Loop

Parkrun Nederland gaat van start!

Op 29 februari is het zo ver: op verschillende locaties in Nederland gaat die dag om 9 uur voor het eerst een Parkrun van start – en vanaf dat moment elke zaterdagochtend, zelfde tijd, zelfde plaats. 5 km hardlopen, met tijdsregistratie en online uitslag, voor lopers van elk niveau – en helemaal gratis! In Rotterdam is het in de buurt van de Kralingse Plas, start aan de Plazoom (zie mijn Strava). Doe mee, en zegt het voort!

De Parkrun is al lang een internationaal fenomeen. Ik maakte ermee kennis in Wales in oktober en ik was meteen verkocht vanwege de breedte en de laagdrempeligheid. Ik ben zijdelings betrokken bij de organisatie in Rotterdam, in die zin dat ik sinds december een aantal keren heb meegelopen in een klein maar fijn groepje bij de ‘testrun’ (zie foto). Die vonden daar alvast plaats op het parcours en het beoogde tijdstip, in de aanloop naar de officiële start.

Meer info, ook over de andere locaties: https://www.facebook.com/parkrunNL/

Door admin|2020-01-24T10:37:00+01:0024 januari 2020|Loop|0 Reacties

Lees meer

Thema: zooi

De periode van de feestdagen kenmerkte zich op sportief gebied voor mij door viezigheid: zooi in allerlei vormen. En dat was leuk, nouja, het meeste wel.

Het begon op 19 december met een ritje op de Afrika-fiets. Door de stad, onder andere langs Bike4Travel voor een langere stuurpen, waardoor ik nu eindelijk lekker zit op de fiets met het nieuwe frame, dat kennelijk een extreem korte reach heeft – voor mij te kort is écht heel kort.

Stuurpen

De foto laat de nieuwe stuurpen zien, maar als je goed kijkt, zie je ook dat band en voorkant van het frame vies zijn. Het was zacht weer met een beetje zon, maar heel veel derrie op de weg. Ik was frappant vies voor een stadsritje. Mijn schoenen ook, dus die heb ik schoongemaakt en te drogen gezet in de warme huiskamer, met krantenpapier erin. Dat vond hamster Kotiro bij het loslopen wel interessant: kranten zijn fijn nestmateriaal,dus hier gaat het haar wangzakken in:

Hamster met kranten en schoenen

Een paar dagen later kon ik opnieuw fiets en schoenen poetsen, dit keer de triathlonfiets, toen ik op eerste kerstdag onverwacht veel regen had op een verder fijn ritje naar de punt van de landtong van Rozenburg:

Schoenhoesjes met spetters

Maar dat viel allemaal totaal in het niet bij een dag later: de kerstcross in Spijkenisse, mijn eerste echte moddercross ooit. Ik vond het erg leuk, maar ik ben duidelijk niet goed in blubber! Adriaan maakte net op een moeilijk stuk aan het eind deze foto van me (dank!):

Ik in de modder

Hier is manlief na afloop bezig met het wegwerken van de ergste modder van zijn schoenen:

Henk schrobt in tobbe

Desalniettemin hadden we thuis ook nog wel wat werk, wat zelfs tot een verstopte gootsteen leidde – je moet er wat voor over hebben!

In de tussentijd had ik ook nog wat last gehad van andere rommeligheid: vanwege het vakantierooster was ik op dinsdag wezen zwemmen in het Van Maanenbad en daar was het zo druk dat ik het na 400 meter voor gezien heb gehouden. Op vrijdag was ik met Nicole naar het Zwemcentrum, dat ging iets beter maar was nog steeds rommelig, en dat kwam mogelijk mede doordat er eentje rondzwom met een ruikbare kegel… Ondertussen ben ik zelf nog steeds lekker bezig met de oefenstof van de cursus Powerstroke. Die even stil lag vanwege de vakantie, maar dat gaf dus wel meer oefentijd.

