mei 2015 – Pagina 2 – Optimaal blijven sporten

Liever ga ik gewoon sporten

Wat een week! Het begon vorige week donderdag, 30 april, toen ik niet wist dat het zwembad eerder sloot vanwege de meivakantie en ik maar een half uurtje zwemtijd overhield. Glibberend over de natte zwembadvloer voelde ik iets raars in mijn rechterheup – ik zal me wel verstapt hebben, dacht ik nog, verder geen aandacht aan besteed.

Toen kwam zaterdag, met het aanrijdinkje en het kapotte achterwiel. Zondag voelde ik een klein dingetje aan de achterkant van mijn linkerbeen, ook bij het hardlopen. Ook niet veel aandacht aan besteed, totdat het na het hardlopen meer pijn ging doen en de dag erna zelfs bij elke stap binnenshuis – hamstringblessure. En die heup, die voelde ook nog steeds vervelend.

Wat al langer zeurde, was mijn nek – die wel vaker vastzit, ik moet die met enige regelmaat door de fysiotherapeut met manuele therapie los laten maken. Een paar weken geleden ook, maar hij was opnieuw vast gaan zitten en aan het begin van deze week zelfs muurvast, met pijn door mijn linkerschouder tot aan mijn elleboog aan toe – en scherpe pijn zelfs, bij sommige bewegingen, en ik kon er ’s nachts niet goed op liggen ook.

Kortom: aan het begin van deze week voelde ik me een wrak. Zwemmen deed pijn, lopen durfde ik al helemaal niet vanwege de hamstring, en fietsen alleen voorzichtig. En dat anderhalve week voor mijn eerste wedstrijd! Daar werd ik niet vrolijk van, zal ik maar zeggen. En ik ben voldoende beweegverslaafd om ook last te hebben van een paar dagen niet sporten. Woensdag, na ook nog een slechte nacht door die schouder, was ik strontchagrijnig.

Inmiddels is het weer wat beter. Vanochtend is mijn nek weer losgemaakt, en constateerde de fysiotherapeut geen rare dingen met mijn bekken ofzoiets, dus kennelijk is het allemaal toch gewoon pech, misschien iets raars gedaan zonder het te merken, eerst met die heup en later met die hamstring. Die twee dingen knappen nu ook goed op; Masseur Marcel vond het zelfs een verrassend grote vooruitgang tussen het extra bezoek van woensdag en mijn reguliere bezoek van vandaag. Ik slik nu een paar dagen diclofenac om alle ongein wat tot bedaren te brengen. En ik doe heel rustig aan – dan maar niet morgen in Limburg gaan fietsen, zoals eigenlijk het plan was.

En dan ga ik langzamerhand weer durven hopen dat ik volgende week toch gewoon kan starten. Zo’n week als de afgelopen, dat is vooral een grote mentale uitdaging. Vertrouwen houden, koppie erbij, en het nemen zoals het komt. Maar ik ga liever gewoon sporten.

Door admin|2015-05-08T17:36:19+02:008 mei 2015|Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Decadent

Deze week is een aardige aanleiding om eens een thema aan te snijden dat regelmatig in mijn hoofd zit, namelijk dat triathlon eigenlijk een dure, om niet te zeggen decadente, sport is. Ik had het eerder deze week al over de sportvoeding die ik liet aanrukken. Die zijn er inmiddels, dus dit is de doos met peperdure suiker (en eiwitten trouwens):

En alsof dat nog niet genoeg was, kwam daar gister bij, met nieuwe wielen en een paar andere spulletjes, plus de deelnamekosten aan een toertocht (inclusief shirt en bidon van Roompot), en wat benzine. Kassa!

Sowieso heb je spullen nodig voor drie sporten, en zijn triathlons als evenement ook bepaald niet goedkoop. De Ironman die ik in gedachten heb voor volgend jaar, die kost bijvoorbeeld maar liefst € 300, als ik me op tijd inschrijf, anders nog meer. Plus de reis, plus enkele hotelovernachtingen. Eerder dit jaar kocht ik een nieuwe fiets. En dan zwijg ik nog over de ‘vaste lasten’, zoals daar zijn: abonnement op sportschool en atletiekvereniging, de toegang tot de zwembaden, en vrijwel wekelijks een bezoek aan masseur Marcel. En ik ben nog niet eens een extreme triathlonspulletjesfanaat – denk alleen maar aan mijn 13 jaar oude racefiets.

Ik weet: niet alles is strikt noodzakelijk. Sportdrank, dat maak ik ook wel eens gewoon van druivensuiker. Dat nieuwe achterwiel, dat had met iets meer moeite wel goedkoper gekund. Lopen kun je ook zonder vereniging. Enzovoort. Zo is bezuinigen op zich wel mogelijk. Maar leuker wordt het dan niet altijd, en hoe dan ook houd je aanzienlijke kosten over. Als je fiets stuk is, moet je wat, bijvoorbeeld.

