Toen ik vrijdag m’n gebruikelijke pre-wedstrijd-yoga deed (relaxed en grondig rekken), was het wel heel slecht weer: koud, nat, stormachtig. ‘Waar beginnen we aan, met morgen nog triathlonnen?’ dacht ik. Ik voelde weliswaar ook wat melancholie in de aanloop naar de laatste wedstrijd van het seizoen, maar meer nog een verlangen naar een periode met toegeven aan die behoefte aan rust en inkeer waar ik eerder die dag over had geschreven.

We leefden sowieso tussen hoop en vrees qua weer. Het weerbericht ging op en neer, en als het neer ging, vergeleek ik al eens met de heroische triathlon in Alphen in 2018 – erger zou het toch niet worden hopelijk, en dan zou ik het aankunnen, want toen ging dat ook goed. Onderweg naar Zierikzee gister –  met voor het eerst de fietsen op de nieuwe auto:

– hetzelfde verhaal: het ene moment kletterde de regen tegen de autoruiten bij 10 graden, het andere moment scheen er een felle zon. Bij het gereed maken bleven we zo lang mogelijk dichtbij de auto, en zo konden we even schuilen bij de volgende bui (het is een compacte triathlon, dus van de parkeerplaats ben je zó bij de wisselzone). Het is een stukje lopen naar de start, en alleen al daarvoor was een wetsuit nodig om warm te blijven. Maar op andere momenten was het echt lekker in het zonnetje, en ik twijfelde dus ook nog over mijn kleding.

Het water in was een beetje schok: oeps, een stuk kouder dan woensdag! 15 graden, hoorde ik iemand zeggen. Maar nog goed te doen. Het ging lekker maar er lag nogal wat rommel in het water, herfstbladeren enzo, en het was druk. Het verraste me om al halverwege zwemmers van de startserie ervoor in te halen, herkenbaar aan een blauwe badmuts. Die waren vijf minuten eerder gestart en die serie heette de ‘snelle serie’ – ?? Er zwommen er later nog best veel in de weg.

Uit mijn ooghoeken kon ik, net als vorig jaar, genieten van het prachtige parcours in de historische haven van Zierikzee. Het werd nog beter toen ik mijn tijd zag:  met 19’50 voor het eerst op een kwart triathlon onder de 20 minuten! Dat verraste me – zo snel voelde het niet, en ik had een paar weken geleden nog bijna 23 minuten gedaan over een kilometer. Waar komt die snelheid ineens vandaan? Nou is afstand meten in open water altijd onnauwkeurig, maar als ik vergelijk met anderen zat het niet veel van de kilometer af. Tsjonge! Binnenkort maar eens in het zwembad uitzoeken hoe het echt zit.

Door de kou was ik wel ietsje dizzy en dat speelde me in de eerste wissel parten. Hier ben ik onderweg:

Dat wisselen en ik, urgh… Het ging weer bepaald niet vlot. Ik was zelf dus wat ongecoördineerd, zat te hannesen met wetsuit uit en – toch maar – warm shirt aan, en toen zat ook nog eens m’n fiets klem achter een extra balk onder de rekken…

Zelfs bij het opstappen was ik nog enigszins shaky, en de start van het fietsparcours is lastig, met natte kasseien en klinkers. Wel – opnieuw – prachtig, onder een historische poort door. Eenmaal op weg ging het okee.

Althans… eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik m’n fietsprestatie moet evalueren. 31,7 km/u en 207 Watt gemiddeld is voor mij eigenlijk niks bijzonders. Ik reed twee jaar geleden op mijn vorige kwart harder en ik zou nu beter in fietsvorm moeten zijn. Nou was het een vrij technisch parcours en ik heb voorzichtig gedaan, ook in de blubber. Bovendien is dat shirt weinig aerodynamisch en had ik last van de kou op mijn bovenbenen, althans, dat denk ik, want die gingen in de eerste ronde pijn doen op een manier die ik niet ken van alleen maar inspanning. Beetje voorzichtig mee gedaan, ook met het oog op het lopen. In de tweede ronde ging dat beter, maar toen kwamen er twee buien over, met flink wat wind en pinnige regen. Ondertussen zag ik heel veel andere deelnemers met lekke banden – nooit eerder zo veel gezien.

Ik had wel weer de gebruikelijke lol van veel anderen kunnen inhalen. Én ook dit was een prachtparcours, vernieuwd ten opzichte van vorig jaar, met een stuk buitendijks langs de Oosterschelde – daar maak je mij echt gelukkig mee.

Tweede wissel ging okee. Ondertussen was het weer aan het verbeteren, dus ik besloot alleen in triathlonpakje verder te gaan.

Het duurde tot halverwege voordat mijn tenen weer helemaal warm waren, maar het was ondertussen eigenlijk gewoon hartstikke lekker weer geworden, perfect hardloopweer, met veel zuurstof in de lucht. En opnieuw een fraai parcours.

Lopen is altijd een beetje afwachten bij mij, maar het ging goed. Ik heb ongeveer net zo hard gelopen als vorige week op een losse (maar wel erg drukke en warme) vijf, net onder de 6’/km, daar had ik niet op durven hopen, met maar drie weken opbouwen na maanden alleen onderhoud. Ik had me kennelijk voldoende gespaard bij het fietsen, en dat is ook wel eens anders. Vanaf anderhalve ronde voor het einde hielp het dat ik langzaam-maar-zeker manlief ging inhalen, die op een ronde achterstand van me liep. Hem inhalen bij het lopen, dat is mij nog nooit gelukt, maar er is geen reden om al te triomfantelijk te zijn, want hij is eind augustus door zijn rug gegaan en dat gaat nog steeds niet heel lekker. Maar het hielp dus wel bij het tempo houden.

Ik finishte in 2:42:46 en dat bleek later goed te zijn voor de 8e plek van 26 vrouwen overall, en de 2e bij de 50+’ers. Niet verkeerd! Er waren geen medailles, maar wel snoepgoed en een mok. Zierikzee blijft een leuke triathlon: goed georganiseerd en op een werkelijk schitterend parcours. En dan ook nog zo veel leuke foto’s – dank aan de organisatie en aan fotografen Rinus van der Klooster en Gino Dhanis (de wissel-foto van hierboven).

Ik ging tevreden naar huis. Ik was blij dat alles goed was gegaan. Ik vond het leuk om eindelijk weer eens een langere afstand dan een 1/8e te doen, en dan ook nog echt als triathlon en niet als verkapte oefen-tijdrit. Ook al was het zwemmen een beetje brr en het fietsen soms ook, alles bij elkaar was het toch goed te doen geweest. Het blijft toch echt leuk, deze vorm van buitenspelen voor volwassenen. Ik kreeg zin in meer!

Ineens was dat gevoel van ‘fijn dat het rustigere seizoen begint’ dus ver weg. Vandaag ook nog. Ik heb van die aangenaam moeie benen, ga zeker goed herstellen, maar de nieuwe doelen kriebelen al. Eerst op naar eind oktober, dan wil ik met vriendin Marijke in twee dagen het Veerse Meer rondwandelen. Daar wil ik wat voor trainen. Wat nou rust en inkeer?