En dat was ‘m weer, net als vorig jaar: mijn jaarlijkse fiets-intervaltraining door de stad, om mijn Super Marathon Master te supporteren (en een paar andere bekenden, als het uitkomt), die vandaag voor de 28e keer is gefinisht in Rotterdam. Voor het stuk door de stad had ik 5 minuten langer dan vorig jaar, want manlief finishte nu in 3:13:53, en daar was hij dik tevreden mee, ook al had hij niet zo lekker gelopen.

Ik had wel lekker gefietst, nouja, het stuk door de stad is altijd heel druk, maar ik was vroeg vertrokken en heb er 14 extra kilometers aan vast geknoopt die wel rustig waren, door de Beneluxtunnel, heerlijk in de stralende zon. Deze week was voor mij rust- en herstelweek, na de intensieve fietsweek in Portugal, dus de 2u53 was genoeg. Daarin fiets ik dan een lullige 55 km, maarja, het was op de Afrikafiets én o, o, o wat is het dan druk in de stad!

De marathondagtraditie houdt verder in: Parijs-Roubaix kijken, pizza eten en bier drinken. En dan naar bed! Altijd een mooie dag, maar met het weer van vandaag helemaal.

Ik ben niet zo’n perfectionistische huisvrouw. Ik pleur de meeste was klakkeloos bij elkaar, ongeacht de kleur. In de loop van de tijd worden witte handdoeken en onderbroeken dus grauw – kan me niet schelen. Er zijn maar een paar dingen die ik mooi wil houden, en die gaan in de aparte was of die doe ik met de hand.

Onlangs heb ik in één verpakking drie paar witte fietssokken gekocht, en die had ik mee naar Portugal. Lekkere sokjes, trouwens. Op mijn schoenen met Look-plaatjes eronder kwam ik in het hotel moeilijk de trap af en de gang door, dus dat deed ik op sokken. In het begin liep ik zelfs op sokken door de garage naar mijn fiets toe, totdat ik ontdekte dat die mooie, nieuwe, witte sokken daar wel heel goor van werden. Daarna waggelde ik op mijn plaatjes door de garage heen.

Net heb ik de sokken op de hand gewassen, met speciaal witwasmiddel. Twee paar zijn redelijk schoon geworden, het derde paar draagt de sporen van de garagevloer:

Het is de meest linker en de tweede van rechts. Nouja, is de onderkant, zie je toch niet.

Op de achtergrond hangen mijn twee mooiste fietsshirts te drogen. Ook die mogen op de hand, om de kleuren mooi te houden.

Zegt ze enigszins tandenknarsend, want het liefst pleurt ze alles in die ene wasmachine!

Nog even terugblikken op de week in Portugal. Allereerst: het weblog werd in die week mede mogelijk gemaakt door:

• Manlief, vanwege diens tablet, die wat meer kan dan de mijne, zoals de Movescount-gegevens uploaden, en hij heeft ook een beter toetsenbord, wat schrijven makkelijker maakt. Simpelweg het feit dat hij (manlief) thuis was maakte bloggen ook makkelijker, want anders zou ik niet zo nadrukkelijk ‘we zijn niet thuis’ op internet verkondigen.
• Jo, in het algemeen natuurlijk, want zonder haar was de hele week er niet geweest of in elk geval heel anders, maar voor het weblog in het bijzonder door haar telefoon: de meeste foto’s van afgelopen week waren daarmee gemaakt. Zo ook deze, van één van de resultaten van de week: vormstrepen:

Jo zei op de heenweg nog dat ze hoopte met streepjes terug te komen, nou, ook bij haar zijn ze luid en duidelijk hoor! Bij het uitpakken net kwamen er een hoop warme spullen ongebruikt uit de tas. Ik had me van tevoren niet voor kunnen stellen dat het echt de hele week warm en mooi zou zijn, dus ik had een lange broek, een warme fietstrui, rainlegs en zelfs dunne handschoenen bij me. Hahaha! Een groter ‘probleem’ dan kou en regen was de enorme hoeveelheid zon voor de nog aan niets gewende Nederlandse huidjes!

Op dat punt was het dus een prima week en ook verder heb ik het goed naar mijn zin gehad. Het was gezellig en relaxed. Ik heb net iets minder uren gefietst (18) dan vooraf als maximum gedacht (20), maar dat is prima. In die uren hebben we wel veel minder kilometers gemaakt (405) dan ik had ingeschat (500), want het fietste allemaal vrij traag, mede door het klimmen, tegenwind, zoeken en soms de slechte weg. Alleen op die grote N125 kon je echt tempo rijden, en in Spanje af en toe. Maar aantal kilometers is al helemaal niet belangrijk. Volgens mij heb ik uitstekend aan mijn basisconditie gewerkt. Lijf deed het hartstikke goed, op dat kleine verkoudheidje na, maar daar had ik amper last van.

