De triathlon in Wilhelminadorp wordt georganiseerd door het CIOS in Goes, en voordat de ‘buitenstaanders’ startten, hadden de leerlingen van die opleiding hun triathlon afgelegd. Dat was voor sommigen een verplicht nummer, want toen ik samen met wat andere ‘buitenstaanders’ met mijn fiets aan kwam lopen bij het parc fermé, hoorde ik een leerling tegen een paar anderen zeggen, wijzend in onze richting:

Die mensen, die doen dit voor hun lol, hè? Dat kun je je toch niet voorstellen?

Nou, de toon was gezet!

Het was mijn eerste doordeweekse triathlon, en dat was gek. Donderdag al: m’n vaste rustdag de dag voor een wedstrijd voelde onwennig, dat ik ’s avonds om me heen zat te kijken zo van: Ga ik niet trainen? Onee, morgen wedstrijd! De start was ook pas om 3 uur, dus vrijdagochtend heb ik nog gewoon wat werk gedaan en ik heb zelfs nog de badkamer staan dweilen, wat me tot dit stilleven inspireerde van wetsuit, triathlonspulletjestas én dweilemmer:

emmer, dweil, tas, wetsuit

Desalniettemin vroeg op pad gegaan naar Zeeland, en dat was maar goed ook, want ik moest over Dordrecht rijden om de opstoppingen van verkeer naar Concert at Sea te vermijden. ‘Moeten al die mensen niet werken op vrijdag?’ dacht ik nog, maar dat gold voor mijzelf ook natuurlijk (overigens: ook de terugweg liep over Dordrecht, want toen stond er weer van alles vast vanwege een stremming bij de Haringvlietbrug).

Ruim op tijd daar, en wat een schattig triathlonnetje, zeg. Een klein parcje fermé vlakbij de parkeerplaats waar mijn auto stond (logistiek heel handig), heel weinig deelnemers (80, hoorde ik zeggen, zou kunnen, er is nog geen uitslag), heel kneuterig, geen enkele pretentie, hartstikke gezellig onderling (praatje pot in het parc fermé en zelfs onderweg, vind ik altijd erg leuk, zeker zoiets als met de dame naast me zadel-ervaringen uitwisselen), veel lokale deelnemers (aan de accenten te horen – ze zeggen daar allemaal hoed voor goed). En ontzettend on-commercieel, met zelfs geen enkele sponsor-aanduiding op het startnummer, kom daar nog eens om:

Alleen een nummer (423)

Voeg daarbij ideale omstandigheden: afgerond was het voor Zeeuwse begrippen windstil (je voelde wel net verschil tussen mee en tegen, maar nog minder wind dan dit heb je in Zeeland amper), het bleef droog, het was aangenaam maar niet te warm, en het water was voor mij warm genoeg om zonder wetsuit in te gaan, ook al mocht het ook met. En daarbij voelde ik me ook helemaal fit, en dat, misschien wel voor het eerst sinds eind april, zelfs al een paar dagen achter elkaar.

Wat ik ook nog niet eerder had meegemaakt, was dat het zwemmen in een rechte lijn was, en dat we dus met z’n allen eerst dik 500 meter moesten lopen naar de start, in een optocht van triatleten en supporters. Daar het kanaal in, in hetzelfde zoute Oosterscheldewater als woensdag, alleen nu dus in een andere vorm (en warmer).

Ik lag nog wat te dobberen, had net iemand horen zeggen dat het nog 3 minuten was tot de start en toen startten ze ineens al, oeps. Ik moest mezelf door twee klonten schoolslagzwemmers heen knokken en toen ik eenmaal uit het water was, bleek ik bij de plotselinge start niet hard genoeg op het knoppie van mijn horloge gedrukt te hebben, dus ik heb niets precies geregistreerd (urgh, ik heb een slecht knoppie-druk-seizoen). Verder lekker gezwommen, ik denk in ongeveer tien minuten, da’s prima.

Je moest jezelf aan een touw uit het kanaal hijsen, over een tapijtje heen. Dat ging op zich okee, ware het niet dat de persoon na mij het touw uit het lood trok, en daardoor kukelde ik om. Ik werd omhoog geholpen door Dennis die ik ken van het Triathlonforum, die erbij was als vrijwilliger. Zonder erg, maar het kostte wel even tijd. En T1 was al traag, want we moesten een behoorlijk eind lopen naar de fiets en ook met de fiets nog een stuk.

Maar toen kon ik eindelijk gaan fietsen en dat ging hartstikke lekker. Voor mijn gevoel althans, want ik had m’n horloge maar helemaal uit gezet. Ook wel eens prima: geen idee van gemiddelde snelheid en hartslag, puur op wat de benen willen. De eerste ronde was voorbij eer ik er erg in had. Ik was weer eens lekker pacman aan het spelen: inhalen, inhalen, inhalen. Ik denk een stuk of 15 anderen? Zelfs een op het oog sterke kerel op een triathlonfiets! En op het laatst – hoera – nog net de kerel die ik al het hele tweede rondje in het vizier had.

Zo vloog het fietsen voorbij. Na de langere afstanden van de laatste weken ervoer ik 22 km als ultrakort. Uit wat ik opving van de klokken die ik wel zag of tijden die ik hoorde omroepen, heb ik die 22 kilometers binnen 40 minuten gereden, gemiddeld nog net iets sneller dan in Ter Aar en mijn snelste ‘bike split’ ooit (ergens in de buurt van de 33 km/u gemiddeld).

Wisselen en toen lopen, en dat ging wel okee naar mijn huidige vorm – samen binnen de 30 minuten, nou, vooruit dan maar, en verder geen noemenswaardige problemen, behalve dan dat er zich een zandkorreltje in mijn hiel boorde, maar daar kon ik goed mee doorlopen.

Een beetje haast had ik wel, want toen ik begon met lopen had ik mijn supporter zien staan: mijn broer was uit Vlissingen gekomen om te kijken en daarna zouden we uit eten. Daarna maakte ik deze foto:

Met Ko

Met broer, Dennis en Kitty, NTB-official en bekende van de Vrouwentriathlon, had ik lekker veel persoonlijke aanmoedigers!

Zo finishte ik in 1u23-nogwat (uitslagen staan nog niet op de site). Daarmee ben ik dik tevreden. Dat is een prestatie die zich verhoudt tot mijn recente PR: de omstandigheden waren beter (vooral: minder wind), maar het was nu twee kilometer langer fietsen en T1 kostte veel meer tijd. Het is wel een soort bevestiging van dat het dit seizoen óf goed gaat, óf prut, met niks ertussenin!

Nog veel tevredener dan over de tijd was ik over hoe het voelde en dat het gewoon weer hartstikke leuk was. Dat gevoel was ik een paar weken kwijt geweest, en dat had ik dus echt even nodig. Want ja, ik doe dit dus écht voor de lol!