Groeten uit Istanbul!
’t Zit erop! Ik leefde de afgelopen dagen tussen hoop (mezelf verrassen met 42 km kunnen hardlopen) en vrees (‘m niet kunnen uitlopen) en ik ben daartussenin terechtgekomen: wel gefinisht, en alles doet het nog (nouja, beetje zere benen) en ik vond het een hele belevenis, maar ik heb boven de 30 km veel moeten wandelen en mijn tijd is nouja, uh… ik ben binnen de limiet van 5u30 gebleven met m’n 5u16.
Manlief heeft in 3u31 met succes z’n derde marathon in 9 weken volbracht en zit hier tevreden naast me. Onze Feyenoord/Rotterdam-shirts hadden veel leuk bekijks! Zoals van een Chinese Dilk Kuijt-fan.
De afgelopen dagen waren best pittig, o.a. doordat ik in het hotelbed tot nu toe mijn slaapdraai niet kon vinden. Maar ook wel weer wat wijzer geworden op dat vlak van de voorbereiding. En dat is nuttig richting de Ironman.
Later meer (kan even duren), nu door met uitpuffen! Foto van gister, met de zelfontspanner gemaakt:
Outfit
Daar had ik toch tot een jaar of 10 geleden echt niet in dood gevonden willen worden, want toen woonde ik nog in 020! Alhoewel… mijn vader was echt heus een Feyenoord-fan, en ik ben nu zelf een aangetrouwde, zou je kunnen zeggen.
Daarbij komt: diezelfde vader had lang geleden in Rotterdamse ziekenhuizen gelegen, en de jeugdherinnering daaraan kleefde lang aan deze stad. Toen ik manlief leerde kennen en vaker in Rotterdam kwam, kon dat beeld zich gaan bijstellen. Ik woon er nu zelf bijna tien jaar, en ik ben verknocht geraakt aan de stad. Dat mogen ze straks zien, daar in Istanbul. En wie weet levert de Feyenoordse Fenerbahce-link (Kuijt, Van Persie, Van Hooijdonk) ook nog wat enthousiasme op?
Taperen
Het is een hele tijd geleden dat ik zo echt getaperd heb als nu. Taperen is het ervoor zorgen dat je alle restantjes vermoeidheid van de trainingen wegwerkt en optimaal voorbereid aan de start van een wedstrijd staat. Rusten is daarvoor het belangrijkste ingrediënt, vandaar dat je het niet te vaak moet doen, want het kost je nogal wat trainingen. Maar voor een belangrijke wedstrijd is het verstandig.
Mijn vorige belangrijke wedstrijd was die in Bocholt geweest, de middenafstandstriathlon, maar toen dacht ik dat ik vanwege de blessureproblemen toch niet zou gaan finishen, en dat scheelt nogal voor de mentale kant van de zaak. Maar ook fysiek was rusten niet nodig, want ook vanwege de blessure had ik niet heel veel getraind.
Nu wel, en ik heb de trainingsinspanning dan ook sinds vorige week drastisch teruggeschroefd. Bovendien doe ik mijn best net een klein beetje beter dan normaal voor mezelf te zorgen met voeding, slaap, rekoefeningen en ontspanning.* Het gaat daarbij niet alleen om mijn lichaam, maar zeker ook om mijn geest. Ik las het gister nog maar eens toen ik voor wijze raad nog maar weer eens door The Lore of Running bladerde: het lopen van een marathon is vooral een mentale kwestie, waarbij je geest zich niets moet aantrekken van de geluiden die onherroepelijk uit je benen gaan komen die je manen tot stoppen.
Ik heb dat tijdens de duurlopen ook ervaren: fysiek er dan eigenlijk niet zo veel aan de hand, ja, een beetje vermoeidheid, maar er is niks stuk ofzoiets. Desalniettemin klinkt er een behoorlijk opdringerig stemmetje dat vraagt om alsjeblieft op te houden met deze ongein en te gaan wandelen. Dat stemmetje de mond snoeren, dat kost wilskracht, en dat is wat lang lopen zwaar maakt. Het is ook voor mij aan mijn eerste marathon de grote onbekende: hoe ga ik straks met dat stemmetje om? Op ‘de dag’ kan ik altijd meer, maar hoeveel meer, en hoe zal dat gaan?