Op dinsdag volgde nog een cross: de Sylvestercross in Soest. Prachtig zonnig weer, mooie omgeving, fijne sfeer, hooguit wat druk. Dit keer geen blubber, maar zand:

En dat blijft ook aan je schoenen plakken:

In mul zand ben ik ook niet handig, waardoor je je kunt afvragen: waarom doet ze dat, al dat crossen? Nouja, omdat het leuk is, meer in de natuur dan gewoon hardlopen, en omdat het goede training is, door de extra kracht en het vele balanceren. En ik blijk wel een goede bochten-nemer te zijn, dus relatief goed bij veel krap draaien en keren.

Twee crossen in één week bleek alleen wel net iets te veel te zijn voor mijn voeten, dus ik heb nu een – dubbele maar hopelijk lichte en tijdelijke – overbelastingsblessure. Jammer, want het ging allemaal heel lekker de laatste tijd. Misschien was ik daardoor een beetje overmoedig geworden.Helaas viel daardoor zaterdag de nieuwjaarsloop bij Spirit in het water – ik had toen bovendien een inmiddels zeldzame totale off-day (alles bij elkaar ben ik een stuk stabieler dan een tijd geleden, maar zo af en toe ‘wiebelt’ het nog, wat ik aan de hormonen wijt).

Gisteren heb ik dan nog de laatste zooi opgezocht, en dat was gravel, of nouja, zo heet het officieel: een ‘gravelride‘, Samen met Jo heb ik een ‘Wintergrill‘ gereden, een mooie route door bos en over hei rond Hilversum, over allerlei on- en halfverharde paden. Wat waterkoud, daardoor koude voeten, maar verder erg lekker. Wel wéér fiets poetsen na afloop, en er staan weer schoenen met krantenpapier klaar voor Kotiro, al heeft die het gister nog niet ontdekt.

Op die zere voeten na is 2020 dus goed begonnen, en ik zou zeggen: dat het maar een mooi sportjaar moge worden, voor mijzelf en voor jullie, lezers!

Door admin|2020-01-06T14:42:59+01:006 januari 2020|Fiets, Loop, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Meer sporten omdat het wel/niet goed is voor je hart

Ik kan er niet omheen; het thema ‘hart en sport‘ houdt me nog steeds bezig. Mogelijk valt het me daardoor op dat het er vaak over gaat. Zoals afgelopen week. Ik had het zelf niet gezien maar ik hoorde van Nicole dat Een Vandaag er een item over had: mensen die veel hardlopen, hebben meer aderverkalking.

Zoiets had ik net daarvoor ook gelezen, maar wel met veel nuance erbij: het type aderverkalking is van het minder gevaarlijke soort; er is dan ook niet aangetoond dat het ook tot meer hartdoden onder lopers zou leiden – hardlopers leven nog steeds langer dan niet-sporters. En misschien komt het bij de ‘fanatici’ wel door een bepaalde levensinstelling: extreme persoonlijkheden die niet alleen hun hardlopen ‘pushen’. Ik las dat op een stuk uit Runnersworld dat ik vond via Twitter.

De teneur van dat stuk is: er zijn een heleboel harten – de meeste – die prima tegen heel veel hardlopen kunnen. Maar mogelijk zijn er ook enkele harten die er minder goed tegen kunnen – misschien maar 0,1%. Er is geen manier om vast te stellen wat voor hart je hebt. En een beetje hardlopen is sowieso goed. Dus als je plezier beleeft aan veel hardlopen: vooral doen. Bij risico de boel wel in de gaten houden.

Meer is er eigenlijk niet met zekerheid over te zeggen; onderzoeksresultaten zijn nogal verwarrend. Het is ook lastig om onderzoek te doen waarbij je precies de juiste dingen meeneemt dan wel uitsluit, en dat scheelt erg veel.

Een ander ‘lijntje’ in het stuk is dat het erop lijkt dat ‘mainstream’ media graag op de negatieve kanten van veel sporten duiken – zie de kop van Eén Vandaag.

