Ik kan over afgelopen week een soort ‘idem’ zetten bij mijn post van 17 juni:

– Ik ben weer naar de sportschool geweest – buiten, want het was nog voor 1 juli en ze blijven deels de lessen buiten geven voorlopig, Het woei maandag (ook al) best stevig, en dat voegde een heel nieuwe dimensie toe aan bodybalance. De yoga-matjes woeien op en als je net op één been of in een diepe lunge of krijger-houding stond en er kwam een vlaag, dan was het wiebelen. Ik vond het wel wat hebben, daar ben ik buitensporter genoeg voor. Mijn matje wilde trouwens net niet opwaaien toen ik het na afloop op de foto zette:

– Ik had opnieuw privétraining zwemmen, dinsdag, in een baan voor mezelf. Het was nu zelfs helemaal extreem, want ook van de andere groep, de borstcrawlcursus, was er maar één. Dus we waren met twee zwemmers, twee trainers en minstens twee man zwembadpersoneel. Het zwemmen gaat best wel weer lekker eigenlijk. In de tussenliggende dinsdag (ook alleen) heb ik een 2-minuten-test gedaan waaruit ik ongeveer 1 seconde per baantje langzamer bleek te zijn dan in maart. Dat valt alles mee – na twee maanden niet zwemmen en sindsdien nog weinig structuur erin. Wel is het open water inmiddels lekker op temperatuur natuurlijk.

Beide keren dacht ik afgelopen week: het zijn wel memorabele trainingen zo, waar ik me vast later, als alles weer gewoon is, amper meer kan voorstellen hoe het was, bodybalancen op het schoolplein, zwemmen met één ander in het hele zwembad. Vandaar die foto van hierboven, en ik maakte er maandag nog eentje, als sfeerimpressie:

In één opzicht was deze week ‘nieuw’ normaal: voor het eerst sinds begin maart heb ik weer een gemiddelde afstand op de stadsfiets afgelegd. Niet naar stations of opdrachtgevers nog, maar wel naar sportschool, zwembad, theater (ook voor het eerst weer!) en twee gezellige afspraken.

Het is fijn dat het allemaal weer kan en weer gewoner wordt, al ervaar ik mijn hele leven nog steeds als zeer afwijkend. Nog steeds zijn er geen wedstrijden, al is er hoop op mijn twee triathlons die nog niet geannuleerd zijn. Met mijn eigen werk nog vrijwel alleen maar thuis en dat van manlief helemaal zijn de werkdagen nog steeds heel raar en ik ben er ook niet happy mee – ik vind mijn werk wezenlijk minder leuk dan normaal, en dat baart me voor de lange termijn meer zorgen dat de omzet die ik dit jaar misloop.

En alles is verder raar en anders door de maatregelen en de protocollen. Ik zit moed te verzamelen om een enkele reis tussen hier en Vlissingen met de trein te doen, andere richting met wind mee fietsen, vind ik heerlijk om te doen. Maar twee uur mondkapje tussen andere reizigers waarvan je maar moet afwachten hoe ze zich gedragen en m’n fiets op verzoek ‘registreren‘ zonder daar enig recht aan te kunnen ontlenen – oempf. Ik heb sinds 11 maart niet meer in de trein gezeten, gek om dat nu zelfs spannend te vinden.

Het is nog steeds best moeilijk allemaal, vind ik. Maar in elk geval wel weer wat leuker dan het een tijd lang was. En dat leidt tot onvergetelijke ervaringen!