Sporten voor je hoofd

Sinds deze week ben ik gecertificeerd runningtherapeut – maar ik wil daar nog een ander woord voor bedenken. Ik leg het hieronder uit.

 

 

Ik heb woensdag de opleiding runningtherapie afgerond. Onderwerp is het inzetten van hardlopen of een andere duursport ten behoeve van iemands mentale gezondheid, bijvoorbeeld bij angst, somberheid, stress en vermoeidheid. De opleiding bestond uit leeswerk, twee lesdagen en een terugkomdag en tussendoor oefenen door iemand in de praktijk te begeleiden.

 

Ik heb er een boel van geleerd, al had dat ook wel in minder lestijd dan drie dagen gekund – de dagen waren lang, een effect dat nog versterkt werd doordat het in Groesbeek was en er reizen en een keer een overnachting voor me bijkwam.

 

Althans, het had korter gekund in formele zin, als je het beperkt tot wat ik zou moeten weten om runningtherapie te geven. Waar de opleiding wel heel nuttig voor is geweest,  zou ik meer zien als ‘sfeer snuiven’, of liever gezegd: kennismaken met de wereld van de zorg en de hulpverlening. Die ken ik natuurlijk wel, onder andere als gebruiker ervan en als krantenlezer. Maar dat is op behoorlijk grote afstand tot mijn sportwerk. Vooral de eerste twee dagen had ik moeite om van die woorden als ‘patiënt, ‘indicatie’ en ‘verwijzing’ te rijmen met mijn eigen ervaringen en mijn werk voor Sportkunstenaar.

 

Daarnaast vond ik het verbazingwekkend dat geen van de docenten vroeg naar ervaringsdeskundigheid binnen de groep. Statistisch gezien kan ik niet de enige geweest zijn met ervaring met het nut van sporten in, zeg, een burnout, en ik had daar graag wat over gedeeld (heb ik dat hier ooit ergens opgeschreven, dat ik altijd al wel sportte maar het belang ervan voor mijn hoofd ontdekte tijdens mijn burnout in 1999? Ik heb m’n eigen running-, nouja, fietstherapie uitgevonden toen, en kijk wat daarvan gekomen is!). Zo leek er dus een ‘wij’ van de hulpverleners/psychisch gezonden te zijn versus een ‘zij’ van ‘patiënten’.

 

Gaandeweg ging het me dagen: zo zie ik het niet, dat wil ik helemaal niet. Ik wil  een veel gelijkwaardigere relatie met de mensen met wie ik werk. Ik ben niet ‘de hulpverlener’ en mijn coachees zijn niet mijn ‘patiënten’. Ik heb misschien een beetje doorgeleerd, maar verder ben ik ook maar gewoon een sporter die zelf ervaren heeft en nog steeds doorlopend ervaart dat duursport goed is voor mijn hoofd. Ik heb zelf ook mijn lopen, fietsen en zwemmen nodig voor mijn geestelijke gezondheid, daarin verschil ik niet van runningtherapiedeelnemers.

 

Toen ben ik dus door een fase gegaan waarin ik dacht: nou, dat ga ik dus niet doen, runningtherapie aanbieden, ik ben geen therapeut. De praktijkervaring heb ik dan ook in eigen kring gezocht, en dat ging goed, dat was erg leuk en nuttig – en gezellig, voor mij ook, samen sporten.

 

En inmiddels ben ik ergens middenin terechtgekomen: wat als ik het nou anders noem? ‘Sporten voor je hoofd’ ofzoiets? Ik ben daar nog niet helemaal uit – wordt vervolgd. Zo heel veel anders dan wat ik met Sportkunstenaar al doe aan begeleiding voor sportende levenskunstenaars is het dan niet eens, behalve dat het wel degelijk gaat om samen sporten. En dat het hoofddoel je mentale welzijn is, niet per se de sportieve prestaties, al hoeft dat elkaar zeker niet uit te sluiten, integendeel zelfs.

 

Ondertussen geldt wel; mocht je dit lezen en geïnteresseerd zijn in runningtherapie of een andere vorm van sporten voor je hoofd, in Rotterdam Overschie en omgeving, neem dan contact op.