Nog wat vakantieverhalen hier, over triathlongerelateerde thema’s, aan de hand van een paar foto’s.

Hardgelopen heb ik niet, maar wel veel gewandeld. In de eerste plaats de Wicklow Way ‘uitdagend’: 143 km in zes dagen, overigens wel met bagagevervoer. Dat is pittig, zeker met soms ook nog wel 1000 hoogtemeters, maar prima te doen, mede dankzij de goede omstandigheden. Het regende alleen ’s nachts, en toen het wat warmer werd, was er op dag 5 een stevige verkoelende bries:

De Wicklow Way is trouwens officieel maar 127 kilometer, maar we hebben er wat geplande en ongeplande omwegen aan vastgekoppeld. Zo’n geplande was het beklimmen van een bergje onderweg, Scarr Mountain (641 meter):

Ook daarvoor in Dublin hebben we heel wat gewandeld, onder andere meteen bij aankomst vanaf het vliegveld naar ons hotel in het centrum, en de twee dagen daarna stadswandelingen. Het fijne aan die stad en heel Ierland is dat je naderhand in de pub goede hersteldrank kunt drinken:

Ik vond Dublin een aangename en interessante stad. Ik zou het er denk ik wel kunnen uithouden, en dat komt niet in de laatste plaats omdat er veel gefietst wordt. Vooral toen we op de laatste dag vanaf onze B&B in het zuiden van de stad met de gewone stadsbus naar het vliegveld gingen (nog geen 20 km, 2 uur over gedaan!) viel het vele fiets-woon-werk-verkeer ons op. Ondanks dat ze soms aan wat vreemde fietsbordjes doen:

Verboden met je spike-banden over het water te rijden?
En de sterke ontkenning roept de gedachte eraan (over de brug fietsen) juist op:

Ook de derde triathlonsport was aanwezig, maar heel kort, want tsjonge, wat was het water koud. Vanuit Dublin zijn we op een zonovergoten dag naar een zwemplek gegaan waar James Joyce ook nog had gebadderd – maar het water was een graad of 12, dus dit is één van mijn weinige slagen in de Ierse Zee:

Een tweede duik was in het Upper Lake van Glendalough, op onze rustdag, nouja, toch ook nog 10 km gelopen, en ook dat was koud.

Ik ben benieuwd of al dat wandelen nog wat doet als basis voor het hardlopen dat ik nu weer ga oppikken. Gister voor het eerst, en dat ging wel lekker, althans, op duurlooptempo, harder wilde nog niet, maar dat hoeft ook nog niet.

De kop is eraf: gister voor het eerst sinds Bocholt weer getraind, 2 km gezwommen. Zometeen ga ik lopen bij de atletiekvereniging, nouja, in elk geval de warming-up en daarna zie ik wel. Het zal even wennen worden na de rust en het wandelen, en bovendien moet ik nog steeds voorzichtig zijn met mijn heupblessure. Of blessuretje, want als je daar ene halve triathlon mee kan volbrengen en 150 km door Ierland mee kunt wandelen valt het nogal mee natuurlijk, maar er zit wel degelijk nog steeds iets niet goed. De druk is er wat af, dus ik hoop het op te lossen op de iets langere termijn met fysiotherapie en osteopathie.

Er breekt een nieuwe trainingsperiode aan, met nieuwe doelen, tussendoelen op weg naar de hele triathlon volgend jaar. Ik heb nog een paar kleine triathlons op het programma staan: 010, Vrouwentriathlon Beesd en Binnenmaas. Het fietsen ga ik daarvoor onderhouden, en verder ga ik me richten op de hele triathlonafstand van de andere twee sporten:

• Ik hoop nog in dit openwaterseizoen voor het eerst 3,8 km te zwemmen. Ik heb nog niet eerder meer dan ongeveer 2,4 km in één keer gezwommen, in ongeveer een uur, de rest ga ik de komende weken opbouwen. Dat moet wel kunnen lukken, lijkt me. Met 200 meter erbij per week, nog geen 5 minuten zwemmen, bereik ik dat doel in augustus. Misschien is het leuk om er een zwemevenement aan te verbinden, ik denk nog over Beach2Beach challenge (3,5 kilometer in augustus).
• Iets verder weg ligt mijn debuut op de marathon, en daaraan ga ik nu ook beginnen te werken, om ook dat kalmpjes aan op te bouwen. Ik heb daar geen snelheidsdoelen bij, alleen uitlopen, als trainingsloop voor de hele triathlon. Ik moet het zelfs misschien met lopen iets kalmer aan gaan doen, althans, ik wil gaan onderzoeken of mijn wisselvallige presteren van afgelopen winter iets te maken heeft met toch te veel doen, bijvoorbeeld mijn duurlopen te hard lopen.

