Triathlon algemeen

Vandaag voor de zesde keer meegedaan aan de Kethelloop, die z’n zevende edtie beleefde. Ik was er de eerste keer bij, toen liep ik een PR op de tien kilometer, en sindsdien heb ik er ook nog een keer de derde prijs gewonnen op de vijf en de vijftien verwerkt in mijn beste 25+km duurloop – én ik heb één keer overgeslagen, vorig jaar, de dag na de Kustmarathon. 

Nu dus weer van de partij, en dat was voor ons (manlief was ook mee, die heeft hem nog niet zo vaak gelopen want het was vaker de dag na de Kustmarathon; dit jaar net een week eerder) voor het eerst op een nieuwe plek, en dat was wel even zoeken, ook al wonen we er eigenlijk best wel dichtbij.

De bijbehorende voetbalvereniging is namelijk verhuisd en heeft z’n velden tegenwoordig bovenop de snelweg – echt waar. Dat nieuwe stuk A4 duikt daar net de tunnel in, en bovenop de tunnelbak zijn sportvelden. Dat is wel fraai gedaan, al is dat op de foto lastig te zien:

De start was net aan de Vlaardingse kant, dus over die bult heen (want daar loopt de snelweg dus in), en zo zat er aan het begin en aan het eind een beetje gemeen klimmetje in over die snelweg-bak. Die paden zijn allemaal niet te zien op Googlemaps, want dat hele gebied is gloednieuw immers. Dat nieuwe stuk snelweg is eind 2015 geopend.

Ik had manlief gevraagd om te pacen op 5’/km, wat me naar een PR zou brengen, maar dat was twee dagen na een triathlon (met nog voelbaar moeie benen), niet in de allerbeste vorm én met af en toe stevige wind te hoog gegrepen. Desalniettemin goed gas gegeven en gefinisht in 26’33, een minuut boven mijn PR. Misschien probeer ik het over een week of twee nog wel een keer, maar misschien zit het er ook sowieso niet in.

In zo’n veld als dat van vandaag doe ik dan trouwens best wel van voren mee, net als vrijdag, en dat is toch ook wel eens leuk. Ik bedoel: ik denk wel eens, dat lopen van mij stelt niks voor. Maar het is echt maar net met wie ik me vergelijk (edit maandag: de uitslagen zijn er nu, en ik werd 20e van de 79 deelnemers). 

Dat leverde wel een leuke medaille op, met lopertjes op een ketel:

Wat dit het weekend van de leuke medailles maakte, want die van vrijdag had ik nog niet laten zien maar die vond ik ook fraai:

En als ik het dan toch nog even over vrijdag heb, ik sta ook nog wel leuk op een foto van hun Facebook, net voorbij dat gevaarlijke bruggetje:

Onderweg naar de Bosbaantriathlon van gister hielden me een aantal zaken al vooraf best wel bezig:

1. De watertemperatuur. Was het vorige week in Alphen nog meegevallen, de eerste berichten voor de Bosbaan waren:
   Brrr! Maar later kwam er dit:
   Met mijn start om half 5 en een gunstig weerbericht hoopte ik dus op die 16,5. Toch maar weer een keer wezen afharden ook, woensdag in de Schie, en dat was weer fiks koud. Verder wel prachtig, in het zonnetje, en ik nam met weemoed afscheid van het Schie-zwemmen van dit seizoen. 
   Het verschil tussen 15,5 en 16,5 graden is trouwens nog heel significant bij de triathlon: 16 graden is de grens van wetsuitverplichting. Dat maakt dan voor mij niet uit, maar voor een heleboel andere deelnemers wel.
2. Het weer. Ineens stond er vrijdagochtend dit op de Buienradar:
   Schrik! Onweer is goed voor afgelasting, dus dat werd spannend!
3. Mijn eigen vorm. De slechte dag van vorige week werd nog gevolgd door een dag met buikpijn. Sindsdien gaat het op zich wel beter, maar ik slaap nog steeds maar heel matigjes – voor het eerst in anderhalf jaar gaat dat weer niet helemaal goed. Met een beetje vorm zou ik een PR moeten kunnen halen, want ik realiseerde me deze week dat ik sinds 2013 geen sprint meer gedaan had. Toen finishte ik in 1:31:31, eigenlijk een te mooi getal om uit de boeken te lopen, maar dat zat er wel in, leek me.
4. Werk – met een vrijdagse triathlon blijft het gek om ’s ochtends nog gewone dingen te doen en dan halverwege de dag om te schakelen naar het sporten – maar wel leuk ook!
5. Of ik Edine zou treffen – ik zat donderdagavond de nieuwsbrief van de Vrouwentriathlon te plaatsen en toen zag ik dat de deelneemster van de maand een leeftijdsgenote van mij was die aan het eind zegt:
   

