Vanmiddag ben ik, op het politiebureau van Schiedam, herenigd met mijn Ironmantas! 

Ik met Ironmantas

Zoals ik hier eerder had verteld, was die rugtas bij de inbraak afgelopen zomer gestolen. Voor mij was het het meest onvervangbare ding van alles wat er gestolen was. Ik was blij dat ik van de Ironman-organisatie een vervangende tas kreeg, ook al was die heel anders. Ik dacht dat ik er verder naar kon fluiten – die tas zou al lang wel op de bodem van de plomp liggen of op een vuilnisbelt, zo dacht ik. De marktwaarde ervan is immers nihil. Maar de tas is niet gewoon te koop. De enige manier waarop je er een kunt krijgen is door mee te doen aan een Ironman, en dus hadden we bij de aangifte de waarde gezet op het inschrijvingsbedrag daarvan: zo’n 500 euro. 

Een paar weken geleden werden we opgebeld door de politie. De dag ervoor was een inbreker gepakt, dankzij een snelle actie van medewerkers van een energiebedrijf (het verhaal staat op Rijnmond). Bij die inbreker was aangetroffen…. een tas van de Ironman van Vichy! Dat was opgevallen, want dat was dus een dure tas, wist de politie. Of we er een foto van hadden – jawel, en jahoor, dat was ‘m!  

Het was niet het enige spoor dat naar ons leidde, dus we kunnen wel concluderen: ‘onze’ inbreker is gepakt. Nouja, dat is aan de rechter natuurlijk, maar het lijkt er sterk op. Inmiddels hebben we ook al formulieren ingevuld voor het OM en zijn we benieuwd naar de verdere afhandeling. 

En ondertussen kon ik mijn tas terugkrijgen. Wel even gek, hoor, na vier maanden zo’n verloren gewaande bekende weerzien. Maar erg fijn! Hij moet wel even in de was. Als-ie kon praten, had hij vast een hoop te vertellen! 

Tot slot: alle hulde voor het politiewerk! Zowel voor het pakken van de dief (toch voor ons een ‘we’ve got him’-momentje) als voor de manier waarop wij op de hoogte zijn gehouden.