Ook al is het voor mij tegenwoordig niet meer zo actueel, toch interesseert de overgang me nog steeds, en dan natuurlijk vooral in relatie tot sport. Ik heb er op dit blog vaak over geschreven en in mijn boek gaat er een paragraaf over. Voor die paragraaf heb ik extra mijn best gedaan om er bronnen in op te nemen, om andere vrouwen op weg te helpen in de zoektocht naar informatie. Ik heb daar mogelijk de neiging aan overgehouden om graag te lezen over de overgang.

Vandaar dat ik met belangstelling het themanummer van Psychologie Magazine over hormonen las (mei 2023). Zowaar stond er een van de beste stukken in over de overgang die mij onder ogen zijn gekomen, op pagina 38-49. Het betreft een interview met gynaecoloog Dorenda van Dijken en het viel me vooral op door de nuance en het oog voor verschillen tussen vrouwen. Een voorbeeld is het stukje over hormoonsuppletie. Van Dijken zegt daarover dat dat niet voor iedereen is en ook niet zonder risico’s, maar dat het wel kan helpen om te voorkomen dat je leven door de overgang een hel wordt.

Ik ben blij met goede stukken, ik zie nog steeds wel een positieve ontwikkelingen in de inmiddels al meer dan tien jaar dat het onderwerp me bezighoudt. Betere informatie, minder taboe. Hopelijk hebben veel vrouwen daar wat aan.

Aan het eind komt het artikel zelfs ineens toch nog dichtbij. De interviewer vraagt:

Ik ken vrouwen die zich na de menopauze beter voelen dan ooit. Stabieler, zelfverzekerder. Gloort er een beloning?’

Van Dijken antwoordt:

Dat ligt er erg aan hoe je daarmee omgaat. De menopauze is een kantelpunt: je komt in één klap in een volgende levensfase. Vrouwen worden denk ik veel harder geconfronteerd met het verouderingsproces dan mannen. (…) Dus, het klinkt soft, maar er hoort ook acceptatie bij. Als je daartoe in staat bent, kan de menopauze ook veel moois brengen. Sommige vrouwen zijn heel blij dat ze (…) geen hormonale schommelingen meer hebben. (…) De overgang kan een bevrijding zijn.

Dat herken ik, en iets soortgelijks schrijf ik ook in Optimaal blijven sporten: na de overgang kan er een betere, stabielere periode aanbreken, met bijvoorbeeld een boel sportplezier. Ik had daar al wel eens als reactie op gekregen dat dat niet voor iedereen geldt. Als je je bijvoorbeeld sterk identificeert met je vruchtbaarheid en met een sexy, jeugdig uiterlijk is veroudering in het algemeen en de overgang in het bijzonder alleen maar narigheid. De rimpels en de verdwijnende taille zijn dan heel erg. Acceptatie ervan is echter cruciaal om weer fijn verder te kunnen.

Ik heb het altijd al belangrijker gevonden wat ik met mijn lijf kan doen dan hoe het eruit ziet, en dat maakt het makkelijker om deze levensfase te accepteren. Zo lang ik lekker kan sporten, kan ik niet zitten met een rimpeltje hier en een grijze haar daar. Die toegenomen stabiliteit maakt het sporten juist weer makkelijker dan het in de overgang was, en daar ben ik blij mee.

Misschien is dat, zo realiseer ik me nu, de opbrengst van de moeilijkere jaren: dat het fijn is dat ze voorbij zijn. Ik heb in die ene klap (nouja, het duurde jaren) een grote horde genomen in het verouderings-acceptatieproces. Er zullen er nog meer volgen, ongetwijfeld, maar deze levensles heb ik alvast binnen.