Dat stuk uit Runnersworld zag ik nadat ik uitvoerig een ander artikel had bestudeerd, van Sweat Science – Alex Hutchinson twitterde erover. Dat gaat vooral in op de relatie tussen extreem veel sporten en hartritmestoornissen zoals boezemfibrilleren. Bij de onderzochte sporters, een groep die 35 uur per week trainde over minstens een jaar of tien, kwam het niet vaker voor dan bij gematigdere sporters. De harten van die extreme sporters waren sowieso niet ongezonder. Ook niet gezonder trouwens.

Op dat artikel leek mij onderzoeksmethodologisch ook wel het een en ander aan te merken, vooral:

Mensen die 35 uur per week kunnen trainen, zijn geen ‘gewone’ mensen – hun levens wijken nog wel op meer punten af dan alleen zo veel sporten. Ze hoeven – kennelijk – niet te werken, en/of het zijn van die zeldzame wondermensen die veel meer lijken te kunnen dan gewone stervelingen. Wat was het ook alweer, kan niet iets van 2 % van de mensen echt met maar een paar uur slaap per nacht toe? Zulk soort uitzonderingsgevallen.
Degenen die na een paar jaar intensief trainen al hartproblemen ontwikkelden en daardoor kalmer aan moesten gaan doen, zijn automatisch niet in de groep betrokken. De groep bestaat dus waarschijnlijk uit die mensen die een hart hebben dat goed tegen veel sporten kan. Over andere harten, van andere mensen, zegt dat niet zo veel. Dat leer ik uit dat eerdere artikel.

Maar dan nog: er is geen reden om je sporten te beperken omwille van de gezondheid van je hart. Maar je hoeft het er ook niet voor uit te breiden.

Want veel sporten, dat doe je niet voor je hart. Je doet het zelfs niet voor je gezondheid, al is dat mooi meegenomen. Waar het wél om gaat, dat las ik net heel mooi verwoord op een blog van ProRun, van Ingrid Achterberg. Talloze malen moet zij uitleggen waarom zij ultralopen doet, want 50 minuten joggen is toch ook genoeg? Haar antwoord vond ik zeer herkenbaar:

50 minuten joggen per week? Ik moet er niet aan denken. Laat mij maar lekker draven over de paadjes, buiten in de natuur. Zelfs als ik geen zin heb, ja ook ik heb dat wel eens, knap ik er snel van op. Ik voel me beter, lichtvoetiger en vrolijker als ik aan het hardlopen ben. Voor mij is hardlopen een manier van leven geworden. Ja, ik ben fysiek fitter maar nog meer ben ik ook mentaal fitter. Veel meer in balans. Ik voel mij er prettig bij en volgens mij is dat de kern waar het omgaat. Daar verandert geen enkel onderzoek wat aan.

Precies.

Door admin|2019-12-01T17:47:28+01:001 december 2019|Loop, Triathlon algemeen, Waarom|0 Reacties

Lees meer

Het leek wel een trainingskamp!

Ik was vorige week weg, voor werk: een schrijftraining geven op Sint Maarten! Ik heb drie dagdelen gewerkt en er kwamen nog wat sociale dingetjes bij (erg leuk), maar de rest van de tijd was vakantie. Manlief was mee, en dus hebben we lekker samen kunnen sporten. We hebben bijna elke dag in zee gezwommen:

Dat was natuurlijk superlekker, het water was een graad of 27! Ook al was het steeds maar kort, het heeft ook nog nut gehad voor mijn cursus Powerstroke, elke dag even oefenen, dat merk ik deze week in het zwembad.

We hebben op een van mijn vrije dagen een fiets gehuurd. Hier ga ik een van de steilste klimmetjes op, net over de Nederlands-Franse grens (!):

Dat fietsen was erg leuk en ging prima, ondanks het verkeer, dat op het Nederlandse deel van het eiland vaak bumper-aan-bumper staat. Daar moest je dan even geduld voor hebben. Verder was het heerlijk – de mooiste manier om het eiland te zien. Je fietst het in ongeveer 45 kilometer rond, we hebben er met een ommetje 60 van gemaakt. Daar de hele dag over gedaan, ondertussen sight-seeënd en aan de Franse kant café avec tarte aux pommes gedaan.

