Maandarchieven: mei 2015

Aangezien ik niet de hele tijd wil zeuren en klagen op dit weblog (ik sport tenslotte voor de lol), hier de lichtpuntjes van de triathlon van vandaag:

• Prima organisatie: alles liep gesmeerd, duidelijk, leuk parcours (vooral het lopen), en een geweldige trakteer-tent na afloop. Het leek wel alsof heel Krimpen aan het bakken was geslagen: allemaal zelfgemaakte taarten en cake en pannenkoeken en andere lekkernijen!
• Fijne sfeer in het parc fermé, mede door het gevarieerde deelnemersveld. Relaxed, gezellig, heel anders dan tussen de cracks van twee weken terug – het gemiddelde niveau was in Bilzen véél hoger, en ik houd toch wel van de gemoedelijkheid van de laagdrempeligere wedstrijden.
• Lekker op de fiets gezeten: geen zadelpijn, dankzij het nieuwe zadel en nog een experiment: vaseline op de edele delen, tegen, jawel, schurend schaamhaar (***bloos***). En dat werkte! Met wind mee was het sowieso lekker fietsen, en ik haalde een flink aantal anderen in.
• Ik heb gedaan wat ik kon, ik heb níet opgegeven voordat het lopen echt te veel pijn ging doen. Ondanks dat die verleiding best groot was. Het zwemmen was twee rondjes, en ik dacht erover om er na het eerste rondje de brui aan te geven. En tijdens het fietsen had ik zulke gedachten ook nog. Maar ik ben doorgegaan. En dat is toch wel fijn. Zo kon ik ontdekken dat er nog een lichtpuntje was:
• Ik kon een beter tempo lopen dan de afgelopen weken. Wel maar 3 km, maar toch. En dat ik er geen 10 zou gaan lopen, dat was verwacht. Zodoende waren mijn wissels ook lekker rustig, zeker de tweede, ik heb toen al even staan ouwehoeren met een official!

(Nouja, en dan even kort de rest: het water was te koud voor mij om goed te kunnen borstcrawlen. Dat viel tegen, hoe wordt zo’n plasje zo veel kouder dan de Schie en het Albertkanaal? Mijn luchtwegen knepen astma-achtig dicht toen mijn hoofd onder water kwam, dat ken ik nog van het koude voorjaar twee jaar terug. Ik kan dan niet genoeg lucht krijgen als ik crawl. Dus ik heb steeds stukken schoolslag moeten zwemmen en verder overleefd. En dat duurde 24,5 minuut ofzoiets, urhg. Het fietsen was zwaar door de wind, en ik kon het gaspedaal niet vinden: mijn hartslag wilde niet lekker oplopen, daarvoor deden mijn benen dan al te veel pijn. De kou? Mentaal, omdat ik wist dat ik toch niet zou gaan finishen? Moe van de overige besognes?  Nouja, en ik had ook nog op het verkeerde knopje van mijn horloge gedrukt (zucht), dus het fietsen niet geregistreerd, en de GPS had het bij het zwemmen ook niet goed gedaan. En ik ben dus na 1 rondje lopen uitgestapt.)

Afgelopen dinsdag heeft fysiotherapeut Marianne me van onder in de ene richting en van boven in de andere gedraaid. Dat voelde alsof ik uitgewrongen werd zoals dit vaatdoekje:

Marianne zei ook dat ze die manipulatie inderdaad ook wel zo noemt: ‘het vaatdoekje’. Een poging om mijn bekken weer recht en soepel te krijgen. Want ik heb het een maand geleden voor elkaar gekregen om vanaf mijn nek tot aan mijn bekken scheef en vast te komen te zitten, en ik heb nog steeds geen idee hoe dat zo is kunnen komen.

Na het vaatdoekje voelde ik me juist scheef, hopelijk was dat een goed teken van verandering. Woensdag voelde ik me ook nog scheef, maar gister was het prima. Ik heb ’s avonds voorzichtig een stukje hardgelopen. Dat ging beter en het voelde normaler dan toen ik het zaterdag probeerde. Maar het trok nog steeds en beetje in mijn bilspier (piriformis) en hamstring, en dat doet het vandaag ook nog. Er klopt nog steeds iets niet.

Of weer niet. Want toen ik vanochtend wakker werd, voelde ik ook de tinteling in mijn linkerarm weer, veroorzaakt door iets wat vast zit bij mijn ribben en wervels. Ook dat is welgeteld twee dagen goed geweest. Halleluja.

Het zijn voor mij allemaal geen onbekende problemen. Maar alles tegelijk, heftig en hardnekkig, dat is wél gek. En ik snap er niks van. Maandag volgende fysiotherapie.

De laatste hoop om op 14 juni een halve triathlon te kunnen volbrengen is inmiddels wel vervlogen, en daarmee is het wedstrijd-voorseizoen dus inderdaad in het water gevallen. Morgen start ik in Krimpen op de kwart triathlon, maar ik verwacht ook daar niet te finishen, ik ben te bang om die piriformis echt helemaal te overbelasten. Ik zie wel hoe ver ik kom.

