Vorige week postte ik over mijn eerste ervaringen met Stox compressiekousen. Hier het vervolg van het experiment. Nog steeds met veel dank voor het mogen uitproberen! Wel ben ik bang dat mijn nieuwe resultaten niet heel positief zijn.

Zoals gezegd heb ik de afgelopen dagen geëxperimenteerd met het dragen van één sok, om te kijken of ik verschil merk. Ik ben dinsdagavond na het trainen begonnen met het dragen van alleen de linker, ik heb hem woensdag en donderdag overdag aangehad, gisteravond heb ik ermee getraind en daarna heb ik hem nog twee uur aan gehad. Daarna moest hij echt wel in de was, en bovendien moest ik hem op tijd uit om niet door middel van de moeten in het vel van mijn been meteen te verraden om welk van de twee ik hem had gedragen. Ik wilde masseur Marcel namelijk vandaag laten bepalen of hij verschil merkte tussen mijn kuiten zonder dat hij wist welk been de kous had gedragen. 

Dus ook een handwasje met maar één sok

Bij die twee trainingen van deze week hebben mijn kuiten het pittig te verduren gehad, want we liepen beide keren bij de club stevige tempo’s en dat ging goed. Na al die duurlopen van de afgelopen maanden vind ik het lekker om weer eens wat meer te knallen. Bovendien had ik op die dagen ook nog gezwommen (heel rustig, beetje last van pols), op de stadsfiets gereden en nogal wat ‘gedreuteld’ (beetje staan, beetje lopen) tijdens het geven van een training van een hele dag gister. Én gisterochtend een half uur gehangen in de metro naar Den Haag, tsjonge, die had ik niet eerder zo druk gezien.

Net als de vorige keer vond ik de sok lekker zitten. De extra warmte rond mijn onderbeen was ook lekker, zelfs gister, op de warmste 17 december ooit: het is een aangename, niet-broeierige warmte.

Ik merkte verder niet veel verschil, behalve dan dat ik vond dat mijn linkerbeen aan de onderkant gister net aan het begin van het hardlopen iets strammer was aan dan het rechter. Ik kwam sowieso vrij moeizaam op gang, want ik had een stevige werkdag achter de rug na een slechte nacht, en ik had welgeteld 12 minuten thuis gehad om te eten, te drinken en me om te kleden tussen thuiskomst van de werkdag in Den Haag en vertrek naar de club. De eerste paar kilometers zijn dan nogal schakelen voor mijn hele lijf, en het leek erop dat de linker achillespees en omgeving het daar moeilijker mee hadden dan rechts.

Verder weer niet veel verschil, dus ik was benieuwd wat masseur Marcel zou voelen. Nou, dat loog er niet om: zijn eerste indruk was dat mijn linkerkuit ‘knoperiger’ was dan de rechter, en die indruk werd daarna bevestigd: links was over een groter gedeelte harder dan rechts, en ook harder dan normaal bij mij. Vooral ter hoogte van de bovenrand van de kous was m’n kuitspier aardig volgelopen. En dat heb ik anders niet – wat ik vorige week al zei: mijn kuiten doen het eigenlijk altijd probleemloos. Nouja, niet dat ik er nu door gehinderd werd, dat niet, maar toch.

Frappant, hoor. Net waar de grootste klont zit, zit ook de ergste moet in mijn vel, dus ik blijf erbij dat de sok rond mijn kuit te strak zit. Vandaar dat ik nog steeds een deel 3 van dit experiment voorzie: als manlief ook een paar heeft gekregen. Kijken of een mannenmodel beter zit.

En verder besef ik natuurlijk maar al te goed dat zo’n waarneming van 1 niet zo veel zegt, beslist geen betrouwbaar onderzoeksresultaat is. Op het triathlonforum is in mijn onderwerp over compressiekousen inmiddels een lange reactie gekomen van iemand van Herzog kousen, met verwijzing naar onderzoek waaruit de effectiviteit van compressiekousen zou blijken. Ik vond inderdaad een artikel, maar overtuigend vind ik dat niet: het ging om proefpersonen met kuitklachten (heb ik niet), en daarbij waren uiteindelijk 13 gebruikers neutraal of ontevreden, tegen 15 tevreden.* Hmm. Er melden mensen zelfs verslechtering van hun klachten. En ja, ook verbetering.  