Hardlopen was een beetje behelpen: overdag was het te warm (> 30 graden, veel kracht van de zon), en als het afkoelde door de zonsondergang, was het snel pikkedonker (straatlantaarns zijn er niet meer sinds orkaan Irma). En dan was het spits. Eén keer hebben we langs de weg een rondje gelopen en daar kreeg ik hoofdpijn van: te veel uitlaatgassen. Bovendien was het uitkijken met al dat verkeer en de oneffenheden op de weg, dus niet zo relaxed.De tweede keer zijn we naar een netwerk van trails gelopen tegen een berg, verrassend leuk en goed onderhouden. Dat beviel beter.

Ook hebben we veel gewandeld. Eén lange, contrastrijke wandeling naar en door hoofdstad Philipsburg, en de dag na het hardlopen op de trails zijn we eer terug naartoe gegaan voor een wandelende top-beklimming van Sint Peter Hill (320 meter).

We wandelden ook voor verplaatsingen, zoals tussen hotel en restaurant. Dat is er nogal ongebruikelijk. We hadden sowieso de indruk dat we de toeristen die ook buiten sportieve dingen wilden doen de hele tijd tegenkwamen: een Noors stel dat ook fietste, een Amerikaanse triatleet die ook de trails had ontdekt. De grote massa’s doen dat niet, en het is er ook niet de beste bestemming voor: te warm, te veel auto’s en bebouwing, te klein.

Maar voor zo’n weekje wel heel lekker! Ook in andere opzichten was het een geslaagde week: ik heb lekker gewerkt, en vond de kennismaking met de Cariben, met post-koloniaal Nederland en met de gevolgen van orkaan Irma heel interessant. Wie er meer van wil zien: we hielden weer een Polarsteps-journaal bij.

En het kan dus wel, zwemmen-fietsen-hardlopen op Sint Maarten. Mede dankzij het materiaal (prima huurfietsen) en de vele adviezen van een goede sportzaak: TriSport. Dank jullie wel!

Door admin|2019-11-27T10:44:59+01:0027 november 2019|Fiets, Loop, Zwem|0 Reacties

Lees meer

Business as (un)usual

Na mijn seizoens-hoogtepunt bij de trio-triathlon van Almere heb ik zes weken gefreewheeld: ik had geen schema, er moest niks, ik liet zin het sporten bepalen, en ik ging ook nog op vakantie. Het was lang geleden dat ik zo’n overgangsperiode had. Het deed me goed: ik ben nu in de derde week van weer wél gaan opbouwen, dus sporten met meer structuur erin, en ik voel me opvallend fris en gretig. Alles gaat lekker, en ik voel me fit, beter dan meestal in november (vorig jaar om deze tijd was ik ziek, bijvoorbeeld).

Dat opbouwen, dat is vooral gericht op mijn eerste hoofddoel van volgend jaar: als het uitkomt (nog geen datum bekend) en de omstandigheden goed zijn, wil ik bij de triathlon van Ter Huh een PR-poging op de kwart triathlon doen. Mijn huidige PR van 2:35:nogwat staat daar, al vanaf 2014, nog op m’n gewone racefiets, en ik heb sindsdien met alleen al zwemmen en fietsmateriaal dusdanige stappen gezet dat het scherper kan – onder die 2,5 uur, denk ik. Ik ben ook al beter geweest, alleen niet op zo’n snel parcours.

Dus: fietsen staat nog in de winter-onderhoudsstand, ik ben weer lekker aan het krachttrainen (inclusief bodybalance) in de sportschool, en ik ben rustig aan het opbouwen naar een snelle 10 kilometer hardlopen, weer met mijn eigen kruising tussen de souplessemethode en gepolariseerd trainen waarmee ik vorig jaar veel progressie boekte, en zo af en toe een leuke loop. Dat is allemaal redelijk ‘business as usual’.

