We mogen weer zwemmen – maar er zitten wel wat haken en ogen aan.

Tot mijn schrik is mijn favoriete zwembad, Zwembad West, voorlopig (?) op woensdag en donderdag dicht. Dat in Overschie komt wat langzaam op gang, en zo ben ik vandaag maar uitgeweken naar het Van Maanenbad. Ik kom daar niet zo vaak ook al is het nauwelijks verder dan West, maar het is er vaak erg druk en rommelig en het is ook fors duurder dan West. Het is wel heel sfeervol.

Ik had er al wat andere banenzwemmers over horen klagen, en hun beeld werd wat mij betreft dubbel en dwars bevestigd: de manier waarop ze daar de coronamaatregelen vormgeven is echt geen porem.

Het begint ermee dat je maar 45 minuten mag zwemmen. Daar gingen er ook nog een stuk of 5 verloren vanmiddag door een kassastoring. Nouja, okee… Net als de dikke euro duurder die het is dan andere zwembaden – peanuts.

Maar dan. In plaats van de 5 reguliere banen zijn het nu twee rechthoeken met in allebei maar liefst 10 zwemmers. Dus een enorm snelheidsverschil. Als snelle zwemmer was ik alleen maar aan het inhalen, breed vanwege al die uitzwiepende schoolslagbenen. En dus de hele tijd bang om frontaal tegen de enige andere borstcrawler aan te zwemmen.

Maar bovendien: iedereen neemt dat brede keerpunt anders. Er zwemmen er een rechthoekje en anderen gaan al halverwege hun baan geleidelijk naar het midden en op de terugweg zijn ze de halve baan bezig met weer naar rechts gaan. Of ze zwemmen rechtdoor tot de muur, keren, en moeten dan een enorme ruk naar rechts maken aan het begin van hun baan. Al die varianten dus – en van alles daartussenin. Dat komt erop neer dat ze bij die keerpunten van voor, naast en achter mij kwamen en soms ook op links heel dichtbij waren. Ik had ongeveer om de baan een (bijna)-botsing.

Mega-irritant. Je zwemt elkaar zo alleen maar meer in de weg en komt vaker dicht bij elkaar dan wanneer het gewoon vijf banen zouden zijn, met vier zwemmers per baan – zoals het in Zwembad West is geregeld. Of als je het zo doet, doe het dan met minder zwemmers per vak – zo was het in de Wilgenring.

Voor de langzame techniekdingetjes ben ik maar uitgeweken naar het pierebadje, lekker warm ook, dat was een tip van die andere borstcrawler.

Ik keerde met wat gemengde gevoelens terug naar huis. Weer zwemmen was op zich fijn, maar ik heb hier niet erg van genoten en voor mijn humeur was het ook niet bevorderlijk.

Fijn was wel om eindelijk weer eens ergens naartoe te ‘moeten’ fietsen, de stad in, ook al regende het op de terugweg – die dynamiek mis ik soms enorm in het coronabestaan. Bijna thuis werd ik beloond door een stralende dubbele regenboog:

Wat er met Zwembad West aan de hand is, weet ik niet. Bezuinigingen? Dat zal toch een keer voelbaar gaan worden, zeker nu de capaciteit van de zwembaden zo beperkt is dat het nog minder rendabel is dan anders – om nog maar te zwijgen van de sluitingen, zoals in de afgelopen weken.

Het baart me wel zorgen. Sportverenigingen staan ook onder druk en krijgen niet veel hulp van de overheid. Net vanochtend hoorde ik ook nog dat de tennisbanen hier vlak in de buurt kennelijk gaan wijken voor woningbouw. Nou tennis ik niet, maar ik vraag me wél regelmatig af hoe veel ruimte er nog overblijft om te kunnen sporten. Of het doorgaat, weet ik niet, maar het zwembad van Overschie zou ook sluiten. In de Schie mogen we niet meer zwemmen. Fiets- en wandelruimte wordt beperkt door de drukte en de aanleg van steeds meer snelwegen (recent voorbeeld, maar hier in de buurt rukken ook het nieuwe stuk A16 en de Blankenburgtunnel op).

Als ik dan afgelopen dinsdag minister De Jonge hoor zeggen hoe belangrijk bewegen is voor de weerstand, dan denk ik eerlijk gezegd: sodemieter op. Ik geloof toch al nooit zo in die boodschap, maar bovendien: de lippendienst is makkelijk, maar álle beleid is de andere kant op.

Hier in Overschie loopt nu trouwens wel een petitie vóór het zwemmen in de Schie. Laten we het hopen… Ondertussen hebben frivole lui het verbodsbord aangepast. Van de € 140 euro boete was eerder al de 1 weggehaald en onlangs ook de 4: