In het nieuws gister: SIRE lanceert een campagne ‘om te laten zien dat vijftigplussers nog volop in het leven staan’. In het artikel zegt hoogleraar Ridderinkhof: “Als je vaak hoort dat je ‘op’ bent, ga je je ernaar gedragen. (…) Mensen met een negatieve kijk op hun eigen ouder worden leven zelfs gemiddeld 7,5 jaar korter”. Dat is het idee van je vormen naar het stereotype beeld van ouderen dat ik voor het eerst leerde van Joe Friel en uitwerk in Optimaal blijven sporten: dat optimale sporten begint met een optimistisch en realistisch beeld van de ouder wordende sporter. Met verzet tegen het stereotype beeld dus.
Want ja, al dat gepraat over de ‘kwetsbare’ oudere heeft invloed op onze eigen beelden. Onlangs had ik het er nog over met een fietser van 60, dat die dacht dat zijn reactievermogen afnam, want dat gebeurt als je ouder wordt en daardoor lopen ouderen risico in het verkeer, daar gaat het vaak over (voorbeeld). Maar de andere kant is: het verkeer doet een steeds groter beroep op ieders reactievermogen. Twintig jaar geleden was die fietser 40, maar had hij niet de kampen met speed pedelecs of fatbikes en waren auto’s gemiddeld zo’n tien centimeter minder breed (autobesitas – echt merkbaar op smalle landweggetjes, vind ik).
Dat hij ervaart dat zijn reactievermogen nu overvraagd wordt, komt dus van twee kanten. Ik vermoed dat de toenemende drukte, ruimtegebrek en snelheid een grotere rol spelen. En dat vermoed ik omdat ook voor reactievermogen geldt ‘use it or lose it’. Hij fietst regelmatig dwars door Amsterdam, nou, dan use je je reactievermogen tot in de puntjes, hoor!
Ja, er zijn zestigers van wie het reactievermogen op de (e-)fiets eigenlijk onvoldoende is. Maar, en zo eindigt het artikel over de campagne ook, de verschillen zijn groot. “Kijk niet naar het getal, maar naar wie je voor je hebt.” Inderdaad.
Geef een reactie