De meeste unusual aandacht gaat op het moment echter uit naar zwemmen. Ik heb daarover wat getwijfeld, omdat ik van het trainen en de techniekanalyses van de afgelopen tijd niet meer duidelijk vooruit ging: ik had een sterk wisselende vorm van de dag en bleef gemiddeld hangen op hetzelfde niveau, wat ik ook deed. Dus ik dacht: ik moet het zo laten óf nog een serieuze poging wagen, intensiever dan de afgelopen tijd. Toen zag ik in de nieuwsbrief van Tri-Experience (waar ik ooit heb leren borstcrawlen) de cursus Powerstroke langskomen en dat leek me precies de manier om er een winter stevig mee aan de slag te gaan.

Ik heb nu twee keer gehad en ik vind het geweldig. Ik moet er om 6 uur voor opstaan, maar dan hebben we wel met z’n vijven het hele zwembad van Rhoon tot onze beschikking, dat alleen al is fijn, want Zwembad West is de laatste tijd soms claustrofobisch druk. De eerste keer is onze slag geanalyseerd met een smartpaddle, die waterdruk en beweging van je hand registreert in drie dimensies. Dat levert dit soort plaatjes op, dit is de gemiddelde slag van de 200 gemeten meters van mijn inkerhand:

Hier zie je de druk die ik lever als mijn linkerhand in het water is, in drie richtingen: groen is naar achter (wat je wilt, dat is goeie stuwing), geel is wat ik daarnaast nog doe in zijwaartse richting, en rood daar bovenop in neerwaartse richting. Wat hier bijvoorbeeld op te zien is:

Dat lange vlakke stuk aan het begin betekent dat ik lang glij – dat is okee.
Die eerste rode piek is onvermijdelijk: dat is de catch, waarbij je hand een neergaande beweging maakt, dat kan niet anders dan met neerwaartse druk.
Daarna weinig rood, en dat is op zich goed: dat is redelijk efficiënt. Ik bleek ook niet heel diep te gaan in mijn doorhaal, dat hangt daarmee samen. Geel is wel wat groot, denk ik, zeker op het eind, waar ik de neiging heb m’n hand weg te draaien (op het bijbehorende filmpje confronterend goed te zien).
De golfbewegingen in het groen zouden er niet moeten zijn, die lijn zou strakker moeten stijgen, en eigenlijk zou het groen ook verder door moeten lopen nog, met meer en toenemende stuwing tot vlak voor het eind. Het zakt nu wat makkelijk weg – heb ik wel vaker gehoord. Zulk soort dingetjes had iedereen wel, dus daar gaan we mee aan de slag.
In z’n totaliteit is het groen ook niet zo groot, ik lever ook maar een beperkt vermogen – ik had een tijdje weinig gezwommen en een beetje last gehad van m’n linkerelleboog, , maar ik ben ook sowieso bepaald geen krachtpatser.

Er kan nog een boel meer mee, en ik vond het alleen al super om dit soort dingen zichtbaar te krijgen, van mezelf en van de anderen. Daar leer ik van, en dat is leuk, zelfs als ik er níet harder van ga zwemmen.

De tweede les was meteen heel pittig en ik denk ook erg nuttig. Eén van mijn zwakke punten is dat ik m’n hoofd optil bij het ademhalen, en daardoor verstoor ik een heleboel. Frank had het advies om 1 op 3 te gaan ademhalen, dus de kanten af te wisselen – dat alleen al kost me veel moeite. Daarbij deden we – voor mij – lastige oefeningen om dat hoofd op de goede plek te houden, waarbij ik voor mijn gevoel soms helemaal geen lucht kreeg, en wel zwembadwater naar binnen. Maar ik had we het idee dat ik iets leerde waar ik wat aan ga hebben.

