Fiets

In mijn vorige post had ik het over de plaatjes die Jeroen van Tri-Run maakte van mijn zadeldruk. Hij gebruikte daarvoor een soort zadeldekje waar meetapparatuur inzit, die de druk dynamisch zichtbaar maakt op het computerscherm, en ook tot in soort gemiddeld plaatje uitdrukt. Spul van PrecisionFit/Bontrager, zo te zien aan het bestand. Interessant altijd. Je ziet bij mij dit beeld, eerst in aerohouding (triathlonstuur), daarna in racehouding (handen op het gewone stuur):

Duidelijk te zien is dat ik links veel meer druk uitoefen dan rechts. Dat zie je aan de kleurtjes en ook het rode streepje staat scheef. Aan die linkerkant heb ik dan ook op het ogenblik klachten rond mijn heupgewricht. Het zou  kunnen zijn, dacht ook Jeroen, dat mijn bekken aan die kant scheef of vast zit, iets wat ik eerder gehad heb.

Ter vergelijking: bij iemand met een soepel bekken ziet het plaatje er zo uit:

Ik neem de plaatjes mee naar de fysiotherapeut dinsdag!

Het oude wiel wordt klimop-rek

Een dikke maand geleden schreef ik over ons lucratieve bezoek aan het Westland, nou, vandaag kan ik het omgekeerde verhaal ophangen: ik heb vandaag aan 26 kilometer fietsen over de € 300 uitgegeven. Er gaat er wel eens een de mist in…

Manlief en ik zouden vandaag meedoen aan de Kreders Klassieker. Die hebben we vorig jaar ook gereden en dat was leuk, vandaar. Dus wij in alle vroegte op de fiets naar Zevenhuizen. Daar zou om 9 uur een gezamenlijke start zijn voor wie wilde, voor een pelotonstocht met een gemiddelde van 30 km/u volgens de mail. Nou, dat leek ons wel wat, tenminste, als er een beetje fatsoenlijk gereden zou worden, en anders gingen we gewoon samen verder.

Meteen vanaf de start ging het hartstikke hard, en dan krijg je met zo’n groep het beruchte harmonica-effect: er vielen meteen gaten in het peloton, nog versterkt doordat sommige fietsers het meteen opgaven, en die moet je dan voorbij om nog aan te sluiten. Dat lukte nog wel, maar even verder kwam een stukje met wat geslinger en een smal bruggetje, en daarna lukte het niet meer. Manlief zag toen ook nog hoe net voor hem de verkeersregelende brommers alweer door reden, dan moet je dus voorrang geven en raak je nog meer achterop. Nou, gaat lekker, zo’n pelotonstocht… zo moet het dus niet, fietsen in een groep (en zo gaat het wel heel vaak, vandaar dat ik ook graag alleen fiets).

Net toen ik had besloten er de brui aan te geven, in Moerkapelle, en al met de handjes op het stuur reed, reed er van achter een andere fietser tegen mij aan. Ik merkte er zelf eigenlijk weinig van, behalve dat ik hem hoorde vallen. Ik kon makkelijk afstappen. Ik kreeg meteen de schuld van hem, zo van: hoezo ging ik remmen midden in een peloton? Nouja, ten eerste remde ik niet, ten tweede was het peloton uit het zicht aan het verdwijnen, en ten derde reed hij mij achterop, aan wie ligt dat dan?

En ten vierde, ontdekte ik later: hij kon verder, ik niet. Tot mijn verbazing zat er een joekel van een slag in mijn achterwiel. Fietsen kon echt niet, en we moesten de fiets zelfs naar de plaatselijke fietsenzaak tillen. Daar is de fietsenmaker dik anderhalf uur bezig geweest met proberen het wiel weer recht te krijgen. Manlief voelde de bui al hangen en was dus ondertussen terug naar huis om de auto te halen. Dat bleek geen overbodige luxe: net toen hij terug was, gaf de fietsenmaker er de brui aan. Total loss, dat achterwiel. Ik hoefde niets te betalen, wat ik heel aardig vond. Maar een nieuw wiel had hij niet.