Het fietsen was af en toe ook heel mooi, vooral in de Portugese heuvels en met onze pontjestocht als hoogtepunt. Desalniettemin zou ik Monte Gordo niet direct als fietstrainingsbestemming aanraden en we vinden ‘m ook niet voor herhaling vatbaar. Het aantal mogelijke fietsrichtingen is wel erg beperkt. Eigenlijk is alleen naar het noorden, de heuvels in, goed te doen. In het zuiden kun je niet, want daar ligt de zee. Naar het westen heb je die rottige, drukke en slechte N125 en naar het oosten moet je met de pont naar Spanje – wat leuk is, maar ook tijdrovend en niks voor de serieuze doorfietsers natuurlijk.

Bovendien zijn de kaarten dus veel te slecht, waardoor je moeilijk tochten kunt plannen. Daar is nog wel een mouw aan te passen met GPS en/of betere voorbereiding – wij hadden ook nog naar routes kunnen zoeken op internet natuurlijk, maar ik vind het altijd leuk om zelf wat te puzzelen met de kaart en dat viel dus tegen.

Pluspunten zijn wel dat er veel gefietst wordt. In Monte Gordo barst het van de fietsen met boodschappenmandjes maar we kwamen ook andere racefietsers tegen. Gister zijn we zelfs ingehaald door een dame! Er zijn dus ook fietsenwinkels, gelukkig maar, want die hadden we wel nodig. Ik vond mijn fiets helemaal prima, maar die van Jo, tsja, daar hadden we toch wel twijfels over. Rijd je eerder lek als de band te strak om het wiel zit? Drie lekke banden in één week, da’s toch wel erg veel.

Ander voordeel van het vele fietsen is dat de automobilisten zich voor buitenlandse begrippen netjes gedragen. We hebben een enkele vreemde manoeuvre gezien en wel eens moeten remmen voor een auto die voorrang nam, maar het was nooit gevaarlijk, en ze gaan ook vaak met richting aan geven wijd om je heen.

Er zijn zelfs ook fietspaden, maar die liggen allemaal wel heel erg ongelukkig. Dat van Monte Gordo naar de veerboot is zo smal dat je er niet op kunt inhalen, dus voor zo’n boodschappenfiets voor je moet je eraf de weg op (boink). Langs het laatste stuk N125 ligt een fietspad dat om elke boom slingert en ook van elk huis de op- en afrit meeneemt, kedoeink-kedoeink, dat was echt geen porem, maar het lijkt okee om als racefietser dan toch op de weg te fietsen. Het verbaasde ons alleen wel dat ze enerzijds dus wel het benul hebben om een fietspad aan te leggen, maar dan niet voldoende sjoege om dat een beetje fatsoenlijk te doen.

Ook prettig was het assortiment aan lekkere koolhydraten bij de, ook al lekkere, koffie: elke dag probeerden we ander gebak uit, en dat leken allemaal plaatselijke specialiteiten. Water is er ook overal, de dorpen hebben pompen. ’s Avonds aten we vooral vis, met aardappelen of rijst. Afgezien van een gemengde salade is er weinig groente bij het eten, maar we hadden wel weer veel fruit bij het ontbijt in het hotel.

Een klein dingetje wat me nog opviel in vergelijking met 14 jaar geleden, toen ik westelijker in de Algarve heb gefietst, toen in mijn eentje: we hadden nu geen vervelende aandacht van mannen. Dat had ik toen wel, het is zelfs de enige keer geweest dat ik op de fiets handtastelijkheid heb ervaren. Een passerende kerel op een brommer legde toen even zijn hand op mijn kont. Zou het nu schelen dat we met zijn tweeën waren, of zijn het de 14 extra jaren?

De terugreis ging supervlot, de Ronde van Vlaanderen was mooi en manlief is op dit moment iets aan het koken met veel groente. Het is ook weer fijn om thuis te zijn!

Jawel hoor, vandaag stond er opnieuw een band van Jo lek:

We hebben nou toch wel een beetje twijfels aan haar materiaal. Haar trapas kraakt ook.

Heel ambitieuze fietsplannen hadden we niet voor vandaag, alleen maar koffie drinken in Tavira, 35 km verderop, over die drukke weg. Dachten we, het bleek nog geen 25 te zijn (die kaarten…). Wel een aardig stadje, en prima koffie!

En als ik, met een beetje moeie benen en een hartslag onder D1 op een golvende weg met twee vingers in mijn neus en inclusief een sukkelrondje door het stadje op een heen-en-weertje 24 gemiddeld rijd, dan ben ik dik tevreden, en dan is er ook wel wat gebeurd met mijn vorm deze week. Mooi zo!

