Ik heb net de eerste lockdown-yoga erop zitten. Want dat heb ik bedacht voor de tijd tot aan (minstens) 19 januari: elke dag yoga. Ik volg voorlopig Adriene’s kalender voor december, nouja, met twee weken vertraging dan, want ik ben vandaag met dag 1 begonnen:

https://yogawithadriene.com/december-2020-yoga-calendar-honor/

Dat was dus dit:

Adriene is me nu al van twee kanten (masseur en chiropractor) aangeraden en ik deed al een paar weken een sessie van haar voor de bovenrug die me precies goed ‘pakte’ op een zwakke plek (laag houden van m’n schouderbladen).

Want zwemmen, tsja, dat was gister dus voorlopig weer voor het laatst. De badmeester had net gehoord dat het zwembad vijf dicht zou gaan, hij kwam het de zwemmers allemaal persoonlijk vertellen, dat was wel lief, hij was zichtbaar aangedaan. En dat was het dan dus weer voorlopig.

Ik ben tussen de vorige zwemloze periode en gister twaalf keer geweest, best wel veel: zwemmen is fijn en meer dan anders waren het uitjes, in het zo karige bestaan. Dat nu nog kariger wordt dus. En met ook nog een maand blessureleed van de zomer begin ik strakjes voor de vierde keer opnieuw met de zwemopbouw. Net de laatste paar keer was ik een beetje ontevreden, ik was het pas aangeleerde rolkeerpunt helemaal kwijt – ik ging elke keer scheef, kon geen rechte koprol meer maken en kreeg er geen grip op. Niet eens zo heel gek misschien om daarvan even pauze te nemen. Maar vooral toch erg jammer, want zwemmen is gewoon heel fijn.

In het algemeen weet ik verder niet zo goed wat ik ervan moet denken. Ik snap wel dat er wat moet gebeuren, maar deze lockdown lijkt een ongerichte paniekactie, na maanden van gekwakkel. Sinds de deceptie van de Branderszwemtocht heb ik bovendien meer dan daarvoor het ‘de goeden moeten onder de kwaden lijden’-gevoel: met beter gedrag en beter beleid was dit niet nodig geweest. Dat voelt zuur. Ik heb te doen met al die mensen die dit nog veel harder treft. Voor mij vallen er alleen wat leuke dingen weg – naast zwemmen ook dat pietepeuterige beetje cultureel leven bijvoorbeeld.

Ik kom ook hier wel weer doorheen. De ‘zelfzorg’ van voldoende bewegen, naar buiten, daglicht, leuke dingen doen, sociaal contact én alleen zijn is een inspanning, maar het lukt wel: het gaat nog steeds goed met mij. Fietsen en (hard-)lopen kan gewoon, zeker als de weergoden ons zo genadig blijven (14-dagen-weerbericht ziet er goed uit en de afgelopen weken heb ik ook steeds in het weekend een lange tocht kunnen maken, meestal met zon). Aan kerst deden we toch al nooit zo veel, en shoppen vind ik straf. Ik graaf het zwemkoord wel weer op, ik ga gewoon door met #projectdaglicht (gaat goed!), en ik ga voor volgend jaar nog steeds uit van ‘alles wat wél kan, is mooi meegenomen’. 

En voor een beetje extra en afwisselende beweging dus aan de dagelijkse yoga. Ik zou liever gewoon gaan zwemmen, maar ik ben wel benieuwd!