Ik moest eens even in de spiegel kijken… aanleiding waren een paar negatieve redeneringen over lang hardlopen. Ik betrapte mezelf er bijvoorbeeld op dat ik dacht ‘ik wil best graag een keer de Kustmarathon lopen, maar ik denk niet dat ik het na mijn Ironman ooit nog op ga brengen om nog een keer voor een marathon op te bouwen’ (misschien doe ik hem er dus achteraan, zie hier). En tijdens de eerste duurloop van 30 kilometer ooit voor mij, gisteren, zat ik er mentaal compleet doorheen. Ik heb nogal wat stukken moeten wandelen, want dat eindeloze gesjok door de polder in m’n uppie, ik was het spuugzat.

En dan heb ik van die gedachten als ‘zie je wel, lang hardlopen is niks voor mij’ en ‘ik vind dit eigenlijk helemaal niet leuk’ en ‘mijn benen zijn hier absoluut niet voor in de wieg gelegd’ en ‘fietsen vind ik veel leuker’ en, en, en…

Dus ik moest eens even goed in mijn ziel boren: vind ik dat lange hardlopen eigenlijk wel leuk genoeg? Of ben ik mezelf iets verschrikkelijks aan het aandoen, omwille van de marathon en de hele triathlon? Zit ik iets ontzettend te forceren vanwege dat heilige doel, iets wat mijn lijf eigenlijk helemaal niet wil?

Ja en nee. Ja, want makkelijk gaat het niet. Of althans, soms niet. De 30 kilometer van gisteren waren k*t (misschien vanwege de plotselinge kou?), de 28 van een dikke week eerder liep ik fluitend. Die wisselvalligheid heb ik maar te accepteren, en net zoals ik niet na zo’n goeie te hard ‘jippie’ moet denken, moet ik ook niet na een slechte in zak en as zitten. Maar lang hardlopen gaat zeker niet vanzelf bij mij, ik bevecht die kilometers met veel meer moeite dan op de fiets.

Nee, want afgezien van een soort sjokkerige vermoeidheid gaat het goed – ik ben blessure- en pijnvrij, ondanks dat ik meer kilometers maak dan ooit tevoren. Als het écht niets voor mijn lijf was, zou het mij dat wel met meer klem vertellen, daar vertrouw ik op.

En nee, want ik wil dit wel graag. Wat mij motiveert, ik blogde er al eerder over, is het verleggen van mijn grenzen. Kan ik dat, een marathon, een hele triathlon? Het is één groot experiment en dat is niet altijd leuk of makkelijk. Maar het experiment houdt me gaande. Het is vooral daarom dat ik denk: ik weet niet of ik het hierna ooit nog opbreng. Want een twééde marathon of Ironman, daarbij verleg ik die grenzen niet, of althans, hooguit in snelheid, maar voor zo’n slak als ik is dat amper de moeite.

Vandaar: voor nu is het okee, maar hierna, geen idee. Tien kilometer is ook een mooie afstand.

Wel weet ik: zeg nooit nooit.