Zo is het terugblikken al een beetje begonnen, later meer. Onze fietsen worden zo opgehaald en  morgenochtend vroeg vertrekken we; we zijn vroeg genoeg in Nederland om de finale van de Ronde van Vlaanderen te zien!

Gisteren hebben we de tip van de lekkebandmannen opgevolgd en achteraf zijn we blij met de pech van toen want het bleek een prachtige tocht.

De eerste 20 kilometer naar het noorden waren al bekend van maandag, en opnieuw mooi in de heuvels, die overigens getuigen van betere tijden: veel verwilderde olijfboomgaarden die nu jachtgebied zijn. Wel hadden we een harde, koude wind tegen. Ik had het op de klimmetjes zwaar, want die koude wind veroorzaakte in combinatie met dat verkoudheidje dat ik al een paar dagen heb inspanningsastma zodra mijn hartslag een beetje opliep. Toen het warmer werd, werd het beter en mijn benen deden het de hele dag prima.

Daarna volgden we de Guadiana rivier, mooimooimooi, tot aan Alcoutim, een oud stadje aan de rivier (Movescount deel 1 – ik heb ‘m steeds gestopt bij de pontjes om de batterij te sparen). Ertegenover ligt het Spaanse Sanlúcar, met een grote vesting op een heuveltop: de twee landen zijn niet altijd vriendjes geweest, dat is sowieso goed zichtbaar. Maar nu pendelt er een vredig voetveer over de rivier waar net fietsen in passen:

Aan de Spaanse kant volgden eerst nog een paar pittige klimmetjes en daarna was het dalen met de wind in de rug. We hebben er nog wat extra slingertjes aan vast geknoopt onderweg naar de al bekende veerboot van Ayamonte (Movescount deel 2). Terug in Portugal hebben we zelfs nog een rondje gemaakt, waardoor we op dik 130 kilometer en bijna 6 uur fietsen uitkwamen (deel 3). Die uren aantikken, dat was mijn doel voor deze week, dus qua trainen was het zo ‘af’, maar het was bovendien landschappelijk een prachtige dag.

En ja, de zon scheen ook weer de hele dag!

Gister wilden we niet te lang en niet te ver fietsen. We begonnen met het verkennen van de Ecovia Litoral, de fietsroute langs de Algarve-kust, vooral met het oog op plannen om een keer lang naar het westen te rijden en dan met de trein terug. Maar die fietsroute is voor een racefiets niet zo fijn, want meteen Monte Gordo uit was al maar halfverhard. Daarmee kwamen die plannen meteen op losse schroeven te staan, want de enige andere oost-west-verbinding is de N125 en dat is een drukke weg. Het voelt niet gevaarlijk, er wordt ook veel gefietst en de automobilisten gedragen zich keurig, maar fietsen in de uitlaatgassen van langsronkend verkeer is toch niet echt fijn en het wegdek is ook slecht. Nou goed, nog even over nadenken dus (wordt vervolgd).

We hadden op de kaart een doodlopend weggetje gezien naar een dorpje in de heuvels, Estorninhos, dat leek ons wel een aardige bestemming, zo’n einde van de wereld. Na 50 minuten fietsen reed Jo echter lek, dit keer haar achterband. Je zou denken: slechte banden op haar Jorbi Evolution. Maar dit was pure pech want ze haalde er een doornachtig stuk metaal uit.

En je gelooft het niet, maar deze band zat dus nog veel strakker dan de voorband. Echt niet normaal – ik heb wel vaker moeite met zo’n strak racebandje eraf krijgen, maar het lukt altijd maar dit dus écht niet. En Jo heeft van het klimmen veel sterkere handen dan ik. Met de Portugese huurbandenlichters ging het al helemaal niet, maar gelukkig had Jo haar eigen bij zich – die had ze de dag ervoor ook al nodig gehad.

Als de nood hoog is, is de redding echter nabij, en die zag er dit keer uit als twee Nederlandse kerels op mountainbikes die niet zozeer die brute mannelijke kracht hadden alswel een zakmes dat wél onder de band te krijgen was. Toen bleek echter ook nog het ventiel van Jo’s eigen Nederlandse binnenband stuk en (en dat is wel een blunder) een van onze twee huurpompjes doet het ook niet, dat is voor een ander type ventiel. Al met al waren we dus een uur bezig! 

Maar, om die net overleden grootheid te citeren, elk nadeel hep z’n voordeel, want die kerels hadden nog wel een goede tip voor onze lange tocht: 50 km naar het noorden is nog een bootje over de grensrivier en dan terug door Spanje is een mooi rondje.

Ons eerste fietsdoel was een fietsenwinkel, want we waren in één klap door onze reservebanden heen. Die winkel vonden we in Altura. En een zonovergoten terrasje met koffie van 70 cent ook. Overigens alleen maar Nederlanders op dat terrasje – het barst ervan, hier in de buurt. De toeristen op dit moment zijn oudere Nederlanders, deels overwinteraars, of atleten – er wordt hier heel wat afgerend, en hard ook, vooral door strakke, jonge Scandinaviërs.

