Nog één

Al een hele tijd stonden er nog twee niet-afgelaste triathlons in mijn agenda, voor eind september en begin oktober. Ik wist dat de kans groot was daar nog wat aan zou gaan veranderen, en inderdaad: vanochtend kwam het bericht met de afgelasting van de eerste daarvan: die van Alphen. Ze schrijven daarbij iets wat ik me heel goed voor kan stellen:

Daarnaast zou de wedstrijd een heleboel moeten inleveren aan sfeer, gezelligheid en familiegevoel om te kunnen voldoen aan de huidige eisen. Juist bij onze regionale, laagdrempelige triathlon vinden we dit een groot gemis. Zo zou de wedstrijd zonder publiek, muziek en horeca moeten plaatsvinden. Geen gejuich, Geen high-fives. Niet samen op de foto of het delen van mooie wedstrijdervaringen onder het genot van een drankje. Het accent zou liggen op het handhaven van regels en het reguleren van deelnemersstromen. Na een lastig overleg zijn we tot de conclusie gekomen dat dit voor ons als organisatie, maar ook voor al onze deelnemers, niet de voldoening, beleving en enthousiasme kan geven die we graag zouden willen.

Dit dus, langs het parcours, dat zou er niet zijn:

Dat zit ook steeds in mijn hoofd: stel dat het wel kan, is het dan wel leuk?

Voor mezelf is het jammer, maar jammerder is het voor de Dutch Adaptives, waaronder Nicole, die in Alphen een eigen start zouden hebben en waar ze naartoe aan het werken zijn.

Nou is er dus voor mij nog één over: de verzette Tri Ouderkerk. Ik ben benieuwd, de kans dat die doorgaat lijkt me niet zo groot. Het zou leuk zijn om mijn vorm een keer te kunnen ‘uitleven’ in een wedstrijd, want die is goed, althans, qua basis, na al die maanden trainen. Maar wel alleen als dat leuk en veilig kan.

De afgelopen tijd vond ik de spagaat van de versoepelingen enerzijds en de doorlopende afgelastingen anderzijds lastig, maar bij de huidige omstandigheden kan ik me afgelastingen weer beter voorstellen. Ik heb zelf ook weer toenemende aarzeling bij het benutten van de vrijheden – ben minder op mijn gemak onder de mensen dan hiervoor. In dat opzicht is een afgelasting ook een soort opluchting: de knoop wordt voor me doorgehakt.

Maar toch jammer.

Foto’s zijn van de triathlon in Alphen in betere tijden (2017).