Triathlon algemeen

Ik hoefde niet lang na te denken om wel of niet mee te doen aan Corona Triathlon 2020, ik vond het meteen een supergave en sympathieke actie. Omdat ik niet aan een goed zwemwater woon moest ik een alternatief bedenken voor het zwemonderdee. Dat werd in mijn geval een serie zwemgerelateerde oefeningen met een dynaband die ik heb gekregen van Josta Bolhuis van Trispiration.

Ik wilde er ook een reportage van maken van foto’s van sport- en andere plekken in coronatijd. Het werd dus een rustige fietstocht met af en toe af stappen en zelfs een paar keer een stuk lopen vanwege opgebroken straten. Ook met hardlopen heb ik wat foto’s gemaakt.

• “Zwemmen”; krachttraining op het droge met een dynaband en een paar volle bidons. 16 minuten.
• Fietsen; 23 kilometer, 1 uur en 28 minuten.
• Hardlopen: 4.8 kilometer, 37 minuten.

Ondanks dat het nergens over ging betrapte ik me bij de start toch op een beetje onvervalste “wedstrijd”spanning. Ik begon in mijn eigen studeerkamer met de oefeningen. Ik doe mede vanwege het coronagebeuren de laaste tijd meer trainingen thuis, gelukkig is er van alles mogelijk, zelfs met simpele hulpmiddelen. Huisdieren zijn daarbij altijd een grappige factor. Lekker planken met een kat die haar staart in je gezicht staat te wrijven, dat soort werk.

En wat is dit nou weer voor ding?

Lekker rustig aan in de wisselzone, fiets buiten zetten en gaan.

In mijn eigen straat was iets merkwaardigs aan de gang, kennelijk werd er iemand 50, daarom stonden er allemaal van dit soort opblaasfiguren. Zou er toch ook nog een feestje gehouden zijn? Als je niemand kan uitnodigen dan zet je maar levensgrote poppen in je straat.

Voor mij is het allang geen geheim meer maar de meeste mensen weten het niet: naast nijlganzen en halsbandparkieten zijn er ook veel schildpadden in het wild te zien in Rotterdamse singels. En behoorlijk groot ook nog. Tja, een van de leukere dingen van klimaatverandering.

Ik moest natuurlijk wel even langs het zwembad waar ik zo vaak kom. Een heel mooi splinternieuw 50 meterbad, maar nu is het uitgestorven. Komende maandag schijnt het toch weer open te gaan maar ik vraag me af of banenzwemmen al tot de mogelijkheden gaat horen. Ik ga er maar even van uit van niet. Ik had natuurlijk kunnen wachten met de corona triathlon maar ik vind het zo met thuistraining ook wel meer in stijl eigenlijk

Racen door de stad doe ik toch al liever niet. Ook al is het nu niet druk, ik wil geen ongelukken veroorzaken voor mij zelf of anderen. Daarom dus een rustig ritje richting Kuip.

Tja….Feyenoord toch…wat een pech weer! Het is toch niet voor te stellen. Iedere Rotterdammert weet natuurlijk; dit jaar hadden “we” die beker echt gegrepen, Feyenoord lag op ramkoers. Maar iedere Rotterdammert verwacht ergens ook wel; Feyenoord heeft altijd wel een of andere idiote tegenslag, dit keer maar liefst een wereldwijde pandemie. Verzin het maar. Aan de andere kant, een jaar met 020 erin…dat belooft natuurlijk nooit veel goeds. 😉

Ik fiets verder de stad uit om via het fietspad Ridderkerk en via Rijsoord/Barendrecht weer terug naar huis te keren. Het is de laatste tijd best erg druk op deze fietspaden, vooral ook met mensen die vermoed ik normaal gesproken niet zo fanatiek fietsen, skeeleren of wat ze ook doen al dan niet op wielen. Er is wel ruimte en bereidheid genoeg om voldoende afstand te houden van elkaar, dat valt mij reuze mee.

Ik zet mijn fiets binnen en ga een van mijn vertrouwde rondjes hardlopen. Daar zijn twee punten die ik corona-gerelateerd wel op de foto wilde zetten. Een van de dingen die ik deze tijd ben gaan missen is een van mijn andere buiten activiteiten: geocachen. Omdat een actieve cache owner in Rotterdam op de IC werkt en dagelijks geconfronteerd word met wat corona aanricht besloot hij zijn eigen caches offline te halen om geocachers te ontmoedigen met hele teams op pad te gaan. Ik heb zelf in de buurt ook een paar caches liggen en deze uit solidariteit op non-actief gezet. Alle caches zitten er nog wel, dit is er een die ik zelf een tijdje geleden al heb gevonden. In het gras liggen nota bene een paar verfrommelde mondkapjes.

