Now he is an Ironman, too!

Dus op tijd de deur uit en over eerst nog heel lege wegen naar Kopenhagen gereden. Het werd toen al licht, de zon komt vroeg op zo ver naar het oosten.

 

Ik heb Henk afgezet bij de start en ben toen de auto in de buurt van de finish gaan parkeren, in de binnenstad, zo’n 7 km verderop. Daar was, om 7 uur ’s ochtends, nog alle ruimte om te parkeren en op zondag is dat nogalliefst gratis. Een aardige hondenuitlater heeft geholpen om de logge stadsfiets (te leen van de airbnb) van het dak af te halen, en daarmee ben ik teruggereden naar de start.

 

Ik fietste nog langs de restanten van de night before: er zwalkte nog wat uitgaansvolk door de stad. Dat is op zondagochtend wel eens vaker, dat vroege sporters late uitgaanders tegenkomen – blijft maf.

 

Al meteen toen ik bij de strandlagune kwam, trof me hoe mooi het zwemparcours was: met een sliert zwemmers in de stralende ochtendzon.

 

Even gekeken, geconstateerd dat de nummer 1 heel ver los lag en heel mooi zwom. Op de foto, genomen vanaf het bruggetje het verst van de start, is ze al zo’n beetje uit zicht op de terugweg, terwijl de nummer twee nog onderdoor moet komen! Links de voorhoede van de grote sliert van 3000 deelnemers op de heenweg.

 

Toen gauw doorgereden naar de start, waar Henk nog aan wal stond, want die startte in de laatste groep en uiteindelijk zelfs zo’n beetje als allerlaatste, om 7u52. Ik heb dus een praatje met hem gemaakt, hem zien starten, nagekeken en ben daarna een rondje om de lagune gaan lopen. Op elk bruggetje heb ik staan kijken of ik hem zag en foto’s gemaakt.

 

Hij zag mij vaak al eerder, want ik was wat herkenbaarder dan ‘iemand in wetsuit met paarse badmuts’, want daar waren er meer van aan het zwemmen 😉  Zijn fiets- en loopkleren had hij trouwens wel mede met het oog op zicht- en herkenbaarheid uitgekozen.

 

Het zwemmen bleef een heel mooi gezicht, en ik zag ook dat Henk lekker ging. Absoluut (hij heeft nog nooit zo snel gezwommen) maar ook relatief, want om hem heen werd nogal geploeterd terwijl zijn schoolslag er goed uit bleef zien. Het zwemmen is zichtbaar een zware dobber voor veel deelnemers. Henk haalde bijvoorbeeld best veel zwemmers in uit de eerdere, naar eigen inschatting snellere, startgroep, herkenbaar aan een andere kleur badmuts (de ‘groentjes’):

 

Na de laatste brug heb ik me strategisch opgesteld bij de uitgang van de wisselzone, voor de ‘fietsvertrekfoto’, maar toen zat hij achter iemand anders verscholen en zag ik vooral zijn rug, en hij mij niet:

 

Daarna heb ik de laatste zwemfinishers afgewacht. Er kwam er één 5 seconden voor de limiet (2u20) binnen, en minstens twee hebben het niet gehaald (een is er te zien op de foto hieronder). Ondertussen begon het grote puinruimen al, van onder andere een boel achtergelaten slippers:

 

Toen ben ik weer op de stadsfiets gestapt, en ben ik helemaal naar de andere kant van de stad gefietst, zo’n 15 km naar het noorden, waar de doorkomst van de eerste naar de tweede fietsronde was. Ik crosste lekker, voelde me helemaal geïntegreerd op m’n Deense fietsje door de fietsvriendelijke stad! Ik werd ook een paar keer in het Deens aangesproken, leuk zo’n land waar je niet als buitenlander opvalt.

 

Ik was ruim op tijd bij de doorkomst, zag onder andere de kop van de wedstrijd nog voorbijkomen, die gingen al richting het centrum van de stad om daar te gaan wisselen naar het lopen (nieuwsbericht profwedstrijd). Ik had daar een prima plekje, kon even zitten op een bankje bij een makelaarskantoor, totdat de bezemwagen voor mijn neus parkeerde:

 

Henk kwam precies op het verwachte/gehoopte moment langs (na 3 uur fietsen), maar ondertussen was het begonnen te regenen en ik moest paraplu en fototoestel tegelijk bedienen, samen met zwaaien en roepen en proberen de camera en mezelf droog te houden. Dat was een aardige multitaskuitdaging waar inzoomen bij inschoot:

 

Direct daarna veranderde de regen in een gigantische hoosbui, echt een wolkbreuk. Ik heb een tijdje in een portiek geklemd gestaan, met een boel medelijden met de triatleten (vooral met die ene)! Het duurde een minuut of 10, genoeg om aardig verkleumd te raken. Ik warmde eerst alweer op door terug naar de stad te fietsen, en ik vond een leuk tentje voor thee met wat lekkers en met wifi, zodat ik Henk later kon toeroepen dat Feyenoord gewonnen had. Hierbij droogde en warmde ik verder op:

 

Fiets definitief geparkeerd; na naar schatting een kleine 35 km hadden mijn knieën het daar wel mee gehad. Hij heeft aan het eind wel nog dienst gedaan als pakezel toen we met al Henks spullen naar de auto liepen.

