Gister zou mijn eerste wedstrijd van het seizoen geweest zijn: de zwemloop in Vlissingen. Had ik nog nooit gedaan, leek me leuk, in m’n geboorteplaats, broer als supporter – en dan een PR zwemmen op de kilometer, dat had er echt in gezeten. Ja, soms ben ik me nog bewust van een parallel bestaan, waar de dingen wel in doorgingen. Maar niet dus, en dat was op 12 maart al duidelijk. Inschrijfgeld teruggekregen – netjes.

Vorige week ging er een definitieve streep door de eerste triathlons, die van mei: Brouwersdam (50 % teruggekregen) en Ter Aar (nog niets van gehoord, vreemd). Ook mijn zwemtrainingen zijn geannuleerd. Die zouden doorlopen tot 1 juni, dus dat is over, al is nu nog niet duidelijk of er iets ingehaald of gecompenseerd gaat worden.

Daarmee begint mijn seizoen op z’n vroegst half augustus. We zouden namelijk in juni voor vijf weken op reis gaan: fietsen in Mongolië en met de Trans-Siberië-Expres terug. De reis is officieel nog niet geannuleerd maar dat gaat wel gebeuren natuurlijk, dat is een kwestie van tijd. Vanwege die reis sta ik in juni/juli  nergens voor ingeschreven. 

Vanaf half augustus heb ik me voor vier kwarttriathlons ingeschreven. Ik ga er echter van uit dat die ook allemaal zullen vervallen. Ik heb mijn oor afgelopen week te luisteren gelegd in de media en bij wat mensen die ik kundig acht, en daar werd ik niet hoopvol van. Mogelijk moeten we zelfs wachten op een vaccin. Misschien ben ik daarin te somber, maar dan gaat het meevallen.

Nu heb ik met die eerste twee annuleringen duidelijk mazzel gehad. Het officiële beleid is namelijk dat organisaties bij annulering door overmacht niets terug hoeven te betalen. Veel kosten zijn al gemaakt en het geld is nodig om organisaties, verenigingen en bonden overeind te houden.

Ik snap dat wel, maar ik heb er ook moeite mee. Ik krijg zelf niet betaald voor niet-geleverde diensten, behalve als de afzegtermijn heel kort is. Mede daardoor heb ik een grote inkomensterugval. Niets teruggeven betekent wat mij betreft dat de organisatie de schade eigenlijk afwentelt op de deelnemers – waarvan er ongetwijfeld meer in zo’n situatie zitten als ik. Ik kan me ook niet voorstellen dat je nu al álle kosten gemaakt hebt voor een evenement over een paar maanden.

Bovendien onderscheidt de sport zich dan negatief van andere gebieden. We hebben onze trip naar Londen in april kunnen annuleren en verzetten en dat was bij één hotel pure coulance, culturele dingen worden verschoven, voor de Mongolië-reis krijgen we een voucher… dat gaat allemaal heel netjes.

We weten dus ook wel naar welk hotel we gaan als we – hopelijk – volgend jaar wel naar Londen gaan (het concert van The Who is verzet naar maart 2021). Zo werkt het natuurlijk ook. Met niets compenseren maak je geen vrienden. Dat lijkt me ook in de sport een belangrijke overweging.