De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met iets dat afgesloten werd in verband met corona was tijdens een hardlooprondje langs kinderboerderij de Kooi. Ik ben hier wel eens geweest om te helpen de omgeving op te ruimen van zwerfvuil en vanwege meerdere geocache-activiteiten. Maar nu hing er ineens zo’n dreigend plakkaat. Ik ken dat alleen van het nieuws, en dan is het ergens in Azië. Niet in mijn eigen buurt, praktisch om de hoek.

Verschillende gedachten spoken tijdens deze sportieve ochtend door mijn hoofd. Wat is de wereld veranderd en aan de andere kant ook hetzelfde gebleven. De natuur is adembenemend. We kunnen en mogen nog steeds buiten sporten. En wat is het toch van onschatbare waarde om gezond te zijn en te blijven. We moeten er met zijn allen doorheen. Ik hoop dat we ook beter uit deze periode komen. Misschien is een wereld met overal herrie, drukte, lawaai en hutje-mutje bovenop elkaar gestapeld helemaal niet zo gezond voor ons, en dan niet alleen vanwege het verspreiden van ziektes. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.

Voor nu: hou vol. En steun elkaar.

Nicole Helwes

Al in maart schreef ik dat ik zorgen had over mijn verstijvende bovenlichaam, door het plotseling veranderde bewegings- en leefpatroon. De oefeningen aan het zwemkoord en het fietsen op race- en triathlonfiets zijn verder gewend, maar de rest van wat ik toen opsomde aan tricky dingen is onverminderd:

• Ik zit veel meer achter de computer – voor al het werk dat nog wél doorgaat, een groot deel van de vervangende sociale contacten (Zoom) en om goed geïnformeerd te blijven.
• Stress – het gaat nog steeds redelijk goed, maar ik heb er wel moeilijkere dagen tussen.
• Ik zwem niet – het open water is me nog steeds net te koud. Het zwemkoord is veel zwaarder en wat ik daarmee doe, komt neer op een  minuut of 5 zwemmen, niet de 3X5 minuten per week van hiervoor.  
• Geen masseur, geen chiropractor.

Nou, vorig weekend ging het mis, mogelijk doordat ik veel buiten had lopen vegen – stof, gruis en zaagsel van een paar klussen. Zo’n scheve beweging als bezemen kan bij mij iets uit het lood trekken, vooral een rib-wervelgewrichtje dat dat erg irritant gaat doen. Dat heb ik vaker, het is een bekende zwakke plek. Eigenlijk viel het me mee dat het eerst wekelang wél goed is gegaan.

In de dagen erna draaide mijn linkerschouder dusdanig vast dat ik woensdag niet meer wist hoe ik zitten of liggen moest. Als ik diep ademhaalde, leek die rib in m’n longen te prikken. Het brandde over m’n schouder en trok door naar mijn elleboog en onderrug. Ik sliep met een pijnstiller maar werken of lezen – oef. Het idee dat ik het achter de computer niet meer uithield, joeg me de stuipen op het lijf – dat zou  me 100 % arbeidsongeschikt maken nu. Bovendien vreesde ik een schouderpeesontsteking te krijgen. Dat heb ik eerder gehad, en dan ben ik anderhalf jaar zoet. 

En toen? Het wrange was dat m’n chiropractor dit in één of twee behandelingen van tien minuten goed zou kunnen krijgen. Ik heb dit al zo lang dat ik precies weet welke manipulaties helpen – twee varianten ‘big hug’ om een rib weer in het gareel te krijgen, en daarna een goeie snok aan m’n nek. Ik heb zelf wat proberen te doen aan die rib met een tennisbal, maar dat leidde alleen maar tot beurse plekken.

Ik had het er moeilijk mee, vooral omdat net vorige week de boel begon te ‘verrommelen’. Ik zag barbecues en groepen fietsers en op tv de volle winkelstraten – maar mijn chiropractor mag niet werken. Het ging (en gaat) de hele tijd maar over de kappers en schoonheidsspecialisten en hoe zeer ik hen hun omzet gun, toch dacht ik dan wel eens: ‘Sodemieter op met je uiterlijkheden, ik heb pijn!’

