Het was sneu vorig jaar dat de Parkrun in Nederland er al na twee edities mee op moest houden vanwege corona. Maar het goede nieuws is: de Parkrun is terug! 31 juli was de eerste editie weer, naast Rotterdam (Kralingse Bos) in een paar andere steden. Nog niet in allemaal, maar het groeit en er zijn ook nieuwe initiatieven.

De Parkrun is elke week op zaterdag om 9 uur, precies 5 kilometer. Je kunt hem hardlopend of wandelend doen, en dat kan zelfs met kinderwagen en/of hond. Het is helemaal gratis, het vraagt alleen eenmalige registratie, zodat je finish geregistreerd kan worden met een barcode. Dan kom je ook in een uitslag. Niks geen QR-code-gedoe ofzo en reserveren hoeft ook niet, op 1,5 meter blijven is genoeg.

Het is hartstikke leuk om te doen. Ik heb sinds ‘m de herstart eerst twee keer als trainingsloop gelopen, onderweg naar de triathlons. Bij de finish maakte manlief beide keren zulke amechtige foto’s van me dat het bijna lijkt alsof het helemaal niet leuk is, maar schijn bedriegt:

Ik had allebei de keren echt best wel mijn best gedaan, en van de tweede keer herinner ik me dat de kaasfondue van de gezellig avond ervoor een beetje in de weg zat nog. Ik loop trouwens steeds in m’n triathlonbroekje, onderste deel van tweedelig trisuit, met zeempje, omdat de start 9 km enkele reis fietsen is en er geen kleedkamers zijn (wel tasbewaking).

De derde keer was ik als vrijwilliger aanwezig en ook dat was leuk om te doen. Ik was de barcode-scanner bij de finish:

Ik moest ook leren hoe dat ging natuurlijk en was onder de indruk van hoe laagdrempelig ook dat is: je doet het gewoon met je eigen telefoon, met een simpele app. Dus niks geavanceerde apparatuur. Op die manier blijven de kosten laag.

De vierde keer, afgelopen zaterdag, wilde ik ‘m echt helemaal voluit lopen. Dat kon na een week van vooral rust sinds Leiderdorp. Daar was het lopen goed gegaan, dus ik hoopte op een mooie tijd, zo rond de 26’. Onderweg ging het wel lekker, dacht ik, al had ik het rond de 4 kilometer erg zwaar en ik wist niet precies hoe hard het ging, want door de bomen van het Kralingse Bos is de GPS niet precies.

Toen ik de finish in zicht kreeg, zag ik dat ik op weg was naar een dijk van een tijd, dus dat sprintte lekker uit. Het werd 25’03, een dik PR, echt serieus mijn snelste 5 kilometer ooit, bijna 30″ sneller dan het oude – iets wat ik nooit had verwacht! Dit dus, uit de uitslag:

Ik heb daar sinds zaterdag een paar keer naar gekeken of het wel echt waar was! het PB slaat op m’n snelste Parkruntijd, die uitslagensite weet niet dat het sowieso m’n snelste 5 km ooit was. Maar dat was het dus zeer zeker ook! Leuke actiefoto van de Flickr van Parkrun Kralingse Bos (de foto hierboven komt daar ook vandaan):

IMG_2735 2

Grappig trouwens: zaterdag was precies vijf jaar na m’n Ironman. Ik vier dus het eerste lustrum daarvan met een daverend PR! De dag erna deed het wel overal pijn. Ik had ook nog gezellig gekajakt ’s middags, dus ik zo ongeveer alleen in m’n buikspieren geen spierpijn. Dat is wel het soort pijn waarvoor ‘pijn is fijn’ opgaat!!

* * *

Er waren de laatste weken bij de Parkrun steeds een dikke 50 deelnemers. Dat mogen er best meer worden! Dus voor wie dit leest: kom ook een keer meedoen!