   Het smaakt zeker naar meer. Ik heb er nog twee op mijn programma staan, dit jaar.

   Het was me al opgevallen dat onze leeftijdscategorie goed vertegenwoordigd was vrijdag, en zo veel triathlons zijn er niet meer eind september. Dus gauw gekeken, en jahoor, ze stond erbij, startnummer dicht bij het mijne. Ik nam me voor haar de hand te schudden.

Nou, op naar Amsterdam dus, gistermiddag. Ruim voor de middagspits, maar parkeren was een zootje (tip voor de organisatie: geef dat beter aan, zet er een vrijwilliger bij). Desalniettemin ruim op tijd, en inderdaad Edine aangesproken en een tijdje met haar gepraat, erg leuk. Wat een kleine wereld, hè, die triathlon? Dus dat was punt 5 succesvol voltooid. Ander gevalletje van kleine wereld trouwens: ook René van de Feyenoordhanddoek (zie verslag Alphen) was er weer, dit keer als supporter. 

Volgens de apps zou het ook voorlopig nog droog blijven en niet gaan onweren, dus punt 2 zag er goed uit. Watertemperatuur was officieel 16,2, niet verkeerd, dus met punt 1 kwam het ook wel goed. Er gingen inderdaad enkele echte helden zonder wetsuit het water in.

Op naar de start. Inderdaad was het water goed te doen, warmer dan de Schie woensdag, en ik heb geen last gehad van de kou. Daarmee heb ik mijn koudste-water-triathlon ooit volbracht, en sowieso de afgelopen weken in kouder water gezwommen dan ooit tevoren. Daar kan ik dan heel bij van worden: ik heb een grens verlegd. Dat ik dan met dik 16 minuten aan de trage kant was, vind ik geen probleem. Het was ook niet heel langzaam overigens. 

Ik had een beetje moeizame wissel want ik kwam dizzy uit het water, onvaster op mijn benen dan anders, misschien is dat toch de kou. En toen kwam ik bij mijn fiets en toen lag er een gevallen fiets over mijn spullen, daar was ik niet zo happy mee. Gelukkig was er een scholier (er was ervoor een scholieren-run-bike-run geweest, ook wel grappig om te zien, die maken niet bepaald allemaal haast) die ‘m op heeft geraapt. Maar dat heeft iets tijd gekost.

Tijdens het fietsen viel er een enkel spatje, net genoeg om wat voorzichtig te moeten zijn in de bochten, zeker omdat daar herfstblaadjes lagen. Er zit ook nog een eng bruggetje in het fietsparcours waar in eerdere jaren deelnemers ernstig zijn gevallen, dus het was per ronde 5 keer in de remmen, met vier rondes was dat 20 keer, en daardoor is mijn gemiddelde achtergebleven bij hoe het voelde: 31,6 gemiddeld (zie Movescount). Met een hogere hartslag dan vorige week, maar net niet die macht van eind juni/half juli. Vorm dus wel weer okee maar niet super (punt 3).

Ik haalde veel in, werd volgens mij vooral ingehaald door de trio-fietsers uit de startserie erna, en in elk geval niet door andere vrouwen. Saillant detail: achter me kreeg iemand een blauwe kaart voor stayeren in mijn wiel, dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik begreep trouwens dat er geruchten waren dat je mocht stayeren, omdat dat bij het WK had gemogen en sommigen dachten dat de regel was veranderd en het dus altijd mocht bij een sprint. Nou, echt niet. 