Fiets ingeladen, en eerst maar eens terug naar Zevenhuizen. Daar nog iemand gesproken van de organisatie van de Kreder Klassieker. Volgens hem was de bedoeling van de pelotonstocht meekomen met de Kreders, de prof-broers/-neven uit die familie. Dat is wel wat anders dan 30 gemiddeld. En dat stond er toch echt, in de mail van gister:

Vervolgens door naar een grotere fietsenzaak, in Moordrecht. Daar gingen wielen alleen per twee, maar wel meteen, dus een half uurtje later zaten er twee gloednieuwe wielen op mijn vorige maand 13 jaar oud geworden racefiets. En was ik bijna 300 euro armer, want toen we daar toch waren… nouja, die trapfrequentiemeter en de antilekvloeistof stonden toch nog op de boodschappenlijst. Voeg daarbij ieder een shirt en bidon, à € 25 inschrijfgeld, en dan was dit een prijzig dagje. Daar heb ik dan wel twee mooie nieuwe wielen voor, maar dat was vanochtend nog niet nodig, en dat voorwiel sowieso niet. Nouja, vooruit dan maar.

Toen naar huis, en daar nog even een ommetje gemaakt om te kijken of alles het deed, en ja, dat gaat allemaal prima. Wel een beetje rare anticlimax-dag: weggaan voor zo’n 155 kilometer, uiteindelijk werden het er krap 43. Mooi excuus voor als ik straks onvoldoende getraind blijk te hebben – ligt aan vandaag! Nouja, ik ben vooral blij dat de schade alleen aan mijn fiets was, niet aan mijzelf.

Het nieuwe achterwiel

Zaterdag ook nog aan de slag bij de Zwemloop Het Lint van de Vrouwentriathlon. De andere twee zijn Nienke en Sione.

Zo, het Paasthuistrainingskamp zit erop. Ik heb in vijf dagen bijna 16 uur gefietst, stadsfiets en spinning meegerekend. Het is allemaal prima gegaan. Mijn benen voelen goed, ik heb alleen een moeie rug en mijn gezichtshuid vertelt me dat iets meer vettigheid wel lekker was geweest in al die kou. Want, koud, dat was het.

Sowieso waren de omstandigheden pittig. Zaterdag inderdaad drie uur lang tegenwind, en ik raakte ook nog verstrikt eerst in een industriegebied in Bodegraven (bordje gemist) en later in het bomvolle centrum van Woerden (bordje ontbreekt, ik herkende mijn fout van ooit eerder). Gister naar Vlissingen was ook niet echt warm, en tot aan de Haringvlietbrug had ik de wind meer tegen dan mee. Met ook al een tikje moeie benen had ik moeite de zware Afrika-fiets een beetje aan het rollen te krijgen. Op de dammen en de dijken lukte dat gelukkig wel prima, dat blijft leuk.

Ertussenin zat zondag, en toen heb ik weliswaar genoten van de zon, maar toen ik van huis vertrok waren de grasvelden nog wit. En die zon, die bracht een andere omstandigheid met zich mee: drukdrukdrukdruk. Vooral vlak boven Den Haag en in Midden-Delfland krioelde het van de fietsers en andere fietspadgebruikers. De route liep ook nog eens door het centrum van Den Haag, want Jo is daar op de trein gestapt en ik ben toen via het Westland terug naar huis gezworven. Al met al reed ik telkens dus niet bepaald indrukwekkende gemiddelde snelheden, maarja, dat is niet zo belangrijk.

Belangrijker en interessanter is de vraag hoe de rest van de week verloopt. Want ik begrijp uit mijn logboek van vorig jaar dat ik de hele week na het Paasthuistrainingskamp toen niet vooruit te branden was. Dat is de kunst van de triathlon: je kan met één sport wel een stap vooruit zetten, maar die andere twee zijn er ook nog. Vanavond hardlopen, ik ben benieuwd!