Noakes beschrijft in zijn boek hoe je ook je geest voorbereidt op het afzien. Vanochtend moest ik daaraan denken. Ik had geen wekker gezet, ben al weken toch eerder dan dat wakker. Maar vanochtend nogalliefst een uur later – oeps! Nouja, geen man overboord, en als ik met dat uitslapen mijn wilskracht wat kan opladen, dan is het helemaal prima. Ik moet hem in elk geval niet deze week al opgebruiken!
En oja, bij taperen hoort ook dit soort wedstrijdvoorbereiding, het begint iets minder zinloos te worden (zie deel 3 en daaraan voorafgaande):
* Waarom doe ik dat niet altijd, dat beetje beter voor mezelf zorgen? Nouja, dat doe ik heus wel, maar deels lukt dat beetje extra gewoon niet altijd, want werk is net nu even rustig, waarop ik zelf heb aangestuurd overigens. En deels gaat het nou juist bij taperen om dat beetje extra, hoe dan ook. Dus als ‘gewoon’ al beter zou zijn, zou het nu nóg beter mogen. En zo blijf je bezig. 😉
Erasmusronde
Op mijn trainingsschema stond voor dit weekend iets wat volgens mij gebruikelijk is de week voor een marathon: een 10 km op wedstrijdtempo. Ik was daarom eens gaan zoeken in de hardloopkalender of er een leuk loopje was in de buurt, en welja: in de eigen stad nogalliefst, georganiseerd door de studentenhardloopvereniging, bij ‘de andere’ atletiekvereniging: de Erasmusronde, tevens NK voor studenten. Het parcours leek me wel leuk: een ronde door het Kralingse Bos. Mooi.
Het was inderdaad leuk: kleinschalig, goed georganiseerd, en een parcours waarop je je bepaald niet in de grote stad waant, met steeds bos om je heen:
Niet het makkelijkste parcours, want op sommige stukken was het asfalt hobbelig geworden van ouderdom, en de randen zag je niet vanwege de bladeren.
Bladeren, ja, want het was echt herfst, ook qua grijzigheid in de lucht en qua wind. Maar helemaal niet qua temperatuur. ’t Is wat, hè, in november in korte broek en korte mouwen hardlopen en het dan toch nog warm hebben! Het geeft steeds een soort kortsluiting in mijn hoofd, die gek-hoge temperatuur, klopt heel erg niet. Maar ik vind het ook wel lekker.
Ik wilde ontspannen maar wel hard lopen, en dat lukte redelijk. Ik kwam zo uit op 54’58 netto, wat voor mij een heel modale 10 kilometer is: niet slecht, maar ook niet goed. Nouja, vooruit dan maar. Iets sneller had gekund als ik in de laatste twee kilometer niet een beetje misselijk was geworden. Het is okee zo, al had ik stiekem gehoopt wel iets harder te kunnen lopen, na al die kilometers van de afgelopen tijd. Maar belangrijk voor volgende week is dat verder niet. Dan loop ik toch stukken langzamer. ‘Wedstrijdtempo’ is wat dat betreft een relatief begrip.
En oja, ook weer m’n zinloze bezigheid verricht (zie deel 1 en deel 2): hmm, ietsje verslechterd, met een klein beetje regen: 
En kouder dan vandaag hier. Huh?
Mooie marathonwoorden
Afgelopen vrijdag stond in de NRC een interview met Ed Caesar, naar aanleiding van diens boek over de jacht op de eerste marathon onder de twee uur. Het artikel ging vooral in op de wereldrecords, maar aan het eind zei Caesar ook nog wat mooie, herkenbare dingen over ‘gewone’ marathonlopers:
Van het metaforische van de marathon was ik me nog niet zo bewust, maar het klopt wel, en ik weet ook dat metaforen een rol spelen bij ‘sportgenot’, zoals bij fietsen het letterlijk én figuurlijk over hoge toppen en door diepe dalen gaan, en in Afrika bezon ik me ooit eens op de symboliek van de doortocht door de woestijn. (Ons weblog van weleer is helaas een beetje verneukt geraakt in de puinhoop die Sanoma van web-log heeft gemaakt, maar de tekst is nog wel te ontcijferen: heaven and hell.)
