Even iets ‘gewoons’ tussendoor: ik lees net in de mei-editie van Fiets Magazine een nieuwe term voor wat ik gepolariseerd trainen noem: zwart-wit trainen. Het mooie eraan vind ik dat zo uitgedrukt de middenzone grijs is, en wie wil er nou grijs trainen?

Maar helaas deelt de term met gepolariseerd trainen dat het wat negatief klinkt: uit zwart-wit is, net als bij polarisatie, alle nuance weg. Ik weet nog steeds geen betere term voor deze manier van trainen – die neerkomt op veel heel rustig trainen combineren met korte, kogelharde intervallen. Een andere term is 80-20 trainen, maar die getallen zijn me te precies (zie hier), en bovendien drukt die term niet uit dat er een bepaald gebied is dat je moet vermijden, wat, zo heb ik al gemerkt, tot misverstanden leidt. Het klinkt meer als een globale verdeling dan als iets uit elkaar houden.

Het is een aanpak die mij al jaren heel goed bevalt. Ja, ook als ‘recreant’. In het stukje in Fiets raadt Stefan van Klink ‘m af. Wat mij betreft om de verkeerde reden: dat je als recreant andere doelen hebt dan als prof, en dat je daarom ook het grijze gebied moet trainen.

Inderdaad kun je als recreant niet zomaar alles van profs kopiëren. Maar gepolariseerd trainen is wel degelijk een prima aanpak voor die ‘andere doelen’, zoals fitter worden, een hoger tempo kunnen rijden, lekkerder of langer kunnen rijden. Van Klink gelooft duidelijk in specificiteit, dus dat je de inspanningszones moet trainen die je in je prestaties nodig hebt. Juist die gedachte is in gepolariseerd trainen anders, en ja, dat is controversieel.

Bij gepolariseerd trainen train je de energiesystemen die je nodig hebt. Waarom dat goed werkt, komt in de term zwart-wit fraai tot uitdrukking. Denk maar aan verf: als je enerzijds zwart en anderzijds wit hebt, kun je alle tinten grijs daaruit samenstellen als je ze nodig hebt.

Precies dat is de gedachte achter gepolariseerd trainen: grijs hoef je niet te trainen. In het grijze gebied kun je goed presteren als je zwart (vetverbranding) en wit (maximale zuurstofverwerking en de snelle, anaerobe vezels) hebt getraind. Dat bespaart tijd en blessurerisico. Voor profs én recreanten.

Voorbeeldje van mezelf: vorig jaar had ik amper getraind in de grijze zone, maar de 80 km van de Brouwersdam90 ging ik er wel in rijden. Ik was benieuwd hoe dat zou gaan. Ik haalde niet eens de gemiddelde hartslag die ik me had voorgenomen, maar ik verraste mezelf met vermogen en snelheid. Ik reed in grijs harder dan ik had durven hopen – dankzij het witte en zwarte werk dat ik had gedaan.

Okee, en dan nu de nuance: inderdaad moet je, wat Van Klink ook aangeeft, als beginner wel geleidelijk opbouwen naar de intensieve pool. En ik voeg er nog aan toe: geen enkele trainingsmethode is heilig, en fietsen moet wel leuk blijven.

Ik vind gepolariseerd, uh, zwart-wit trainen supergaaf. Ik kan genieten van het pom-pie-dom van de lange, rustige duurtrainingen én van mezelf het hompeschompes intervallen. Ik voel me er goed bij – vandaar dat ik het ook blijf doen nu mijn wedstrijddoelen vervallen zijn.