De triathlon van Ter Huh

Ik ben zondag voor de derde keer gestart bij de triathlon van Ter Aar, en voor de derde keer dacht ik ‘huh’ toen ik de finishklok zag. 

In 2014 deed ik de kwart en dat ging zo snel dat ik het eerst echt niet kon geloven, en dat dat PR nog steeds staat, ondanks dat ik sindsdien op een snellere fiets ben gaan rijden. Twee jaar geleden deed ik de 1/8e en verbeterde ik mijn PR op die afstand ook al, zij het met maar een paar seconden, tot 1:19:48, en ik dacht toen zéker ‘huh’ want ik had net 5 kilometer lang lopen piepen en proesten van de hooikoorts-inspanningsastma en was sowieso helemaal niet in goede doen.

Die eerste twee ‘huh’s hadden allebei veel te maken met het razendsnelle parcours: zwemmen in een verwarmd zwembad (precieze afstand, rechte lijnen, en de temperatuur is aangenaam voor mijn gestel), maar een dikke 19 km fietsen en net geen 5 km lopen, dat fietsen veel recht-toe-recht-aan, en een kleine wisselzone. 

De derde huh, afgelopen zondag, was omdat ik bijna 4,5 minuut van dat PR van twee jaar geleden afsnoepte. Ik wist dat ik sneller zou kunnen zijn dan toen, op alle drie de onderdelen stond ik er beter voor eigenlijk, maar het is op het ogenblik bij mij steeds maar afwachten wat de vorm van de dag is.

Bij het zwemmen dacht ik nog: nou, niet zo goed dus. In 10’05 was ik 3 seconden sneller dan twee jaar terug, terwijl ik ondertussen een halve minuut sneller zou kunnen zijn, op een goede dag. Mogelijk heb ik in de eerste 100 meter veel energie verbruikt, want dat was een ware veldslag. We hadden weliswaar een startvolgorde afgesproken in de baan, waarbij ik als derde zou gaan, maar zodra we mochten starten ging iedereen tegelijk en ik moest knokken om me de kaas niet van het brood te laten eten. Uiteindelijk kwam ik uit het water precies op de plek die we vooraf verwacht hadden, maarja.

Probleemloze wissel, daarna fietsen en dat vind ik in Ter Huh, uh, Aar altijd fijn: het parcours ligt me goed en is zelfs nog even een ‘sentimental journey’ als het gaat over een stukje van de route die ooit de kortste weg was tussen manliefs huis in Numansdorp en het mijne in Amsterdam, voordat we gingen samenwonen. Ik haalde een boel anderen in (pacman spelen!), en zag aan hartslag (tegen omslagpunt) en vermogen (boven de 200) dat het wel goed ging, maar ik had geen idee van de tijd.

Wel merkte ik dat de omstandigheden uitstekend waren: weinig wind en wat er was, stond gunstig, en de temperatuur was ook precies goed. Het voelde ook lekker, ik zat in een soort tunnel en heb verder weinig gezien of gedacht. Gewoon gefietst, heerlijk. Achteraf bleek voor de tweede keer ooit met een gemiddelde van boven de 33 (33,3)! 

Weer een prima wissel, klok niet gezien, dus geen idee van mijn tijd. Bij het lopen moest mijn ademhaling even wat rustiger worden en dat bleef de beperkende factor, mijn benen deden het goed en ik liep het tempo dat ik hoopte te lopen (5’30). Tot mijn verrassing haalde ik er ook nog een paar in ook, dat is bij lopen voor mij wat minder gebruikelijk.  

En waar leidde dat dan toe? Nou, tot 1:15:21! Huh? Echt zó snel? Wél goede vorm van de dag dus. Ik voel me ook sinds een dikke week eindelijk weer helemaal fit en normaal, na vier maanden gehannes. En dan blijkt maar weer eens dat als ik maar gewoon doortrain, mijn vorm gewoon prima blijft. Helaas zijn de uitslagen wat weinig informatief, geen idee hoe ik het in mijn leeftijdsklasse gedaan heb bijvoorbeeld. 

Verder was het ook erg leuk – hoera, het seizoen is begonnen! Ter Huh is een kleinschalige, kneuterige triathlon, wat blijkt uit tamelijk geïmproviseerde bordjes bij de fietsenrekken in het parc fermé en een dito bord van de ‘straftent’:

Het was leuk om m’n boeltje weer eens gereed te maken en ondertussen wat te ouwehoeren in het parc fermé:

En het was gezellig: ik was samen met Nicole, die dankzij grote zwem-progressie haar eerste 1/8e finishte. Zij startte in een eerdere serie, dus ik kon haar zwemmen volgen, hier gaat ze, met rode badmuts en blauw pakje in de tweede baan van onder:

Met al die gekleurde, heen en weer gaande bolletjes is het zwemmen sowieso leuk om naar te kijken. 

En zo waren we dus allebei blij in onze nieuwe shirts:

Twee jaar geleden heette mijn blogpost I ♥ Ter Aar. Ik zou deze I ♥♥♥♥♥Ter Aar kunnen noemen, maar ik weet iets beters: ik noem Ter Aar gewoon voortaan Ter Huh!