Ik weet niet eens meer hoe ik heb geleerd dat reclames een ideale schijnwereld laten zien. Volgens mij was het zeker al in de tijd van het Blue Band gezinnetje van lang geleden. Dat liet zo’n über-gelukkig gezin zien, allemaal stralend en gezond (en blank en blond, geloof ik), en het was er altijd mooi weer. En die margarine, daar werd je zo van. Dûh. Per definitie geloof ik reclames niet, sindsdien.

Ik kan dan ook maar moeilijk begrijpen waarom uitgerekend een sportende-vrouwen-reclame op dat punt zo veel ophef veroorzaakte. Ik heb het over de Bugaboo-reclame waarin topmodel Ymre Stiekema jogt achter een kinderwagen (zie hier). Wat mij betreft staat dat net zo ver af van de realiteit van al dan niet sportende moeders als dat Blue Band gezinnetje van mijn eigen gezinservaringen (het regende nogal eens, zeg maar), en is dat zo klaar als een klontje.

Toch werd er nogal op deze reclame gereageerd, zowel kritisch als hilarisch. Ik hoorde erover op de radio, op Joop.nl werd massaal gereageerd, er stond wat over in de AD, in een column van Hester Zitvast op de Telegraaf-site, met ook nog eens een oproep aan Bugaboo om realistische reclames te maken. En dan heb ik Facebook en andere vluchtigere sociale media nog niet eens gevolgd.

Ik vind dat eerlijk gezegd nogal, uh, naief. Alle reclame is onrealistisch, waarom zou die van een sportende jonge moeder dan ineens realistisch moeten zijn? Raakt de reclame misschien toch ergens een pijnlijke snaar: het kan wél, moeder zijn én slank én sportief? Het kan zeker, denk ik – maar het gaat dan om uitzonderlijke vrouwen. Ik vind dat wel mooi, uitzonderlijke mensen. Topsport draait er bijvoorbeeld ook om. En dat vinden we toch ook niet ‘onrealistisch’?

Ik betrek het bovendien ook niet op mijzelf: dat zij er zo uitziet, betekent niet dat ik onvoldoende mijn best doe of faal ofzoiets. Ik bedoel: ik heb geen kinderen, maar mijn lijf voldoet op een heleboel manieren lang iet zo aan het schoonheidsideaal als dat van Ymre. Dûh!