrekte, maar de video en foto’s toonden anders. Deze foto komt uit het geschreven verslag (wat een service, hè?!):

Ik vond het zelfs op dat beeld nog niet echt heel ‘duidelijk’ om te zien, maar inmiddels zie en voel ik het bij het zwemmen ook en ben ik ook bezig écht die elleboog uit te strekken. Het is een mooi voorbeeld van hoe moeilijk het is om in het water precies te weten wat je ledematen doen en waar ze zich bevinden: je proprioceptie is slechter dan op het land. Daarom is zwemmen ook zo’n technische puzzel, en heel anders dan de twee andere triathlonsporten. Het maakt het ook leuk trouwens.

Ik ben deze cursus gaan doen omdat ik gefrustreerd raakte over het zwemmen. Toen ik drie jaar geleden mijn eerste kilometer borstcrawlde, in 23 minuut-nogwat, deed ik maar wat. Ik heb sindsdien twee borstcrawlcursussen gevolgd bij Tri-Experience en heb ook al die jaren drie keer per week toegewijd gezwommen, overigens wel met onderbreking van fiets- en wandelvakanties waarna het vaak voelde alsof ik qua kracht en conditie weer bij nul moest beginnen. Ik zou verwachten dat ik dan echt wel die, zeg, vier minuten sneller zou hebben moeten kunnen worden. Niet dus.

Ik ging op een gegeven moment alleen nog maar achteruit. Op één van de eerste dagen van dit jaar zwom ik vrijwel achteloos wat achteraf mijn snelste kilometer ooit bleek te zijn, in 20’34. Op weg naar het breken van die 20-minutengrens, dacht ik, maar niet dus. In het triathlonseizoen was ik een minuut per kilometer langzamer. Daar snapte ik niks van. Het gaat me niet eens zozeer om die minuut, want een minuut per kilometer is straks 4 minuten op een totale duur van die hele triathlon van minstens een uur of 13, dus dat kan niet bommen, zeg maar. Het gaat meer vooral om dat ik wil dat mijn trainen rendeert.

Dus dat is nu voor mij ook alweer een puzzel: hoe kan ik het beste trainen voor dat zwemmen? Ik heb eigenlijk nog geen idee. Wel is me duidelijk dat ik het vooral van techniek moet hebben. Ik moet het zeker niet hebben van mijn kracht. Ik zal ook nooit een topzwemmer worden, met mijn iele bovenlijf en kleine handjes, en veel te laat ermee begonnen. Ik kan daarom ook wel accepteren dat ik niet veel sneller zal worden. Het is wat mij betreft ook prima om die tering naar de nering te zetten en me te richten op zo ergonomisch mogelijk eerst 1,9 en daarna 3,8 kilometer zwemmen overleven. Ook prima – maar dat wil ik dan doen met zo min mogelijk inspanning. Kan ik weer meer hardlopen, zeg maar, daar is wel degelijk meer te winnen voor me nog. En/of ik ga mijn training anders opbouwen, want ook dat is vorig jaar misgegaan, denk ik: dat ik te vroeg op snelheid ben gaan trainen en zo te vroeg heb gepiekt.

Waar ik het voor fietsen wel weet en bij hardlopen begin te snappen, heb ik eigenlijk nog geen flauw idee hoe ik in het zwemmen het beste gedij. De elitecursus helpt me daar echter wel bij, vanwege de grote individuele aandacht voor mijn techniek. Het was een beetje een gok, ik was er door googlen op geattendeerd, maar die eerste les smaakte dus zeker naar meer.

Vandaar: vanavond zwemles, #zinin!

De hele triathlon is niet het enige lange-termijnproject waarmee ik bezig ben; sinds voorjaar 2011 laat ik ook mijn haar groeien. Ik heb mijn hele leven kort haar gehad, en ik was benieuwd hoe het is om lang haar te hebben. Sowieso, maar zeker ook omdat ik een gezonde, voluminueze bos heb die best gezien mag worden. Zelfs met toenemend grijs erin. Het is in de tussentijd, met ook wat stappen terug om het een beetje toonbaar te houden, tot op mijn schouders gegroeid ondertussen, het langste haar dat ik ooit gehad heb.

Over dat lange haar is een boel te zeggen, laat ik het hier tot één ding beperken: dat het best onhandig is bij het sporten. Aanleiding voor deze blogpost nu is dat het buiten best wel koud is, en dat dat lastig is als ik ben wezen zwemmen. Het duurt namelijk hartstikke lang voordat dat lange haar droog is, en zo zit ik dan op de fiets terug uit het zwembad met die koude, vochtige kop. Ik zou het in het zwembad kunnen föhnen, maar dat kost veel extra tijd en ik houd daar helemaal niet van.

Ik zet dus nu maar een latex badmuts op in plaats van de gebruikelijke stoffen, maar die zit niet zo lekker (toch een beetje een soort condoom over je hoofd), en ook die houdt het ook niet helemaal droog. Dat heeft dan weer een ander nadeel, want ik kan mijn haar dan natuurlijk ook niet onder de zwembaddouche uitspoelen, dan is alles voor niks, en zo blijft er dus onder dat latex zwembadwater zitten – bleh. Mijn haar dan thuis alsnog uitspoelen kost helemáál veel extra tijd en gedoe.

Dit komt nog bovenop eerder ondervonden onhandigheden bij het zwemmen: dat dat haar in mond, neus en ogen hangt als ik het los houd, en dat het zich in het water uit zijn knotje of staartje loswurmt. Vandaar dus die stoffen badmuts, waar ik overigens wel vrede mee heb: het is een kekke bandana, die lekker zit, en in een kleur die ook goed zichtbaar is in open water.

En dat is dus allemaal nog los van de andere sporten: van het haar dat in mijn ogen hangt bij het hardlopen, en dat nu wel braaf in een knotje blijft zitten, maar in een tussenfase was ik afhankelijk van een haarband. En dat een knotje dat goed zit voor hardopen in de weg zit onder een fietshelm, dus bij een triathlon moet ik het knotje bijna in mijn nek leggen, en daar was afgelopen seizoen mijn haar nog aan de korte kant voor plus dat het zich dan weer moeilijk onder een badmuts laat stoppen. Ja, staart kan ook, maar dat vind ik geen gezicht, daar is mijn haar ook nog niet lang genoeg voor. Misschien komend seizoen wel?

En dan zwijg ik nog over de haren die ik de hele tijd overal tegenkom, ook op plaatsen waar dat beslist niet de bedoeling is, zoals in mijn eten of de afvoer van de wastafel verstoppend. Je schijnt ongeveer 100 haren per dag te verliezen, en het maakt voor hun zichtbaarheid nogal uit of dat lange of korte zijn, zo merk ik.

Gedoe, hoor, lang haar, en dat is allemaal nieuw voor mij. En juist daarom is het ook leuk, want ik houd van nieuwe dingen, dat zit ook achter het hele triathlon-avontuur. Want ik kan wel mopperen over die knotjes, tot begin van dit jaar wist ik niet eens hoe je er eentje maakte, ik heb dat moeten leren van een YouTube-filmpje (geweldig wat die jonge meiden kunnen voor de camera!). En dat soort dingen, daarom is het toch de moeite waard.