Ik vond (en vind) het knap ingewikkeld. Ik vind het sowieso ingewikkeld nu, ik heb geen idee waar we naartoe op weg zijn met die ‘intelligente’ lockdown, de versoepeling daarvan en de verrommeling. Ik snap dat het onzeker is, maar menig ander land heeft toch meer visie dan onze regering, is mijn indruk. Met de toenemende pijn vloog dat me vorige week aan.

Op donderdag heb ik toen maar de huisarts gebeld – was ik een voldoende ‘medische noodzaak’ om naar de fysiotherapeut te mogen,en dat die dan dus ook aan me zou mogen zitten (manuele therapie)? Ja, of nouja, dat bepalen fysiotherapeuten zelf. Het bleek een kwestie van rondbellen om iemand te vinden die me wilde behandelen. O?! Nou goed dan.

Ik heb de via-via-weg bewandeld en vond zo heel snel inderdaad iemand – mijn fysiotherapeut van vroeger. Daar was ik al superblij mee. Alleen al weten dat ik hulp kon krijgen haalde de scherpe kantjes van de pijn.

Net op de dag dat ik erheen kon, vrijdag, werd het beleid rond fysiotherapie iets versoepeld, al is het volgens haar nog steeds allemaal grijs en vaag.

Maar ik was er blij mee. De twee ‘big hugs’ (met mondkapje) deden hun werk, al zat het dusdanig vast dat ik nu nog bezig ben met uit de knoop komen. Het is dus nog niet helemaal goed, maar het verandert en verbetert nog.Goeie kans dat het helemaal goed komt.

Het scheelt bovendien een stuk dat ik weet dat ik opnieuw bij haar terechtkan als ik meer hulp nodig heb. Eén pees ga ik wel wat langer voelen, maar dat is te overzien.

Zwemmen zal niet lang meer duren en hopelijk kan ik binnenkort weer regelmatig naar masseur en chiropractor. Achter de computer houd ik het dan nog wel een tijdje uit, met op woensdag arbeidstijdverkotting.

En hopelijk volgen er de komende tijd verstandige en goed uitgelegde beleidskeuzes.

Ik had al eens gekeken naar de Coronatriathlon en toen op het Triathlonforum enkele forumgenotes erover begonnen, trok dat me over de streep. Ik schreef me in voor de 1/8e en ging plannen maken. Bijzonder vond ik (als geboren Vlissingse) nog dat ik via Omroep Zeeland ontdekte dat het om een Zeeuws initiatief gaat.

Vanochtend heb ik ‘m uitgevoerd, en dat werd een memorabele ochtend. Ik had al veel lol gehad in het bedenken ervan, want ik wilde er echt een Corona-triathlon van maken: helemaal in het teken van de huidige tijd. En, voor alle duidelijkheid, zonder prestatiedoel.

De dag

Het moest een woensdag zijn, want ik doe al wekenlang op woensdag aan arbeidstijdverkorting: ik heb wel werk, maar veel minder dan normaal, dus kan ik door de week een dag vrij nemen om te sporten. Dat is om te fietsen fijner dan in het veel te drukke weekend, en bovendien breekt het de eentonige werkweek (álles achter de pc) in tweeën. Vandaag geen lange fietstocht, maar deze triathlon.

De kleding

Ik woon al wekenlang in twee spijkerbroeken, en voor de triathlon heb ik de meest afgetrapte van de twee aangetrokken. Het blijft een van de gekke dingen van deze tijd: wanneer zal ik mijn nette werkkleren weer uit de kast halen?

Het startnummer

Moet je eigenlijk in kleur printen, maar dat gaat niet thuis, en manlief kan het ook niet op z’n werk doen nu. Nouja, geen probleem:

De voorbereiding

Ik wilde het fietsgedeelte op de stadsfiets doen. Die had ik al wekenlang niet gebruikt, dus die moest ik letterlijk afstoffen – er was ook hier geklust – en de voorband stond ook wat zacht:

Rechts één van de klusdingen (door de buurman): nieuwe schutting.