De tweede wissel ging vlot en zo ging ik lopen, vijf rondjes van een kilometer. Ik vond het tellen, eerst vier fietsrondes en daarna vijf looprondes, nog een hele uitdaging en ik hoorde omroepen dat het bij anderen mis ging, die werden dan na de finish teruggestuurd voor nog een rondje. Maar mij lukte het om tot 5 te tellen. Het lopen ging zo-zo: veel beter dan vorige week, maar het was benauwd, met een torenhoge luchtvochtigheid, en ik had daar af en toe last van.

Wel leuk om ondertussen aangemoedigd te worden door hardlooptrainersopleidingsgenote Sandra. We waren op bekend terrein want een deel van die opleiding was ook bij de Bosbaan. Sowieso heb ik daar wel sporen liggen, ook nog uit de tijd dat ik in Amsterdam woonde. Ik heb er ook op geroeid, bij gewandeld, langs gefietst, en nu dus ook in gezwommen en rond getriathlond. Misschien eens vaker een Amsterdamse triathlon doen, qua sentimental journey.

Ik was benieuwd hoe ik lag in het veld, hoorde omroepen dat de eerste dames aan het finishen waren, maar ik zat daar niet heel ver achter. In het laatste rondje alles gegeven, ook omdat ik geen idee had hoe ik bezig was ten opzichte van dat PR.

Nou, dat PR ging de boeken uit: ik finishte in 1:30:33. Dat viel me op dat moment eerlijk gezegd nog ietsje tegen ten opzichte van de tijden die ik dit seizoen op 1/8en heb gerealiseerd, maar het fietsen was niet heel snel en wel meer dan 20 kilometer, en daarbij het koude water en de trage eerste wissel en dan snap ik het wel. En toch wel leuk ook. Ook om zo dit seizoen bij de eerste en bij de laatste triathlon een PR te halen.

Nog leuker werd het toen ik thuis de uitslag zag, want ik bleek (1) de V50+-categorie gewonnen te hebben, in een veld van zeven finishers en (2) van alle vrouwen de 2e fietstijd gereden te hebben. En die snelste heeft zo te zien niet alle looprondjes gedaan, dus mogelijk heb ik de snelste fietstijd van alle officieel gefinishte vrouwen. 

Nou is dat wel enigszins geflatteerd. Want niet alleen had ik meteen al gezien dat je het niet eens echt een ‘breedte-triathlon’ kon noemen: zo op het oog was het denk ik het minst competitieve veld waar ik ooit in ben gestart. Ik zag bijvoorbeeld amper andere triathlonfietsen. Dat betekende trouwens ook dat het weer heel relaxed en gezellig was in het parc fermé – het zijn toch echt de leukste triathlons. 

Maar de wedstrijd is bovendien gehalveerd geraakt door wat er naderhand gebeurde: een paar minuten na mijn finish ging het regenen, en dat ging steeds harder en harder, mét onweer – ja, dus toch (punt 2). Op het moment dat ik door een complete hoosbui naar de auto liep, verbaasde het me dat de volgende startserie nog door mocht blijven gaan; eenmaal thuis begreep ik dat hij heel kort daarna inderdaad is stilgelegd. Dus een deel van de uitslagen zijn de ‘DNF’s van die startgolf, en zelfs als hij niet was stilgelegd kun je bij die omstandigheden amper fietsen en kun je die tijden dus niet vergelijken. En enorme pech voor die deelnemers, ook nog van een speciale start voor een goed doel.

‘Eenmaal thuis’ schrijf ik, maar dat had ook nog wat voeten in de aarde want ik heb in de auto even afgewacht totdat het iets minder hard ging regenen. De straat was toen een rivier en ik zat in onderbroek in de auto omdat ik compleet doorweekt was – en al m’n spullen ook. Ik reed om zeven uur weg en wat ik niet meer had verwacht: lange file op de A4. Het contrast tussen ’s middags in de warmte lekker met sporten bezig zijn (associaties: zomer, weekend/vakantie, ontspannen) en in het donker in de regen in de file staan (associaties: winter, werk, stress, zie ook punt 4) was heel groot. Ik kwam dan ook niet helemaal ontspannen thuis.

