Ik had afgelopen zondag naast mijn eigen sportieve bezigheden nog een ander aandachtspuntje: hoe Nicole’s 1/16 triathlon zou gaan. Ik ken Nicole al een tijdje, via zowel het Fiets- als het triathlonforum. We hebben een aantal overeenkomsten, om maar te noemen: die sporten, Rotterdam, vrouw van rond de 50, en schrijven. Dus elkaar een keer IRL leren kennen moest bijna wel, en dat is tot nu toe steeds leuk geweest, we zijn vooral een paar keer wezen zwemmen.

Nicole zwemt graag maar niet zo goed, en ze had twee jaar geleden een nare triathlon-zwem-ervaring. Maar de triathlon bleef trekken. In de afgelopen weken zijn we een keer samen in de Zevenhuizerplas gaan zwemmen, en toen had ik op mijn GPS ongeveer 250 meter bepaald en dat ging goed. De week erna is ze naar een Siosport-zwemclinic geweest en toen lukte het ook, en durfde ze zich in te schrijven voor Beesd. Kort van tevoren begreep ze echter dat de tweede start van de 1/8 vijf minuten na de 1/16 zou zijn, en ze was bang ‘overzwommen’ te worden.

Inderdaad kwam ze als laatste het water uit, maar niet eens zo heel ver achter de voorlaatste (vorig jaar was dat gat veel groter), ruim voor de 1/8 dus zeker niet overzwommen, en royaal binnen de tien minuten, sneller dan ze had verwacht. Ik zag kans haar dat toe te roepen toen ze uit het water kwam. Ik hoorde haar geloof ik nog net ‘Echt waar?’ zeggen.

Vervolgens ging ik naar de finish, want ik moest ook nog wat deelneemsters interviewen voor de nieuwsbrief van de Vrouwentriathlon. Ik hing daar wat rond, en hoorde op een gegeven ogenblik de speaker zeggen dat er een Nicole aankwam, en toen nog één. ‘Frappant,’ dacht ik, ‘Twee Nicoles vlak achter elkaar. Nicole. Nicole?? NICOLE!!!’ Véél sneller dan ik had verwacht finishte ze al, als vijfde nogalliefst! Ja, fietsen en lopen kan ze wel, me dunkt. Wat een verrassing, en wat gaaf! Ik was trots, en bovendien is dit precies waar de Vrouwentriathlon voor bedoeld is: zulke succeservaringen mogelijk maken.

Nicole en ik bij de finish

Maar veel beter beschrijft ze dit allemaal in haar eigen woorden. Ik mag dit verslag van haar hier overnemen, ze plaatste hem op die twee forums:

Ik heb twee jaar geleden geprobeerd aan een 8ste triatlon mee te doen. Dat ging mis door gebrek aan zwemskills, hyperventileren en een paniekaanval. Ik heb eerst bijna een jaar niet meer durven zwemmen maar ben toen toch maar weer eens naar het zwembad getogen, want zwemmen vind ik op zich wel relaxed.

Een aantal mensen is ook met me mee geweest om wat borst crawl dingen voor te doen, waaronder Louise die jullie kennen. Oefenen, oefenen, oefenen. Tja…na pak hem beet 1.5 jaar lukt het me dan om een afstand van een paar honderd meter zwemmend/drijvend/levend af te leggen.

Dus dan toch die triatlon maar weer eens proberen. Maar ja die 250 meter zwemmen is voor mij de bottle neck. Ik had wel al een keer in buitenwater langs een rij boeien geprobeerd of ik die afstand kon halen en mee gedaan aan de buitenwater zwemclinic, zodat ik wist dat ik in theorie wel die afstand moest kunnen zwemmen. Ook mijn enge bruine buitenwater angst verdween inmiddels een beetje.

Zaterdagavond alles klaar gelegd en wilde mijn banden nog zo hard mogelijk oppompen. Toen begaf mijn onverwoestbare SKS pomp het… Omdat het ventiel van mijn achterband nog open stond liep dat gelijk leeg… Met een gewone fietspomp lukte het me niet om meer dan hooguit 4.5 bar (ofzo) in mijn banden te krijgen, fijn zeg.