Alles bij elkaar betekent dit 2-3 keer in de week zwemmen, idem hardlopen, en nog een keer fietsen, en tussendoor ook nog wat bezig zijn met de core stability, want daar ligt de heupblessure wellicht ook aan. Best een pittig programma, gelukkig is het met werk rustig, dat scheelt! Oja, dat fietsen zo’n kleine rol speelt, dat heeft ermee te maken dat ik al vaker 180 km gefietst heb. Het accent ligt daarom dit jaar op die andere twee sporten.

En het is allemaal onder één voorbehoud: dat ik heel blijf, c.q. er heel genoeg voor ben. Ik hoop dat ik in de komende periode ook weer eens onbezorgd en pijnvrij kan sporten. Als ik daar nu minder voor moet doen, heb ik dat er graag voor over.

Beetje stilletjes op dit weblog… ik heb me laten inspireren door dit Zuid-Amerikaanse knaagdier waarvan de naam me ontschoten is; de foto nam manlief toen we laatst in Blijdorp waren:

Leestip: Henks blog over de triathlon van Bocholt.

Ik noemde het zaterdag nog een mirakel, nou, dat mirakel is geschied: ik draag vandaag dit shirt met ‘finisher‘ erop met recht en reden:

En dat terwijl het nog een heleboel voeten in de aarde had, want ik heb maar liefst vier keer overwogen om niet te starten:

• De eerste keer was in de hele aanloop sinds ik last heb van die heup/bekken/bil-blessure, vooral eigenlijk sinds Krimpen, toen alledrie de sporten slecht gingen en ik rond die tijd ook moest onderkennen dat het lopen nog weer oppikken voor 14 juni niet zou gaan lukken. Met amper hardlooptraining 20 km lopen, nevernooitniet, dacht ik, dus die halve in Bocholt gaat hem niet worden. Sindsdien was ik bij vlagen de afgelopen tijd ook nog moe, en twijfelde ik eraan of starten überhaupt zinvol was. Want al dat uitstappen, zoals in Krimpen en Bilzen, dat is ook niet fijn.
• De tweede keer was zondagochtend om een uur of 4. Toen werd ik in het hotel in Bocholt wakker van de geluiden van lallende Duitsers op straat. In slaap vallen lukte niet meer: de kamer was te warm, de matras te hard, het kussen niet lekker. Meer dan 5 uur kan ik niet geslapen hebben. Nou is dat voor mij niet eens zo heel bijzonder, maar ook manlief was op ongeveer zoveel uur blijven steken. En dan starten? Het hotel was het sowieso niet helemaal, het leek op de website knusser dan het was, en een vroeg ontbijt op de zondag zat er niet in. We kregen een lunchpakket, en zo zaten we om 6u15 op onze kamer een paar boterhammetjes weg te knagen met Sprudelwasser erbij. Ook dat nog: starten zonder koffie.
• De derde keer was bij aankomst in het parc fermé, toen mijn helm afgekeurd werd. Voor de eerste keer ooit keek de official ín mijn helm, en constateerde een breuk. Terecht, overigens – oeps, ik heb een jaar rondgefietst met een onveilige helm, want het kan niet anders of hij heeft in het vliegtuig vorig jaar naar Canada een dreun gehad. Ik had dat zelf niet gezien (***schaam***) en ik heb er sindsdien drie triathlons mee gedaan, waarbij ze alleen naar de buitenkant keken.
  Maar zo mocht ik dus niet meedoen. Ze verkochten op het feestterrein wel helmen, zei de official. En toen ontstond er een boel stress. Henk verdween in het parc fermé, en ik was hem meteen kwijt, want ik mocht daar niet in, maar ik had hem wel nodig vanwege de autosleutels om geld te gaan halen. Maar veel contant geld hadden we niet, en kon je daar pinnen? En hadden ze wel een helm voor mijn grote hoofd? Dat is altijd zoeken. Ik bedacht al: ik ga niet met geld smijten voor een helm die niet goed past. En waar is Henk? Zoekzoekzoek, paniek (het krioelt daar op zo’n moment van de sporters natuurlijk), en uiteindelijk zag ik hem terug komen lopen van de auto, met geld – want hij had mij niet meer gezien en was dus maar gaan lopen.
  Naar het festivalterrein, en daar was één stand, van Mavic, met helmen, en zo waar, er paste er één prima! Maar daar was eerst niemand, en toe wel, maar toen bleken die helmen showroommodellen te zijn en niet te koop, maar toen had hij misschien in de auto nog wel wat…. en ondertussen tikte de tijd verder richting start. Uiteindelijk mocht ik dat ene goed passende showroommodel kopen voor € 50, net op tijd! En zo was dat eind goed, al goed, want de oude helm kon meteen de vuilnisbak in, en zo heb ik dus voor een prikkie een prima nieuwe helm en weer een goed beveiligd hoofd. Heel hartelijk dank aan de reddende Mavic-engel!
  