Daar alle zooi, ook die ik niet aan had gehad, hups de wasmachine in, en zelf onder de douche. Eten en toen was het ineens al kwart voor 10 – ook gek, na een triathlon ineens al bijna bedtijd.

Nu zit ik nog wel met een klein probleempje. Die Amsterdammers, die zijn zo chauvinistisch dat ze overal hun wapen en kleuren op hebben. De zwemboeien waren drijvende amsterdammertjes, en ik moet de stickers echt wel van m’n fiets en helm af halen om me er hier in de omgeving mee te kunnen vertonen:

En die badmuts, daar heb je dubbel niks aan hier: zwart is de minst geschikte kleur voor openwaterzwemmen, en met zo’n opdruk kun je je er in een Rotterdams zwembad echt niet mee vertonen:

Maar ik heb wél een zwikje Amsterdamsen achter me gelaten in de uitslag, en ik woon inmiddels lang genoeg in Rotterdam om dat leuk te vinden – Rotterdam boven in 020! 

Ik was vorig jaar heel erg in mijn nopjes met de ProCyclingTrump die ik van manlief kreeg en die onder andere te zien is in de permanente sticky bovenaan dit weblog – maar die ook boven mijn bureau hangt (zie hier) en mijn Twitter-profielplaatje is. Ik kon niet achterblijven, en Henk heeft er nu ook één:

Sterker nog, we staan er ook samen op:

Zijn we niet schattig, in onze hansopjes/trisuitjes?

De print van het ‘Ironcouple’ gaat een mooi plekje krijgen in ons huis!

Over het trainen op weg naar het naseizoen

Ik schreef in juli dat er zeven wedstrijdloze trainingsweken zouden volgen, en daarna de rest van het seizoen.  Helemaal kloppen deed dat niet, want ik heb toch nog een wedstrijdje gedaan, maar dat wist ik toen nog niet.

Desalniettemin stond het trainen centraal. Met fietsen ging dat goed; ik heb hier al verslag gedaan van de 7 en 3,5 uur fietsen naar en van Buitenkunst, het trainingsritje in Limburg en de parcoursverkenning in Denemarken. Dat was allemaal op andere fietsen dan de triathlonfiets, daar had ik 6,5 week niet op gereden. Dus die heb ik eergister ‘proefgedraaid’ en wat is het toch een lekker fietsgevoel, zo’n strakke, snelle fiets!

Zwemmen was even lastig bij Buitenkunst en in Denemarken, maar het buitenwater is nog lekker en ik heb de afgelopen week veel kunnen zwemmen. Ik ben niet wezenlijk langzamer geworden gelukkig.

Met lopen hield ik een aardige regelmaat. Ik train sinds m’n marathontraining-zonder-progressie op heel eigenwijze wijze, namelijk volgens de souplessemethode. Het gaat nog een beetje op en neer, maar mijn indruk is dat de snelheid steeds makkelijker komt, en ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren bij de komende wedstrijden. Het is een experiment, en ten opzichte van hoe ik eerder trainde bij de atletiekvereniging is dit veel minder zwaar. Misschien werkt dat beter voor me?

(Details: één keer in de week doe ik een intervalloop van ongeveer 10 km met daarin 2X1 km in halve-marathontempo (Zoladz-zone 3; 5’30/km), 3X400 meter rond de anaerobe drempel (zone 4, 5’/km), 4X200 meter nog harder (zone 5 dus) en 5X100m lekker hard, puur op techniek/souplesse. Dat alles met veel rust ertussenin, zodat je de intervallen technisch netjes (soepel) kunt lopen. De tempo’s tussen haakjes waren mijn beginsnelheden, inmiddels is dat alweer wat conservatief en loop ik ze dus iets harder. De andere training is een wedstrijd of een duurloop van 7-10 km, op gevoel, in zone 1 à 2 (6′-6’30/km), soms met halverwege of aan het eind ook nog enkele van die souplesse-100-metertjes. Dat is, zo ongeveer, het advies van die methode voor de 10 kilometer als je maar twee keer per week traint.)