Warming-up

Ik ben begonnen met het losmaken van m’n schouders, iets wat ik heel vaak moet doen nu, en dan nog snak ik naar masseur en chiropractor of manueel therapeut (maar daarover een andere keer meer). Deze oefening met de stok ken ik van vroeger, nu via een speciaal blijf-fit-bericht van Rijnmond waarop Nicole me attendeerde:

Zwemmen

Toen ging ik van start: zwemmen aan het zwemkoord. Dat ding had ik al jaren liggen, nooit gebruikt, maar de laatste weken onderhoud ik er mijn zwemspieren mee. Gaandeweg ontdekt dat dat het beste gaat door ‘m om een drager van de trapleuning te doen, waardoor ikzelf in de slaapkamer beland:

Tien minuten non-stop houd ik dat niet vol, dus ik ben tussendoor even uitgedreven:

En een stukje rugslag:

Fietsen

Daarna op de fiets gestapt door wat ik al de ‘fietstocht van het gemis’ had genoemd: op de stadsfiets, die ik mis, langs een boel plekken waar ik normaal op die fiets heenga, en die ik ook mis. Ik had een route van de juiste lengte uitgestippeld door Schiedam en Rotterdam. Ik heb foto’s gemaakt, maar sta er zelf niet meer op, want manlief ging zijn eigen weg en bovendien: #ridesolo is het corona-motto. Hier komen de landmarks:

De sportschool – vreemd doods op die tweede foto, dat raakte me, zo zie ik ‘m nooit.

Masseur Marcel, die thuis was (schim achter het raam) en mij zag, zodat ik zelfs even heb staan kletsen met hem en Mariska:

Theater aan de Schie, niet zo zichtbaar, maar dit is het wel degelijk, en o, wat mis ik de culturele dingen, hier en elders. Het is ook één van de dingen waar ik me nog geen voorstelling van kan maken hoe dat moet in de 1,5-meter-samenleving:

Station Schiedam (achterkant):

Mijn favoriete zwembad, ook al zo doods:

Het stadion van Sparta, kom ik niet heel vaak binnen, maar het staat in dit geval symbool voor het missen van de grote sportwedstrijden op TV, en ja, ook voetbal. Ik wist niet dat ik dat miste totdat ik er laatst iets van zag op TV, van wat al als ‘vroeger’ voelt, de laatste speelronde.

De bioscoop, en de agenda die er hing, daar werd ik verdrietig van – maart, snotverdorie:

Station Rotterdam Centraal, ook aan de achterkant:

De atletiekvereniging van manlief, die mis ik niet zelf, maar wel voor/via hem:

De dierentuin (achterkant), niet dat ik daar de deur plat loop, maar toch – mijn abonnement is in de tussentijd verlopen:

Het zwembad van Overschie, waar ik kwam voor de trainingsgroep van de KNZB, welgeteld twee echte trainingen gehad en toen kon het niet meer (de afwikkeling hangt nog steeds, dat duurt lang):

De opticien, die in dit geval staat voor de contactberoepen die niet mogen of sterk beperkt zijn. Ik kon binnen de afstand van de 1/8e triathlon niet naar de praktijk van de chiropractor, die ik het meest mis van allemaal, maar op termijn ga ik aan een nieuwe bril zeker ook behoefte krijgen en daarvoor moet de opticien dichtbij mogen komen:

Het plaatselijke eetcafé, kom ik niet per se heel vaak, maar dit staat symbool voor de horeca en het was op 11 maart toevallig wel de laatste plek waar ik uit heb gegeten, lunch met Willem toen. Ik vond de linten wel heftig:

Na dik 23 kilometer (kan net, voor een 1/8e) was ik weer bij de ‘wisselzone’ (thuis).

Denk niet dat de fietstocht één tranendal was, al vond ik het best emotioneel – emoties die ik niet uit de weg wil gaan overigens. Het is en blijft ook een fantastisch mooi voorjaar, zelfs bij het iets mindere weer van vandaag. De meidoorns vielen me vandaag het meest op:

En ik weet ook goed waarvoor al die beperkingen er zijn. Ik fietste ook langs het ziekenhuis, met de (voormalige?) triagetent:

Lopen

Lopen deed ik op de barefootschoentjes – een speciaal project voor deze wedstrijdloze periode. Onder die oude spijkerbroek zag dat er wat koddig uit:

Ik was toe aan opbouwstapje 7: 4X3′ hardlopen. Dat is nog lang geen vijf kilometer, de rest heb ik gewandeld, en dat is ook heel passend, want dat heb ik de laatste weken veel gedaan, alleen en samen met manlief, alles hier in de buurt. Bij dat wandelen hebben we nieuwe paadjes ontdekt, waarvan ik er drie in het parcours kon opnemen:

