Vandaag heb ik weer een fraai tussendoel bereikt op weg naar de Ironman: ik heb 3,5 kilometer gezwommen. Dat was in de vorm van de Beach2Beach challenge: heen en weer de Zevenhuizerplas over. Okee, dat is nog 300 meter korter dan volgend jaar, maar die 300 meter geloof ik wel, zeker onder de omstandigheden van vandaag, want die waren niet mis. Ik heb zeker weer meer openwaterzwemrobuustheid bijgekweekt.
De gegevens van mijn horloge
Ik had voor het eerst dit seizoen enige wedstrijdspanning. Die had ik eerst niet vanwege de blessure, toen was alles wel wél lukte al mooi meegenomen. En sindsdien heb ik alleen korte triathlonnetjes gedaan, en die lukken ook altijd wel. Maar 3,5 kilometer, dat had ik nog nooit gezwommen. Afgelopen dinsdag in de Schie zwom ik 3,1 kilometer, en dat ging goed, maar langzaam, en ik had daarna best moeie armen. Bovendien was ik toch een beetje bang om als laatste uit het water te komen. Zeker toen bleek dat manlief niet meekon: die zwemt trager dan ik, maar die zit nu nog in De Kuip.
Maar goed, toch gaan natuurlijk, op weg naar het enige evenement waarbij ik ooit dit in de reglementen heb zien staan:
deelnemers mogen tijdens deelname aan de zwemtocht niet onder invloed zijn van enige stof, behoudens een eventueel door een arts voorgeschreven medicatie;
Daar heb ik me braaf aan gehouden!
Onderweg op de fiets naar de Zevenhuizerplas voelde ik het al: het woei stevig (windkracht 5 volgens Weeronline). Zo stevig dat een paar van de bekenden die ik tegenkwam (Leonie en Yolanda die ik o.a. bij de clinics en de Vrouwentriathlon was tegengekomen) twijfelden of ze wel heen en weer zouden zwemmen – een enkeltje en terug lopen kon ook. Ik ging prompt ook twijfelen, maar ik heb toch mijn schoenen niet meegegeven met het busje dat naar het andere strandje ging. Ik was toch niet helemaal naar Nesselande gefietst voor 1,75 km zwemmen met de wind in de rug? Want dat was het: heen wind mee, terug wind tegen. En golven dus.
Ik ben heel rustig begonnen, en eenmaal uit de kust ging ik ze voelen, die golven. Het leek wel een beetje surfen soms. Zeker als ik ‘m net goed raakte tegelijk met een golf voelde ik hoe ik een stuk verder geduwd werd. Dat zwom wel lekker eigenlijk, en ik probeerde angstige gedachten over de terugweg weg te duwen. Ik zag dat ik zeker niet de achterste was, en verder ging het ook prima. Hooguit vond ik één boei een beetje mager om op te navigeren, ik moest af en toe stoppen om goed te kijken, want met 130 deelnemers in zo’n grote plas had ik soms wel, maar vaak ook niet, een zwemmer makkelijk in het vizier.
Aan de overkant het strandje op. Snelle blik op mijn horloge: 36 minuten! Dat is voor mij supersnel over 1,75 kilometer! Nouja, ik wist wel dat ik me niet rijk moest rekenen, maar toch lekker. Slokje sportdrank, en meteen maar weer het water in. Dat was misschien het meest intimiderende moment: die hoge golven met kopjes erop tegemoet kijken. Gelukkig hadden we bij die eerste clinic ook in pittige golven gezwommen, en daarvan had ik vooral onthouden dat ademhalen toen best ging, dus: vooruit dan maar.
Nou, het was pittig, vooral de eerste helft van de terugweg. Ademhalen was inderdaad het probleem niet, maar ik kreeg maar geen fatsoenlijk ritme want elke slag was anders en ik wiebelde zelf ook alle kanten op. De golven vroegen zo veel van mijn aandacht dat ik af en toe vergat mijn benen te gebruiken, iets wat ik me van het begin van openwaterzwemmen ook herinner. Ik had ook moeite met navigeren, want soms zag ik voor me alleen maar een muur van water.
Het duurde eindeloos voordat ik die ene halverwege-boei voorbij was. Daarna werden de golven minder, maar was mijn batterij wel een aardig eind op, en ging ik mijn armen voelen. Niet zo gek natuurlijk. En dat finish-strandje, dat wilde maar niet dichterbij komen. Maar uiteindelijk was het er toen dan toch. Yeah, ik ben er!
Volgende blik op mijn horloge: oeps, 57 minuten nodig gehad voor de terugweg! Gek, zo lang voelde het nou ook weer niet, het ‘spel’ met de golven zorgde voor afleiding. Maar ik was er, en dat was hartstikke gaaf. Leonie en Yolanda ook, ook gewoon stoer heen-en-weer gezwommen. Er was prima verzorging met een alcoholvrij biertje en ik heb ook nog een handdoekje als souvenir gekocht.
Op de fiets terug naar huis zag ik hier en daar afgewaaide takjes liggen, en dat deed me ook nog wel goed: zie je wel, het woei écht hard!
De trofeeën!
Leuk verhaal Louise en super dat je als dank een handdoek hebt gekocht als souvenir.
Heel veel succes alvast toegewenst in de voorbereiding naar je hele triathlon in 2016.
Gr, Erik Boer
Ja! Heel stoer van ons! En dankzij jou weet ik mijn tijden nu ook ongeveer. Heel handig ????. Het was een leuke ervaring en op de weg naar jouw doel een hele nuttige denk ik.
Top !mooie nieuwe mijlpaal.
Geeft vast veel vertrouwen.
Hi Louise,
Leuk verslag!
Waar zwem je in de Schie? Ik ben nog op zoek naar geschikt zwemwater in de buurt.
Ik ga het water in bij de Lage Brug, aan het eind van de Dorpsstraat, tegenover het veerhuis. Daar kun je via een doorsteekje bij het water komen en daar zitten langs de oever een soort ’treetjes’ in de damwand, waar je voeten precies op passen om eruit te klimmen. En dan zwem ik meestal richting de Doenbrug.