Rond de tijd dat ik dit blog startte, las ik Iron War van Matt Fitzgerald. Ik vond het een fantastisch boek. Het is een niet alleen een spannend verhaal over de grootste strijd in de geschiedenis van de triathlon, die tussen Dave Scott en Mark Allen tijdens het WK Ironman op Hawai in 1989. Het is ook een serieuze reflectie op duursport en de beoefenaren daarvan: waarom doen die mensen het, wat is er mooi aan zo lang pijn te lijden, hoe kun je hun gemeenschap karakteriseren, wat voor persoonlijkheden zijn het, wat maakt hen winnaars?
Ik heb het ademloos uitgelezen en er ook nog wat van geleerd, en dacht dus ook er een kort na de start van dit blog een enthousiaste post over te plaatsen. Dat was er nog niet van gekomen, en dat is geen toeval. Want toen ik op het Triathlon-forum op zoek ging naar nog zo’n goeie boekentip (dat werd uiteindelijk The Hurt Artist), viel mijn oog op de link naar de open brief van Scott en Allen over Iron War: beiden distantiëren zich van het boek. En toen werd mijn enthousiasme een stuk getemperd, en kwam die blogpost er maar niet van. Nouja, nu dan.
Punt is dat Fitzgerald de schijn opwekt dat zijn boek feitelijk, journalistiek is. Hij geeft bijvoorbeeld zelfs een flinke lijst bronvermeldingen en hij heeft het over persoonlijke gesprekken met de belangrijkste betrokkenen. Volgens Scott en Allen is het echter meer fictie dan werkelijkheid. Dát het mogelijk meer Fitzgeralds idee van de werkelijkheid is dan de feiten zelf, dat vind ik niet zo’n punt: auteurs hebben veel vrijheid. Maar hij wekt een andere suggestie. Daardoor is het boek lastig te plaatsen.
Wat het nóg lastiger maakt, is dat ik me ook kan voorstellen dat Allen en Scott zich op hun je-weet-wel getrapt voelen omdat ze niets terug hebben gezien voor hun inspanningen voor het boek. Of misschien ook wel omdat de karakteranalyse hen niet zint? Scott komt er nogal neurotisch uit naar voren, vind ik, altijd bezig met z’n vader bewijzen dat hij echt wel wat voorstelt. En Allen lijkt juist zweverig met z’n sjamanisme. Is het verschil tussen de mannen uitvergroot om het verhaal spannender te maken, en pikken ze dat niet? Als simpele lezer kom je er niet achter. Ik ben er niet bij geweest, ik ken de heren niet anders dan door de ogen van Fitzgerald.
Hoe dan ook, ik vond het een geweldig boek, maar misschien is het dus veel meer fictie dan het lijkt. Als ik dat eerder had geweten, had ik het denk ik nog steeds met veel plezier gelezen. Ik kan het dus zeker aanraden. Maar lees het met een korrel zout.
Geef een reactie