En dan? Ik overweeg om in augustus een halve triathlon te doen. Zal ik me al inschrijven? Of kan ik beter wachten tot ik weer uit de knoop ben, met het risico dat dan alles vol is? Het wordt toch wel weer een keer beter?

Ja toch?

Manlief heeft toch nog een actiefoto van Bilzen op weten te sporen, en deze is ook erg leuk, want het is eens niet bij één van de drie sporten, maar bij het ‘multi-tasken’ (eten) tijdens de eerste wissel, met m’n fiets op weg richting uitgang van het parc fermé:

Hollen op fietsschoenen is nog niet zo makkelijk – de echte cracks hebben hun schoenen aan hun pedalen hangen, lopen op blote voeten en trekken hun schoenen op de fiets aan. Ik heb daar de schoenen niet voor en het lijkt me lastig, of liever gezegd: die paar seconden tijdwinst interesseren me niet genoeg om er speciale schoenen voor te kopen en/of mee te oefenen.

Ondertussen heeft manlief zelf ook een blogpost geschreven over Bilzen, met nog wat foto’s.

Inderdaad gister in Bilzen uitgestapt, na de eerste loopronde (kleine 4 km):

Mijn linkerheup wil gewoon echt niet hardlopen op het ogenblik. Het is niet dat ik loop te verrekken van de pijn, maar per stap gaat het meer ’trekken’ eromheen: bilspier (voelde ik bij het fietsen ook al een beetje), lies, hamstring. En het voelt ook alsof het heupgewricht zelf minder ‘veert’, minder demping heeft dan rechts. Het is wel een beetje verbeterd sinds vorige week, maar dus niet genoeg om te kunnen hardlopen, en daar baal ik van, ik maak me nu ook serieus zorgen of ik over een kleine 4 weken kan starten op de halve triathlon. Dat heeft ook niet zo veel zin als ik dan al 6 weken niet heb kunnen hardlopen. Urgh. Op dat punt was ik gister niet zo vrolijk.

En er ging meer niet helemaal goed:

• Ik kreeg op de fiets vreselijke zadelpijn. Ik was tot nu toe al niet helemaal happy met het zadel, maar ‘niet helemaal happy’ bij trainingen verandert in ‘niet te harden’ bij 100 km non-stop fietsen. Nouja, zinnige ervaring, ik moet op zoek naar een ander zadel. Ik zit niet op mijn zitbotjes, maar op mijn schaambeen, en ik plet daarbij mijn edele delen dusdanig dat het voelt alsof ze bont en blauw worden. Het hinderde gister echt: ik kon niet diep meer gaan en moest regelmatig omhoog komen om de druk er even af te halen en te zoeken naar een iets andere houding. Dat heeft me zeker enkele minuten gekost.
• Tegelijkertijd met de zadelpijn ging er iets tikken, bij elke pedaalomwenteling. Steeds harder, eerst tik-tik-tik, toen tiktik-tiktik-tiktik, toen tiktiktik-tiktiktik-tiktiktik. Best wel irritant geluid, zeker als het toch al niet helemaal lekker gaat. Ik dacht nog aan iets onschuldigs, m’n toerenteller deed het ook niet, dus misschien zat er iets los ergens ofzo – al kwam het geluid van de andere kant. Maar eenmaal na de finish was het me duidelijk: kapotte lager in de trapas. Snotverdulleme, zeg, ik fiets nog geen 3 maanden op die fiets, nog geen 1000 km in totaal!

Dat ik desalniettemin, met ook nog een keer stoppen om te plassen tussendoor (ook een nieuwe triathlon-ervaring) bijna 30 gemiddeld heb gereden over 100 km, met een relatief lage hartslag, daar ben ik dan wel weer tevreden over, en ik heb ook goed kunnen eten en drinken. Zie deze opstelling – die banaan ging eraan halverwege!

En ik weet nu dus ook hoe het gaat met de ravitaillering op zo’n lange afstand: je gooit je bidons weg in de ‘dropzone’ en krijgt meteen daarna nieuwe aangereikt. Dat was ook een nuttige ervaring. En tot slot was het nuttig om te voelen hoe het loopt na zo lang fietsen. Dat was eerst even niet makkelijk, maar later redelijk, al ben ik toen ook al heel snel weer moeten stoppen.

