Ik heb vorige week ook nog de Airport sprint van de Radweltpokal gedaan: 1 km in een heen-en-weertje op het prachtig gelegen sportvliegveldje van St. Johann. Ik had geen idee wat ik ervan kon verwachten. Ik had een paar keer een interval van een kilometer geoefend, maar er verder niet speciaal voor getraind. Ik hoopte dat alles goed zou gaan met start en keerpunt, en dat ik verder lekker kon knallen. Dat korte, felle werk lukt voor mijn doen de laatste tijd wel goed, ik schreef daar eerder over.

Welnu, het ging goed, ik vond het heel leuk om te doen en om daarna naar te kijken – het is een heel flitsend evenement. Met deelnemers van divers pluimage: van mannen met echte dikke sprintersbenen op snelle bolides tot een enkele dame op een vintage fiets.

Eén kilometer is net een heel gemene afstand, ook met dat keerpunt: halverwege de terugweg lopen je benen net helemaal vol.Ik deed er 1’46,46 over, daar was ik ook al dik tevreden mee. Het was bovendien genoeg voor de winst in mijn leeftijdscategorie: we waren maar met twee, en ik was net iets sneller. Dat was wel leuk natuurlijk, maar de eerlijkheid gebiedt me om te melden dat een 60+-vrouw sneller was. Maar ik deed hoe dan ook leuk mee, en dat is al lang genoeg.

Het was na afloop ook nog eens bere-gezellig met Freddy en Kris uit Vlaanderen – hele leuke dag weer, geweldig evenement, ook met manliefs vintage-wedstrijden. Verder ook een fijne tijd gehad in Oostenrijk, met onder andere nog een zware maar prachtige wandeling naar de top van de Steinplatte.

We zijn inmiddels weer thuis, maar dat had wel wat voeten in de aarde: op de terugweg woensdag begaf bij Stuttgart ons oude Opel Corsa’tje het. Door alle gedoe (we zijn met een huurauto naar huis gereden) en het gebrek aan een auto schoot vandaag helaas onze deelname aan de triathlon Hoeksche Waard erbij in. Maar goed, wel voldoende leuks in het verschiet ook nog.