Mijn Ironman is vandaag precies vier maanden geleden, en dat is een mooi moment om te beginnen met terugblikken. Ik ga daar op dit weblog mee door tot 19 januari, de laatste dag dat ik nog 50 ben. Dat leek me wel een mooie symbolische duur voor het terugblikken.

Want ik ga dat terugblikken doen in meerdere posts. Toen ik aankondigde dat ik nog een nabeschouwing toe zou voegen aan dit blog, had ik dat niet zo voor ogen: ik dacht dat het bij één post zou blijven. Maar ik heb zo veel te vertellen dat ik daaraan niet genoeg heb.

Er is namelijk de afgelopen vier maanden veel gebeurd. Ik heb ze zelfs soms als turbulent ervaren, of althans: ergens in november vroeg ik me wel af wat ik allemaal overhoop aan het halen was. Inmiddels voelt dat weer wat rustiger, maar het is voor mij wel duidelijk dat er door het wegvallen van het Grote Doel ineens ruimte kwam in mijn hoofd, tijd en leven voor een boel andere dingen. Daarover ga ik schrijven.

Een heel korte samenvatting daarvan is: het gaat goed met mij, in het post-Ironman-tijdperk, zowel lichamelijk als geestelijk, en een deel daarvan komt ook echt door de Ironman-ervaring:

  • Ik voel me veel beter dan vorig jaar om deze tijd. Ik dobber volgens mij nog steeds lekker voort op de conditie die ik had opgebouwd. Ik heb mezelf ook niet helemaal laten instorten, maar ben inmiddels wel goed uitgerust, en net begonnen met opbouwen voor het nieuwe seizoen.
  • Ik kijk nog steeds met veel trots en plezier terug op de twee jaar van het Ironman-proces en op de dag zelve. Dat geheel heeft mijn zelfvertrouwen vergroot en me geïnspireerd. Die inspiratie strekt tot buiten mijn eigen sporten, dat vind ik wel bijzonder om te merken.

Maar dat is dus heel in het kort. Meer volgt, tussen vandaag en 19 januari. Met weer af en toe een post, zoals jullie eerder gewend waren. Die schrijf ik tegenwoordig trouwens onder het toeziend oog van mijn Ironman-Procyclingtrump–alter-ego:

Schrijven onder de poster