En verder vind ik het ook goed dat hij zegt dat het niet gaat om afslanken – want dat is zo’n raar beeld dat veel mensen van lopers hebben!
Zinloos-maar-ik-kan-het-niet-laten (deel 2)
Het is ietsje verslechterd, maar het marathonweer ziet er nog steeds goed uit. Ik kijk zelfs nog iets vaker dan ik hier meld, en die 0,1 mm regen, die komt en gaat een beetje in de voorspelling. En die is geen probleem. Het kan in de herfst in Istanbul flink plenzen, dat zou minder zijn.
Einde #projectnieuwevloer
Het heeft op dit moment weinig met het sporten te maken, maar ik meld het toch maar even, omdat ik het er eerder over had: eindelijk is ons project nieuwe vloer afgerond. Dit is het resultaat:
Vergelijk dat eens met het ‘gat’ dat ik in mei hier postte! En ook ten opzichte van daarvoor is het een stap vooruit. Deels is dat te zien (de marmerstone is erg mooi geworden!), deels ook niet: we hebben nu vloerverwarming, en dat is erg lekker. Bovendien dus geen rotte balken meer, en minder last van de ratten (al zijn die nog niet helemaal uit het huis verdreven).
Het heeft allemaal wel veel langer geduurd dan we hadden verwacht. We hebben ruim vier maanden boven gebivakkeerd. In het voorjaar vond ik het allemaal bovendien best stressvol, en was de combinatie van nieuwe vloer, druk met werk, wedstrijden én de blessure van toen wel heel pittig.
Het boven wonen wende, maar het was toch een grote opluchting toen we een maand geleden weer een woonkamer terugkregen en ik bovendien mijn werkkamer weer voor mezelf had. De terugverhuizing was ook nog even wat rommelig, maar er stond dit keer geen tijdsdruk op, en dat scheelde in de stress en ook in de lichamelijke belasting. We hadden die enorme boekenkast door de verhuizers leeg láten halen, maar we hebben zelf weer alles teruggezet. Dat kon met één of twee doosjes per dag, op het gemakje. Afgelopen zaterdag zijn de lege verhuisdozen opgehaald en zat het er dus echt op.
En dan denk je dus: nou, mooi, klaar, #projectnieuwevloer (zo twitterden we er af en toe over). Zijn ze hier verderop bezig met #projectnieuwebrug en hebben we af en toe moeite om ons huis terug te vinden:
Je kunt er daar naar links echt niet door, want daar is een gat in plaats van een brug. Eerder al was de straat verderop opgebroken, en naar de andere kant is de Delftweg ook opgebroken en afgesloten. En dat heeft wel invloed op het sporten, want we fietsen en lopen hele omwegen!
Nog een relatie met sport: tijdens het uitpakken van al die boekendozen dacht ik wel eens: ’te veel hobby!’ Er moest bijvoorbeeld wat weg naar de kringloop om ervoor te zorgen dat die grote kast niet binnenkort uit gaan puilen. En dat ’te veel hobby!’ dat denk ik ook met enige regelmaat als ik weer eens vooral sportkleren uit de was haal en sta op te hangen. Leuk hoor, die hobby’s, maar soms is het veel werk!
Marathonweer
Ja, het is zinloos, zo lang van tevoren. Maar ik kan het toch niet laten: kijken naar het weerbericht voor de marathon. Op dit moment ziet dat er super uit. Maarja, het kan nog enorm veranderen, dus misschien maak ik me nu blij om niks, terwijl ik me in het omgekeerde geval misschien onterecht zorgen zou maken. Daarom: zinloos. Maar de verleiding om regelmatig te kijken is echt te groot!
Mooi hè alles
Het is een aloude Loesje-poster waar ik sinds een dikke week steeds mee in mijn hoofd zit. Want wat is het lekker weer en wat zijn de herfstkleuren mooi dit jaar!
Mijn twee fietstrainingen van de afgelopen week stonden helemaal in dat teken, en dat terwijl het in beide gevallen om ‘gewoon’ woon-werk-fietsen ging. Nouja, dat wil bij mij dus zeggen: thuis-opdrachtgever-fietsen. Als dat praktisch haalbaar is, doe ik dat graag.