Daarnaast heb ik volgens mij voor het lopen ook baat bij de opfriscursus Chi-running die ik begin juli deed bij Annemarie van Energia. Ik werd me ervan bewust dat ik, vermoedelijk mede onder invloed van de hardlooptrainersopleiding, te veel mijn best was gaan doen op ‘goed’ lopen (een oude bekende van me: te hard mijn best doen), waardoor ik dat bijvoorbeeld met te veel spierspanning was gaan doen. Bovenrug te strak recht, onderbenen te hoog opzwaaien naar achter, dat soort dingen. Ik ben nu dus aan het zoeken naar ontspannener lopen en meer gebruik maken van botten en pezen dan van spieren. Dat is nog steeds lastig als ik hard wil lopen, maar ik boek wel vooruitgang. Annemarie vatte mijn verhaal over moeite met lang lopen samen als ‘lopen put je uit’ en ik dacht ‘bingo’. Dus: ik ben deze zomer op zoek naar minder uitputtend lopen!

Fitness/spinning ging wel als ik thuis was, maar bodybalance heb ik ook een paar weken niet kunnen doen omdat ik weg was of het zomerrooster niet uitkwam. Mijn oefeningen ben ik wel trouw blijven doen, ik had naar Denemarken mijn eigen matje bij me:

Upward facing Deense døg

Downward facing Deense døg

Wat ook nog leuk was, was dat we afgelopen zondag een trainingsdag hadden van de Vrouwentriathlon: openwaterclinic, zwemloopje en fietstocht, verzorgd door Sione van Siosport en de Vrouwentriathlon (en onlangs de eerste Nederlandse bij de Ironman van Maastricht, 4e dame overall, 1e in haar agegroup en dus nu bezig met Kona-voorbereidingen!).

Het zwemloopje was het meest memorabel, eerst door mijn slechtste wissel ooit. Ik had nog nooit eerder een zwemloop gedaan, en zo kon ik dus ervaren dat het aantrekken van loopschoenen direct na het zwemmen anders is dan na fietsen, over die natte voeten. De tong van m’n schoenen propte op naar binnen toe, waardoor ik één schoen zelfs weer helemaal uit moest trekken. Hier (rechts) sta ik te prutsen (foto van Siosport):

Weer wat geleerd, en desalniettemin werd ik 3e van de (ik geloof) 11 deelneemsters, ik haalde er tot mijn verbazing 3 in bij het lopen (kleine 3 km)!

Dat lopen voelde ook erg lekker. Helaas had ik weer een probleem met m’n horloge, nouja, ik heb het ongetwijfeld weer zelf gedaan, op ‘lock’ drukken, en daardoor heb ik het lopen niet precies geregistreerd, dus ik weet helaas niet hoe hard ik precies liep. Het is wel het seizoen van op-de-foute-knopjes-drukken, zeg!

Daarnaast was ook de fietstocht erg mooi: schitterend weer + landschap (Betuwe, vanuit Beusichem). Op de onderste foto in het verslag op de Vrouwentriathlon-site zie je mij op de rug. Ik was daar samen met Yolanda ‘achterwacht’ van het pelotonnetje; wij fietsten het allebei heel makkelijk (45 km, 25 km/u gemiddeld). Tijd om uitgebreid te kletsen, net zoals vooraf en tijdens de lunch: het was erg gezellig.

  * * *

En nou eens kijken wat al dat trainen oplevert. Het naseizoen begint morgen, met nog vijf wedstrijden op het programma: Binnenmaas, Alphen (beide een kwart), Bosbaan (sprint) als echte triathlons, dan een run-bike-run in Spijkenisse (korte afstand, want die van Triathlon 010 smaakte naar meer) en de Kethelloop (5 of 10 km). Ik voel me goed en fit, ik heb er zin in!

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik in Vichy de Ironman volbracht. Voor mijn eigen gevoel heb ik vorige week in Kopenhagen teruggeblikt door het daar als het ware allemaal nog een keer mee te maken, maar dan van de andere kant: als supporter. Ik heb daar nog wel wat over te schrijven, maar aangezien het vandaag voor mij ook de eerste werkdag na de vakantie is, stel ik dat nog even uit – even sudderen is daarvoor ook wel goed.