1. Onder de Doenbrug door, geen officieel pad, maar wel leuk langs de graffiti:

2. Een stukje Achterdijk dat leidt tot een mooi gebiedje  tussen de A13 en het vliegveld, met knotwilgen:

3. De Hoge Werfstraat, gewoon een straatje in de wijk, maar daar was ik per ongeluk nooit eerder geweest:

Ik maakte ook nog een foto van het stille vliegveld, en die staat symbool voor de stilte hier in de buurt, die ik eerst zo eerie vond en nu fijn – denk er zelf vogelgeluiden bij:

En deze moet er natuurlijk ook nog even op:

Die zag ik vlak voor mijn finish, na dik vijf kilometer lopen.

En toen was ik weer thuis. Hoera, de 1/8e Coronatriathlon volbracht!

Cooling down

Om het helemaal af te maken, heb ik ook nog een bijpassende cooling down gedaan van dik 20 minuten: met de juffen van de sportschool van hierboven. Die hebben een boel filmpjes op YouTube gezet waarvan ik af en toe wat yoga doe, voor de afwisseling en omdat het fijn is om hen te zien. Voor een cooling down is de Yoga Flow Stretching heel geschikt. Op het scherm van de pc in m’n werkkamer:

Die yoga eindigt in kleermakerszit, daarvan een soort selfie tot besluit:

* * *

Ik heb een bijzondere ochtend beleefd en een onvergetelijke triathlon! Ik ga er een heuse medaille voor krijgen, dus er volgt nog een keer een allerlaatste foto.

Edit 14 juni – voilà:

In het kader van sportlolletjes in deze verder zo vlakke en moeilijke tijd: gister bereikte me via Twitter (@KCsportnl) een erg leuke uitdaging, ik noem ‘m maar de Nijntje-challenge:

Ik heb ‘m gister gedaan, hoor, tussen m’n andere oefeningen door – en ik vond de S in mijn naam nog best wel lastig!

Nog even en ik ga beginnen met iets nieuws: de thuistriathlon. Dat wil zeggen: de drie triathlonsporten achter elkaar, met ons eigen huis of iets hier vlakbij als centraal punt (in elk geval zonder autoverplaatsingen), en met een creatieve ’twist’.

Ik heb al een boel ideeën, bijvoorbeeld qua parcours: het is hier mogelijk om parallelle GPS-streepjes bij elkaar te zwemmen-fietsen-lopen en je kunt op drie manieren om het nieuwe Schie-eiland. Manlief bedacht al de bier-triathlon, analoog aan de biermijl die hij ooit heeft gedaan. Iets met afstanden – binnenkort eerst maar eens beginnen met een 1/16e, want het water is nog koud. Of eens iets geks: de 1/13e of wat dan ook. Tijd, de op-het-gemakje-triathlon: schoolslag, stadsfiets, wandelen. Of iets thematisch. Ik ben benieuwd waar we verder op gaan komen, voor ideeën houd ik me aanbevolen.

Er zitten wat mij betreft nog twee beperkende voorwaarden aan:

• Het fietsen moet zonder ambitieus tijdsdoel – geen gerace op de openbare weg. Dat vind ik onder normale omstandigheden al niet kunnen, laat staan onder de huidige omstandigheden: de 1,5 meter, de beperkte zorgcapaciteit en de drukte hier in de buurt. Intervallen mag wel, op de plekken waar ik die sowieso wel doe, zoals langs de snelweg en in de havens. 
• De afstanden en tijdsduur moeten comfortabel haalbaar zijn gegeven mijn/onze trainingsachtergrond. Geen buitengewone inspanningen dus, niet lang en zwaar – dat met het oog op de weerstand en op het vermijden van blessures. Het is een geintje, dus niet de moeite waard om risico voor te lopen. Dus ook niet iets in met kou.

Wat ik daarmee dus ook zeg, is dat ik niet met de thuistriathlons het wedstrijdseizoen hoop te vervangen. Het wedstrijdseizoen zal, naar alle waarschijnlijkheid, helemaal vervallen. Dat is jammer, maar zand erover. Ik heb er geen behoefte aan om dan ‘net alsof’ wedstrijden te doen. Dat wil ik sowieso al niet vanwege die twee beperkende voorwaarden, maar ook realiseerde ik me dat de lol van de triathlons ‘m voor mij voor een heel groot deel zit in het sociale karakter ervan.