  De nieuwe helm. De blauwe sticker identificeerde me als Mitteldistanz-deelnemer.

• Maar veel tijd was er niet meer, en zo ontstond situatie nummer vier: manlief bleek z’n chip (voor de tijdregistratie) kwijt. Alles doorgespit, weer stress, en hij is nog teruggehold naar de auto om te zoeken… niks. Hij is zonder chip gestart en komt derhalve niet voor in de uitslag. Uiteindelijk waren we 5 minuten voor de start ter plekke, van inzwemmen was geen sprake. In de consternatie had Henk z’n startnummer ook nog om, en dat heeft hij gauw onder zijn trisuit gepropt (hij zwom zonder wetsuit), en daar heeft hij later nog een gele kaart voor gekregen ook. Nouja, gefinisht is hij echt wel, hoor, en hij heeft vooral goed gelopen.

Enfin, zo klonk dus het startsein, en was ik ineens toch gestart. Terwijl ik het water inliep, dacht ik nog: en nu even bijkomen. Het zwemmen ging toen eigenlijk heel lekker. Ik vind dat triathlonzwemmen soms meer overleven dan zwemmen: in de drukte en zoals in Krimpen door de kou. Maar dit was lekker water, ik kon de boeien goed zien en dus makkelijk koers houden, het was niet al te druk, en er zat elke 250 meter zo’n boei op een keerpunt, zodat het ook niet zo eindeloos leek. Dus ik zwom wel lekker, keek alleen wel op mijn neus toen ik er toch 46 minuten over gedaan bleek te hebben. Misschien was het langer dan 2 kilometer? Mijn GPS zei 2,2, maar die meet niet helemaal betrouwbaar. Nouja, wat maakt het uit.

Op de fiets voelde ik me (maar weer eens) futloos: mijn hartslag bleef steken op een veredeld duurtempo, en ik heb de verwachte 30 km/u gemiddeld dan ook niet gehaald. Verder ging het wel okee, al voelde ik wel die bilspier trekken en ook van alles rond mijn linkerheup. Niet heel fijn, maar als ik het verzet maar licht hield ook niet heel pijnlijk. Het was een makkelijk parcours, 3 rondjes van 30 kilometer, over een grote, verder afgesloten weg. Beetje wind, wat saai, maar er waren wel een boel andere triatleten om naar te kijken, want ondertussen startten ook een paar andere afstanden: het is een heel triathlonfestijn op die dag. En mijn nieuwe zadel beviel prima: geen zadelpijn!

Nou, en toen lopen. Ik had van tevoren bedacht: ik zie wel waar het schip strandt. En het strandde niet! Het ging moeizaam, door die bilspier vooral, maar slechter werd het niet en het was niet slechter dan op de fiets. Nouja, en het was ook moeizaam natuurlijk doordat ik al zes weken lang amper meer had gelopen. Dat was te merken: ik heb er heel lang over gedaan, ook nog eens bij elke drinkpost gewandeld – en dat waren er 2 per rondje van 2,5 kilometer, dus 16 in totaal (dat was super, zoals het sowieso prima verzorgd en georganiseerd was). Maar ik kon dus blijven lopen, en als je dat doet, dan kom je er dus.

Zodoende. In 6 uur, 12 minuten en 17 seconden. Als 18e vrouw, van de 23 (schrikbarend weinig vrouwen, overigens, 10 % ongeveer). Zo’n 13 minuten langzamer dan waar ik zonder die blessures van uit was gegaan, maar dat valt me dan eigenlijk nog alleszins mee. Of het voor mijn lijf goed is geweest, weet ik niet, al heb ik vandaag geen groot gevoel van schade. Bilspier protesteert bij belasting, maar dat doet hij al zes weken. Schouder is beter dan gisterochtend vroeg na die nacht op de te harde matras. Spierpijn, maar dat is niet zo gek, van zo bijna uit het niets weer 20 km lopen. Misschien komen de blaren ook daardoor:

Maar voor mijn ziel is het in elk geval goed geweest!