Het was sowieso niet alleen maar kommer en kwel. Ik was wel tevreden over:

• Het zwemmen: ging niet hard, en zoals altijd vond ik het lang duren (ik raak nog steeds m’n gevoel voor tijd en afstand makkelijk kwijt in open water, zeker zo weer aan het begin van het seizoen), maar pijnvrij, en dat was al heel wat. Sowieso heb ik van m’n nek/schouder-probleem weinig last gehad: op de fiets werd het wel gevoelig, maar dat werd algauw overschreeuwd door de zadelpijn, en het hinderde niet, dat is echt goed aan de beterende hand.
• Het fietsparcours was super en reden om ‘m nog een keer te willen doen, in betere doen: alles recht-toe-recht-aan langs het water, en zo fiets ik graag en dendert de triathlonfiets lekker door! Bovendien zie je de hele tijd aan je eigen én de overkant andere fietsers, dat was ook wel leuk. Het zijn drie rondes, en al in de tweede ronde kwam de voorhoede van de eerste start me voorbij, en dan is dus het hele parcours gevuld met fietsers. Die trouwens gemiddeld heel hard gaan: het niveau ligt hoog; ik zou ver in de achterhoede gefinisht zijn. Ik heb ook maar één fietser ingehaald onderweg, meestal zijn dat er meer. Ook manlief is ‘maar’ 42e van de 47 geworden in zijn categorie, ondanks zijn goede lopen. Hij had alleen wel maar heel weinig voorbereiding gehad: twee keer zwemmen, 50 km op de racefiets! En hij had, voor zover wij zagen als enige, geen wetsuit aan!
• Organisatie was goed, hooguit krioelden er nogal wat niet-deelnemers bij de start en finish. De wedstrijd was berucht om z’n vele stayeren, en daar zouden ze streng tegen optreden. Ik heb dan ook niemand zien stayeren. Ik ben zelf nog wel een keer toegesproken door de jury, omdat ik te veel naar links reed, daar was het wegdek beter. Tsja, de ronde ervoor hadden we met een heel rijtje nog verder naar links gereden. Dat is wel het nadeel van strenge regels, die moet je dan goed handhaven, anders heeft het iets willekeurigs. Maar goed, het zag er allemaal wel eerlijk uit.
• Het blijf altijd leuk om zo’n wedstrijd te doen, met al het gehannes met je spulletjes vooraf:Daarbij een leuk praatje met een andere 49-jarige deelneemster, overigens wel veel sneller dan ik! En daarna het opstellen van m’n territoriumpje in het parc fermé:En dan heb je nog onderweg van die kleine grappige momentjes, zoals de zwermen bidons die er lagen bij de twee heftige verkeersdrempels. Daar werd je voor gewaarschuwd, en dat was wel nodig, er was er één bij waarop je zó stootlek zou kunnen rijden. En de bidons vlogen dus in het rond.
• En verder hebben we ook wel gewoon een leuk weekend gehad. We hadden in Bilzen een geweldige bed&breakfast, gerund door een man met vogels als grote hobby, dus we hebben hem piepjonge uilskuikens zien voeren, en een jonge valk. In de grote tuin zaten uilen, valken en kippen. Dat was al leuk, en verder was het ook prima, vooral het ontbijt! En waar het zaterdag nog nat en kil was, was het gister goed weer. We zijn nog enigszins toeristisch teruggereden, over Turnhout en Baarle-Nassau, om mogelijke files bij Antwerpen te voorkomen. Wel pas laat thuis, met al die spullen ook nog, en vanochtend om iets over 7 stonden ze hier voor de deur om onze vloer te slopen, oeps… nouja, vanavond maar vroeg naar bed!

Vandaag heb ik een soort triathlon-doorloop gedaan, dus de drie sporten achter elkaar, om te kijken wat daar ook alweer allemaal bij komt kijken, en vooral ook om voor het eerst mijn sporthorloge in z’n ‘multisport-modus’ uit te proberen. Dat ging allemaal prima, met als resultaat een mooi nieuw symbooltje in Movescount:

En een kaartje met per sport een ander kleurtje:

Het rood is het fietsen (verder doorgereden naar Delft), het lichtgroen lopen, en het oranje, jawel: de eerste keer buiten zwemmen van dit jaar! Dat viel niet tegen, ik vond het warmer dan verwacht. Ik kon in elk geval prima ademhalen, dat is het lastigste bij echt koud water. Het wetsuit houdt me wel warm, maar mijn hoofd in die kou, brrr – nouja, dat viel dus prima mee.

Nouja, da’s allemaal mooi dus, voor een generale repetitie, maar… mijn schouder is nog lang niet goed maar verbetert wel, maar het probleem ergens links achter bij mijn kont/bovenbeen is er nog, en dat verandert of verbetert al dagenlang niet meer. Ik kan niet hardlopen zonder pijn. En zo lang ik niet weet wat er aan de hand is, doe ik dus voorzichtig. En dat betekent waarschijnlijk dat ik zondag een ‘DNF‘ ga krijgen – dat ik wel ga zwemmen en fietsen, maar daarna niet of maar een klein stukje lopen.

Tsja – nu ik al twee weken niet veel heb gedaan, ben ik zo uitgerust als wat en voelen mijn benen prima. Erg jammer om daar niet zonder zorgen en niet voluit plezier van te hebben. Voor de verdere toekomst, vooral richting de halve triathlon over vier weken, tast ik nog in het duister en ik probeer daar maar niet aan te denken – in elk geval het fysiotherapeutbezoek van morgen afwachten.