Toen begin mei de eerste versoepelingen in werking traden, heb ik meteen dankbaar gebruik ervan gemaakt voor wat betreft de pijn in mijn nek en schouder: twee keer naar masseur en chiropractor maken een wereld van verschil. Fijn!

Verder keek ik de boel nog eens wat aan. Ik vond de ‘protocollen’ zo’n onbegrijpelijke en deprimerende janboel dat dat me verlamde, ik schreef daarover hier en op m’n zakelijke blog. Ik dacht: eerst maar eens zien of dit niet weer uit de hand loopt meteen. Dat blijkt niet zo te zijn, en bovendien ben ik vorige week in één klap gewend geraakt aan de onbegrijpelijke willekeur van de regels in de horeca.

Op dit moment is de besmettingsgraad heel laag dus kan er mogelijk veel meer dan wat de protocollen opleggen, maar als het weer ‘los’ gaat, zal het hard gaan, denk ik. Ik vind het nog steeds lastig om met de absurditeit, tegenstrijdigheden en willekeur om te gaan en om elke stap vooraf te moeten reserveren, maar dat kan ik nu beter accepteren, denk ik. Dan zing ik nog maar eens mee met De Dijk – dat ik een Heel Andere Wereld in mijn hoofd heb. En verder denk ik: vooruit dan maar.

Dus ben ik gister en eergister weer een klein beetje gewoner gaan sporten:

Maandag ben ik voor het eerst weer naar mijn sportschool geweest, die nog alleen maar buiten mag functioneren. Ik heb een ingekorte bodybalanceles gedaan op het schoolplein ernaast. Het was zonnig en warm, en dan is buiten bodybalancen lekker en bijzonder, zeker als hersteltraining na een week fietsen. Dus tot zo’n tien minuten voor het einde was ik heel positief.

Daarna werd het een iets ander verhaal. De relaxation vond ik lastig, omdat het volgende klasje al klaar stond en ik voor mijn gevoel midden in hun gesprekken lag en onze eigen juf amper meer hoorde. En toen was het afgelopen en een paar tellen later zat ik op de fiets naar huis. Dat was me te abrupt. Het maakte me ervan bewust dat ik het beetje rondklungelen in de kleedkamer miste. Zo heel veel aansluiting heb ik niet eens met de andere dames, maar ik luister altijd ook wel en kennelijk geeft dat toch een soort gezelligheid die ik nu ineens miste.

Dus toen ik naar huis fietste, dacht ik: hmm, hoe veel voegt dit nou eigenlijk toe aan in m’n eentje bodybalancen met YouTube-instructie, wat ik drie maanden lang gedaan heb? Dat was wat katerig toch. Misschien gaat het nog wennen?

Gister heb ik voor het eerst weer gezwommen, mijn trainingsgroepje was vorige week weer van start gegaan. Ik had wat aarzeling – ik vond het bijvoorbeeld absurd om  niet te mogen douchen bijvoorbeeld en dus om andere hygiëne-regels dan voor corona aan je laars te mogen lappen. Verrassing: douchen mag nu weer wel! Dat scheelt een stuk.

Wat het voordeel is momenteel, wat ik ook van andere zwemmers had gehoord: het is ongelofelijk rustig met zwemmers. Een vriend van ons was al eens in z’n eentje in het bad, een ander met z’n viertjes in het 50-meterbad, op sommige plekken reserveer je een baan voor jezelf. Als het wél druk is, is banenzwemmen vanwege het inhaalverbod rampzalig, heb ik ook gehoord, maar dat lijkt toch de uitzondering momenteel.

Gister kwam de rust voor mij neer op personal training: van mijn trainingsgroepje was ik de enige. Van de gelijktijdige cursus waren er ook maar drie.  Minder dan de helft van tot maart. De rest ziet het kennelijk niet meer zitten? De ruimte, rust en aandacht zijn wel prettig natuurlijk, maar hoe lang kan dit blijven voortbestaan?

De trainer vroeg wat ik wilde doen. Dus op mijn verzoek eerst een techniek-opfrisser, want van eerst niet zwemmen en daarna alleen in buitenwater was die verrommeld. Vooraf maf: mijn beenslag was een soort-van ‘weg’. Alsof m’n benen niet meer wisten wat ze moesten doen. Ik weet wel dat ik er in wetsuit bijna niets mee doe omdat ze al heel hoog liggen, maar dat het zo erg was… Kwam wel weer terug gelukkig. Eén op drie ademhalen, wat ik deze winter had verworven maar wat me in buitenwater nog niet lukte, had ik meteen weer te pakken. Ik zwem binnen beduidend ‘netter’ dus.

Daarna wat intervallen, met sprintjes op 90 en 100 %, dat had ik ook nog niet gedaan, in buitenwater zwem ik alleen rustig. Dus dat was wel weer even wennen aan hoe dat voelt, zeg, pfoe… Het kwam aardig aan ook, nu beetje spierpijn, maar wel lekker.

Ik had erna en nu ook wat last van m’n luchtwegen, die zijn slijmerig, ik weet niet of dat van extra chloor is of van gewoon weer wennen aan chloor. In het zwembad van Overschie zit altijd al veel chloor, vind ik, het is ook erg warm. Nou goed, als het niet erger is dan dit vind ik het wel voor herhaling vatbaar.

* * *

Ook al is het allemaal nog gek en onwennig, het sporten voelt wel veel normaler zo. Manlief was gisteravond ook weer voor het eerst naar z’n atletiekvereniging, dan is ook ‘gewoon’,dat hij twee avonden per week weg is. Die terugkeer van gewoonheid is fijn. Ik ben wel benieuwd hoe het zich allemaal verder gaat ontwikkelen.