Van de drie triathlonsporten is zwemmen er de laatste tijd bij mij bekaaid afgekomen: naast het winterzwemmen, dat meer om de temperatuur ging dan om het zwemmen zelf, ging ik nog één keer per week naar het zwembad voor onderhoud. Ik had in de herfst nog wel wat tempo’s gezwommen, maar toen zakte m’n snelheid voor mijn gevoel zo hard weg dat dat wat pijnlijk werd. Ik wist: het is een keuze om voluit voor het fietsen te gaan. Maar toch deed het auw.

Dus dan maar geen tempo’s meer. Ik heb steeds vooral techniek gedaan en verder wat aangeklooid, daarbij wel steeds een aardig volume (1500-2000 meter) zwemmend. Steeds rekening houdend met de relatie tot de andere sporten, dus het soms doelbewust als hersteltraining gebruikend: benen in de pullbuoy. Me er wel mee vermaakt, onder andere door een paar keer ‘buiten de deur’ te zwemmen (Barendrecht, Schiedam). Maar dat was wel zoeken.

En toen kwam er vanaf eind februari ook nog een lastige tijd met gekneusde eerst pink en daarna ribben. Ik heb een week of zes niet of aangepast gezwommen.

Ik was benieuwd hoe ik ervoor sta, vooral met het oog op de zwembad-triathlon die eraan zit te komen. Daar delen ze de banen in op basis van verwachte zwemtijd. Haal ik de tijd nog wel die ik had opgegeven, 10:30?

Vorige week heb ik de schade bepaald door een testje te zwemmen. Waar ik op m’n snelst op de lange afstanden op een duurtempo van 29″/baantje uitkwam en vorig jaar nog op zo’n 30″ kwam ik nu uit op 31″. Dat valt me echt alles mee!

En ja, dat komt dan goed qua baan. Ik zou dan ongeveer 10:20 moeten kunnen zwemmen zelfs, al wil ik het kalm aan doen om vervolgens te knallen op de fiets.

Het blijft toch gek met dat zwemmen. Vorig jaar viel het me tegen dat m’n snelheid stagneerde, achteruit ging zelfs, ondanks toegewijd trainen. De afgelopen maanden klooide ik maar wat aan, en valt het verval me alles mee!