Ik voelde me ook lichamelijk niet echt fit en werd veel te vroeg wakker. Ik overwoog nog om thuis te blijven, maar daar zou ik dan ook weer spijt van krijgen. Ik besloot te ontbijten en te zien hoe ik me dan voel. Eigenlijk nog steeds niks. Nou ja…aankleden en gaan dan maar. Ik beloofde mezelf dat ik bij iedere stap nog terug kon… ofzo.

Wat wel fijn was is dat de locatie op 500 meter afstand van een treinstation is, dus voor mij ook makkelijk te bereiken. Alleen wel op een camping vol kinderen en drukte…ik snapte niet veel van de briefing waar je heen moest etc…nou ja, ik zag wel waar het schip strandt. Ik heb Louise nog zien finishen maar die zag helemaal niks. 🙂

Ik had het bij het begin al koud…we stonden klaar om het water in te gaan…gaat het regenen… Dat verzin je toch niet. Nou ja, nat wordt je toch wel. Omdat ik zo slecht kan zwemmen bleef er steeds iemand bij me in de buurt voor het geval dat, dat vond ik wel een veilig gevoel. Ik moet zeggen dat ik wat het zwemmen betreft prima begeleiding heb gekregen van de dames van Vrouwentriatlon, die wisten dat ik niet goed kon zwemmen, waarvoor veel dank! Gelukkig is het maar een heel klein plasje zodat het er niet zo eng uit ziet, ook staat er geen sterke stroming als toen in de Binnenmaas en was er geen golfslag. De afstand zwemmen lukte! Maar ik was wel de aller-aller-aller-aller laatste. Toen de laatste schoolslagzwemster de kant op klommen moest ik nog zeker 40 meter. Nou ja, ik had het overleefd.

Dan naar de wisselzone. Ik verwachtte niemand meer te zien maar er stonden nog heel wat dames te hannissen met tassen en handdoeken… Tja, broek aan je gat, schoenen aan, helm op je ei en gaan. Ik had er al een paar “ingehaald” met het verkleden. 🙂

Dan maar hard fietsen. Ik ging er een erestrijd van maken om zoveel mogelijk mensen in te halen en zelf niet ingehaald te worden. Louise noemde dat eens Pacmannen op de fiets. Dat ging best goed. Op de laatste kilometers heb ik nog opgeschakeld en nog geprobeerd flink snelheid te maken. Toen hoorde ik links achter me geratel…nee zeg! Het zal toch niet? Maar gelukkig was het de trein naar Geldermalsen. 😎 Die deed niet mee.

De regen werkte ook een beetje in mijn voordeel; ik ben niet zo bang om dan hard door bochten te gaan. Hardlopen ging ook wel lekker. Eerst even inkomen, en daarna vond ik wel lekker uitlopen eigenlijk. Toen het goed ging deed ik een versnellinkje, en dat deed ik steeds als ik weer aan het nieuwe tempo gewend was. En toen trok ik nog een sprintje en was onder de paarse finishboog heen. Niet te geloven ik had het gehaald!

Ik pleur bijna in het zeildoek en haal een hersteldrankje. Ik drink de helft op en kieper het smerige drankje in het gras en realiseer me dat ik niet eens gekeken had hoe snel ik was. Ik loop terug naar de klok bij de finish die inmiddels op 44:43 staat. 😮  😮  😮

WTF! Dan komt Louise aan die verbaast is dat ik er al was. Ik ging zelf eigenlijk uit van net onder uur ofzo… Volgens de officiële lijst blijk ik 5de te zijn!!! Van de 65 deelneemsters. Ik ben nauwelijks een halve minuut van het podium af, dat zou ik al gehaald hebben als ik een trisuit had gehad.  😮

Ik heb dit jaar niet echt een goeie start gehad, ik heb qua sport (en ook wel andere dingen) uit een behoorlijk dal moeten komen…voor mij is dit heel erg vet! Ik had al blij geweest als ik niet de laatste was geweest…dit had ik echt nooit verwacht. Een vijfde plaats met een gouden randje.

Verder was het evenement ook precies wat ik hoopte dat het was; een gezellig sportfeestje. Lekker uitleven voor grote kinderen. Eerste maar zeker niet de laatste keer!