Gister bij de Triathlon Leiderdorp brak ik met een heel aantal trends van de laatste tijd.

De eerste was dat ik nou niet twijfelde of het wel door zou gaan vanwege corona, maar vanwege het weer. Ze voorspelden onweer immers, en mijn inschatting was dat uitstel van de start in dat geval lastig zou zijn, want ’s middags was er een NK. Uiteindelijk viel het mee: het bleef zo goed als droog tot tijdens het lopen, en toen was de miezer wel lekker eigenlijk, qua koeling. Direct na mijn finish gingen de hemelsluizen wel open, dus alles was alsnog doorweekt, maar goed, daar had ik rekening mee gehouden, o.a. met een droog setje kleren in de auto. Op de terugweg moest ik even stapvoets rijden in een nog grotere hoosbui – dus we zijn goed weggekomen! Er hangt nu nog van alles te drogen, hopelijk schiet dat vandaag een beetje op.

De tweede trendbreuk was het resultaat. De afgelopen jaren heb ik bij elke sprint die ik deed steeds een paar seconden van mijn PR afgesnoept, om in juli voor het eerst net onder 1,5 uur uit te komen. Ik zou gister blij geweest zijn met weer een paar seconden eraf, maar ik had geen idee of dat reëel was, want ik wist niet of het parcours dat mogelijk zou maken. In juli was het lopen bijvoorbeeld te kort, dat scheelt. Voor de start twijfelde ik nog, want de wisselzone in Leiderdorp is lang en dat kost nogal wat tijd.

Desalniettemin heb ik mezelf verrast met meer dan 2,5 minuut eraf: ik finishte in 01:27:21(uitslag, zonder leeftijdscategorieën). Alles ging gewoon goed. Het zwemmen in de Zijl was behoorlijk rommelig, maar daar heb ik me bijna letterlijk doorheen geslagen – ik heb halverwege de terugweg nog iemand een duw gegeven omdat ik last van hem/haar had. Zo oogde het zwemparcours voor de start:

Het fietsen ging goed, met uiteindelijk een even hoog gemiddelde als in Rotterdam maar een hoger vermogen (213 om 200 Watt NP) – het woei harder. Bovendien heb ik aan het eind bewust getemporiseerd met de herinnering aan vorige week in m’n hoofd: genoeg over houden om te lopen! En ja, dat wilden mijn benen dit keer wel. Ik voelde het meteen toen ik van de fiets kwam, wat een verschil! Met 27:29 heb ik voor mijn doen een heel behoorlijke 5 kilometer gelopen zelfs. Hoera!

De derde trendbreuk was dat ik na drie triathlons van TriHard nu weer een ‘gewone’ deed. Na vorige week dacht ik al: ik heb het wel even gehad met TriHard. Dat werd gister sterk bevestigd: Leiderdorp was (1) goedkoper (2) beter georganiseerd en (3) gezelliger. Met de ervaring van vorige week in het achterhoofd was ik ruim op tijd van huis gegaan. Maar ik kon nu best dichtbij parkeren, ik kon bij coronacheck, inschrijfbalie en fietscheck zó doorlopen en ik was dus meer dan een uur voor de start al op m’n plekkie. De wisselzone is een beetje complex doordat de verschillende afstanden andere looplijnen hebben en hij is dus lang, maar dat gaat allemaal zonder dat je elkaar wezenlijk in de weg loopt. Verder was alles eigenlijk ook gewoon goed georganiseerd. De dropjes, spekkies, bananen, watermeloen en ontbijtkoek na de finish maakten het helemaal af. Vorige week was er alleen water en sportdrank – op zich geen probleem, maar dit was wel lekker!

Klein detail: er lag wel tapijt, waar je in Almere met je blote voeten over het grove asfalt moest. Net te zien links achter op deze foto, die ik maakte als sfeerbeeld: de triathlon is bij een groot winkel- en bedrijventerrein, de Baanderij:

En het was gewoon gezelliger. TriHard trekt door het geld en misschien ook door naam en merkpositionering een net iets ander slag mensen dan zo’n meer plaatselijke triathlon, is /mijn indruk. Ik heb nu weer lekker staan ouwehoeren, bijvoorbeeld nog een tijdje nagekletst met de dame die op het terug-stuk hardlopen mijn haas was. Ik heb haar niet in kunnen halen maar het motiveerde wel, en daarvoor heb ik haar dus maar even bedankt. Ze bleek mij ook in de gaten te hebben gehad, dus we hadden elkaar naar een goede looptijd opgejaagd.

Eén dingetje moet ik TriHard trouwens wel nog even nageven: ze hebben de toegezegde medaille en beker (door de 3e plek in mijn leeftijdscategorie) van Rotterdam wel nagestuurd:

De vierde en misschien wel belangrijkste trendbreuk was dat ik me veel ontspannener en lekkerder voelde. Vorige week was buiten het sporten (dat alleen bestond uit wat herstelwerk en één taper-hardlooptraining) bepaald niet rimpelloos, integendeel, maar de wolk om mijn hoofd die er in Almere hing, was weg. Dat maakt alles anders en leuker. Ik heb daar zelf wel wat voor gedaan, maar toch had het ook iets ongrijpbaars.

Een vijfde trendbreukje moest ik zelf even thuis voor elkaar krijgen: in één klap omschakelen van sporter naar supporter, want manlief was hier direct achter in de Schie bezig met dik 4 kilometer zwemmen bij de Unltd Swim Overschie – hier komt-ie voorbij, met het veerhuis op de achtergrond: 

Het is zo niet te zien, maar het was best druk en al die zwemmertjes in de Schie was een gaaf gezicht! Als ik me niet al voor Leiderdorp ingeschreven had, had ik zelf ook meegedaan natuurlijk – hopelijk volgend jaar weer, en dan zoals altijd gewoon in juni hopelijk.

* * *

Mijn triathlonseizoen zit erop – gek, oorspronkelijk was Leiderdorp bedoeld als opwarmertje voor een halve triathlon volgende week, maar die werd geannuleerd. Nu werd het beslist het hoogtepunt van mijn seizoen. Ik heb nog wel zat andere leuke plannen, dus wordt vervolgd!