Even updateje: zometeen vertrekken we naar Bocholt voor de halve triathlon daar. Beetje gek: die was bedoeld als mijn seizoenshoogtepunt qua triathlon, en nu heb ik getwijfeld of ik überhaupt wel zou starten. Hem uitlopen ga ik niet, tenminste, dat zou een mirakel zijn: ik kan nog steeds niet hardlopen. Maar ik wil wel zwemmen en fietsen, en dan zie ik daarna wel hoe het gaat, zonder te forceren. Want het gaat met de blessures wel langzaam een heel klein beetje vooruit, veel te langzaam naar mijn zin en het is ook wel zo marginaal dat ik twijfel of het wel écht beter wordt zo, maar het is wel beter dan een paar weken terug. Later meer, duim voor ons (manlief ook) vanaf 8 uur 15 morgenochtend!

Ik ben nu een dikke maand uit mijn normale trainingsdoen vanwege een blessure. Ergens begin mei is mijn rug van nek tot en met bekken vast/scheef/uit balans geraakt, met gevolgschade voor mijn schouder, bilspier en hamstring (links). Het is deze week voor het eerst ietsje beter, maar nog zeker niet goed. Hoe het gekomen is, weet ik niet precies, en waarom het maar niet op wil schieten al helemaal niet. Mijn wedstrijdseizoen is in het water gevallen en mijn belangrijkste triathlondoel voor dit jaar, de halve van Bocholt, ga ik niet halen. De toekomst daarna is ongewis.

Een oorzaak voor allerlei fysieke problemen, zeker ook met rug en schouders, is natuurlijk stress. Daarvan heb ik in die vijf weken wel een portie gehad. Werk was bovengemiddeld druk en niet bepaald makkelijk, zeker niet begin mei, al heb ik wel voor heter vuren gestaan. Daarbij kwam ‘project nieuwe vloer’, wat sowieso al gedoe was, en waarvan een paar dingen vies tegenvielen. Bij elkaar was dat me bij vlagen wel wat te veel, zoals bijvoorbeeld toen ik vorige week donderdag terugkwam na een pittige werkdag, en hoorde dat het niet de verwachte 6 maar misschien wel 14 weken ging duren voordat we de woonkamer weer echt kunnen inrichten. Wat ik leer hiervan is dat ik niet nog een keer werkdrukte, thuisgedoe en wedstrijden samen moet laten vallen.

Maar ik kan het ook moeilijk los van die fysieke problemen beoordelen. Want op die donderdag dacht ik na het incasseren van het slechte vloernieuws: ik ga een stukje hardlopen, eens kijken hoe dat nu gaat. En dat is dan twee kilometer lang fijn: lekker buiten, bewegen, heerlijk. En daarna ging mijn bilspier pijn doen. Dat was het moment waarop het voor mij definitief was: dat gaat ‘m niet worden, die halve in Bocholt. En dat komt er dan ook nog eens bij. In plaats van dat sport een vorm van afreageren is, of van de boel de boel laten, of van gewoon lekker en leuk, is het nu een bron van zorg.

Wat erbij is gekomen, bij werk en verbouwing, is al 5 weken lang niet kunnen hardlopen, voorzichtig moeten fietsen, met pijn en minder kracht en coördinatie zwemmen, uitstappen bij twee wedstrijden. Ik kan al weken niet ‘los’, ik ervaar ongemak, ik mis het onbezorgde sporten verschrikkelijk. Sporten is misschien wel mijn belangrijkste uitlaatklep is, juist in tijden met gedoe.

Wat erbij is gekomen is telkens weer die teleurstelling slikken dat het na de fysiotherapie nog steeds niet echt verbetert. Dat het nog steeds zeer doet, of weer opnieuw. De vragen: hoezo, waarom, wat is er toch? Vertwijfeling soms ook: het komt niet meer goed, daar gaan mijn doelen en plannen en mijn plezier.

Wat erbij is gekomen is mentale reparatie na de twee DNF’s – want ja, ik wist het, maar toch, een wedstrijd is niet half zo leuk als je uit moet stappen.

Wat als ik de afgelopen weken lekker had kunnen sporten? Dan was ik de werk- en vloerdrukte misschien wel veel beter doorgekomen. Stress is misschien oorzaak, maar zeker een gevolg van de blessure. Het lijkt wel een vicieuze cirkel.

Ondertussen heb ik met de huisarts besproken dat ik volgende week bloed ga laten prikken, dat gaat worden nagekeken op een heel scala aan mogelijke oorzaken voor hardnekkige spier- en gewrichtsproblemen, van vitaminegebrek tot tropische infectieziekten. ‘Daar gaat je eigen risicio,’ zei hij, maar het lijkt me desalniettemin de moeite waard.

Ik houd jullie op de hoogte natuurlijk.