In mijn eentje hoeft een wedstrijd niet, en zal ik me er ook nooit zo voor kunnen opladen als voor een echte. Het bindende karakter – zeker weten dat het op dat moment en op die plek moet gebeuren en niet anders – speelt daar ook een rol in overigens. 

Vandaar: de thuistriathlons zijn een lolletje, om wat afwisseling aan te brengen in het sporten in deze verder nogal eentonige tijd.

Dus: wordt vervolgd, en ideeën zijn welkom!

Voor ons huis (trapgevel) loopt de Delftweg iets omhoog, naar de Lage Brug toe. Ik heb daar dit weekend een Strava–segment gemaakt en dat de Col du Pont Bas genoemd. 

Het gaat naar schatting om een stukje weg van 50 meter (zo’n kort segment kan niet op Strava dus dat is langer geworden), met een stijgingspercentage van ongeveer 2. Dat is helemaal niks – ik merk het eigenlijk niet eens, dat het daar omhoog gaat.

Maar we hebben de laatste tijd gezien dat andere fietsers de stijging wel degelijk merken. Dat is een rechtstreeks gevolg van de coronacrisis, door een combinatie van twee dingen:

• Er rijden veel meer onervaren fietsers rond. Er wordt sowieso heel veel gefietst. Het is daardoor knetterdruk op de Delftweg. En van een groot deel van de fietsers zie je duidelijk dat ze iets doen wat ze niet vaak doen en waar ze ook niet heel goed of handig in zijn. Ze gaan met moeite door de bocht, ze wiebelen – en ze ploeteren omhoog, zelfs als het maar 2 % is.
• Wij zaten in het mooie weer regelmatig buiten, om te lunchen maar ook om simpelweg te zitten koekeloeren naar al dat verkeer. Dat doen we anders nooit, deels omdat we dan minder tijd hebben, maar ook omdat het nu wel vermakelijk is. We zitten soms aan onze kant, maar soms ook aan de overkant, afhankelijk van de zon. Hier is onze overkant-opstelling, met thee, naast de motor van de overbuurvrouw:

Zodoende zagen we dus fietsers best wel moeite hebben met dat klimmetje, zoals deze:

Een klim hoort een naam te hebben. De klim van de Lage Brug dus, maar in het Frans klinkt dat echter.

Ik ben ‘m zelf zaterdag hard opgereden om daarna het segment te kunnen maken – meestal stop ik immers halverwege de klim, of ik begin daar. Eens kijken of ik m’n PR van 31,8 km/u de komende tijd kan verbeteren.

Overigens doet het me wel pijn hoe veel mensen je verkeerd op hun fiets ziet zitten. Mijn beeld is dat er veel vrouwen op een te grote fiets zit, en te veel mannen juist op een te kleine en/of met een te laag zadel. Hopelijk knappen er daardoor niet te veel af op fietsen!

Een paar weken geleden, aan het begin van de coronacrisis, werden sporters door trainers en bonden opgeroepen om voorzichtig te trainen, met het oog op je weerstand: jezelf leegtrekken ondermijnt die, en dat is niet zo handig, als er een tricky virus rondwaart waar je geen immuniteit tegen hebt en niet van weet hoe je lijf erop zal reageren, helemaal als de zorg z’n handen al vol heeft.

Ik neem dat advies serieus, ik schreef er al eerder over en ik bazuin het rond. 

Wat met het oog op je weerstand het riskantste is, zijn lange, zware inspanningen, vooral wedstrijdinspanningen van meer dan een uur.

Wat ik dan niet begrijp, is dat de media nogal gretig inhaken op… precies dat: wedstrijdinspanningen van meer dan een uur.

In de NRC ging het vorige week bijvoorbeeld al over het lopen van een marathon op je eigen balkon of in je eigen tuin. Dit weekend volgden de berichten elkaar snel op: op nos.nl ging het gister over een dame die een wereldrecord op de loopband liep – nogalliefst in de brandende zon én als debutante. Sporza meldde dat Jan Frodeno een hele triathlon binnen volbracht. Gerraint Thomas haalde vandaag de media met zijn aanstaande 3X12 uur op de hometrainer.

Uh… hebben die topsporters niet een voorbeeldfunctie? Of moeten journalisten daar niet iets van filteren en/of er iets kritisch bij zetten (‘don’t try this at home’)?

Of: die laatste drie extreme prestaties waren voor een goed doel. Is jezelf leegtrekken dan ineens weer wel okee?