Een paar weken geleden, aan het begin van de coronacrisis, werden sporters door trainers en bonden opgeroepen om voorzichtig te trainen, met het oog op je weerstand: jezelf leegtrekken ondermijnt die, en dat is niet zo handig, als er een tricky virus rondwaart waar je geen immuniteit tegen hebt en niet van weet hoe je lijf erop zal reageren, helemaal als de zorg z’n handen al vol heeft.

Ik neem dat advies serieus, ik schreef er al eerder over en ik bazuin het rond. 

Wat met het oog op je weerstand het riskantste is, zijn lange, zware inspanningen, vooral wedstrijdinspanningen van meer dan een uur.

Wat ik dan niet begrijp, is dat de media nogal gretig inhaken op… precies dat: wedstrijdinspanningen van meer dan een uur.

In de NRC ging het vorige week bijvoorbeeld al over het lopen van een marathon op je eigen balkon of in je eigen tuin. Dit weekend volgden de berichten elkaar snel op: op nos.nl ging het gister over een dame die een wereldrecord op de loopband liep – nogalliefst in de brandende zon én als debutante. Sporza meldde dat Jan Frodeno een hele triathlon binnen volbracht. Gerraint Thomas haalde vandaag de media met zijn aanstaande 3X12 uur op de hometrainer.

Uh… hebben die topsporters niet een voorbeeldfunctie? Of moeten journalisten daar niet iets van filteren en/of er iets kritisch bij zetten (‘don’t try this at home’)?

Of: die laatste drie extreme prestaties waren voor een goed doel. Is jezelf leegtrekken dan ineens weer wel okee?