Toen Louise met het idee kwam vanuit huis een triathlon te gaan doen vond ik het meteen leuk. Bij mij gaat dat wat lastiger, ik woon niet aan de Schie en die sloot bij mij voor is veel te ondiep.

Net als iedereen is ook bij mij het coronagebeuren niet in de koude kleren gaan zitten. Gelukkig ben ik zelf nog steeds gezond en is er niemand in mijn omgeving ziek geworden of heeft zijn bedrijf verloren. Maar ik hoef denk ik niet uit te leggen dat ook zonder directe ernstige persoonlijke consequenties zo’n pandemie uit het niks en alles dat daar uit voort vloeit er wel in hakt. Veel meer thuis zijn, zorgen om wat het nieuws brengt en beperkt worden in je doen en laten en al die leuke dingen die wegvallen laat toch sporen na.

Zo begon ik toch weer allerlei angstjes te ontwikkelen. Dingen die ik normaal gesproken wel doe en durf werden nu ineens eng. Door de (weer) drukke stad fietsen, en mijn zwemangst was weer een beetje terug. Verkeersangst, ook verergerd omdat ik in januari over de kop ben gegaan met de fiets.

Maar sporten heeft mij er wel vaak door heen getrokken, ook omdat het een goede reden is om naar buiten te gaan. Ook in deze periode is het een houvast. Dus ja, natuurlijk sta ik aan de start van Thuistriathlon Overschie, ook wel de Streepjestriathlon. Zoals Louise ook al schreef, het is dan wel niet voor het echie, het is hartstikke leuk. Henk deed ook mee, dus er was ook nog een herenklassement.

Het voelt toch best echt, dat gehannis in de improvisatie wisselzone in het steegje. Het in de Schie plonsen vond ik toch weer even eng. Ik overwoog nog even om er maar 500 meter van te maken, of desnoods 750 maar uiteindelijk ging ik toch helemaal door tot aan de brug en weer terug. Het zwemmen ging steeds beter en op de terugweg vond ik het zelfs lekker. Met enige trots ook want volgens mij is het mijn snelste kilometer ooit. Niet dat ik er al zoveel achter de rug heb maar toch. En het is leuk om de waterhoentjes langs te zien drijven.

Het fietsen werd wat beperkt doordat het erg druk was, een stukje over de weg dan maar. Maar toen stond er weer ineens een vrachtwagen midden op de weg geparkeerd, ik heb snel last van dat soort verstoringen. Ook nog twee geocachers bezig gezien maar ik realiseerde het me te laat anders had ik nog een aanwijzing kunnen roepen.

Daarna nog een ienie mienie stukje hardlopen, tot onder de brug en weer terug. Henk was als eerste binnen (uiteraard) en mocht daarom de thee vast zetten. Tja, ik kwam natuurlijk als laatste over de “finish”, wat wil je als je andere twee deelnemers beiden Iron People zijn. Maar wat geeft het.

Geslaagde gezellige en sportieve middag. Word vast nog wel eens vervolgd met iets anders geks.