Zou het niet zo zijn dat de juiste conclusie is sommige mensen baat hebben bij compressiekousen en andere niet? Daarom ben ik nog steeds heel blij dat ik ermee heb kunnen experimenteren! En wordt dus ook nog vervolgd.

* En als de wetenschapper in mij dan ook nog even door mag drammen over dat onderzoek: en er was geen controlegroep en ik zie ook niet waar het artikel is gepubliceerd, dus mogelijk is het onderzoek niet gereviewd en is er ook niet kritisch gekeken naar de onafhankelijkheid van de onderzoekers. En waar zijn de bronvermeldingen, of doen ze dit soort onderzoek in een theoretisch vacuüm? Ik ben op dat soort dingen weer extra scherp omdat ik net in Leiden een methodologievak geef, het ‘halve vak’ waarvoor ik daar al jaren als freelance docent wordt ingehuurd, erg leuk altijd. Daarin leren studenten kritisch naar onderzoek te kijken, en dan gaat het om dit soort dingen die maken dat je conclusies niet klakkeloos aan moet nemen.

Zoals ik hier al eerder verteld heb, heeft manlief afgelopen herfst binnen negen weken drie marathons gelopen. Hij heeft over deze Tripel nu een fraai verhaal geschreven http://henkvermaas.blogspot.nl/2015/11/tripel.html Respect, hoor! En ik ben ook wel een beetje trots… Het looptalent is ietsje ongelijk verdeeld bij ons thuis, zal ik maar zeggen. Alhoewel, het kan nog veel schever natuurlijk, want ik loop ook. Maar de manier waarop hij marathons uit z’n mouw schudt, daar kan ik nevernooitniet aan tippen. Wel leuk om ze vanaf de zijlijn mee te maken – daar gaat het in zijn blogpost ook over!

Ik wil je bedanken voor je trouwe dienst, inclusief de verrassing van zaterdag, en mijn excuses aanbieden voor wat ik je vorige week heb aangedaan.

Je vond het lopen van een marathon en al het trainen dat eraan voorafging prima. Net zoals je al jaren zonder mekkeren doet wat ik je vraag, of het nu wandelen is of hardlopen. Het wandelen, nouja, slenteren, door Istanbul vond je wel wat te veel van het goede, en dat liet je anderhalve week geleden duidelijk merken met pijn aan je bovenkant. Ik kon pas thuis aandacht aan je geven, bijvoorbeeld in de vorm van een lekker koelelement voor extra doorbloeding, en toen knapte je gelukkig snel op. Vorige week woensdag was je alweer de oude.

Maar toen kwam donderdag. Ik had een lange werkdag met in totaal zes loopkilometers tussen de stations en mijn twee bestemmingen. Ik had nette schoenen aan waar jij het goed in kunt vinden (zie plaatje; ze moeten wel comfortabel zijn want ik loop en sta soms heel wat af op een werkdag), maar ik had ook nog een zware werktas op mijn schouders. En aan het eind van de dag moest je ook nog drie uur non-stop staan en dreutelen, want ik trainde toen een grote groep. Ai, dat was opnieuw te veel voor je, nu deed je onderkant pijn. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan: had ik maar een taxi genomen! Maarja, dat is ook weer zo wat, en de buitenlucht tussendoor was wel fijn.

Vrijdag zeurde je nog steeds. Ik twijfelde of ik je zaterdag wel aan mocht doen. Toen zou ik immers gaan wandelen, de volgende etappe van mijn meerjarenproject Grote Rivierenpad: lopen van huis naar Kleve, samen met vriendin Beatrijs. Ik had daar veel zin in,  zeker toen er voor de zaterdagmiddag zon werd voorspeld, zowaar, in deze sombere, grijze, natte, winderige tijd. Maar kon jij dat wel aan? We spraken af dat ik een bus op zou zoeken als jij het niet meer trok.

Eerst vond je het ook niet zo fijn, dat gewandel. Maar net toen ik dacht: hmm, gaat dit wel goed, voelde ik je niet meer tegensputteren. Het voelde ook niet alsof ik je volledig de mond had gesnoerd. Nee, het voelde alsof het beter met je ging. En dat bevestigde je ’s avonds en de volgende ochtend: je voelde je weer helemaal prima. Wat een verrassing: van het wandelen, nu natuurlijk op goede schoenen, was je beter geworden in plaats van slechter!  

En zo kon ik lekker wandelen, kan ik deze week het hardlopen wel weer gaan oppakken, en gaan we samen nog weer vele kilometers maken. Dank je wel daarvoor! Laten we afspreken dat je het tijdig meldt als het je niet bevalt. Dan zal ik naar je luisteren – een taxi kan echt wel!