Maar het is vandaag wel een mooie dag om dat allermooiste shirt van de hele wereld van vorig jaar nog eens te showen. Het heeft immers vorige week hier in huis een maatje gekregen: andere kleur, deels net iets andere lettertjes erop, man erin – maar met dezelfde strekking. Hier zijn we als Ironcouple:

Nouja, en vorig jaar om deze tijd zat ik dus op de fiets. Dat zit toch wel een beetje in mijn hoofd.

Nee, ook in het Deens is het gewoon triathlon, zonder streepje door de o, maar ik word altijd een beetje melig van die taal, zeker nu we verblijven in het plaatsje Øm. We zijn daar dinsdag aangekomen, met als hoofddoel manliefs Ironman van Kopenhagen, morgen. Maar gister heb ik ook zelf getriathlond, op precies dezelfde plek. Ik ontdekte maandag dat dat kon, heb me snel ingeschreven, en gister een 4:18:4 volbracht. Deze blogpost gaat vooral daarover, want manlief heeft zelf uitvoerig geblogd over zijn laatste voorbereidingen, met een leuke fotopagina en het verhaal over zijn en onze belevenissen deze week.

Nouja, heel even dan: voor mij is het inderdaad leuk om alles zo nog eens opnieuw mee te maken, maar dan zonder eigen wedstrijdspanning. Een deel lijkt wel op vorig jaar, van het commerciële Ironman-circus….

…. tot het piepkleine en rustige dorpje waar we in een Airb&b zitten (zie Henks foto’s) en veel ons gemak houden, want ja, Henk moest rusten. Ik voel me een beetje een cultuurbarbaar, al hebben we nog wel thee gedronken in het voormalig woonhuis van Karen Blixen en een hunebed bezocht (op een wandelingetje).

Maar er zijn ook verschillen, sommige frappant. Het is logistiek ingewikkelder hier: de twee wisselzones en de aanmeldplek (plus beurs) liggen kilometers uit elkaar, in een serieus grotere stad (met bijbehorende verkeers- en parkeerproblemen) dan Vichy. Het lijkt relaxter, minder opgefokt (minder überhip geklede deelnemers, minder compressiekousen), maar het is ook rommeliger: Henk moest gister lang in diverse rijen staan, wat ik niet vind passen bij het vele geld dat je voor zo’n evenement betaalt. 

Echt een domper was dat woensdag het fietsparcours niet stond uitgepijld, wat we wel verwacht hadden na vorig jaar en na onlangs Limburg. Met het simpele printje dat we hadden konden we het niet vinden, dus onze verkenning liep heel anders dan verwacht. Henk nam dat vrij laconiek op, ik zelf zou er erg van in de stress geschoten zijn (maar mogelijk was het mij niet overkomen en zou ik het beter hebben voorbereid – dat is een typerend verschil tussen ons; hij heeft zo in de aanloop beduidend minder stress dan ik).

Maar goed, verder alles onder controle, en zodoende kon ik me gister richten op mijn triathlon. Triathlonnetje: mijn kortste afstand ooit, 400 meter zwemmen, 18 kilometer fietsen, 4 kilometer hardlopen. In tijdsduur dus ook de kortste: 1u13:45. Met de laatste starttijd ooit: 18u52.

Leuk kleurrijk startnummer!

Én het was de rommeligste triathlon die ik ooit gedaan heb. Manlief vond het daarom wel heel vermakelijk om naar te kijken!

De rommeligheid zat hem ten eerste in het parc fermé, nouja, dat was dus niet fermé, er liepen gewoon toeschouwers door, en de deelnemers van één startserie zaten door het hele parc verspreid, dus de een kon nog aan het inrichten zijn en dan kwam de buurman al wisselen, dus dat liep elkaar enorm in de weg.  

En ten tweede zat het in het fietsen. Het was zo’n echte laagdrempelige breedte-triathlon, met deelnemers op fietsen met boodschappenmandjes en kinderzitjes enzo, en die reden soms nog geen 20, terwijl er ook snelle mannen op triathlonfietsen langszoefden (alles te zien op de foto hieronder, ik rijd in het midden). Dat alles met een paar honderd tegelijk op twee rondjes van 9 km, één weg heen en weer zonder afscheiding. Dat was knetterdruk, niet-stayeren was onmogelijk (werd ook niet op gecontroleerd, en ik zag er elkaar duwen).