Wat zijn dat nou weer voor rare woorden? Paasthuistrainingskamp bedacht ik vorig jaar. Toen heb ik in het Paasweekend 16 uur gefietst, verspreid over de vier dagen van het verlengde weekend, om in één keer een flinke zwieper aan de fietsconditie te geven. En dat was voor herhaling vatbaar, al hoeven het dit jaar geen 16 uur te zijn; ik denk dat ik op zo’n 12 uit ga komen, en dat is okee. Ik train dit jaar voor een maximale wedstrijdafstand van 100 kilometer; vorig jaar was ik bezig voor de hele dagen op de fiets die de Tour Arctic zou vragen.
Aan de andere kant heb ik er een vijfde dag aan vast geknoopt door gister te gaan spinnen, en daarbij lekker diep te gaan. Spinning gaat sowieso dit seizoen goed: ik bereik hartslagen die ik vorig jaar niet heb gezien, zo’n vijf slagen boven mijn omslagpunt.

Dan het andere gekke woord. Bbrickje was de training van vandaag, dag 2 van het Paasthuistrainingskamp dus. Een brick is een bike-run-training om de overgang van het fietsen naar het lopen te trainen. Die twee b’s slaan erop dat ik twee rondjes heb gereden, op twee fietsen: eerst op mijn ouwe trouwe racefiets, voor het eerst dit jaar, toen hetzelfde rondje bij dezelfde hartslag (duurtempo) op de triathlonfiets.
Conclusie: op de triathlonfiets was ik over die 16,3 km 1,5 minuut sneller én ik zit er nu lekkerder op! Vooral bij wind tegen is het verschil groot: de triathlonfiets snijdt daardoorheen, waar de racefiets gewoon lomper is. Mijn houding op de racefiets is zelfs een tikje zorgelijk, auw, even zien hoe dat verder gaat. Daarna in 5 km hardlopen nog even ‘opgetrokken’ tot wedstrijdtempo. Toen was het wel weer welletjes geweest, moeie benen nog een beetje van het spinnen ook. Binnen 2 uur klaar, vandaar het verkleinwoordje.

En dit zijn de plannen voor de rest van het Paasthuistrainingskamp:

• Zaterdag (dag 3): op de triathlonfiets naar de Zwemloop Het Lint waar ik vrijwilliger ben, zo’n 60 km en waarschijnlijk wind overwegend tegen. Hmm. (Tsja, het weer, breek me de bek niet open… Het de hele winter nog niet zo koud gehad bij de hardlooptraining als afgelopen dinsdag, in die gierende storm, in de buien was het zelfs eng!) Manlief komt ook, maar met de auto. Hij is aan het taperen voor de marathon, en dat komt dus prima uit, want zo kan ik terug meerijden én hij neemt gewone kleren voor me mee.
• Zondag (dag 4): rondje met trainingsmaatje Jo, op de racefiets, waarschijnlijk bij haar (Haarlem) vandaan met een ommetje in zo’n 100 km terug deze kant op, althans, als dat allemaal gaat lukken, want er rijden die dag geen treinen tussen Rotterdam en Den Haag , hè, lekker handig. En we willen op tijd terug zijn vanwege de Ronde van Vlaanderen!
• Maandag (dag 5): naar mijn broer in Vlissingen, 110 km, op de Afrika-fiets, waarop ik spullen mee kan nemen voor de rest van de dag. Ik kan me altijd erg verheugen op die eerste keer weer over de dammen en de dijken, de zee zien, de ruimte voelen – het is één van mijn favoriete routes. Maar als je er wind tegen hebt, is het de fiets-hel, dus ik houd de weersverwachting nog met argusogen in de gaten. Terug dan met de trein, of eventueel omgekeerd.

Ik ben benieuwd of ik onderweg nog nieuwe gekke woorden bedenk. Zo ja, dan meld ik ze hier!