Ik heb gister zelf geoefend en het blijft moeilijk – maar ik vind het wel leuk om mee bezig te zijn, en als het even wel lukt, voelt het wel goed. Ik moest er zwemvliezen/flippers/zoomers/fins voor kopen, die had ik nog niet:

Dus: zo’n poosje freewheelen is lekker, maar gericht bezig zijn is ook weer fijn!

Door admin|2019-11-12T15:50:02+01:0012 november 2019|Loop, Triathlon algemeen, Zwem|0 Reacties

Lees meer

In de krant!

We timmeren nogal aan de weg in de Zeeuwse media…. kwam manlief na de Kustmarathon live op tv, vandaag sta ik in de PZC!

Dat was afgelopen zaterdag na de finish van de Mosselloop, een leuke trail in het bos van Westenschouwen. Ik werd aangesproken door de journalist, even mee staan babbelen, en dit is het resultaat.

Ik vond het wel frappant dat ze bij die loop steeds maar begonnen over de Kustmarathon. Dat is daar het grote evenement, maar ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat je als je een trail loopt van 6 km ook de Kustmarathon zou lopen.

Ik ben ook nog op een actiefoto te zien:

https://deltasport.smugmug.com/Crosswedstrijden/20191109-Mosselloop/Mosselloop/i-ZVxLRzH/A

Door admin|2019-11-11T17:11:33+01:0011 november 2019|Loop|0 Reacties

Lees meer

Lopen in Wales

Ik ben net terug van twee weken lekkere vakantie in Wales. Vooral veel gelopen. Eerst hebben we gewandeld, de zuidelijke helft van het langeafstandswandelpad op de grens met Engeland: Offa’s Dyke Path. In zeven etappes en een ‘proloog’ om vanuit onze eerste plek naar het startpunt te gaan. Van daar zijn we uiteindelijk in Knighton uitgekomen.

Het was pittig lopen: een paar lange dagen (meer dan 20 kilometer), hoogteverschil en vooral veel blubber, wat het lopen soms zwaar maakte en waardoor we ook af en toe het pad kwijtraakten, als het was vertrapt door de schapen of de koeien. Maar wel schitterend! Het blijft fantastisch wandelen op de Britse eilanden, door de velden en over de heuvels.

Hier is een stoere foto, onderweg naar de kam van de Black Mountains (700 m hoger – zo hoog kwamen we maar één keer):

Daarna zijn we naar Cardiff gegaan, waar we ook weer hebben gewandeld, onder andere een forse stadswandeling – het is een verrassend leuke stad. Bovendien heb ik daar voor het eerst meegedaan aan een Parkrun, internationaal nogal een fenomeen, in Nederland hopelijk binnenkort van start. Het is in een boel steden wereldwijd: een wekelijkse hardloopwedstrijd over 5 km, op zaterdagochtend om 9 uur, gratis, en zeer breed qua deelnemersveld. Ik vond het erg leuk!

In totaal hebben we 180 loopkilometers geregistreerd met Strava, daarvan dus 5 hard en 150 op en rond Offa’s Dyke Path, de rest in Cardiff. Dat ging allemaal lekker – ik kon nog wel voelen hoe fit ik was (ben) zo kort na het hoogtepunt van het seizoen. Hooguit voelde ik af en toe even wat wandelspecifieke dingetjes. Het lopen was erg ontspannen(d), en daarna ’s avonds een biertje doen in de pub ook. Ik heb bovendien opvallend lekker en lang geslapen steeds!

Nu ga ik zo langzamerhand weer eens uitkijken naar het volgende seizoen en weer wat meer structuur aanbrengen in het trainen.

Wie het leuk vindt om wat meer te zien of te lezen van onze reis naar Wales, ook over andere dingen dan het lopen: we hebben een ‘journaal’ bijgehouden van kaart + verhaaltje + foto’s.