Liefs,

Louise

Onze route van zaterdag, al vergat ik de eerste 2 km te klokken (vanaf station Zetten-Andelst). Het uitzicht over de Waal was prachtig!

We waren nog tot vrijdag in Istanbul, en daar hebben we van genoten, ondanks de ontzettend zere benen. Ik was er eerder geweest, en de stad hield zich prima bij deze hernieuwde kennismaking.

Maar man-o-man, wat een spierpijn En sinds die een beetje wegtrekt, donderdag, heb ik last van een zere voet, want daarvoor was al het dreutelen, slenteren en wandelen door de stad, bovenop die 42 km, toch iets te veel kennelijk. Want gewandeld hebben we veel, daar is het de stad wel naar, we doen dat bovendien altijd, en nu diende het ook een hersteldoel: die moeie, zere benen een beetje in beweging houden. 

Wat daarnaast wel fijn was, was dat Istanbul allerlei soorten openbaar vervoer heeft. We gebruikten er zeven: gewone bus, snelbus (metrobus), tram, metro, veerboot en twee soorten kabelbaan, door een tunnel en door de lucht:

Vooral die kabelbanen scheelden ook nogal wat hoogtemeters met de moeie benen die zeker niet wilden afdalen! Regelmatig kwamen we terug langs stukjes parcours, zoals bij de rondvaart op de Bosporus, daar was de brug weer, nu weer alleen maar toegankelijk voor auto’s, wat hij 364 dagen per jaar is:

En we moesten voor ons herstel natuurlijk ook goed eten en drinken, iets wat in Istanbul ook wel lukt, bijvoorbeeld met thee en taart in een hotel waar Agatha Christie ook nog geweest is (let op: Henk draagt het marathon-t-shirt):

Of met een spulletje van gefermenteerde bulgur, barstensvol met vitaminen en gek maar lekker, in een tentje in een achterafstraatje waar niet veel toeristen komen (daar zijn we sowieso deze dagen bijzonder goed in geslaagd, in wegkomen van de toeristenmenigtes):

Of met bier uit een pul, dat dan weer wel in een toeristenrestaurant:

En zo was het ook gewoon een lekker relaxte vakantie, veel gezien en gedaan, en zelfs een beetje bruin geworden, want de zon scheen bijna de hele tijd. De terugweg was ook een stuk makkelijker: alles ging vlot, en we vlogen dit keer op Rotterdam en dan zijn we in een kwartiertje lopen thuis.

En nu – nou, voorlopig even lekker rustig aan! Voet moet nog verder herstellen, ik heb wel zin in een beetje zwemmen en bodybalance enzo, en als het weer een beetje meezit in een stukkie fietsen. Maar oef, hier is het wel echt november nu, hè? Da’s even slikken!
 

Ik ben rustig begonnen met lopen, en dat ging eigenlijk prima. We gingen meteen de Bosporusbrug over, van Azië terug naar Europa:

Vervolgens liepen we door de wijken Besiktas en Karaköy naar de Galatabrug, daarover en meteen langs de Gouden Hoorn heen en weer tot Eyüp, en toen omhoog en omlaag naar de andere oever. Die eerste helft gingen de kilometers snel voorbij, ik liep wat ik wilde lopen (6’30), hooguit was mijn hartslag vreemd hoog bij dat tempo, maar dat zal wel van de kick van het evenement geweest zijn. Ik keek mijn ogen uit, op de andere lopers (120 nationaliteiten!) en het parcours. Af en toe zei er iemand iets over Rotterdam of Feyenoord, en na kilometer 14 had ik een Duits sprekend Turks ‘maatje’ met wie ik samen opliep. Eten en drinken ging prima, en de temperatuur was voor mij ideaal.

So far, so good. Hier ga ik, als je goed kijkt, op 5 kilometer ongeveer:

Na de 21 kilometer, die ik aflegde in ongeveer 2 uur 20, ging ik mijn benen wel een beetje voelen. Mentaal was het even zwaar toen mijn horloge 400 meter eerder al dat halverwege-punt aangaf. Henk had precies hetzelfde gehad: ineens waren daar 400 meter extra.  Bovendien begon daar het saaie gedeelte van het parcours: tot een paar kilometer voor de finish was het heen en weer over een brede boulevard met vooral flats en schuttingen erlangs. Er viel niet veel te zien, alleen af en toe een glimp zee. Zo werden de kilometers toen vrij plotseling een stuk taaier.

