In 1967 was Kathrine Switzer de eerste vrouw die deelnam aan de marathon van Boston. Dat moet ik soms even tot me door laten dringen: dat nog tijdens mijn leven de eerste vrouwen gingen pionieren op dat gebied. Zo kort geleden nog maar! En ze kon niet eens officieel meedoen, dat duurde nog vijf jaar. Officials hebben haar zelfs nog van de weg proberen te halen.

Switzer bleef hardlopen, ook toen ze ouder werd, en ze schreef in 1998 een boek om andere vrouwen van boven de 40 met de sport kennis te laten maken: Running and Walking for Women over 40. The road to sanity and vanity.

Want dat is het wel, haar boek: een inleiding. Aan ervaren loopsters hoef je immers niet uit te leggen wat er zo fijn en zo goed is aan lopen – dat et een weg is naar sanity (gezond zijn, je goed voelen) en vanity (er slank en gezond uitzien) dus. Ze schrijft hoe je dat het beste aan kunt pakken, vanaf het begin tot het lopen van wedstrijden.

Ook al is het een beginnersboek, Switzer schrijft wel dingen die voor mij nieuw waren – die ik vagelijk aan de rand van mijn bewustzijn had, maar nog nooit ergens gelezen. Kern daarvan is dat lopen houvast kan geven in woelige tijden, zoals tijdens de overgang. Door te lopen ben je weer ‘in control’. Dat herken ik – zo werkte sporten voor mij ook in de lastigste jaren. Maar ik heb het nog nooit ergens gelezen.

Want ja, dit boek gaat dus ook over de overgang. Het is het enige sportboek dat ik ken dat het zo uitgebreid daarover heeft. De oplossing die het daarvoor biedt is echter helaas achterhaald: Switzer doet wel erg makkelijk over hormoonsuppletie. Ze doet ook simpeltjes alsof de overgang simpelweg ‘oestrogeentekort’ is, aan te vullen op doktersvoorschrift en door de farmaceutische industrie. Daar kun je sowieso kritisch op zijn, maar bovendien was in 1998 nog niet bekend dat hormoonsuppletie de kans op borstkanker vergroot, en had het in haar ogen dus alleen voordelen.

Het boek is sowieso verouderd, en dat is hartstikke jammer. Lopen is natuurlijk onverminderd goed en leuk, maar er staan bijvoorbeeld evenementen in en kleding en andere spullen en dat is na meer dan 20 jaar niet meer up-to-date natuurlijk. Het zou een ‘remake’ verdienen. De lay-out kan dan ook opgefrist, en mogelijk zou je nu ook net wat andere accenten leggen, en mogelijk ook iets minder juichend zijn over het gewéldige effect van lopen op de slanke lijn. 

Die remake verdient het omdat het een leuk boek is, met een boel praktische handvatten voor zowel beginnende als half-gevorderde loopsters.

Eén van de dingen die ik eruit oppik kwam uit wat onverwachte hoek: Switzer is niet bepaald dogmatisch over het dragen van een BH. Ik moest even grinniken als ze schrijft dat ze jarenlang had gehoord dat je een BH moest dragen, omdat anders je borsten ‘collapse and sag’. Niet alleen bij het hardlopen dus, hè, maar altijd.

Ik heb dat vroeger ook gehoord: als je geen BH draagt, gaan ze hangen. Terwijl ik altijd een hekel heb gehad aan het strakke gevoel van BH’s en ze alleen maar droeg – en draag – als het moest. Dat is wat Switzer ook zegt: ‘Whatever feels all right can’t be wrong’. Comfort op de eerste plaats.

Voor comfort draag ik een sport-BH bij hardlopen en spinning. En een gewone als ik netjes moet. Maar verder sport en leef ik liever zonder, met m’n cup A. En inmiddels kan ik echt wel stellen dat ze zeker niet ‘collapsed and sagged’ zijn.

Die bangmakerij noemt Switzer ‘puriteins’.  Ik denk dat dat inmiddels al heel feministisch gezien wordt, als je ziet hoe sexy én preuts jonge vrouwen tegenwoordig zijn.

Nou had Switzer trouwens nog geen beschikking over goede sport-BH’s – waar had ze die vandaan moeten halen, als vrouwen nog niet eens een marathon mogen lopen?

Gelukkig verbeteren sommige dingen wél. Nog steeds zijn vrouwen bij zware sportevenementen een kleine minderheid, en boven de 40 helemaal. Maar we mógen wel. Gelukkig maar.