Ik heb de afgelopen weken een cursus gedaan voor trainers van vrouwen in de overgang. Dat was online bij The Well HQ, waar ik vaker dingen heb gedaan (zie bijvoorbeeld dit begin). Ik ben zojuist, *kuch*, afgestudeerd:

Ik vond het een beetje taai omdat het veel met filmpjes was waar ik liever (en sneller) lees, en omdat ik veel al wist en andere dingen verder gingen dan wat ik ooit ga doen. Het ging bijvoorbeeld nogal in detail over hoe je vrouwen het beste krachttraining kan laten doen, maar dat ga ik zelf echt niet doen, daarvoor zou ik doorverwijzen naar een goede sportschool. De doelgroep was daarbij ook vooral: voorheen inactieve vrouwen. Daardoor kon ik een boel niet goed relateren aan ‘mijn’ sporters – hoe je ze motiveert, bijvoorbeeld. Gelukkig kwam dat op het eind redelijk goed door een casus over een fanatieke triatlete.

Daartussendoor zaten er wel goede, nuttige en interessante dingen tussen. Ik schreef soms vlijtig mee, vooral gericht op een workshop voor hardlooptrainers over de overgang die ik in november ga geven. Daarover later meer.

Ik zat ook af en toe hard mee te denken over waar ik zelf wat aan gehad zou hebben, dus wat een goede trainer tegen mij had moeten zeggen in de moeilijke vlagen van de overgang. De cursus gaf wel wat ideeën, en bovendien ga ik daar op die workshop een casus van maken: het verhaal over de overgang zoals dat in mijn boek is terechtgekomen, en waarvoor deze blogpost de basis legde. Wat zouden die hardlooptrainers Louise van zeven jaar geleden aanraden?

En regelmatig dacht ik ook: wat ben ik blij dat het achter de rug is. Dat is één ding dat je vrouwen met overgangsklachten kunt voorhouden: het gaat over, echt waar!