En de pijn in mijn benen nam toe. Wel ‘gewone’ pijn: in de bovenbeenspieren die de klappen opvangen. Tegen de 30 hadden ze het echt totaal gehad, en moest ik gaan wandelen. Vanaf dat moment heb ik denk ik de helft nog een beetje hardgelopen, al was dat amper meer harder dan het wandelen van de andere helft. Wat me meeviel, was dat ik dus alleen maar die ‘gewone’ vermoeidheidspijn voelde, van benen die erdoorheen zaten, niks blessure-achtigs, niks kapot.

Maar wat ik meteen onder ogen moest zien, was dat ik die lange hardloopkilometers bijna per kilometer moet bevechten. In de duurlopen van de afgelopen maanden ging ik eerst na 21 kilometer dood, toen na 23. toen na 26, en tijdens de marathon dus na 30. Dat past in het plaatje: mijn benen vinden lang lopen moeilijk. Maar stiekem had ik toch een beetje gehoopt dat ik op de adrenaline van het evenement mezelf had kunnen overtreffen en wel 42 km had kunnen hardlopen. Niet dus. Geen idee wat ik had gekund met voldoende slaap, een rustiger aanloop en stabielere hormonen (ik werd tijdens de marathon ongesteld, hoe krijgt de overgang het toch voor elkaar, dat gerommel, ik had het dagen eerder verwacht), maar ik denk dat het realistisch is om me niet rijk te rekenen: dat had hooguit een paar kilometer gescheeld, maar geen 12.

Bovendien weet ik nu ook waar  ik aan toe ben voor wat betreft de Ironman: dat gaat ‘m niet worden zonder wandelen. Ik zal me er eens in gaan verdiepen wat een goede tactiek is, ervan uitgaande dat ik ongeveer tweederde zal hardlopen en de rest, zo’n 14 km, wandelen. De enige manier waarop ik namelijk wél denk 42 km te kunnen hardlopen, zou te veel trainen vergen: vanaf nu duurlopen tot aan 40 km. Dat is niet alleen voor mijn lijf te belastend, zal ik maar zeggen… misschien zit het er wel nooit in, de hele marathon hardlopen, voor mijn lijf.

Enfin, dat soort dingen liep ik dus te denken, die laatste 12 kilometers. En ook: dat het niet zien zitten van tevoren ook wel bij mij past – iets te veel wedstrijdspanning, of liever gezegd: wedstrijddoem. Dat mag ik nog wel wat leren te relativeren.

Desalniettemin vermaakte ik me ook die 12 kilometers nog goed. Op kilometer 32 liet mijn maatje me in de steek: hij kon meer blijven hardlopen dan ik. ik liep nog een tijdje op met een enthousiaste Fenerbahce-fan, die me denk ik heeft proberen uit te leggen hoe veel doelpunten Pierre van Hooijdonk in één jaar had gescoord, maar hij sprak alleen maar Turks. Desalniettemin wel leuk.

Om me heen werd verder ook veel gewandeld, en ook nog wel wat uitgestapt. Hier en daar waren ze zelfs ook al een beetje aan het opruimen, want ja, het einde naderde. Ik besefte dat ik niet helemaal moest gaan lopen sloffen, want de limiettijd was 5,5 uur. Dat moest wel kunnen lukken, zeker toen ik in de laatste kilometers kwam, toen het parcours weer interessanter werd: van die ‘snelweg’ af, met een klimmetje door een park naast de Haga Sofia over het Sultanahmetplein naar de Blauwe Moskee, de finish was op het Hippodroom. Mensen die Istanbul kennen, kunnen zich daar vast wel enig kippenvel bij voorstellen. Dat werd nog versterkt door de toejuichingen van het publiek daar. Langs die snelweg was het stilletjes geweest, maar hier stonden mensen óók enthousiast voor deze achterhoede.

Zo haalde ik de finish, na 5 uur en 16 minuten (zie mijn Movescount). Ik vind dat géén tijd voor een marathon, laat ik daar eerlijk over zijn; als je me dat van tevoren had verteld, had ik misschien ‘laat maar’ gedacht. Alhoewel…. want dit was een trainingsloop voor de Ironman, ja toch? Maar heb ik nou een marathon ‘gelopen’ of niet? Ik had al eerder 42 km gewandeld, en ook nu heb ik moeten wandelen. Dat voelt niet helemaal ‘echt’. Maar ik sta wel degelijk in de uitslag, en de medaille die ik kreeg, is heus echt!