Door admin|2019-10-23T19:14:34+02:0023 oktober 2019|Loop|0 Reacties

Lees meer

Sportkunstenaar op TV!

Henk heeft gisteren z’n 8e Kustmarathon uitgelopen. Direct na de finish is hij geïnterviewd door Omroep Zeeland en dat interview werd live uitgezonden. Dit is er een still uit:

Zijn sportkunstenaarshirt is in beeld!

Het is een leuk stukje, helemaal terug te zien op de terugkijkpagina, tweede filmpje (15-16 uur), 51e minuut (oftewel: gefinisht net voor 15u50).

Het was ook weer een mooie dag, met voor mij de traditie van Henk ‘droppen’ in Burgh, hem supporteren bij de start, op de Neeltje Jans en op de Veerse Dam, en daarna opwachten na de finish, om vervolgens samen met mijn broer mosselen te gaan eten op de Vlissingse Boulevard. Voor nog meer herhaling vatbaar!

Door admin|2019-10-06T13:49:59+02:006 oktober 2019|Loop, Trainer|2 Reacties

Lees meer

Kippenvel bij elke stap

Afgelopen dinsdag heb ik een van mijn meest bijzondere loopjes ooit gelopen. Qua training stelde het niks voor: ongeveer 6,5 kilometer op duurlooptempo, en ik heb tussendoor nog een aantal keer stilgestaan ook, om de weg te zoeken en foto’s te maken. Maar ik heb nog nooit eerder zo’n historisch parcours afgelegd: door het centrum van Berlijn, vrijelijk zwervend tussen oost en west. Ik was me bij elke stap ervan bewust dat ik iets aan het doen was dat tot 30 jaar geleden niet kon, en ik had dus bij elke stap kippenvel.

Ik was er voor werk, moest er dinsdagmiddag zijn, ben maandag heen gegaan met de trein, dinsdagavond meteen teruggevlogen, na middernacht pas thuis, het werk was vrij inspannend – dus alles bij elkaar is zoiets best een slopend tripje. Maar die ochtend had ik even vrije tijd, en dat was kicken. Ik had speciaal m’n hardloopschoenen meegenomen.

Ik ben gelopen via Checkpoint Charlie, waar nog een restant Muur te zien was:

muur

Door naar de Brandenburger Tor:

Brandenburger Tor

Waar vlakbij een plaquette ligt over Reagan’s beroemde woorden – jeetje, ja, dat is al meer dan 30 jaar geleden (ik voelde me ineens soms ook oud):

Mr. Gorbachev, tear down this wall

Langs de Reichstag, met het nieuwe gedeelte van na de eenwording, maar ook het beladen oude uit de Nazi-tijd (eerder had ik ook al op afstand het grote Holocaustmonument gezien):

Reichstag

Stukje langs de Spree, met uitzicht op de landmarks van voormalige Oost-Berlijn:

TV turm, Friedrichstrasse

En daarna over Unter den Linden…

…terug naar het hotel in de buurt van de Dom:

Grote kerk

Tsjongejonge. Nergens is zo veel twintigste-eeuwse Europese geschiedenis samengebundeld als in het centrum van Berlijn, en aan een deel daarvan, dat van de val van de Muur, bewaar ik zelf herinneringen. Ik ben in de laatste jaren van het bestaan van de muur een aantal keer in Oost-Berlijn en de DDR geweest, als studenten-uitwisselingsproject (nouja, uitwisseling… wij zochten de Oost-Europeanen op, omgekeerd kon niet). Ik kreeg er vrienden, die me vertelden over hoe het was om achter iedereen een Stasi-agent te moeten vermoeden en dus nooit iemand te kunnen vertrouwen. Dat was nog erger dan niet mogen reizen, of in je wonen of werk belemmerd worden als je geen lid was van de partij.

