… was het verdict van de huisarts net. En met een beetje pech twee maanden. Naar alle waarschijnlijkheid heb ik een pees ingescheurd, de pees die naar m’n grote teen loopt. Ik kan het beste zo stevig mogelijk schoenen dragen met een stijve zool – die heb ik amper, want mijn voeten hebben een hekel aan stijve schoenen, morgen eens langs bij onze plaatselijke schoenmaker of die een stijve inlegzool voor me kan maken.

Enerzijds baal ik als een stekker natuurlijk – een maand niet lopen < vul hier een vloek naar keuze in >. Dahag, Heinenoordtunnelloop komende zaterdag, dahag meedoen aan georganiseerde duurlopen. Dahag lekker uitwaaien. Dahag rustig opbouwen richting de 42 Ironman-kilometers. M’n kersverse trainingsschema kan overboord. < herhaal vloek naar keuze >

Anderzijds waren er de afgelopen week al wat dromen vervlogen natuurlijk, en had ik het inmiddels zelfs nog erger verwacht. Het valt dus ook mee. Ik was vooral bang dat ik in het gips zou moeten en helemaal niets meer zou kunnen, ook niet zwemmen en fietsen en misschien amper werken (want niet mobiel). Dat was een doemscenario. Nu kan ik wel zwemmen (alleen afzetten is lastig) en fietsen; bodybalance gaat verrassenderwijs ook prima, en de huisarts gaf de crosstrainer als tip. Hopen op zulk weer dat ik al wat meer kan fietsen dan gepland? Alvast met spinning beginnen, voor de hogere hartslagen? Zou ik in de sportschool mijn abonnement kunnen intensiveren voor een maandje, zodat ik daar wat vaker heen kan, voor spinning en die crosstrainer?

En het is ook nog nét geen man overboord. Als ik half maart kan beginnen met opbouwen, en dat lukt met ongeveer 2,5 km per keer, dan kom ik nog aan een lange duurloop van 27,5 kilometer zonder mijn trainingsschema helemaal om te gooien. Ik denk wel: misschien wordt het wel nóg meer wandelen bij die Ironman. Vooruit dan maar.

Ik heb het ook nog even met de huisarts erover gehad hoe het nou toch kan, zulke suffe pech, en zo veel. Hij zei één ding waar ik nog niet aan had gedacht: bij opstaan van achter je bureau zijn je spieren en pezen enzo koud, en dus kwetsbaarder dan tijdens het 20 km hardlopen van de dag ervoor. Oja, en zeker met mijn neiging tot koude voeten – iets om op te letten.

Verder begon hij over de leeftijd, zo van boven de 50 ga je dat merken. Ja…. natuurlijk, maar het wil er bij mij nog steeds niet in dat je dan van de ene dag op de andere zo’n beetje zou instorten en al je ambities moet opgeven (Joe Friel zweeft voor mijn geestesoog). Een half uur cross-trainer per dag leek de huisarts ideaal, dat kostte ook weinig tijd. Maar, zo zei ik hem, sporten mág tijd kosten – ik zou er wat voor geven om nou geen tijd te hebben om te zitten schrijven, want mij RA-groep is op dit moment nog lekker aan het trainen en daar zou ik bij willen zijn. Maar ik zal inderdaad wel moeten wennen aan een steeds grotere kwetsbaarheid.

Ironisch trouwens: ik had aan het trainingsschema zitten schrijven toen ik opstond vorige week maandag en die pees beschadigde. Meteen straf?