Ik kan het me permitteren. De zaken gaan goed, dit jaar, en sowieso zijn manlief en ik wat vroeger dinky’s genoemd werd: double income, no kids. Die term hoor ik al jaren niet meer, maar nog steeds hoeven we echt niet op een paar centen te kijken. En dat is maar goed ook, want anders zou ik deze sport niet kunnen beoefenen.

Door admin|2015-05-03T19:49:50+02:003 mei 2015|Triathlon algemeen|1 Reactie

Lees meer

Er gaat er wel eens een de mist in

Het oude wiel wordt klimop-rek

Een dikke maand geleden schreef ik over ons lucratieve bezoek aan het Westland, nou, vandaag kan ik het omgekeerde verhaal ophangen: ik heb vandaag aan 26 kilometer fietsen over de € 300 uitgegeven. Er gaat er wel eens een de mist in…

Manlief en ik zouden vandaag meedoen aan de Kreders Klassieker. Die hebben we vorig jaar ook gereden en dat was leuk, vandaar. Dus wij in alle vroegte op de fiets naar Zevenhuizen. Daar zou om 9 uur een gezamenlijke start zijn voor wie wilde, voor een pelotonstocht met een gemiddelde van 30 km/u volgens de mail. Nou, dat leek ons wel wat, tenminste, als er een beetje fatsoenlijk gereden zou worden, en anders gingen we gewoon samen verder.

Meteen vanaf de start ging het hartstikke hard, en dan krijg je met zo’n groep het beruchte harmonica-effect: er vielen meteen gaten in het peloton, nog versterkt doordat sommige fietsers het meteen opgaven, en die moet je dan voorbij om nog aan te sluiten. Dat lukte nog wel, maar even verder kwam een stukje met wat geslinger en een smal bruggetje, en daarna lukte het niet meer. Manlief zag toen ook nog hoe net voor hem de verkeersregelende brommers alweer door reden, dan moet je dus voorrang geven en raak je nog meer achterop. Nou, gaat lekker, zo’n pelotonstocht… zo moet het dus niet, fietsen in een groep (en zo gaat het wel heel vaak, vandaar dat ik ook graag alleen fiets).

Net toen ik had besloten er de brui aan te geven, in Moerkapelle, en al met de handjes op het stuur reed, reed er van achter een andere fietser tegen mij aan. Ik merkte er zelf eigenlijk weinig van, behalve dat ik hem hoorde vallen. Ik kon makkelijk afstappen. Ik kreeg meteen de schuld van hem, zo van: hoezo ging ik remmen midden in een peloton? Nouja, ten eerste remde ik niet, ten tweede was het peloton uit het zicht aan het verdwijnen, en ten derde reed hij mij achterop, aan wie ligt dat dan?

En ten vierde, ontdekte ik later: hij kon verder, ik niet. Tot mijn verbazing zat er een joekel van een slag in mijn achterwiel. Fietsen kon echt niet, en we moesten de fiets zelfs naar de plaatselijke fietsenzaak tillen. Daar is de fietsenmaker dik anderhalf uur bezig geweest met proberen het wiel weer recht te krijgen. Manlief voelde de bui al hangen en was dus ondertussen terug naar huis om de auto te halen. Dat bleek geen overbodige luxe: net toen hij terug was, gaf de fietsenmaker er de brui aan. Total loss, dat achterwiel. Ik hoefde niets te betalen, wat ik heel aardig vond. Maar een nieuw wiel had hij niet.

Fiets ingeladen, en eerst maar eens terug naar Zevenhuizen. Daar nog iemand gesproken van de organisatie van de Kreder Klassieker. Volgens hem was de bedoeling van de pelotonstocht meekomen met de Kreders, de prof-broers/-neven uit die familie. Dat is wel wat anders dan 30 gemiddeld. En dat stond er toch echt, in de mail van gister:

Vervolgens door naar een grotere fietsenzaak, in Moordrecht. Daar gingen wielen alleen per twee, maar wel meteen, dus een half uurtje later zaten er twee gloednieuwe wielen op mijn vorige maand 13 jaar oud geworden racefiets. En was ik bijna 300 euro armer, want toen we daar toch waren… nouja, die trapfrequentiemeter en de antilekvloeistof stonden toch nog op de boodschappenlijst. Voeg daarbij ieder een shirt en bidon, à € 25 inschrijfgeld, en dan was dit een prijzig dagje. Daar heb ik dan wel twee mooie nieuwe wielen voor, maar dat was vanochtend nog niet nodig, en dat voorwiel sowieso niet. Nouja, vooruit dan maar.

Toen naar huis, en daar nog even een ommetje gemaakt om te kijken of alles het deed, en ja, dat gaat allemaal prima. Wel een beetje rare anticlimax-dag: weggaan voor zo’n 155 kilometer, uiteindelijk werden het er krap 43. Mooi excuus voor als ik straks onvoldoende getraind blijk te hebben – ligt aan vandaag! Nouja, ik ben vooral blij dat de schade alleen aan mijn fiets was, niet aan mijzelf.