Ik stond eerder vanavond onder de douche, en realiseerde me dat ik nooit eerder fietsschoenen had schoongemaakt die van binnen vol met blubber zaten – omdat de fietsers er met moddervoeten in waren gestapt. Nou ben ik onder andere gaan triathlonnen omdat ik nieuwe ervaringen wilde opdoen, maar of ik dit daarmee bedoelde…. 

Vier paar blubberige schoenen

Schoenen in de douche

Ik zal me de Binnenmaastriathlon van 2015 vooral herinneren als modderig. En nou hadden wij op de kwart nog geluk, want toen wij aankwamen en de achtste bezig was, was het ronduit hondenweer. Bij ons was het vrijwel helemaal droog met zelfs een beetje zon. Het woei alleen hard, en steeds harder, en het was van al die regen van de afgelopen tijd en ook vanochtend nog blubberig, zeer blubberig. In het parc fermé zakte je tot je enkels weg in natte klei en ook in het loopparcours zaten stukken waardoor het meer op een cross leek.

Beblubberde tenen in sandaal

Tenen-selfie, terug bij de auto

Maar ik had het niet willen missen. Binnenmaas is voor mij de moeder aller triathlons, want het was mijn eerste kennismaking met die sport: eerst om manlief aan te moedigen (die komt uit de Hoeksche Waard en heeft de meerderheid van de 30 edities wel meegemaakt), en jaren later werd het mijn eigen eerste, in 2011, de 1/8.

Sindsdien had ik ook nog twee keer de kwart gedaan, allebei niet onder heel gunstige omstandigheden: in 2012 was het iets van 35 graden en vorig jaar was ik niet in goede doen, o.a. nog maar net terug van fietsvakantie, dus weinig gezwommen en gelopen, sindsdien snipverkouden geweest met keelontsteking, én ik blesseerde me tijdens het fietsen – achteraf gezien de voorloper van de ellende van eerder dit jaar. Daarom had ik nu als doel om een persoonlijk parcoursrecord op de kwart te vestigen. Dat moest echt wel kunnen, dacht ik, mede dankzij de nieuwe fiets. Vorig jaar finishte ik in 2:41:50.

Nou, dus niet. Ik was een stuk langzamer dan vorig jaar, op elk van de onderdelen een minuut. Eindtijd was iets van 2:45:hoog (2:45:20 op mijn eigen horloge). En het lag aan alle drie de onderdelen en mogelijk ook de wissels:

  • Zwemmen was erg chaotisch, met zelfs een soort opstootje bij het eerste keerpunt omdat een kerel met veel misbaar beweerde dat wij allemaal aan de verkeerde kant langs de boei aan het zwemmen waren – ja, en hij zeker als enige niet, dûh. En na 600 meter werd ik nog een keer overzwommen zelfs. Bovendien zat mijn zwembrilletje steeds maar niet goed en/of was het stuk, want rechts liep het steeds vol met water. Ik was bang om mijn contactlens kwijt te raken en ik zag niet zo veel, dus toch maar af en toe stoppen om het glas leeg te gooien. Balen, nooit eerder gehad. De stukken dat ik wel normaal kon zwemmen gingen juist wel lekker.
  • Fietsen: ging okee, maarja, die wind, hè? Hij wakkerde ook nogal aan, en ik was blij dat we er waren, want ik vond het laatste stuk echt al niet jofel sturen meer met de wind van opzij. En het ging okee, met een fraai gemiddelde bij die omstandigheden (dik boven de 30), maar ik blijf denken: ik kan nog beter. Mijn hartslag wil op de fiets niet oplopen tot boven de 145, waar ik in goede doen mijn omslagpunt van 152 haal. Die hartslag heb ik het hele seizoen niet gezien op de fiets, en dat frustreert me wel.
  • Hardlopen: ik ging pas na 5 km lekker lopen, misschien toch te veel gegeven in die wind op de fiets. Bovendien was het parcours deels blubberig en woei het nog steeds hard. Toch viel het me nog wel wat tegen ook, moet ik zeggen, ik heb al wel beter gelopen de laatste tijd, onder meer bij de Vrouwentriathlon.
  • Wissels: misschien door de blubber ook wat laten liggen. Lopen door het parc fermé was geen sinecure!

En misschien heb ik ook het na-effect van drie maanden blessureleed wat onderschat: alles gaat wel weer, maar ik heb toch lang niet goed kunnen trainen, daar waar ik vorig jaar op fietsvakantie was geweest en net daarvoor op m’n best ooit. Mijn precieze tijden post ik nog wel als de uitslag er staat.

Nouja, matigjes tevreden dus. Het was wel weer gezellig, met vele bekenden uit de Hoeksche Waard, van Rotterdam Atletiek en van het Triathlonforum.

Het triathlonseizoen zit erop. Ik ga alleen nog als vrijwilliger naar de Vrouwentriathlon in Utrecht. We hebben het seizoenseinde net gevierd door een pizza te bestellen en daar een lekker biertje bij te drinken!