Vorige week maandag gaf ik ’s middags een training in de buurt van de Zevenhuizer Plas (die ik in augustus ben overgezwommen, maar dat terzijde). Heen rond lunchtijd onder een stralende, warme zon langs de Rotte – heerlijk. Terug was de zon net onder aan het gaan, en dat gaf prachtige, melancholieke kleuren, opnieuw langs de Rotte. Okee, als je dan wat verder om je heen kijkt zie je de flats van Ommoord en dergelijke, maar dichterbij is het toch alleen maar landelijk, en schijnen die laatste zonnestralen op bomen, water, gras en een enkele paardenrug. Geweldig.
Gister fietste ik naar Den Haag. Ik vertrok in de kille mist, en toen ik in Delft even niet oplette, was die zomaar weg. ‘Hallo wereld!’ dacht ik. In Rijswijk zag ik de zon boven de daken uit komen piepen, en eenmaal in het centrum van Den Haag was het stralend zonnig met een kraakblauwe lucht.
Op de terugweg was het bijna meteen donker, maar toen vond ik het simpelweg heerlijk om buiten te zijn, want ik had het binnen de hele dag net iets warm-benauwd gehad. Een uur lang herfstlucht inademen is dan letterlijk een verademing, zeker het laatste stuk, voorbij Delft, toen het rustig werd. Bovendien gaf het me een kick om te merken dat mijn benen beter voelden dan ’s ochtends: er was weliswaar een werkdag overheen gegaan, maar ze waren duidelijk alweer meer hersteld van de lange duurloop van de dag ervoor.
Soms denk ik wel: het is best een boel gedoe, dat ‘zakelijke’ fietsen. Ik sleep kilo’s spullen mee, kan mijn fiets niet fatsoenlijk stallen (bij de Rijksoverheid zelfs niet, dat stelt me nog steeds teleur), sta me in de wc om te kleden, douchen ho maar, en ik kan mijn kleren ook niet uithangen. Het naarste moment van de dag is altijd bij vertrek die nog licht-klamme en muffe spullen weer aantrekken. En dan is het druk, in Den Haag vooral, maar later in Delft opnieuw. En donker dus. En vanwege het omkleden kost het me alles bij elkaar toch een boel extra tijd, ten opzichte van de metro.
Maar toch. Ik doe niets liever. Vanwege die Loesje.
En nu afbouwen
Daarnet de laatste duurloop gedaan voor de marathon. Enerzijds ging het beter dan gevreesd: m’n gekwakkel is over en ik liep zonder pijn. Donderdag had ik nog steeds wat laat van mijn lies, maar het is nu kennelijk toch echt weer okee, na wekenlang wat gesukkel met rug, lies, bekken – die regio. Er was de hele tijd wat, maar wel ook steeds anders, dus kennelijk was mijn lijf nogal aan het zoeken. Hopelijk heeft het het nou weer voor een tijdje gevonden. Zo voelt het nu wel, en dat is mooi.
Anderzijds ging het slechter dan gehoopt – ik blijf het moeilijk vinden, dat lange lopen. Ik heb nu 30,5 km gelopen, en nu wel echt alles, dus ik heb nu voor het eerst langer dan 30 kilometer gelopen. In de buurt van de 25, 26 km vond ik het wel heel taai, dan kost het me veel wilskracht om die steeds moeier en zwaarder wordende benen voor elkaar te blijven zetten. Het ging beter dan de vorige keer 30, maar minder goed dan de 28 dáár weer voor, en het blijft me nog een totaal mysterie hoe ik over 2 weken nog 12 kilometer verder moet lopen.
Maar goed, daar speelt dan de wedstrijdkick een rol in natuurlijk, én het uitrusten dat ik de komende twee weken ga doen. Want vanaf nu is het afbouwen. Nog wel een beetje trainen, maar afbouwen en vooral zorgen dat mijn lijf over twee weken fris is. Op tijd naar bed, goed eten – en gelukkig is werk niet meer zo heel druk tot aan ons vertrek. ik kijk ernaar uit!