Al met al waren we toen dus al heel lang bezig voor 16 slome kilometers. Ook de tweede poging schoot niet erg op, dit keer vanwege die hopeloze Portugese kaarten. Wegen zijn er in het echt maar die staan niet op de kaart en omgekeerd, ze staan als onverhard op de kaart maar blijken asfalt en omgekeerd, enzovoort. We liepen een paar keer dood, hebben zelfs even moeten lopen – en uiteindelijk bleek wat we bedacht hadden niet te kunnen.

En toen waren we eenmaal een keer op gang en stonden we alwéér stil, dit keer om een geinige reden: een overstekende kudde geiten die ook nog eens een heuse file veroorzaakte:

Maar goed, ik (de kaartlezer – vind dat altijd erg leuk om te doen) moest me dus wel gewonnen geven (***frustratie***). Ook Jo zat niet heel relaxed want de nieuwe band hobbelde een beetje en na al dat lekkebandengeweld was ze haar vertrouwen wel kwijt natuurlijk. We zijn uiteindelijk over die drukke N125 teruggereden. In totaal hebben we toch nog dik 2 uur gefietst, maar daarin géén afstand afgelegd. Nou goed, zo gaat het dus wel eens.

Wat leren we  hiervan? De volgende keer fietsen in Portugal niet zonder (1) een goede eigen reparatieset (2) betrouwbare GPS-routes (ook die twee reddende engelen hadden alleen maar slechte kaart-ervaringen) en eventueel (3) toch maar liever met een mountainbike.

En ook dit nadeel had z’n voordeel: ik had nog puf genoeg om weer een stukje opbouw-hardlopen te doen. Qua sesamoïditis gaat dat prima, ik zak alleen met m’n andere voet langs de nieuwe inlegzool en dat schuurt. Daarna zelfs ook nog netjes geplankt en buikspieroefeningen gedaan en als beloning de hotel-sauna in. Lijf vond dat best zo, ik ben sowieso zeer tevreden over hoe mijn benen het doen. Schouders lijken al een stuk gewend aan de andere fiets dus ook dat gaat goed. Ik ben heel licht snotterig, maar verder voel ik me fit. Slapen kan nog steeds beter maar is zeker ruim voldoende. En ik heb het verbranden weten te beperken tot mijn onderlip. 

En het fietsen was tussen de bedrijven door ook weer heel mooi. Ja, zon-zon-zon weer. De heuvels in het achterland hier zijn schitterend, af en toe keken we ineens ver terug naar de kust, en we kwamen ook nog door een beeldig dorpje, Santa Rita, met dit kerkje:

Het is inmiddels donderdag=rustdag dus tijd om te bloggen en ik blik nog even terug. Dinsdag hebben we een dagje Spanje gedaan. De veerboot over de grensrivier Guadiana is 5 km hiervandaan. Desalniettemin haalden we niet de beoogde pont van half 10, want Jo’s fiets stond met een platte voorband en de buitenband bleek ongehoord strak om het wiel te zitten, echt niet normaal, dus dat kostte even tijd. Geen probleem, om half 11 het volgende pontje:

Op de kaart ziet de kust van West-Andalusië eruit als natuurgebied van zoute wetlands, maar daar hebben ze dan wel vrij recentelijk heel veel toeristisch beton voor gezet, dus daar zagen we maar af en toe een glimp van. Meer landinwaarts vond ik het landschap typisch agrarisch Andalusië, met veel sinaasappelboomgaarden:

Landschappelijk was het dus wat minder fraai dan de dag ervoor, maar verder was het wel aangenaam: de kaart klopte precies, de wegen waren goed (op de bandas sonoras na, de talloze verkeersdrempels, dat Spaanse woord kende ik nog en dat is veelzeggend) en vlak zodat we lekker konden rouleren (dat was de bedoeling van deze trainingsweek: lang maar extensief fietsen), ze hadden van die heerlijke Spaanse cafe con leche met lekkers voor heel erg weinig geld, en het was de hele dag stralend weer. Zo stralend zelfs dat ik met mouwstukken heb gereden om verbranden te voorkomen! 

Dik 100 Spaanse kilometers later waren we terug bij de pont, en ach wat vervelend nou, toen moesten we een uur wachten en tsja, dan móet je wel aan het bier, hè, met deze selfie als gevolg:

De overtocht terug was ook nog bijzonder fraai vanwege het mooie avondlicht. Het was een lange dag, die we terug in Monte Gordo hebben afgerond met een lekkere pizza! Komisch trouwens hoe gauw zo’n stadje ’thuis’ wordt – waar we nu dus ‘uit het buitenland’ naar terugkeerden.