Ik was er sindsdien amper meer geweest, en ik moest dus nog wennen aan het ‘nieuwe’ Berlijn. Meteen toen ik van het station naar het centrum gingen met de U-Bahn was het al raak: ik reed gewoon dóór station Friedrichstrasse, waar je vroeger altijd moest overstappen om over de grens te gaan. Met z’n visum, z’n strenge douane-beambten, z’n verplichte geldwisselen – en met het gevoel de gevangenis in te stappen.

Voor Berlijners is het misschien al lang weer gewoon, maar voor mij was het heel bijzonder om nauwelijks meer te kunnen zien waar die vermaledijde Muur ooit heeft gestaan. Om, ik kon het niet laten, om de pilaren van de Brandenburger Tor heen te slingeren – dat kon vroeger écht niet, daar stond de Muur, nu maakte m’n GPS een mooi zigzagje:

GPS-track slingert

Het was, zoals op de foto’s te zien is, miezerig en grijs weer. Desalniettemin heb ik van elke stap genoten. Ik kon weer voelen hoe ik me voelde op de avond van 9 november 1989 – één van de grootste historische gebeurtenissen uit mijn leven. De hoop, de vreugde… en ik herinnerde me van alles van daarvoor en sindsdien, in Berlijn, in de wereld, in mijn eigen leven.

Niet alles daarvan is even vreugdevol, I know, en toch overheerste voor mij dinsdagochtend een sterk gevoel van bevrijding.

Dat alles, in een uurtje hardlopen!

Door admin|2019-10-03T19:38:24+02:003 oktober 2019|Loop, Waarom|1 Reactie

Lees meer

Twee lekkere leesboeken

Nog even door met m’n leesverslagen. Ik heb twee lekkere leesboeken gelezen:

Lopen voor je leven, van Els Beerten. Eigenlijk een boek voor jongeren, maar ik vond het als 50+’er ook de moeite waard. Hooguit is de opbouw wat simpel: er is ‘iets’ ergs gebeurd in het leven van de hoofdpersoon, Noor, en daar krijg je gaandeweg zo hier en daar een hint over, en pas aan het eind wordt het uitgelegd. Dat is een nogal recht-toe-recht-ane spanningsboog, die overigens wel aanzet tot doorlezen.
Dat erge inspireert Noor tot hardlopen, ze blijkt een talent, en ze loopt al op haar achttiende een marathon. Het boek telt de kilometers van die marathon af, om en om met hoe ze de wedstrijd beleeft en terugblikken op haar leven, hoe ze tot daar gekomen is. Met dat erge dus, maar ook met hardlopen als manier om vrij te zijn. Noor is zeker een sportkunstenaar!

Life’s too short to go so f*cking slow. Lessons from an epic friendship that went the distance, van Susan Lacke. Een echt heus triathlonleesboek, dat was al even geleden! Deze hoofdpersoon, Susan zelf, is niet happy met haar leven en haar lijf als ze een Ironman-triatleet leert kennen. Deze inspireert haar, ze gaat ook sporten. Lopen gaat haar al gauw goed af; het blijft altijd grappig hoe knullig Amerikanen zijn op de fiets en ook eerste-triathlon-ervaringen zijn sappig. Ze schrijft zich al heel gauw in voor ook een hele Ironman, en die finishen lukt nog ook (enigszins jaloersmakend makkelijk….). Haar leven verbetert ondertussen aanzienlijk. Maar dan wordt die vriend ziek, en maakt ze voor het eerst mee dat ze bij een wedstrijd niet kan finishen.
Haar eigen verhaal is me misschien net iets te zondagskinderig, maar het verhaal over Carlos laat zien dat het leven niet maakbaar is. In het laatste gedeelte van het boek hield ik het dan ook niet droog. Het is erg lekker geschreven!

Door admin|2019-08-19T17:20:51+02:0019 augustus 2019|Boeken, Loop, Triathlon algemeen|0 Reacties

Lees meer

Vorige 111213 Volgende

‘Een boek met een mooie boodschap: laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’

‘Een boek met een mooie boodschap:
laat je niets wijsmaken, sport verstandig en blijf realistisch.’