 

Toen was het alweer tijd om te gaan kijken hoe Henk binnen kwam fietsen, na 6 uur fietsen dus alweer keurig op tijd. Hier neemt hij de laatste bocht voordat hij de parkeergarage indook – de wisselzone was ondergronds: 

 

Het was daar op straat erg druk, met naast toeschouwers ook een heleboel gewone toeristen. Het viel me op dat de parcourswachters ook wel erg relaxed waren en regelmatig aan de late kant met overstekers tegenhouden en fietsers de weg wijzen. Ik hoorde later van iemand anders dan ook dat die daar een triatleet had zien vallen omdat er nog mensen aan het oversteken waren. Henk had daar gelukkig geen last van gehad.

 

Daarna heb ik me opgesteld langs het loopparcours, maar daar heb ik Henk in zijn eerste ronde niet gezien. Ik vond toen weer een plekje om te gaan zitten met goed uitzicht, en toen dacht ik: hier blijf ik zitten totdat ik hem zie. Dat duurde toen nog best lang, ik ging me zelfs een beetje zorgen maken. Ik begrijp ook nog steeds niet hoe ik hem gemist kan hebben in zijn eerste ronde. Maar alles onder controle toen hij voorbij kwam. Nouja, wat zere benen na/door die bui, zei hij, maar verder ging het goed.

 

 Daarna ben ik doorgelopen voor het obligate plaatje van Kopenhagen:

 

Henk liep er vlak langs maar had haar niet gezien, wat niet zo gek is – ze zit nogal laag en er staat een meute toeristen omheen.

 

Op diezelfde plek zag Henk mij even later echter ook niet, maar ik hem wel:

 

Daarna ben ik weer een stuk opgeschoven en zo zag ik hem nog een paar keer voorbijkomen. Ondertussen had ik af en toe wat tijd over en ik bracht onder andere een bezoek aan het zoveelste openbare toilet van Kopenhagen, ik stopte nog een boterham in mijn mond (echt avondeten schoot erbij in) of ik maakte nog eens een toeristenkiekje:

 

Dan moest ik steeds weer klaar staan voor de volgende passage + foto. Soms mislukte er iets, hier had-ie echt even harder moeten lopen 😉 :

 

Aan het eind van Henks derde loopronde zei ik tegen hem dat ik naar de finish zou gaan en dat ik hem daar over ongeveer een uur verwachtte, wat hem op dat moment nog wat te optimistisch leek. De minuten kropen weg, ik zat de hele tijd op mijn horloge te kijken – en het regende weer. Al veel te vroeg zat ik paraat op een plek waar ik hem kon zien aankomen, wel nog met een leuk praatje met de moeder van een deelneemster uit Man.

 

En toen zag ik in mijn ooghoeken ineens al iets wit-roods aan komen lopen, dik binnen dat uur! En in totaal binnen de 12 uur (zie hier voor de details van de getallen)! Wauw!

 

Bij de finish was het erg druk en hij is nauwelijks te zien op deze foto, maar hij loopt er echt, als je goed kijkt zie je iets wit-roods tussen de middelste Ironman- en KMD-vlag, dat is zijn rug en achterhoofd. En het is ook echt zijn naam in die rode lettertjes op dat ‘scorebord’ in het midden, met zijn geweldige tijd erop:

 

Dat was voor mij ook nog een lastig multitaskmoment, met ook nog proberen een geluidsopname te maken van het ‘you are an Ironman’ – wat ze net niet zeiden, maar wel duidelijk zijn naam en iets met ‘raise your hands up in the air’ en ‘Rotterdam shirt’.

En toen gauw kijken of ik ‘m kon vinden. Net als in Vichy vorig jaar zat er eerst een hek en afstand tussen ons:

 

Ik kon hem pas knuffelen toen hij met al z’n spullen werd ‘losgelaten’ op straat – ondertussen kwam er nóg zo’n plensbui over. Een Deen zei iets tegen mij dat ik niet precies verstond maar het klonk als ‘piesweer’ en dat heb ik maar beaamd.

 

We waren vlot bij de auto, maar met de auto de stad uitkomen in het donker en met nog een boel wegafzettingen was lastig. Gelukkig was het niet heel druk. Om een uur of 10 waren we terug in Øm en kon de kersverse Ironman eindelijk aan het bier + chips, in zijn nieuwe shirt:

 

Tegen middernacht lagen we in bed. Zodra ik mijn ogen dicht deed, zag ik weer eindeloze drommen hardlopers voorbij trekken. Ik had urenlang intensief naar sporters getuurd; ik ging sommige andere deelnemers ook herkennen (de zwemmer zonder zwembrilletje, die kerel met dat kleurrijke shirt, die dame met net zo’n trisuit als ik, die ene uit China, de Ier met mijn geboortejaar als startnummer, enzovoort). Het was voor mij ook een lange, intensieve en prikkelrijke dag geweest. Desalniettemin heb ik goed geslapen – en Henk helemaal!

 

Om het hele verhaal nog even af te maken: maandag hadden we een luie day after, waarop we in Roskilde smørrebrød hebben gegeten…

 

….terwijl Henks spullen uit hingen te wapperen:

Ik heb nog een rondje gelopen, onder andere langs het kerkdorpje Glim – ook weer met een bui, in de wind en echt warm was het ook niet. 

Dinsdag hebben we de airbnb vaarwel gezegd en de lange autorit naar huis gemaakt, dit keer via het veer van Rødby naar Puttgarden (op de heenweg waren we door Jutland en over de Grote Beltbrug gegaan) 

En daarnet is de inhoud van Henks transitietassen linea recta de wasmachine in gegaan – we zijn weer thuis!