111 Bilzen: niet alleen maar kommer en kwel

Inderdaad gister in Bilzen uitgestapt, na de eerste loopronde (kleine 4 km):

Mijn linkerheup wil gewoon echt niet hardlopen op het ogenblik. Het is niet dat ik loop te verrekken van de pijn, maar per stap gaat het meer ’trekken’ eromheen: bilspier (voelde ik bij het fietsen ook al een beetje), lies, hamstring. En het voelt ook alsof het heupgewricht zelf minder ‘veert’, minder demping heeft dan rechts. Het is wel een beetje verbeterd sinds vorige week, maar dus niet genoeg om te kunnen hardlopen, en daar baal ik van, ik maak me nu ook serieus zorgen of ik over een kleine 4 weken kan starten op de halve triathlon. Dat heeft ook niet zo veel zin als ik dan al 6 weken niet heb kunnen hardlopen. Urgh. Op dat punt was ik gister niet zo vrolijk.

En er ging meer niet helemaal goed:

• Ik kreeg op de fiets vreselijke zadelpijn. Ik was tot nu toe al niet helemaal happy met het zadel, maar ‘niet helemaal happy’ bij trainingen verandert in ‘niet te harden’ bij 100 km non-stop fietsen. Nouja, zinnige ervaring, ik moet op zoek naar een ander zadel. Ik zit niet op mijn zitbotjes, maar op mijn schaambeen, en ik plet daarbij mijn edele delen dusdanig dat het voelt alsof ze bont en blauw worden. Het hinderde gister echt: ik kon niet diep meer gaan en moest regelmatig omhoog komen om de druk er even af te halen en te zoeken naar een iets andere houding. Dat heeft me zeker enkele minuten gekost.
• Tegelijkertijd met de zadelpijn ging er iets tikken, bij elke pedaalomwenteling. Steeds harder, eerst tik-tik-tik, toen tiktik-tiktik-tiktik, toen tiktiktik-tiktiktik-tiktiktik. Best wel irritant geluid, zeker als het toch al niet helemaal lekker gaat. Ik dacht nog aan iets onschuldigs, m’n toerenteller deed het ook niet, dus misschien zat er iets los ergens ofzo – al kwam het geluid van de andere kant. Maar eenmaal na de finish was het me duidelijk: kapotte lager in de trapas. Snotverdulleme, zeg, ik fiets nog geen 3 maanden op die fiets, nog geen 1000 km in totaal!

Dat ik desalniettemin, met ook nog een keer stoppen om te plassen tussendoor (ook een nieuwe triathlon-ervaring) bijna 30 gemiddeld heb gereden over 100 km, met een relatief lage hartslag, daar ben ik dan wel weer tevreden over, en ik heb ook goed kunnen eten en drinken. Zie deze opstelling – die banaan ging eraan halverwege!

En ik weet nu dus ook hoe het gaat met de ravitaillering op zo’n lange afstand: je gooit je bidons weg in de ‘dropzone’ en krijgt meteen daarna nieuwe aangereikt. Dat was ook een nuttige ervaring. En tot slot was het nuttig om te voelen hoe het loopt na zo lang fietsen. Dat was eerst even niet makkelijk, maar later redelijk, al ben ik toen ook al heel snel weer moeten stoppen.

Het was sowieso niet alleen maar kommer en kwel. Ik was wel tevreden over:

• Het zwemmen: ging niet hard, en zoals altijd vond ik het lang duren (ik raak nog steeds m’n gevoel voor tijd en afstand makkelijk kwijt in open water, zeker zo weer aan het begin van het seizoen), maar pijnvrij, en dat was al heel wat. Sowieso heb ik van m’n nek/schouder-probleem weinig last gehad: op de fiets werd het wel gevoelig, maar dat werd algauw overschreeuwd door de zadelpijn, en het hinderde niet, dat is echt goed aan de beterende hand.
• Het fietsparcours was super en reden om ‘m nog een keer te willen doen, in betere doen: alles recht-toe-recht-aan langs het water, en zo fiets ik graag en dendert de triathlonfiets lekker door! Bovendien zie je de hele tijd aan je eigen én de overkant andere fietsers, dat was ook wel leuk. Het zijn drie rondes, en al in de tweede ronde kwam de voorhoede van de eerste start me voorbij, en dan is dus het hele parcours gevuld met fietsers. Die trouwens gemiddeld heel hard gaan: het niveau ligt hoog; ik zou ver in de achterhoede gefinisht zijn. Ik heb ook maar één fietser ingehaald onderweg, meestal zijn dat er meer. Ook manlief is ‘maar’ 42e van de 47 geworden in zijn categorie, ondanks zijn goede lopen. Hij had alleen wel maar heel weinig voorbereiding gehad: twee keer zwemmen, 50 km op de racefiets! En hij had, voor zover wij zagen als enige, geen wetsuit aan!
• Organisatie was goed, hooguit krioelden er nogal wat niet-deelnemers bij de start en finish. De wedstrijd was berucht om z’n vele stayeren, en daar zouden ze streng tegen optreden. Ik heb dan ook niemand zien stayeren. Ik ben zelf nog wel een keer toegesproken door de jury, omdat ik te veel naar links reed, daar was het wegdek beter. Tsja, de ronde ervoor hadden we met een heel rijtje nog verder naar links gereden. Dat is wel het nadeel van strenge regels, die moet je dan goed handhaven, anders heeft het iets willekeurigs. Maar goed, het zag er allemaal wel eerlijk uit.
• Het blijf altijd leuk om zo’n wedstrijd te doen, met al het gehannes met je spulletjes vooraf:Daarbij een leuk praatje met een andere 49-jarige deelneemster, overigens wel veel sneller dan ik! En daarna het opstellen van m’n territoriumpje in het parc fermé:En dan heb je nog onderweg van die kleine grappige momentjes, zoals de zwermen bidons die er lagen bij de twee heftige verkeersdrempels. Daar werd je voor gewaarschuwd, en dat was wel nodig, er was er één bij waarop je zó stootlek zou kunnen rijden. En de bidons vlogen dus in het rond.
• En verder hebben we ook wel gewoon een leuk weekend gehad. We hadden in Bilzen een geweldige bed&breakfast, gerund door een man met vogels als grote hobby, dus we hebben hem piepjonge uilskuikens zien voeren, en een jonge valk. In de grote tuin zaten uilen, valken en kippen. Dat was al leuk, en verder was het ook prima, vooral het ontbijt! En waar het zaterdag nog nat en kil was, was het gister goed weer. We zijn nog enigszins toeristisch teruggereden, over Turnhout en Baarle-Nassau, om mogelijke files bij Antwerpen te voorkomen. Wel pas laat thuis, met al die spullen ook nog, en vanochtend om iets over 7 stonden ze hier voor de deur om onze vloer te slopen, oeps… nouja, vanavond maar vroeg naar bed!