Daarnet heb ik voor de ontstoken sesambotjes de laatste diclofenac-pil genomen, na er twee weken lang eerst één en later twee per dag te hebben geslikt.
Ik vind het spannend hoe het nu verder gaat met mijn voet, op eigen kracht. Voordat ik met de pillen begon, verbeterde het amper – lukt het nu wel zonder chemicaliën?
Het gaat bovendien sowieso nogal op en neer. Sinds halverwege vorige week heb ik dagen gehad dat ik vrijwel normaal kon lopen en amper nog pijn had. Gister bijvoorbeeld nog, ik vond toen een mijlpaal dat ik in Utrecht naar mijn tijdelijke werkplek kon lopen en geen OV-fiets meer nodig had, voor 5 minuten fietsen cq. 15 minuten wandelen.
Maar er zitten ook dagen tussen, vandaag nog, dat elke stap gevoelig is. Geen idee hoe dat komt – ik heb vandaag veel stilgezeten, ik had een echte rustdag en was thuis met een tekst aan de slag. Verstijft het dan? Maar dat is niet het hele verhaal: het was meteen uit bed al gevoeliger dan gister. Napijn van het lopen van gister? Dat zou wel heel lullig zijn dan. Maar wel even in de gaten houden dus.
Mijn vertrouwen in een goede afloop schommelt mee heen en weer. Of eigenlijk: ik neem aan dat het wel goed gaat aflopen, wat fluctueert is vooral mijn inschatting van hoe lang het nog gaat duren, en daarmee van de kans dat er nog wat terecht gaat komen van het triathlonseizoen.
Dit is weer een stevige les in het nemen zoals het komt en vooral geduldig en stoïcijns blijven. Wat ik wel vaker heb gehoord: geblesseerd zijn is stevige mentale training!
Geef een reactie