Daarbij zaten er per rondje twee 180-graden-bochten in, waarvan één heel smalle, en net daarvoor nog twee krappe bochten, op nat wegdek – het had net ervoor een beetje geregend. Ik heb er één zien vallen en ze waren ergens bij twee ambulances bezig, dus heel erg op mijn gemak zat ik niet. 

Het enorme niveauverschil was verder ook wel te merken: bij het verlaten van de eerste wisselzone ging er een dame doodleuk op haar kont op de weg zitten om daar haar schoenen aan te trekken, lekker in de weg voor alles achter haar. En bij binnenkomst voor de tweede wissel liep er voor mij een kerel op z’n dooie gemak en daar kon ik niet voorbij. Nouja, maar heel hard om lachen ook.

Verder was het wel leuk. Het zwemmen vond ik super. De temperatuur viel me mee: 18,6 graden, hoorde ik. Dat zou voor mij koud zijn voor 3,8 km, maar voor 400 meter zeker niet. Het water in de (kustmatige) strandlagune is kraakhelder, geweldig, je ziet alles! En het is brak (Oostzeewater). Het ging in overzichtelijke plukjes tegelijk, om de vijf minuten, en het maakte niet zo veel uit in welke start je precies ging (chipregistratie).

Het fietsen ging afgezien van de samengeknepen billen prima, al viel m’n gemiddelde wel wat tegen (30,5), maarja, je komt op een kleine 18 km vier keer tot bijna-stilstand door die 180-graden-bochten. Daartussenin kon ik wel stukken doorknallen. Op de gewone racefiets, want die was mee naar Denemarken vanwege de parcoursverkenning.

Lopen ging minder, ik kreeg wat buikkramp (milt? darmen?). Dat heb ik anders nooit, maar misschien speelde de gekke starttijd (onder etenstijd) een rol; we hadden tussen de middag al warm gegeten. Het parcours was wel leuk, om die lagune heen, over een bruggetje en dan de terugweg slingerend door mini-duintjes.

De wissels waren traag want de wisselzone was die van de Ironman en dus eigenlijk veel te groot, ik heb bij de eerst wissel 430 meter gelopen! De zwemstart en -finish waren ook die van de Ironman, maar die fietsen dan helemaal weg; hun tweede wisselzone is elders, in het centrum van de stad. Alles stond al klaar voor zondag; we zwommen om hun eerste en laatste boei heen. Wel grappig, zo ‘parasiteren’ op een ander parcours.

Zo finishte ik dus, ongetwijfeld best wel aardig in het veld. Uitslagen zijn er nog niet, want vandaag is er nog een start (donderdag ook al), en alle uitslagen komen bij elkaar. In totaal gaat het om 6000 atleten, 2000 per dag, maar ik had de indruk dat het er gister minder waren. En bijna allemaal Denen, dat was ook wel grappig, ik heb bijna geen woord Engels gehoord. Ik had zelfs ook al google translate nodig gehad om me in te schrijven, want ook dat ging in het Deens.

Voor de rommeligheid en het ’tweedehands’ parcours vond ik het wel duur (60 euro), en het zakte net een beetje onder wat ik organisatorisch acceptabel vind, vooral door die open wisselzone, waar toch heel wat spullen zomaar liggen. Gelukkig kon ik mijn portemonnee en paspoort nog aan manlief geven. Maar qua heel diverse en laagdrempelige breedte-triathlon was het erg leuk natuurlijk, en daar ben ik helemaal voor. En ik heb er onder andere een bidon, medaille en finishers-t-shirt aan overgehouden.

En nou nog één nachtje slapen voor manlief. Alles onder controle: hij is fit, heeft goed kunnen trainen, geen gekke dingen en de aanloop deze week was relaxed. Ik ben benieuwd hoe hij het gaat doen. Dat is heel anders dan eigen wedstrijdspanning, al is morgen ook de evaluatie van het trainingsschema dat ik voor hem had geschreven en de adviezen die ik hem had gegeven, als trainer en ervaringsdeskundige. Duimen jullie voor hem, vanaf 7u45 tot…???