Meteen over de finish trof ik manlief, die daar 1 uur en drie kwartier had staan wachten – want hij was na 3 uur 31 gefinisht en daar dik tevreden mee. Zo kon het post-marathon-gedeelte van ons bezoek aan Istanbul beginnen.

Ik moet zeggen: ik was óók blij dat het allemaal goed was verlopen. Want het nieuws uit Parijs had ons ook bereikt, en als kwetsbaar ervoer ik het toch wel, die grote menigte lopers. Maar gelukkig, voor zover ik heb gezien was alles alleen maar positief en vreedzaam.

We zijn weer terug uit Istanbul. Hoogste tijd om het hele marathonverhaal te vertellen, in drie delen, met foto’s: ervoor, tijdens en erna. Hier deel 1.

Ik schreef meteen vorige week dat ik tussen hoop en vrees had geleefd. De vrees om de marathon niet uit te kunnen lopen was deels gebaseerd op de moeizame lange duurlopen en de pijntjes hier en daar (vooral tussen rug en lies), maar deels ook op de moeizame aanloop die ervoor zorgde dat ik niet op mijn fitst aan de marathon begon.

De maandag voor de marathon schreef ik hier over het taperen: rust nemen en goed voor mezelf zorgen, zodat ik in optimale vorm aan de start zou verschijnen. Nou, dat was meteen de laatste dag dat dat goed lukte. Op dinsdag had ik het gevoel dat ik verkouden aan het worden was, wat gelukkig met een sisser afliep. Wel volgde er een ‘mislukte’ nacht met maar een uur of 5 slaap (zie mijn eerdere post over slaap).

Op donderdag moest ik ’s ochtends  nog gewoon werken, en daar kwam onverwacht nog wat ‘gedoe’ bij, waardoor ik niet eens zo heel veel tijd om in te pakken. Ik kon nog wel even gaan ‘luchten’: heel rustig lopend naar het zwembad. Wat ik precies heb gedaan toen, weet ik niet, maar ik had er in elk geval vrijdag spierpijn van en een stijve rug.

Zo begon de reisdag, en die hakte er aardig in, door het gebruikelijke hangen naar en op Schiphol, maar onder andere ook door een veel te warm vliegtuig met krijsende kinderen, en het duurde maar liefst 2 uur tussen touchdown en het vliegveld kunnen verlaten. We taxi’den met het vliegtuig een heel eind de ene kant op, en moesten daarna in een bus weer helemaal terug. Daarna nog de rij voor de douane – en zo werd het nog bijna krap om ons startnummer op te gaan halen. Want dat waren we van plan, dat was namelijk vlakbij het vliegveld en zo zouden we op zaterdag niets meer ‘moeten’. Gelukkig lukte dat toch nog wel en het ging heel vlot. Maar al met al was het een lange dag en was ik aardig afgedraaid tegen de tijd dat we in het hotel waren.

In het hotelbed volgde een moeizame nacht: kamer te warm, bed te hard, muggen, beetje wedstrijdspanning en dwars zittende hormonen. Op zaterdag deden we het vooral rustig aan. We gingen onder andere kijken op de plek van de finish, waar ze aan het opbouwen waren:

Voor mij was het een hernieuwde kennismaking met de stad – hé, kijk, de Haga Sophia, prachtig bouwwerk toch:

Daarbij het noodzakelijke gereedmaken voor de dag van morgen, zoals het opspelden van het startnummer. Manlief maakte deze foto van me, ik had en een zo-zo-gevoel over op dat moment:

De nacht van zaterdag op zondag heb ik opnieuw weinig geslapen, maar dat had ik wel een beetje ingecalculeerd, al was het alleen maar omdat we om half 6 op moesten (half 5 Nederlandse tijd!) Gelukkig konden we in het hotel vroeg ontbijten, en daarna gingen we naar de bussen die ons naar de start zouden brengen – samen met nog een hele meute andere lopers. De bus was dus vol, warm en benauwd en de chauffeur kon de hellingproef niet zo goed, dus ik zat tegen wagenziek worden aan. Wel waren we dik op tijd bij de start, aan de Bosporusbrug, samen met tienduizenden andere lopers: zo’n 5000 voor de marathon, de rest voor de 10 en 15 kilometer:

En zo gingen we van start!