De commercie

Hoorde ik ook als vraag: wat is nou eigenlijk een Ironman, ten opzichte van een triathon? Welnu, Ironman is een merk, en ook wel hét merk: zij zijn de directe erfgenamen van waar het ooit begonnen is met de hele afstand, op Hawai (geschiedenis). De markt van de hele triathlons is verdeeld tussen twee grote, internationale spelers, Ironman en Challenge, en een handjevol plaatselijke eenlingen, zoals de Frysman en de Ch’triman. Alles valt onder de ITU, die zelf ook wedstrijden organiseert, zoals die in Rotterdam eerder dit jaar.

Het merk Ironman (‘Anything is possible’ dat mij een ‘Lifetime of bragging rights’ oplevert) heeft geweldige marketing, dat doen ze wel erg gelikt en Amerikaans, maar het heeft toch wel wat, al is het alleen maar omdat ik nu dus al een dikke week de hele tijd loop te zeggen dat ik een Ironman ben. Ik heb geen idee hoe je jezelf noemt als je een Challenge finisht, dat is gewoon niet hetzelfde. Sowieso een suffe naam, trouwens.

Ironman staat erom bekend dat de organisatie goed is, ook voor de achterhoede (dat dan niet het eten op is enzo, en inderdaad was dat perfect), maar het is ook duurder dan Challenge.

En Ironman is ook rete-commercieel, Je kunt jezelf ter plekke helemaal arm kopen in een enorme markt aan bijvoorbeeld een outfit met alles erop en eraan en overal die merknaam en het logo (de M met de punt) op. Je kunt zelfs een blijvende tattoo laten zetten van dat logo. Welk merk krijgt dat voor elkaar?

Dan zijn er van die echte verleiders door het maatwerk dat mogelijk is door de schaalgrootte: je kon in Vichy een t-shirt kopen met piepklein de namen van alle deelnemers erop, dus als je dan goed kijkt, sta je er zelf tussen (hoefde ik niet, ik wilde alleen dat finishersshirt, en dat was bij de prijs inbegrepen). Je kunt niet om die markt heen: om bij de inschrijvingsbalie te komen, moest je erdoorheen.

Nog een voorbeeld: voor mij waren de pasta- en afterparty gratis, nouja, bij de prijs (bijna 500 euro!) inbegrepen, maar als ik manlief had willen meenemen, had hij daar 20 euro voor moeten betalen. Voor een pasta-buffet in een vreetschuur, zal ik maar zeggen. Maarja, anders moest ik alleen (uiteindelijk ben ik helemaal niet gegaan, maar bij wijze van spreken).

Nog één voorbeeld als slot: hoe het gaat met de foto’s. Dat is weliswaar een ander bedrijf, maar het zijn ongetwijfeld twee handen op één buik. Eén download is 20 euro, oef, het goedkoopste pakket is 60, ook oef, en daarvoor krijg je ook een boel slechte/mislukte, maar er zitten er natuurlijk net drie bij die ik wel leuk vind. Urgh.

Ik schreef in mijn verslag van de dag dat ik meteen na de finish voor een bord werd geduwd voor een foto, en toen is meteen door mijn hoofd gegaan: hier mag ik straks grof voor betalen. Dat voelt toch vervelend. Ik zou zeggen: vraag een of twee tientjes meer inschrijfgeld en geef de foto’s weg, zeker als ze worden afgedwongen. Het gaat om deze twee foto’s, rechts met Voicu:

Ik heb inmiddels besloten dat ik deze ‘knipjes’ voldoende vind: het gaat me om de herinnering, en daartoe denk ik de tekst middenop wel weg. Hetzelfde geldt voor foto # 3, één uit de serie van het fietsen met een maisveld op de achtergrond:

Nou goed. Voor mij was een Challenge of zo’n kleintje in principe ook okee geweest, maar ceteris paribus had ik wel een voorkeur voor een Ironman. Vanwege de goede organisatie, maar ook vanwege dat ‘You are an Ironman‘. Want dat hééft het wel. Mezelf zo noemen kost verder gelukkig geen geld meer.